Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* concessātĭo, ōnis, f. [concesso], a stopping, delaying, Col. 11, 1, 16.

concessĭo, ōnis, f. [concedo, I. B. 3.], an allowing, granting, conceding, permission, leave (rare, but in good prose).

  1. I. In gen.: agrorum, Cic. Agr. 3, 3, 11; Tac. A. 3, 73: praemiorum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 3: concessio, ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat, Varr. R. R. 1, 17, 7: vestra, Cic. Att. 3, 24, 1: competitorum, id. Tog. Cand. Fragm. 5 (8, 5, p. 21 B. and K.).
    1. B. A yielding, retiring: legis, Tert. adv. Marc. 5, 13.
  2. II. Esp., in rhet., a figure of speech, concession: cum aliquid etiam iniquum videmur causae fiduciā pati, * Quint. 9, 2, 51.
      1. 2. Jurid. t. t., a plea of confession and excuse or mitigation: concessio est, per quam non factum ipsum probatur ab reo, sed ut ignoscatur, id petitur, Cic. Inv. 2, 31, 94; 1, 11, 15; Auct. Her. 1, 14, 24.

concessīvus, a, um, adj. [concedo], pertaining to concession, concessive (late Lat.), Serv. ad Verg. A. 10, 33; Diom. p. 390 P.

con-cesso, āvi, 1, v. a., to cease, leave off, desist (ante- and post-class., and very rare): lavari aut fricari, Plaut. Poen. 1, 2, 9: quid ego hic properans concesso pedibus, linguā largior? id. As. 2, 2, 24; Front. Ep. ad M. Antonin. Aug. 1, 2.
Of things as subjects: concessavit praeceptum, Tert. Fug. Pers. 6.

1. concessus, a, um, Part., from concedo.

2. concessus, ūs, m. [concedo], a permitting, conceding, concession, permission, leave (in good prose, but used only in abl. sing.): Caesaris concessu, Caes. B. G. 7, 20: datur concessu omnium huic aliquis ludus aetati, Cic. Cael. 12, 28: concessu et beneficio illius, id. Fam. 4, 6, 3: concessu et munere deorum, id. Tim. 14 fin.: ipsorum inter ipsos, id. Brut. 21, 84: fratrum, Tac. A. 12, 44.