Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

căvĭāres hostiae, victims, so called from caviae, the excrementary canal of animals, Paul. ex Fest. p. 57 Müll. [caviae = cavernae; v. caverna fin.].

Cavĭi, ōrum, m., a people of Grecian Illyria, Liv. 44, 30, 7 and 9.

căvīle, v. caulae.

căvilla, ae, f. dim. [perh. for calvilla, from calvor; but cf. Sanscr. kava, stingy], a jeering, raillery, scoffing (ante- and postclass., and very rare): aufer cavillam: non ego nunc nugas ago, * Plaut. Aul. 4, 4, 11; Mart. Cap. 4, § 423.
Access. form căvil-lum, i, n., App. M. 1, p. 105; Aur. Vict. Epit. 9; cf. Paul. ex Fest. p. 46 Müll.

* căvillābundus, a, um, adj. [cavillor], seeking for raillery, scoffing, Tert. Anim. 34 fin.

căvillātĭo, ōnis, f. [cavillor],

  1. I. a jeering, raillery, scoffing, irony in jest or in earnest: cum duo genera sint facetiarum, alterum aequabiliter in omni sermone fusum, alterum peracutum et breve: illa a veteribus superior cavillatio, haec altera dicacitas nominata est, Cic. de Or. 2, 54, 218: cavillatio est jocosa calumniatio, Paul. ex Fest. p. 45 Müll.; Plaut. Stich. 1, 3, 75; id. Truc. 3, 2, 17; Suet. Vesp. 23; Gell. 5, 5, 2: inter consules magis cavillatio quam magna contentio de provinciā fuit, Liv. 42, 32, 1: acerba, Suet. Tib. 57: nominis, id. Gram. 3.
  2. II. Meton., an empty, sophistical discourse, sophistry (so most freq. in Quint.), Cic. ap. Sen. Ep. 111, 1; cf. Dig. 50, 16, 177: ineptae, Quint. 7, 9, 4: infelix verborum, id. 10, 7, 14; cf. id. 2, 17, 7: manifesta, id. 9, 1, 15: juris, id. 7, 4, 37: sine metu cavillationis, id. 2, 14, 5.

căvillātor (caulāt-, Plaut. Truc. 3, 2, 13), ōris, m. [cavillor],

  1. I. a jester, jeerer, caviller: facetus, Plaut. Mil. 3, 1, 46: probus, id. Truc. 3, 2, 15; * Cic. Att. 1, 13, 2; Gell. 4, 20, 3.
  2. II. Meton., a sophist, Sen. Ep. 102, 20.

căvillātrix, īcis, f. [cavillator, II.] (only twice in Quint.), she who seeks to take by sophistry: conclusio, Quint. 7, 3, 14; hence also sophistry, id. 2, 15, 25.

* căvillātus, ūs, m. [cavillor], raillery, = cavillatio, App. M. 8, p. 213.

căvillor, ātus, 1, v. n. and

  1. I. a. [cavilla], to practise jeering or mocking; or (act.) to censure, criticise; to satirize in jest or earnest, to jest, etc. (syn.: jocari, ludere, illudere).
          1. (α) Absol.: familiariter cum ipso etiam cavillor ac jocor, Cic. Att. 2, 1, 5; cf. Liv. 39, 13, 3; 39, 42, 9; Suet. Tib. 8: facetissime apud aliquem, Gell. 5, 5, 1.
          2. (β) With acc.: togam ejus praetextam, Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2: hanc artem ut tenuem ac jejunam, Quint. 1, 4, 5: verba patrum, Tac. A. 1, 46: tribunos plebis, Liv. 2, 58, 9: milites Romanos, id. 5, 15, 4 et saep.
            Hence, cavillatus in pass. sense, App. M. 9, p. 230.
          3. (γ) With an objective clause: in eo et etiam cavillatus est, aestate grave esse aureum amiculum, hieme frigidum, Cic. N. D. 3, 34, 83.
  2. * II. Meton., to reason captiously, to use sophisms, to quibble, Liv. 3, 20, 4; Plin. 11, 51, 112, § 267; 35, 10, 36, § 85.

* căvillōsus, a, um, adj. [cavillor], full of raillery, irony, Firm. Math. 5, 8.

căvillum, i, v. cavilla fin.