Lewis & Short

cōmissor (on account of erroneous deriv. from comis, comedo, commensa, etc., often written cōmisor, commisor, commissor, cōmesor, cōmes-sor, commessor, commensor, etc.; v. Vel. Long. p. 2233; Liv. 40, 7, 5 Drak.; Quint. 11, 3, 57; Spald. and Zumpt), ātus, 1, v. dep., = κωμάζω (v. Lidd. and Scott in h. v.), to hold a festive procession, to revel, make merry; of young people, who went about with music and dancing, to celebrate a festival, and finally returned to one of their companions, in order to carouse anew (class.; not in Cic.; cf., however, comissatio and comissator): nunc comissatum ibo ad Philolachetem, Plaut. Most. 1, 4, 5: ad fratrem, Liv. 40, 7, 5; 40, 13, 3: domum, Plaut. Most. 1, 4, 22: qui praetereat comissatum volo vocari, id. Stich. 5, 4, 4: in domum alicujus, * Hor. C. 4, 1, 11: intromittere aliquam comissatum, * Ter. Eun. 3, 1, 52.
Absol.: comissantium modo currum secuti sunt, Liv. 3, 29, 5; * Quint. 11, 3, 57; Suet. Calig. 32; id. Dom. 21; Petr. 25, 1.