Lewis & Short

cĕlĕro, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [celer] (mostly poet., or in post-Aug. prose).

  1. I. Act., to quicken, hasten, accelerate; syn.: festinare, properare): casus, Lucr. 2, 231: fugam in silvas, Verg. A. 9, 378: gradum, id. ib. 4, 641: iter inceptum, id. ib. 8, 90: viam, id. ib. 5, 609: gressum, Sil. 1, 574: vestigia, id. 7, 720: opem, Val. Fl. 3, 251: haec celerans, hastening, executing this (message), Verg. A. 1, 656; cf.: imperium alicujus, to execute quickly, Val. Fl. 4, 80: obpugnationem, Tac. A. 12, 46.
    In pass.: itineribus celeratis, Amm. 31, 11, 3: celerandae victoriae intentior, Tac. A. 2, 5.
  2. II. Neutr., to hasten, make haste, be quick (cf. accelero and propero): circum celerantibus auris, Lucr. 1, 388; Cat. 63, 26; Sil. 12, 64; Tac. A. 12, 64; id. H. 4, 24; Eutr. 4, 20 (but not Cic. Univ. 10; v. Orell. N. cr.).