Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

cŏërcĭtĭo (in MSS. also coerctĭo, cŏërtĭo, cŏërcĭo), ōnis, f. [coërceo, II.], a restraining, coercing; coercion, restraint, compulsion, chastisement, punishment (not ante-Aug.).

  1. I. Prop.: coërcitionem inhibere, Liv. 4, 53, 7: sine coërcitione magistratus, on the part of the magistrates, id. 26, 36, 12: quo modo judex doceri potest, si desitinterpellantis coërcitio, contentio? * Quint. 9, 2, 2: servorum, Sen. Brev. Vit. 3, 2: indignamur aliquā admonitione aut coërcitione nos castigatos, id. Ira, 2, 28, 1: vetustissimi mortalium, … sine probro, scelere eoque sine poenā aut coërcitionibus agebant, Tac. A. 3, 26: an coërcericupidines possent, num coërcitio plus damni in rempublicam ferret, id. ib. 3, 52.
  2. II. The right of coercing or punishing: popinarum, Suet. Claud. 38: in histriones, id. Aug. 45; Dig. 1, 21, 5, § 1.