Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. con-cĭdo, cĭdi, 3, v. n. [cado], to fall together, to fall down, to tumble to the ground (class. in prose and poetry).

  1. I. In gen., of buildings: conclave illud concidit, Cic. de Or. 2, 86, 353: navis veluti terrestre machinamentum, Tac. A. 14, 6: turris terrae motu, Suet. Tib. 74; cf.: urbs acerbissimo concidat incendio conflagrata, Auct. Her. 4, 8, 12.
    Of other objects: omne caelum, Cic. Rep. 6, 25, 27: ipse et equus ejus ante signum Jovis concidit, id. Div. 1, 35, 77: (alces) infirmas arbores pondere adfligunt atque unā ipsae concidunt, Caes. B. G. 6, 27: pinus bipenni Thessalā, Phaedr. 4, 7, 7: ad terram pondere vasto, Verg. A. 5, 448: sub onere, Liv. 24, 8, 17: pronus in fimo, Verg. A. 5, 333 al.
  2. II. Pregn.
    1. A. To fall down faint or lifeless, to fall in battle or combat (cf. cado, I. B. 2.): concidit, et sonitum simul insuper arma dederunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 396 Vahl.): paene in cursu concidi, Plaut. Ep. 2, 2, 16: vi morbi coactus concidere, Lucr. 3, 488; cf.: accesserat ad religionem, quod consul concidit, et parte membrorum captus, etc., Liv. 41, 16, 3; 10, 29, 7; cf. Lucr. 6, 759: Entellus concidit, ut quondam cava conciditpinus, Verg. A. 5, 448; Ov. M. 7, 538: sanus bibit, statim concidit, Quint. 4, 2, 54; cf.: concidere epoto poculo, id. 5, 13, 15; and: ad primum gustum, Suet. Ner. 33: deficientibus viribus, id. Tib. 73: par quoddam (gladiatorum) mutuis ictibus, id. Claud. 34; cf. Ov. M. 5, 77: Dido usa manu, id. H. 7, 196: sparo percussus, Nep. Epam. 9, 1: in proelio, Cic. Tusc. 1, 37, 89: vitio adversariorum, Nep. Ages. 5, 2.
      Of game: multaeque per herbas Conciderant illo percutiente ferae, Ov. H. 4, 94.
      Of victims, to be slaughtered or slain, to fall: vituluspropter mactatus concidit aras, Lucr. 2, 353; Tib. 1, 2, 62; Ov. M. 8, 764; 10, 272; hence also of Iphigenia, Lucr. 1, 99.
    2. B. Trop. (cf. cado, II.), to lose strength, value, etc., to fall to the earth, to be overthrown, to fail, be defeated, to decay, perish, fall, to go to ruin, waste away, cease; of the wind, to fall, subside, go down: concidunt venti, Hor. C. 1, 12, 30; Lucr. 4, 509.
      Of a flame: jam illa flamma, quae magnā congerie convaluerat, diductis quibus alebatur, concidet, Quint. 5, 13, 13; cf. in a figure: nonne, ut ignis in aquam conjectus continuo restinguitur et refrigeratur, sic refervens falsum crimen in purissimam et castissimam vitam collatum statim concidit et restinguitur? Cic. Rosc. Com. 6, 17: macie, to shrink together, shrivel up, Ov. H. 21, 215: illas assumere robora gentes, Concidere has, id. M. 15, 422; cf.: concidit auguris Argivi domus, Hor. C. 3, 16, 11: quā concidit Ilia tellus, Verg. A. 11, 245: eodem anno, quo Carthago concidit, Vell. 1, 13: judicum vocibus fractus reus et unā patroni omnes conciderunt, Cic. Att. 1, 16, 5; cf. id. ib. § 10: ecquis umquam tam ex amplo statu concidit? id. ib. 3, 10, 2: malas causas semper obtinuit, in optimā concidit, id. ib. 7, 25 med.: concidit (Phocion) maxime uno crimine, quod, etc., Nep. Phoc. 2, 4; Tac. A. 16, 21; cf.: Tiberii saevitiā, id. ib. 16, 29: hostes concidunt animis, are disheartened, Hirt. B. G. 8, 19; cf. Cic. Div. 2, 58, 119: scimus Romae solutione impeditā fidem concidisse, failed, was prostrated, id. Imp. Pomp. 7, 19; cf. id. ib. 7, 19 fin.: opes Persarum, Tac. A. 12, 13: senatūs auctoritas, Cic. Att. 1, 16, 7; cf.: imperii majestas, Nep. Pelop. 2, 4; Cic. Or. 43, 148: artificia, id. Ac. 2, 47, 146: praeclara nomina artificum, id. Verr. 2, 4, 6, § 12: omnis ferocia, Liv. 28, 26, 14: bellum, Tac. H. 2, 57 al.

2. con-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to cut up, cut through, cut away, cut to pieces, to bring to ruin, destroy, etc. (class. in prose and poetry).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: nervos, Cic. Fl. 30, 73: corpus in partes, Petr. 141, 2: vitulum Ajax, id. 59 fin.: ligna, Ov. F. 2, 647: agrum umidiorem fossis, Plin. 18, 6, 8, § 47: concidere et cremare naves, to break up, Liv. 38, 39, 2: essedum argenteum, Suet. Claud. 16: haec minute, Col. 12, 22.
    2. B. In partic.
      1. 1. To cut to pieces, for to beat severely, cudgel soundly: aliquem virgis, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 122: loris, Juv. 6, 413: pugnis, id. 3, 300.
      2. 2. To cut to pieces in war, to cut down, destroy, kill: hi novissimos adorti magnam multitudinem eorum fugientium conciderunt, Caes. B. G. 2, 11: eos inopinantes adgressus magnam partem eorum concidit, id. ib. 1, 12; so Cic. Prov. Cons. 4, 9; id. Att. 5, 16, 4; Nep. Dion, 10, 1; id. Dat. 6, 6; id. Hann. 3, 4.
      3. 3. In mal. part. (cf. caedo, I. B. 3.), to lie with, Pompon. ap. Non. p. 166, 2; hence caede, concide, in a double sense as an address to gladiators, Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155 Zumpt; cf. Lampr. Elag. 10.
  2. II. Trop.
    1. A. Of discourse, to divide minutely, dismember, render feeble: nec minutos numeros sequens concidat delumbetque sententias, Cic. Or. 69, 231; cf.: (sunt qui) infringendis concidendisque numeris in quoddam genus abjectum incidant, id. ib. 69, 230; so also Quint. praef. § 24; cf. id. 3, 11, 21; 5, 10, 91; 11, 3, 53 al.
    2. B. To strike down, to prostrate, ruin, destroy, annul, by word or deed: omnem auctoritatem universi ordinis, Cic. de Or. 3, 1, 4: Antonium decretis vestris, id. Phil. 5, 11, 28: Vatinium arbitratu nostro, to annihilate, id. Q. Fr. 2, 4, 1; cf.: Sevius adlisus est, ceteri conciduntur, are condemned, id. ib. 2, 4, 6: Timocraten totis voluminibus, to confute, id. N. D. 1, 33, 93: testamentum, to revoke, Dig. 28, 4, 1.
      1. * 2. In Plaut., to deceive, cheat, defraud: em istic homo te articulatim concidit, Plaut. Ep. 3, 4, 52 Ritschl.
        Hence, concīsus, a, um, P. a. (in acc. with II. A.), divided, broken up, short, concise: sententiae, Cic. Brut. 17, 66: concisae et angustae disputationes, id. de Or. 2, 14, 61: brevitas, id. ib. 3, 53, 202: brevia illa atque concisa, Quint. 10, 7, 10; cf. thus with brevis, id. 6, 4, 2; and (opp. perpetuus) id. 2, 20, 7; 2, 21, 13; Cic. de Or. 2, 80, 327.
        Transf. of the orator Thrasymachus, Cic. Or. 13, 40.
        Comp.: insonuerit vox tubae longior atque concisior, Vulg. Jos. 6, 5.
        Adv.: concīsē, briefly, concisely: (philosophia) non tam est minute atque concise in actionibus utendum, etc., Quint. 12, 2, 11: ululare, Vulg. Num. 10, 7.

concĭens, ntis, adj. [cf. inciens], pregnant, full: terra aquarum, App. de Mundo, 23, p. 67.

con-cĭĕo, cīvi, cĭtum, 2 (from the access. form concĭo, īre: concit, Lucr. 6, 410: concibant, Tac. H. 5, 19: conciret, id. A. 11, 19: concirent, id. ib. 3, 38 fin.: concire, id. ib. 3, 40; 12, 15: conciri, Liv. 25, 27, 9: concīta, Lucr. 2, 267; Val. Fl. 2, 460; Luc. 5, 597; cf. cieo and the other compounds), v. a., to urge, bring, or assemble together, by exciting or rousing, to collect: cum perturbatione commovere, Non. p. 90, 7 (freq. in the ante-class. and post-Aug. per., esp. in Lucr. and Tac.; in Quint. and in Hor. perh. only once in part. perf.; v. under II. A.; not in Cic.).

  1. I. Prop.: populum, Pac. ap. Non. p. 90, 12 (Trag. Rel. v. 141 Rib.); cf.: homines miraculo rei novae, Liv. 1, 59, 3: exercitum ex totā insulā, id. 25, 27, 9: multitudinem ad se, id. 1, 8, 5: ad arma, Vell. 2, 74: donis auxilia concibant, Tac. H. 5, 19: remotos populos, id. A. 3, 38: propiores Gallos, id. ib. 3, 40: nunc concienda plebs, Liv. 4, 55, 3 al.
        1. b. Of inanim. and abstr. objects, to move violently, to shake, stir up: cur (Juppiter) tenebras et fremitus et murmura concit? Lucr. 6, 410: quendam aestum, id. 6, 826: concitus imbribus amnis, Ov. M. 3, 79; cf.: (verba) quae mare turbatum, quae concita flumina sistant, id. ib. 7, 154: navis concita, id. ib. 4, 706: murali concita Tormento saxa, Verg. A. 12, 921: mors concita ob cruciatus, hastened, Plin. 25, 3, 7, § 23 (Sillig, conscita): fulmina et tonitrus, Sil. 12, 611.
  2. II. Trop.
    1. A. To rouse, excite, stir up, provoke: hostem, Tac. A. 11, 19; cf.: Mela accusatorem concivit Fabium, id. ib. 16, 17.
      Esp. in part. perf.: immani concitus irā, Verg. A. 9, 694; cf. Ov. M. 7, 413: Aonio concita Baccha deo, id. A. A. 1, 312; cf.: pulso Thyias concita tympano, * Hor. C. 3, 15, 10: divino concita motu, inspired, Ov. M. 6, 158; cf. id. ib. 3, 711: mater (corresp. with male sana), id. ib. 4, 519: (mater) fraude aliquorum concita (sc. in filium), * Quint. 11, 1, 65; cf.: concita dea, enraged, Sil. 2, 543: conciti per largitionem veterani, Tac. A. 1, 10.
    2. B. To excite, produce, cause action, passion, disquiet, evil, etc. (the flg. taken from the agitated sea; cf. strages, Att. ap. Non. p. 90, 9; Trag. Rel. v. 399 Rib.; cf. also Plaut. Merc. 5, 2, 36, and id. Trin. 2, 3, 8): uxori turbas, Plaut. Am. 1, 2, 14; Ter. Heaut. 5, 2, 17: tantum mali, Plaut. Men. 5, 5, 4; Afran. ap. Non. p. 90, 10: hanc iram, Ter. Hec. 3, 1, 33: seditionem, Tac. A. 14, 17: varios motus animorum, id. H. 1, 4 et saep.

concĭlĭābŭlum, i, n. [concilium], a place of assembly, a public place, esp. for public intercourse or traffic; a marketplace, an exchange, a place for courts, etc.: conciliabulum dicitur locus, ubi in conciliam convenitur, Paul. ex Fest. p. 38, 3 Müll.; so Liv. 7, 15, 13; 25, 5, 6; 34, 1, 6, and 34, 56, 2; 39, 14, 7; 40, 37, 3; 43, 14, 10; Tac. A. 3, 40: martyrum, where their memory is solemnly celebrated, Hier. Ep. 60, 12: spectaculorum, places for public exhibitions, as the theatre, circus, etc., Tert. Spect. 8: damni, in comic lang., for a brothel, Plaut. Trin. 2, 2, 38; and, in the same sense, conciliabulum alone, id. Bacch. 1, 1, 47.

concĭlĭātĭo, ōnis, f. [concilio] (in Cic. and Quint.).

  1. I. A connection, union.
    1. A. Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.
    2. B. Trop.
      1. 1. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.
        1. b. As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.
      2. 2. (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.
  2. II. An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.

concĭlĭātor, ōris, m. [concilio].

  1. I. He who provides, prepares, or causes a thing; an author, founder, promoter, etc. (in good prose, but not in Cic.; cf. however: conciliatrix and conciliatricula): suillae carnis, who prepares it savorily, makes it palatable, Varr. R. R. 2, 4, 8: nuptiarum, Nep. Att. 12, 2: proditionis, Liv. 27, 15, 17: adfinitatis atque amicitiae, Suet. Aug. 48; cf. Tac. A. 1, 58: piscis conciliator capturae (piscium), by which other fishes are caught, a decoy, Plin. 9, 59, 85, § 181 sq.
  2. II. A procurer (in love-matters), Vop. Carin. 16, 5.

concĭlĭātrīcŭla, ae, f. dim. [conciliatrix], that which concitiates, unites: nobilitate ipsā, blandā conciliatriculā, commendatus, Cic. Sest. 9, 21; Ambros. in. Psa. 15, 48.

concĭlĭātrix, īcis, f. [conciliator].

  1. I. In gen., that which occasions, produces, procures: (omitto) orationis vim, quae conciliatrix est humanae maxime societatis, Cic. Leg. 1, 9, 27: conciliatrix amicitiae virtutis opinio, id. Lael. 11, 37.
  2. II. In partic., she who unites or conciliates, in a good and bad sense; a match-maker, a procuress, a bawd: conciliatrix dicitur, quae viris conciliat uxores et uxoribus viros, Paul. ex Fest. p. 62, 13 Müll.
    In a bad sense in Lucil. ap. Non. p. 23, 4; Plaut. Mil. 5, 17; cf.: non vides quam blanda conciliatrix et quasi sui sit lena natura? Cic. N. D. 1, 27, 77.

concĭlĭātūra, ae, f. [concilio], the trade of procurer, pimping, pandering: exercere, Sen. Ep. 97, 9.

1. concĭlĭātus, a, um, P. a., from concilio.

2. concĭlĭātus, ūs, m. [concilio], a union of atoms, a connection of bodies (only in abl. sing., and in Lucr.): condenso conciliatu artari, Lucr. 1, 576; so id. 2, 100: parvo (i. e. parvā mole), id. 2, 133: principiūm, id. 2, 936.

* con-cĭlĭcĭātus, a, um, adj. [Cilicium], clothed in a garment of hair (of a penitent), Tert. Pud. 13.

concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium].

  1. I. To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.).
    1. A. Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms): primordia Non ex illarum conventu conciliata, not formed by the union of separate parts, Lucr. 1, 612; 2, 901: dispersa, id. 6, 890: omnia in alto, id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.
      Of physical union of other kinds: traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati, Plin. 17, 23, 35, § 211; of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae, to mix, Ser. Samm. 40, 754.
      1. 2. Of the fulling of cloth: vestimentum, Varr. L. L. 6, § 43 Müll.
    2. B. Trop.
      1. 1. To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.).
          1. (α) Aliquos inter se: quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit, Cic. Fam. 5, 7, 2; so, conciliare et conjungere homines inter se, id. Off. 1, 16, 50: feras inter sese, id. Rosc. Am. 22, 63.
          2. (β) Aliquem (aliquid) alicui: conciliare sibi, avertere ab adversario judicem, Quint. 6, 1, 11: quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat, Cic. Fam. 12, 23, 2: Pammenem sibi similitudine fortunae, Tac. A. 16, 14: homines sibi, Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1: simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum, Cic. Fin. 3, 5, 16: eam civitatem Arvernis, Caes. B. G. 7, 7; cf.: reliquas civitates amicitia Caesari, id. B. C. 3, 55 fin.: per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient, Liv. 4, 48, 9: arma sibi, Verg. A. 10, 151: deos homini, Ov. F. 1, 337: audientem exordio, Quint. 8, prooem. 11: judicem probationibus nostris, id. 4, 3, 9: Maurorum animos Vitellio, Tac. H. 2, 58; cf.: quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura, Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib. § 15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal, id. ib. § 17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet, Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.
            Without dat.: conciliabat ceteros reges, Nep. Hann. 10, 2; so, accusatorem, Quint. 6, 1, 12: conciliare, docere, movere judicem, id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7: plures, Tac. A. 15, 51: animos hominum, Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204: animum judicis, Quint. 4, 1, 25; cf.: animos judicum (opp. alienare), id. 11, 1, 8: animos plebis, Liv. 1, 35, 2: animos militum pollicitationibus, Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18,
          3. (γ) (Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.
          4. (δ) Absol.: nihil est ad conciliandum gratius verecundiā, Quint. 11, 3, 161: conciliare, narrare, id. 3, 4, 15.
      2. 2. = commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend: et dictis artes conciliasse suas, Ov. Tr. 3, 11, 42.
  2. II. With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one.
    1. A. With physical objects.
      1. 1. Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961): tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas, Plaut. Trin. 2, 2, 111: num me nupsisti conciliante seni? Ov. Am. 1, 13, 42: conciliata viro, Cat. 68, 130: existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare, to give as a mistress, Suet. Caes. 50: cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem, Vell. 2, 59, 2.
        Once with ad: a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem, Plaut. Mil. 3, 1, 206.
      2. 2. To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain: illum mihi, Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.: male habiti et male conciliati, i. e. at a bad bargain, id. Ps. 1, 2, 1: prodi, male conciliate, Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.: ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam, a chance for a good bargain, id. Pers. 4, 3, 69: si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest, can be brought here, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33): HS. viciens ex hoc uno genere, to extort, Cic. Verr. 2, 2, 58, § 142; cf. pecunias, id. ib. 2, 2, 55, § 137; 2, 3, 30, § 71; 2, 3, 84, § 194; and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, id. Ac. 2, 42, 131.
    2. B. With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.: affinitatem et gratiam, Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf. gratiam, Suet. Calig. 3: pacem inter cives, Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2: amorem sibi, Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206: favorem ad vulgum, Liv. 29, 22, 8; cf.: favorem populi, Suet. Caes. 11: amicitiam cum aliquo, Cic. Deiot. 14, 39: gloriam, id. Mur. 20, 41: laudem, Quint. 2, 7, 4: dignitatem auctoribus suis, Tac. Or. 9: famam clementiae, Liv. 21, 60, 4: majestatem nomini Romano, id. 29, 11, 4: odium, Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16: risus, to cause, id. 6, 3, 35: otium, Nep. Timol. 3, 2: otii nomine servitutem, id. Epam. 5, 3: nuptias, to bring about, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.: jugales toros, Stat. S. 3, 5, 70.
      Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense.
    1. A. Beloved: (Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus, Liv. 21, 2, 3: juvenis aetatis flore conciliatus sibi, Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.
      In sup.: est nobis conciliatissimus, Symm. Ep. 9, 37.
    2. B. In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.: ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Quint. 4, 2, 24: (homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est, Gell. 12, 5, 18.
      Adv. not in use.

concĭlĭum, ii, n. [con- and root cal- of calo; Gr. καλέω; cf. clamo], a collection of people, an association, gathering, union, meeting, assembly, = coetus (class.).

  1. I. In gen.: videre ambas in uno concilio, Plaut. Mil. 2, 2, 96; id. Clst. 4, 2, 33: Camenarum cum Egeria, Liv. 1, 21, 3: ab sede piorum, coetu concilioque abigi, id. 2, 38, 4: pastorum, Cic. Off. 3, 9, 38: deorum, id. Tusc. 1, 30, 72; id. Div. 1, 24, 49; cf. caelestium, id. Off. 3, 5, 25: divinum animorum, id. Sen. 23, 84: concilia coetusque hominum jure sociati, quae civitates appellantur, id. Rep. 6, 13, 13: (Cyclopum) Concilium horrendum, Verg. A. 3, 679: amoena piorum Concilia, id. ib. 5, 735: Musarum, Stat. Th. 6, 355: mulierum, id. ib. 3, 178.
    Poet. of animals: inque ferarum Concilio medius sedebat, Ov. M. 10, 144; and trop.: tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere, id. Fin. 2, 4, 12.
  2. II. Esp.
    1. A. An assembly for consultation, a council (in concreto; on the contrary consilium signifies the counsel in abstracto that is taken in such an assembly. The meanings, however, often pass over to each other; hence in MSS. and edd. a freq. confusion of the two words; cf. consilium), Caes. B. G. 1, 30 fin.; cf. id. ib. 7, 1: (opiniones), quae in senatu, quae apud populum, quae in omni coetu concilioque proferendae sunt, Cic. Fin. 2, 24, 77: inire, Plaut. Capt. 3, 1, 33: habere, id. Mil. 3, 1, 3: convocare, Caes. B. G. 1, 40; 2, 10; 3, 3: vocare, Verg. A. 10, 2: cogere, id. ib. 11, 304: dimittere, Caes. B. G. 1, 18; 1, 33 al.; Cic. Leg. 2, 12, 31 al.: transferre Lutetiam, Caes. B. G. 6, 3: in posterum diem differre, Curt. 6, 11, 9: dare legatis, Liv. 43, 17, 7: indicere, id. 1, 50, 4: constituere diem concilio, Caes. B. G. 1, 30: Messene ab Achaeis, quod concilii eorum recusaret esse, oppugnari coepta est, i. e. a member of the Achaian league, Liv. 36, 31, 1: concilio excesserunt, id. 32, 22, 12: sanctum Patrum, * Hor. C. 4, 5, 4 et saep.
    2. B. A close conjunction, i. e. union, connection (esp. freq. in Lucr.): coetu concilioque Nil facient (primordia rerum), etc., Lucr. 2, 920: materiaï concilium, id. 1, 518: in concilium coire, id. 2, 564 sq.; cf. id. 1, 772; 1, 1081; 2, 565.
      Transf., a bond of union, tie: hoc mihi tecum concilium manebit, Ov. M. 1, 710.
      1. 2. A sexual union, coition: corporalia, Arn. 2, 54; cf.: primordia quae genitali Concilio possent arceri, Lucr. 1, 183.
          1. (β) (As an incentive to this.) The blossom of the plant iasione, Plin. 22, 22, 39, § 82.

concĭnens, ntis, P. a., v. concino fin.

concĭnentĭa, ae, f. [concino] (postclass. for concentus),

  1. I. musical harmony, concord, Macr. Somn. Scip. 2, 2 fin.; 2, 3.
  2. II. Trop., in archit., symmetry: architectonica, Sid. Ep. 8, 4; Claud. Mam. Stat. Anim. 21.

* con-cĭnĕrātus, a, um, adj. [cinis], sprinkled with ashes, Tert. Pud. 13.

con-cingo, ĕre, v. a., to gird, surround completely, Theod. Prisc. 4, 1.

* concinnātĭcĭus or -tĭus, a, um, adj. [concinno], skilfully prepared: mensula, App. M. 2, p. 119.

concinnātĭo, ōnis, f. [concinno] (post-class.).

  1. I. In economics, an adjusting, preparing: aquae marinae, Auct. Lemmat. ap. Cato, R. R. 106.
  2. II. Transf., a making, composing: epistulae, Aus. Ep. 17; cf. id. ib. 7 and 15: metrorum, Mar. Vict. p. 2547 P.

concinnātor, ōris, m. [concinno] (post-Aug.).

  1. I. An arranger, disposer: capitum et capillorum, a hair-dresser, Col. 1, prooem. § 5.
  2. II. A maker, contriver, author, inventor: causarum, an advocate, Dig. 1, 16, 9: concinnatores atque inventores tantarum deformitatum (poetae), Arn. 4, 149: criminum, Sid. Ep. 3, 13.

concinnē, adv., v. concinnus, adv., 1.

concinnĭtas, ātis, f. [concinnus], a neat, elegant, or skilful joining of several things (in good prose, but rare).

  1. I. In gen.: concinnitates colorum, Gell. 2, 26, 4: non est ornamentum virile concinnitas, a too carefully arranged dress, Sen. Ep. 115, 3: vitare concinnitatem, Suet. Aug. 86.
  2. II. Esp., in rhet., beauty of style, produced by a skilful connection of words and clauses, Cic. Or. 44, 149; 49, 164 sq.; id. Brut. 83, 287; 95, 325 (not in Quint.).

concinnĭter, adv., v. concinnus, adv., 2.

* concinnĭtūdo, ĭnis, f. [concinnus], = concinnitas, II., beauty of style, Cic. Inv. 1, 18, 25.

concinno, āvi, ātum, v. a. [concinnus], to join fitly together, to order, arrange appropriately, to set right, adjust: concinnare est apte componere, Paul. ex Fest. p. 38, 1 Müll. (cf. compono, II. B.; mostly anteclass. and post-Aug.; most. freq. in Plaut.; not in Ter., Cic., or Quint.; in Cic. Oecon. Fragm. 7, p. 474 Orell., the words prob. belong to Col.; v. Col. 12, 2, 6).

  1. I. Prop.: vinum, Cato, R. R. 114; 115: et commodare trapetum, id. ib. 135 fin.: pallam, Plaut. Men. 5, 1, 33; cf.: cetera, quae refectionem desiderant, Col. 12, 3, 9: tantas struices patinarias, Plaut. Men. 1, 1, 26: auceps aream, id. As. 1, 3, 64: vultum, to adorn, Petr. 113, 5: cadaver. App. M. 7, p. 199.
    1. B. Trop.: ingenium, to form. cultivate, Sen. Ep. 7, 6.
  2. II. Meton., in gen., to prepare, cause, occasion, produce: livorem scapulis tuis, Plaut. Truc. 4, 3, 19: lutum, id. Rud. 1, 2, 8: venti Vis fervorem mirum in undis, Lucr. 6, 437; cf.: vis (venti) hiatum, id. 6, 584: munusculum tibi, Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 3: consuetudo amorem, Lucr. 4, 1279: aliquid controversiae, Afran. ap. Non. p. 433, 31: quantum mali, Phaedr. 2, 4, 25: multum mihi negotii concinnabis, Sen. Ep. 117, 1.
    1. B. With a qualifying adj. in Plaut., and once in Naev., = reddere, to make, render, cause to be something: qui me insanum verbis concinnat suis, Plaut. Capt. 3, 4, 69: lacrumantem ex abitu concinnas tuam uxorem, id. Am. 1, 3, 31: homines delirantes, id. ib. 2, 2, 96: liberis orbas oves, id. Capt. 4, 2, 38: tranquillam viam, id. Stich. 2, 1, 13: annonam caram e vili, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 66: numquam erit alienis gravis, qui suis se concinnat levem, id. Trin. 3, 2, 58: vastam rem hostium, Naev. ap. Non. p. 90, 30 dub. (al. vastat).

con-cinnus, a, um, adj. [etym. dub.; acc. to Non. p. 43, 21, and p. 59, 30, from cinnus], fitly, skilfully put together or joined, well adjusted, beautiful (class.; esp. freq. in Cic. of discourse).

  1. I. Object.
    1. A. Prop.: sat edepol concinna est (virgo) facie, Plaut. Pers. 4, 3, 77: Samos ( = venusta, elegans), pretty, Hor. Ep. 1, 11, 2: tectorium, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 1: helicis folia angulosa et concinniora (for εὐρυθμότερα, in Theophr. H. P. 3, 18), Plin. 16, 34, 62, § 148: heluo, elegant, Cic. Pis. 10, 22.
    2. B. Trop., of discourse, beautiful, elegant, polishcd, neat, striking, etc.: (oratio) concinna, distincta, ornata, festiva, etc., Cic. de Or. 3, 25, 100: sententiae non tam graves et severae quam concinnae et venustae, id. Brut. 95, 325; cf.: concinnae sententiae (opp. probabiles), id. Or. 19, 65; and: concinnae acutaeque sententiae, id. Brut. 78, 272: versus, Hor. Ep. 2, 1, 74: sermo, id. S. 1, 10, 23: reditus ad rem aptus et concinnus, Cic. de Or. 3, 53, 203: transgressio verborum, id est hyperbaton, Quint. 9, 3, 91.
      1. 2. Transf. to the person: alii in eādem jejunitate concinniores, id est, faceti, florentes etiam et leviter ornati, Cic. Or. 6, 20; Nep. Epam. 5, 1: concinnus et elegans Aristo, Cic. Fin. 5, 5, 13; cf. also of the painter Nicophanes: elegans et concinnus (pictor), Plin. 35, 10, 36, § 111.
  2. II. Subject. ( = commodus, II.): concinnus alicui, suited to, fit, appropriate for; of persons, suiting one’s self to, courteous, pleasing, etc. (rare): viris Venus ut concinnior esset, * Lucr. 4, 1276: concinnus amicis, Hor. S. 1, 3, 50.
    1. * B. Concinnum est = commodum est: age, age, ut tibi maxime concinnum est, it is pleasing, agreeable, Plaut. Mil. 4, 2, 33.
      Adv.
      1. 1. In the form concinnē, fitly, beautifully: concinne et lepide vestita, Plaut. Ep. 2, 2, 38.
        Of discourse, elegantly, neatly, etc., Cic. de Or. 2, 19, 81; id. N. D. 2, 27, 69; id. Rosc. Com. 16, 49.
        Comp.: eloqui, Aus. Grat. Act. ad Gratian. 8: saliunt aquae, Fronto de Orat. 1, p. 242 Mai.
        Sup. of the adj. and adv. apparently not in use.
      2. 2. In the form concinnĭter, Gell. 18, 2.

con-cĭno, cĭnŭi, no sup., 3, v. n. and a. [cano].

  1. I. Neutr., to sing, play, or sound together, in concert or harmoniously (class.).
    1. A. Prop.: ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut facta conspiratione consensit atque concinuit, Col. 12, 2, 4: concinere tragoedo pronuntianti, to accompany, Suet. Calig. 54: cornua ac tubae concinuere, Tac. A. 1, 68; cf.: concinunt tubae, Liv. 9, 32, 6; and: ubi signa concinuissent, id. 30, 5, 2.
      Also without the idea of concert: concinit albus olor, Ov. H. 7, 2.
    2. B. Trop., to agree together, harmonize, accord, συνᾴδω: omnibus inter se concinentibus mundi partibus, Cic. N. D. 2, 7, 19: videsne ut haec concinant? id. Fin. 5, 28, 83: faxo, ne juvet vox ista veto, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis, Liv. 6, 35, 9: ita fit ut nulli duo concinant, Plin. 3, 1, 3, § 16: Stoici cum Peripateticis re concinere videntur, verbis discrepare, Cic. N. D. 1, 7, 16 Orell. N. cr.
  2. II. Act., to cause to sound together, in concert or harmoniously, to make concordant sounds, to sound, sing of, celebrate in song, magnify, etc.
    1. A. In gen.: haec cum pressis et flebilibus modis, qui totis theatris maestitiam inferant, concinuntur, Cic. Tusc. 1, 44, 106: ite, concinite in modum: Io Hymen, etc., Cat. 61, 123; Suet. Calig. 6: carmina nuptialia, Cat. 61, 12: carmina, id. 65, 13: laudes Iovi, Tib. 2, 5, 10: aelinon, Ov. Am. 3, 9, 24: sua festa Palilia, Tib. 2, 5, 88: laetos dies, Hor. C. 4, 2, 41: majore plectro Caesarem, id. ib. 33: stridor lituum clangorque tubarum Non pia concinuit cum rauco classica cornu, Luc. 1, 238.
    2. B. Esp. (acc. to cano, II. C.), to sing prophetically, prophesy (very rare): nigraque funestum concinit omen avis, Prop. 2 (3), 28, 38: tristia omina, Ov. Am. 3, 12, 2.
      Hence, concĭnens, entis, P. a., harmonizing, harmonious, Arn. 3, 123.
      Comp., Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 5.

1. concĭo, īre, v. concieo.

2. concĭo, and its derivv., concĭō-nābundus, concĭōnālis, etc., v. under contio, contionabundus, contionalis, etc.

concĭpĭlo, āvi, 1, v. a. [concipio], to seize, take, catch (only in the foll. exs.): concipilavisti dictum a Naevio pro corripuisti et involasti, Paul. ex Fest. p. 62, 6: quem ego offatim jam jam concipilabo, Plaut. Truc. 2, 7, 61.

con-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], to take or lay hold of, to take to one’s self, to take in, take, receive, etc. (class. in prose and poetry).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: nuces si fregeris, vix sesquimodio concipere possis, Varr. R. R. 1, 7, 3: truleum latius, quo concipiat aquam, id. L. L. 5, § 118 Müll.; cf. Lucr. 6, 503; and: concipit Iris aquas, draws up, Ov. M. 1, 271: madefacta terra caducas Concepit lacrimas, id. ib 6, 397: imbres limumque, Col. Arb. 10, 3.
      Of water, to take up, draw off, in a pipe, etc.: Alsietinam aquam, Front. Aquaed. 11; 5 sqq.
      Pass., to be collected or held, to gather: pars (animae) concipitur cordis parte quādam, Cic. N. D. 2, 55, 138: ut quisque (umor) ibi conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur, Col. 1, 6, 5.
      Hence, con-cepta, ōrum, n. subst., measures of fluids, capacity of a reservoir, etc.: amplius quam in conceptis commentariorum, i. e. the measures described in the registers, Front. Aquaed. 67; 73.
      Of the approach of death: cum jam praecordiis conceptam mortem contineret, Cic. Tusc. 1, 40, 96: ventum veste, Quint. 11, 3, 119; cf.: plurimum ventorum, Plin. 16, 31, 57, § 131; and: magnam vim venti, Curt. 4, 3, 2: auram, id. 4, 3, 16; cf. Ov. M. 12, 569: aëra, id. ib. 1, 337: ignem, Lucr. 6, 308; so Cic. de Or. 2, 45, 190; Liv. 21, 8, 12; 37, 11, 13; Ov. M. 15, 348.
      Of lime slaked: ubi terrenā silices fornace soluti concipiunt ignem liquidarum aspergine aquarum, Ov. M. 7, 108 al.; cf.: lapidibus igne concepto, struck, Vulg. 2 Macc. 10, 3: flammam, Caes. B. C. 2, 14: flammas, Ov. M. 1, 255; cf. of the flame of love: flammam pectore, Cat. 64, 92: ignem, Ov. M. 9, 520; 10, 582: validos ignes, id. ib. 7, 9: medicamentum venis, Curt. 3, 6, 11: noxium virus, Plin. 21, 13, 44, § 74: morbum, Col. 7, 5, 14: in parte nivem concipi, is formed, Sen. Q. N. 4, 2, 1.
      Of disease: is morbus aestate plerumque concipitur, Col. 7, 5, 14: si ex calore et aestu concepta pestis invasit, id. 7, 5, 2.
    2. B. In partic.
      1. 1. To take or receive (animal or vegetable) fecundation, to conceive, become pregnant.
          1. (α) Absol.: more ferarum putantur Concipere uxores, Lucr. 4, 1266; Varr. R. R. 2, 1, 17: cum concepit mula, Cic. Div. 2, 22, 50: ex illo concipit ales, Ov. M. 10, 328 et saep.: (arbores) concipiunt variis diebus et pro suā quaeque naturā, Plin. 16, 25, 39, § 94.
          2. (β) With acc.: ut id, quod conceperat, servaret, Cic. Clu. 12, 33: Persea, quem pluvio Danaë conceperat auro, Ov. M. 4, 611: aliquem ex aliquo, Cic. Clu. 11, 31; Suet. Aug. 17; id. Claud. 27: ex adulterio, id. Tib. 62: de aliquo, Ov. M. 3, 214: alicujus semine, id. ib. 10, 328: ova (pisces), Plin. 9, 51, 75, § 165.
            Poet.: concepta crimina portat, i. e. fetum per crimen conceptum, Ov. M. 10, 470 (cf. id. ib. 3, 268): omnia, quae terra concipiat semina, Cic. N. D. 2, 10, 26: frumenta quaedam in tertio genu spicam incipiunt concipere, Plin. 18, 7, 10, § 56.
            Subst.: conceptum, i, n., the fetus: ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur, Scrib. Ep. ad Callist. p. 3: coacta conceptum a se abigere, Suet. Dom. 22.
        1. * b. In Ovid, meton., of a woman, to unite herself in marriage, to marry, wed: Dea undae, Concipe. Mater eris juvenis, etc., Ov. M. 11, 222.
      2. 2. Concipere furtum, in jurid. Lat., to find out or discover stolen property, Just. Inst. 4, 1, § 4; cf.: penes quem res concepta et inventa est, Paul. Sent. 2, 31, 5; Gell. 11, 18, 9 sq.; Gai Inst. 3, 186.
  2. II. Trop.
    1. A. To take or seize something by the sense of sight, to see, perceive (cf. comprehendo, II. A.): haec tanta oculis bona concipio, Plaut. Poen. 1, 2, 65.
      Far more freq.,
    2. B. To perceive in mind.
      1. 1. In gen., to comprehend intellectually, to take in, imagine, conceive, think: agedum, inaugura fierine possit, quod nunc ego mente concipio, Liv. 1, 36, 3; so, aliquid animo, id. 9, 18, 8; cf.: imaginem quandam concipere animo perfecti oratoris, Quint. 1, 10, 4; cf. id. 2, 20, 4; 9, 1, 19 al.: quid mirum si in auspiciis imbecilli animi superstitiosa ista concipiant? Cic. Div. 2, 39, 81: quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo, Liv. 9, 18, 8 Drak. ad loc.: de aliquo summa concipere, Quint. 6, prooem. § 2: onus operis opinione prima concipere, id. 12, prooem. § 1: protinus concepit Italiam et arma virumque, conceived the plan of the Æneid, Mart. 8, 56, 19.
      2. 2. In partic., to understand, comprehend, perceive: quoniam principia rerum omnium animo ac mente conceperit, Cic. Leg. 1, 22, 59: quae neque concipi animo nisi ab iis qui videre, neque, etc., Plin. 36, 15, 24, § 124: fragor, qui concipi humanā mente non potest, id. 33, 4, 21, § 73: concipere animo potes, quam simus fatigati, Plin. Ep. 3, 9, 24.
        With acc. and inf.: quod ita juratum est, ut mens conciperet fleri oportere, id servandum est, Cic. Off. 3, 29, 107: forsitan et lucos illic concipias animo esse, Ov. M. 2, 77: concepit, eos homines posse jure mulceri, Vell. 2, 117, 3; Cels. 7 praef. fin.
    3. C. To receive in one’s self, adopt, harbor any disposition of mind, emotion, passion, evil design, etc., to give place to, foster, to take in, receive; to commit (the figure derived from the absorbing of liquids; hence): quod non solum vitia concipiunt ipsi, sed ea infundunt in civitatem, Cic. Leg. 3, 14, 32: inimicitiae et aedilitate et praeturā conceptae, Caes. B. C. 3, 16; so, mente vaticinos furores, Ov. M. 2, 640: animo ingentes iras, id. ib. 1, 166: spem, id. ib. 6, 554; cf.: spemque metumque, id. F. 1, 485: aliquid spe, Liv. 33, 33, 8: amorem, Ov. M. 10, 249: pectore tantum robur, Verg. A. 11, 368: auribus tantam cupiditatem, Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101 al.: re publicā violandā fraudis inexpiabiles concipere, id. Tusc. 1, 30, 72: malum aut scelus, id. Cat. 2, 4, 7: scelus in sese, id. Verr. 2, 1, 4, § 9: flagitium cum aliquo, id. Sull. 5, 16.
    4. D. To draw up, comprise, express something in words, to compose (cf. comprehendo, II. C.): quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipiatur more nostro, Cic. Off. 3, 29, 108: vadimonium, id. Q. Fr. 2, 13 (15), 3: jusjurandum, Liv. 1, 32, 8; Tac. H. 4, 41; cf.: jurisjurandi verba, id. ib. 4, 31; and verba, Liv. 7, 5, 5: edictum, Dig. 13, 6, 1: libellos, ib. 48, 19, 9: stipulationem, ib. 41, 1, 38: obligationem in futurum, ib. 5, 1, 35: actionem in bonum et aequum, ib. 4, 5, 8: foedus, Verg. A. 12, 13 (id est conceptis verbis: concepta autem verba dicuntur jurandi formula, quam nobis transgredi non licet, Serv.): audet tamen Antias Valerius concipere summas (of the slain, etc.), to report definitely, Liv. 3, 5, 12.
      T. t., of the lang. of religion, to make something (as a festival, auspices, war, etc.) known, to promulgate, declare in a set form of words, to designate formally: ubi viae competunt tum in competis sacrificatur: quotannis is dies (sc. Compitalia) concipitur, Varr. L. L. 6, § 25 Müll.: dum vota sacerdos Concipit, Ov. M. 7, 594: sic verba concipito, repeat the following prayer, Cato, R. R. 139, 1; 141, 4: Latinas sacrumque in Albano monte non rite concepisse (magistratus), Liv. 5, 17, 2 (cf. conceptivus): auspicia, id. 22, 1, 7: locus quibusdam conceptis verbis finitus, etc., Varr. L. L. 7, § 8 Müll.: ut justum conciperetur bellum, id. ib. 5, § 86 ib.
      So of a formal repetition of set words after another person: senatus incohantibus primoribus jus jurandum concepit, Tac. H. 4, 41: vetus miles dixit sacramentumet cum cetera juris jurandi verba conciperent, etc., id. ib. 4, 31: verba jurationis concipit, with acc. and inf., he takes the oath, that, etc., Macr. S. 1, 6, 30.
      Hence, conceptus, a, um, P. a., formal, in set form: verbis conceptissimis jurare, Petr. 113, 13.
      Hence, absol.: mente concepta, things apprehended by the mind, perceptions: consuetudo jam tenuit, ut mente concepta sensus vocaremus, Quint. 8, 5, 2; cf. id. 5, 10, 4.

concīsē, adv., v. 2. concido, P. a. fin.

concīsĭo, ōnis, f. [2. concido], prop., a cutting; hence,

  1. I. Lit., a cutting to pieces, destruction, Vulg. Joel, 3, 14.
  2. II. Transf.
    1. A. A mutilation, Vulg. Phil. 3, 2.
    2. B. In rhet., a separating of a sentence into short divisions or clauses, Cic. Part. Or. 6, 19.

* concīsor, ōris, m. [2. concido], one who cuts down or fells: nemorum, Coripp. 4, 22.

* concīsōrĭus, a, um, adj. [2. concido], suitable for cutting: ferramentum, Veg. Art. Vet. 1, 56, 31.

concīsūra, ae, f. [2. concido].

  1. * I. A dividing, distributing: aquaram, Sen. Ep. 100, 6.
  2. * II. A hollow, chink, cleft, Plin. 34, 8, 19, § 63.

concīsus, a, um, v. 2. concido, P. a.

concĭtāmentum, i, n. [concito], an incentive, Sen. Ira, 3, 9, 2.

concĭtātē, adv., v. concito, P. a. fin.

concĭtātĭo, ōnis, f. [concito], lit.,

  1. I. a hastening, quick movement: remorum, Liv. 44, 28, 10.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., an exciting or rousing up; esp., of the passions, an emotion of mind, affection, passion (in good prose; most freq. in Cic. and Quint.): sapientem ab omni concitatione animi, quam perturbationem voco, semper vacare, Cic. Tusc. 5, 16, 48; cf.: concitationes vehementiores animi, id. Q. Fr. 1, 1, 13, § 39: quaedam animi, id. Div. 1, 18, 34: animorum (i. e. ira), Liv. 9, 7, 10: mentis, Cic. Div. 2, 11, 27; and absol., Quint. 1, 11, 12; 2, 8, 11; 7, 4, 31; 10, 1, 114; 11, 3, 146 (opp. misericordia), id. 1, 10, 25.
    2. B. Concr., a sedition, a tumult: plebei contra patres concitatione et seditione nuntiatā, Cic. Brut. 14, 56; cf. crebrae (multitudinis), Caes. B. C. 3, 106 fin.

concĭtātor, ōris, m. [concito], one who excites or rouses, a mover, exciter (rare): belli, Hirt. B. G. 8, 38; Tac. H. 3, 2: turbae ac tumultūs, Liv. 25, 4, 10: concitator et instimulator seditionis, Cic. Dom. 5, 11: tabernariorum, id. ib. § 13; absol.: multitudo concitata ipsum concitatorem antecessit, Sen. Ira, 3, 2, 4.

concĭtātrix, īcis, f. [concitator], that which excites or stirs up (very rare): Veneris (eruca), Plin. 19, 8, 44, § 154; and adj.: concitatricem vim habet satyrion, id. 26, 10, 62, § 96.

1. concĭtātus, a, um, Part. and P. a., from concito.

* 2. concĭtātus, ūs, m. [concito], = concitatio, impulse, Sid. Carm. 23, 365.

concĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [concieo], to move violently, to put in violent or quick motion, to stir up, rouse up, excite, incite, shake.

  1. I. Prop. (thus most freq. in the poets and histt.): artus, Lucr. 3, 292; 3, 301: equum calcaribus, Liv. 2, 6, 8; cf.: equum in aliquem, Nep. Pelop. 5, 4: concitant equos permittuntque in hostem, Liv. 3, 61, 8: equos adversos, id. 8, 7, 9; cf. also under P. a.: naves quantā maximā celeritate poterat, id. 36, 44, 4; cf.: classem concitatam remis, id. 30, 25, 8; 37, 11, 10: navem remis, Curt. 4, 3, 2: in alteram (navem) quinqueremis eadem concitata, id. 4, 4, 7: agmen, Ov. M. 14, 239: omne nemus, id. F. 1, 436: feras, id. ib. 2, 286: tela, Liv. 34, 39, 3: eversas Eurus aquas, Ov. H. 7, 42; cf.: mare aeriore vento, Curt. 4, 3, 17: graves pluvias, Ov. F. 2, 72: se in hostem, Liv. 8, 39, 7; cf.: se in Teucros alis (Alecto), Verg. A. 7, 476: se in fugam, to take to flight, Liv. 22, 17, 6; cf.: se fugā in aliquem locum, Val. Fl. 3, 383.
  2. II. Trop. (class. and very freq. in prose and poetry).
    1. A. Aliquem, to rouse, urge, impel one to any act, feeling, etc., to move strongly, to influence, stir up, instigate, etc.; constr. with acc. pers. and ad, in, adversus, the inf. and absol.
          1. (α) With ad and a subst., gerund, or gerundive: concitari ad studium cognoscendae percipiendaeque virtutis, Cic. de Or. 1, 47, 204; cf.: concitatus ad philosophiam studio, id. Brut. 89, 306: judicem ad fortiter judicandum, Quint. 6, 1, 20: victum ad depellendam ignominiam, id. 1, 2, 24: nos ad quaerendum, id. 10, 2, 5: omnem Galliam ad nostrum auxilium, Caes. B. G. 7, 77: multitudinem ad arma, id. ib. 7, 42 fin.; cf.: cessantes ad arma, * Hor. C. 1, 35, 16: colonias ad audendum aliquid, Suet. Caes. 8: ad convicia, id. Tib. 54: ad despiciendam vitam, id. Oth. 10.
          2. (β) With in: qui in iram concitat se, Quint. 6, 2, 27; cf. Cic. Verr. 2, 3, 3, § 6.
          3. (γ) With adversus: Etruriam omnem adversus nos, Liv. 5, 4, 14: exercitum adversus regem, id. 1, 59, 12.
          4. * (δ) With inf.: quae vos dementia concitat captam dimittere Trojam? Ov. M. 13, 226.
            (ε) Absol., both with and without abl.: te ipsum animi quodam impetu concitatum, Cic. Mur. 31, 65; so, uxorem dolore, id. Scaur. 6, 9 (Fragm. ap. Prisc. p. 689 P.): aliquem injuriis, Sall. C. 35, 3: multitudinem fallaci spe, Liv. 6, 15, 6: familiam seditionibus, Col. 1, 8, 18: aliquem aliquo adfectu, Quint. 10, 7, 15: irā, Liv. 23, 7, 7; 42, 59, 2; Quint. 6, 3, 46; Liv. 7, 8, 3: aspectu pignorum suorum concitari, Tac. Agr. 38; Cic. Verr. 2, 3, 3, § 6: quo enim spectat illudnisi ut opifices concitentur? should be excited to sedition, id. Ac. 2, 47, 144; cf. id. Fl. 8, 18 sq.; Asin. ap. Cic. Fam. 10, 33, 4; cf. servitia, Sall. C. 46, 3: multitudinem, Nep. Arist. 1, 3: suos, Caes. B. G. 5, 26: judices (opp. flectere), Quint. 6, 1, 9; cf. (opp. placare), id. 11, 3, 170; (opp. mitigare), id. 3, 4, 3; 4, 2, 9; 6, 2, 12: concitare animos ac remittere, id. 9, 4, 11: tuas aures de nobis, Prop. 3 (4), 15, 45.
    2. B. Aliquid, to rouse, excite, cause, occasion, produce any action, passion, evil, etc.: bellum, Cic. Fam. 15, 4, 6; Hirt. B. G. 8, 22; Nep. Ham. 4, 3; Liv. 5, 5, 11; Flor. 4, 5, 1 al.; cf.: bellum Romanis, Liv. 35, 12, 18: quantas turbas mihi, Sall. H. 3, 61, 11 Dietsch; cf.: quantam pugnam mihi, Quint. 10, 1, 105: lacrimas totius populi Romani, id. 11, 3, : misericordiam populi, Cic. de Or. 1, 53, 227: odium (just before, commovere odium), id. Inv. 1, 54, 105; cf. id. ib. 1, 53, 100: invidiam in te ex illis rebus, id. Verr. 2, 5, 8, § 21: invidiam, odium, iram, Quint. 6, 1, 14: iram (opp. lenire), id. 3, 8, 12: risum, Cic. de Or. 2, 58, 235: seditionem ac discordiam, id. Mur. 39, 83: tumultum, Caes. B. C. 3, 18; Liv. 38, 33, 7: aspera iambis maxime concitantur, Quint. 9, 4, 136: error vanis concitatus imaginibus, Val. Max. 9, 9 init.: morbos, Cels. 2, 13: pituitam, id. 6, 6, 15: somnum, Plin. 20, 17, 73, § 189.
      Hence, concĭtātus, a, um, P. a.
    1. A. (Acc. to I.) Violently moved, i. e. rapid, swift, quick: equo concitato ad hostem vehitur, at full speed, Nep. Dat. 4 fin. (more freq. citato equo; v. 2. cito, P. a.): quam concitatissimos equos immittere jubet, Liv. 35, 5, 8: conversio caeli concitatior, Cic. Rep. 6, 18, 18; so, cursu, Liv. 35, 29, 6: concitatissimus corporis motus, Quint. 2, 11, 4.
    2. B. (Acc. to II.) Roused up, excited, vehement, ardent (freq. in Quint.): testimonia non concitatae contionis sed jurati senatūs, Cic. Fl. 7, 17: (in comoediis pater) interim concitatus, interim lenis est, Quint. 11, 3, 74: adfectus (opp. mites atque compositi), id. 6, 2, 9; cf. opp. flebiles, id. 11, 3, 162: animus an remissus, id. 3, 9, 7: causae, id. 11, 1, 3: oratio, id. 3, 8, 58 and 60: sententiae, id. 12, 9, 3; 10, 1, 44: erectā et concitatā voce (opp. summissā atque contractā), id. 11, 3, 175: Lucanus ardens et concitatus, id. 10, 1, 91.
      Comp.: concitatior accidens clamor, Liv. 10, 5, 2; Quint. 2, 15, 28; 8, 3, 14.
      Hence, concĭtātē, adv. (not in Cic.).
      1. 1. (Acc. to 1.) Quickly, rapidly: agitur pecus, Col. 6, 6, 4.
      2. 2. (Acc. to 2.) Impetuously, ardently (most freq. in Quint.): dicere, Quint. 8, 3, 40; 10, 2, 23; 11, 3, 23; 12, 10, 71: itur, id. 11, 3, 133.
        Comp.: dicere, Quint. 1, 8, 1; 3, 8, 68; 9, 4, 130: movere adfectus, id. 12, 10, 26.
        *Sup.: raperet ventus, Aug. Civ. Dei, 5, 26.

concĭtor, ōris, m. [concieo], he who rouses or excites, an exciter (rare; not in Cic.; in MSS. freq. interchanged with concitator): belli, Liv. 23, 41, 1; 29, 3, 3; 37, 45, 17; Tac. A. 4, 28; id. H. 1, 68; 4, 56; Just. 2, 9, 21: vulgi, Liv. 45, 10 10.

1. concĭtus and concītus, a, um, v. concieo.

2. concĭtus, üs, m. [concieo], = concitatio, an inciting, spurring on; impetuosity, haste: equi, Claud. Mam. Genethl. Maxim. 8.

concĭuncŭla, v. contiuncula.

con-cīvis, is, m., a fellow-citizen, transl. of συμπολίτης (late Lat.), Tert. adv. Marc. 5, 17; id. Res Carn. 41.

contĭo (less correctly concĭo), ōnis, f. [contr. from conventio, for which COVENTIO is written in S. C. Bacch.; v. conventio, and cf. Varr. L. L. 6, § 43 Müll.; Paul. ex Fest. p. 38, 4, and p. 113, 10 Müll.], a meeting, assembly that is called together by a magistrate or priest (cf.: contio significat conventum, non tamen alium quam eum qui a magistratu vel a sacerdote publico per praeconem convocatur, Paul. ex Fest. p. 38, 4; cf. contionor
In good prose).

  1. I. Prop.: advocat contionem, habet orationem talem consul, Cic. Sest. 12, 28; so, advocare contionem, id. Verr. 2, 3, 80, § 185; Sall. C. 57, 5; id. J. 33, 3; Liv. 8, 31, 1; Suet. Claud. 22 et saep.: advocare contionem populi, Sall. J. 84, 5: militum, Caes. B. C. 2, 32: advocare populum in contionem, Liv. 42, 33, 2: ad contionem advocavit, id. 4, 1, 6: plebem ad contionem vocare, id. 2, 2, 4; cf. Suet. Calig. 48: me in vestram contionem evocaverunt, Cic. Agr. 3, 4, 16: convocatis ad contionem militibus, Suet. Caes. 66: contionem habere, to hold a meeting, Liv. 29, 21, 7 (cf.: contionem habere, II. infra): in contione dicere, Cic. Or. 63, 213 sq.; of. id. ib. 50, 168; and id. de Or. 2, 59, 242: in contionem populi prodire, Nep. Them. 1, 3: quae ego de te in senatu egerim, quae in contionibus dixerim, Cic. Fam. 5, 2, 4; cf. so in opp. to the Senate, Tac. A. 4, 40 fin.: laudare aliquem pro contione, before the people, Sall. J. 8, 2; Liv. 7, 7, 3; 7, 10, 14 al.; Quint. 2, 4, 33; 4, 4, 8 al.: nunc in mille curias contionesque dispersam et dissipatam esse rempublicam, Liv. 2, 28, 4; 2, 23, 5: contio conventusque, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110: contio, quae ex imperitissimis constat, id. Lael. 25, 95: togata et urbana, Liv. 45, 37, 8: turbulentae, Quint. 5, 13, 39; cf.: in illis fluctibus contionum, id. 8, 6, 48; and: contionum procellae, id. 8, 6, 7: stabant pro contione legiones destrictis gladiis, in the manner of an assembly, Tac. A. 1, 44 Draeg. ad loc.
  2. II. Meton., a discourse, oration before a public assembly: legi contionem tuam, Cic. Fam. 9, 14, 7; cf.: audiri jam et legi novas contiones, Tac. A. 5, 4 fin.: habere contionemquā in oratione, Cic. Agr. 2, 1, 1; so, contionis habendae potestas, id. Fam. 5, 2, 7; Liv. 24, 22, 1: contionem apud milites habuit, Caes. B. C. 3, 73; so Liv. 44, 1, 9; cf. also id. 27, 13, 1; Caes. B. C. 2, 18: habuit super re contionem, Suet. Caes. 5: in contione contra Catilinam, Quint. 5, 11, 42: funebres tristes atque summissae, id. 11, 3, 153: ut Cicero dicit contra contionem Metelli, id. 9, 3, 50; cf. Gell. 18, 7, 7; and the few fragments of this oration of Cic. in Orell. IV. 2, p. 455 sq.; Quint. 12, 10, 70; cf. id. 3, 8, 65; 3, 8, 67.
    Of the orations reported in a history: ille (sc. Thucydides) contionibus melior, hic (sc. Herodotus) sermonibus, Quint. 10, 1, 73; cf. id. 9, 4, 18; Plin. Ep. 1, 16, 4.
    1. B. A place for speaking, a tribune, rostrum; mostly in the phrases in contionem ascendere or escendere: cum magistratum inieris et in contionem ascenderis, Cic. Fin. 2, 22, 74; id. Att. 4, 2, 3: in contionem escendit, Liv. 2, 7, 7 Weissenb. ad loc.; 3, 49, 4; 5, 50, 8: Perseus in contionem processit Philippum secum filium habens, id. 44, 45, 8; cf.: contionem tria significare: locum suggestumque unde verba fierent, … coetum populi adsistentis, item orationem ipsam, Verr. Fl. ap. Gell. 18, 7, 7.