Lewis & Short

circŭĭtĭo (circŭmĭtĭo, Cic. Div. 2, 17, 40; 2, 61, 127; Liv. 3, 6, 9; Front. de Or. 3; Amm. 24, 2, 2), ōnis, f. [circumeo].

  1. I. A going round; in milit. lang., the rounds: circuitio ac cura (vigiliarum) aedilium plebei erat. Liv. 3, 6, 9.
      1. 2. A circuit: muni mentum fluminis circumitione vallatum, Amm 24, 2, 2.
    1. B. Trop., a circuitous mode, a circumlocution. ita aperte ipsam rem modo locutus, nil circuitione usus es, Ter. And. 1, 2, 31: quid opus est circumitione et anfractu? Cic. Div. 2, 61, 127, cf. Auct. Her. 4, 32, 43: Epicurus circuitione quādam (in an indirect manner) deos tollens, Cic. Div. 2, 17, 40.
  2. II. Meton. (abstr. pro concr.), a place for going round something, a way, passage, corridor, Vitr. 4, 4; 6, 3; 10, 19.
    1. B. A circumference, compass, Vitr. 1, 5; 2, 10.

circŭmĭtĭo, v. circuitio.