No entries found. Showing closest matches:
certātim, adv. [certatus, 2. certo], emulously, earnestly, eagerly (class. in prose and poetry): certatim de alicujus salute dicere, Cic. Sest. 34, 74; Liv. 1, 54, 3: mulieres puerique saxa et alia … certatim mittere, Sall. J. 67, 1: certatim alter alteri obstrepere, Liv. 1, 40, 6: hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi, * Quint. 6, 1, 21: currere, Cic. Phil. 2, 46, 118: ascendere, Liv. 26, 44, 9: exsurgere, Tac. A. 3, 65: erumpere curiā, id. ib. 12, 7: amare aliquem, * Plin. Ep. 2, 9, 5; cf. Suet. Aug. 100; id. Tib. 70; id. Calig. 57; id. Ner. 7; id. Vit. 15; and in poetry, * Cat. 64, 392; Verg. G. 1, 385; 4, 38; id. A. 3, 290; 5, 778; 7, 146; * Hor. S. 1, 5, 17; Ov. M. 3, 244; 12, 241; Stat. S. 3, 1, 179 al.
certātĭo, ōnis, f. [2. certo], a contending, striving, a combat, strife, contest, etc. (in good prose, most freq. in Cic.).
certātīvē, adv. [2. certo], in order to stir up strife, combatively (late Lat.), Cassiod. Hist. Eccl. 1, 11.
certātor, ōris, m. [2. certo], a disputant (rare and post-class.), Gell. 12, 10, 3; App. Dogm. Plat. p. 2.
1. certātus, a, um, Part., from certo.
2. certātus, ūs, m. [2. certo], a contention, fight, Stat. S. 3, 1, 152.