Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

cădūcārĭus, a, um, adj. [caducus],

  1. I. relating to property without a master: lex Julia (introduced by Augustus), Ulp. Lib. Regul. § 28.
  2. II. Epileptic: homines, Aug. Vit. Beat. med.

cādūcĕātor, ōris, m. [caduceum].

  1. I. A herald, an officer sent with a flag of truce: caduceatores = legati pacem petentes. Cato caduceatori, inquit, nemo homo nocet, Paul. ex Fest. p. 47: bellantes ac dissidentes interpretum oratione sedantur, unde secundum Livium legati pacis caduceatores appellantur, Serv. ad Verg. A. 4, 242; Liv. 26, 17, 5; 31, 38, 9; 32, 32, 5; 37, 45, 4; 44, 46, 1; Curt. 3, 1, 6; 4, 2, 15 al.
  2. II. A servant to a priest, Arn. 5, p. 174.

cādūcĕātus, a, um, adj. [caduceus], having or bearing the herald’s wand, Inscr. Grut. 927, 6.

cādūcĕum, i, n. (sc. sceptrum or baculum), or cādūcĕus, i, m. (sc. scipio or baculus; which form was predominant in the class. per. is doubtful, since neither Cicero, Nepos, Livy, nor Pliny uses the word in the nom.) [kindr. with κηρύκειον, Æolic καρύκιον, —ῦ—, r changed to d, as ad = ar], a herald’s staff, the token of a peaceable embassy (orig. an olive- stick, with στέμματα, which afterwards were formed into serpents, O. Müll. Archaeol. § 379, 3): caduceus pacis signum, Var. de Vita Pop. Rom.lib. ii.; Non. p. 528, 17: caduceo ornatus, * Cic. de Or: 1, 46, 202; so, cum caduceo, Nep. Hann. 11, 1; Liv. 44, 45, 1: caduceum praeferentes, id. 8, 20, 6; Plin. 29, 3, 12, § 54.
Also the staff of Mercury, as messenger of the gods, Macr. S. 1, 19; Hyg. Astr. 2, 7; Serv. ad Verg. A. 4, 242, and 8, 138; Petr. 29, 3; Suet. Calig. 52; App. M. 10, p. 253, 34: Mercuriale, id. ib. 11, p. 262, 4; cf. Dict. Antiq. s. v.; v. also caducifer.

cādūcĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [caduceusfero], bearing a herald’s staff, an epithet of Mercury in Ovid: Atlantiades, Ov. M. 8, 627; and absol., id. ib. 2, 708; id. F. 4, 605; 5, 449.

cădūcĭter, adv., v. caducus fin.

cădūcus, a, um, adj. [cado].

  1. I. That falls or has fallen, falling, fallen (mostly poet.): bacae glandesque caducae, * Lucr. 5, 1362; cf. Dig. 50, 16, 30: glans caduca est, quae ex arbore cecidit: oleae, Cato, R. R. 23, 2: spica, that fell in mowing, Varr. R. R. 2, 2, 12: aqua, id. ib. 3, 5, 2: aquae, Ov. P. 2, 7, 39: frondes, Verg. G. 1, 368: frons, Ov. M. 7, 840; id. Tr. 3, 1, 45: folia, id. Am. 2, 16, 45: lacrimae, id. M. 6, 396: poma, Prop. 2, 32, 40: oliva, Col. 12, 52, 22: fulmen, Hor. C. 3, 4, 44: te, triste lignum, te caducum In domini caput immerentis, id. ib. 2, 13, 11; cf. ligna, Varr. L. L. 6, § 66 Müll.: tela, Prop. 4 (5), 2, 53: moro coma nigrior caduco, Mart. 8, 64, 7.
    1. B. Caduca auspicia dicunt cum aliquid in templo excidit, veluti virga e manu, Paul. ex Fest. p. 64, 9 Müll.
      1. 2. Caduci bello, that have fallen in war, slain in battle: bello caduci Dardanidae, Verg. A. 6, 481.
      2. 3. In gen., devoted to death, destined to die: juvenis, Verg. A. 10, 622.
  2. II. Inclined to fall, that easily falls (rare): vitis, quae naturā caduca est et, nisi fulta sit, ad terram fertur, Cic. Sen. 15, 52; cf. id. ib. 2, 5.
    Hence,
      1. 2. Esp., in medic. lang.: homo, epileptic, Firm. Math. 3, 6, n. 8; Aemil. Mac. c. de Paeonia: equus, Veg. 1, 25, 2: asellus morbo detestabili caducus, App. M. 9, p. 236, 12: morbus, the falling sickness, epilepsy, App. Herb. 60; Aemil. Mac. c. Aristoloch.; Isid. Orig. 14, 7, 5.
    1. B. Trop.
      1. 1. In gen., frail, fleeting, perishable, transitory, vain (class., esp. in prose): in eo, qui ex animo constet et corpus caducus et infirmus, Cic. N. D. 1, 35, 98: ignis, quickly extinguished, Sen. Q. N. 2, 23, 2: res humanae fragiles caducaeque, Cic. Lael. 27, 102: quis confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit, id. Fin. 2, 27, 86: nihil nisi mortale et caducum praeter animos, id. Rep. 6, 17, 17: alia omnia incerta sunt, caduca, mobilia; virtus est una altissimis defixa radicibus, id. Phil. 4, 5, 13; id. Lael. 6, 20; id. Dom. 58, 146: tituli, Plin. Pan. 55, 8: tempus, id. Ep. 3, 7, 14: labores, id. ib. 9, 3, 2: fama, Ov. P. 4, 8, 46: spes, vain, futile, id. M. 9, 597: preces, ineffectual, id. F. 1, 181: pars voti, id. Ib. 88.
      2. 2. Esp., in law, caduca bona were those possessions which did not fall to the heir mentioned in a will, because he was childless, but passed to other heirs (in default of such, to the exchequer); vacant, having no heir (cf. Hugo, Rechtsgesch. p. 760 sq.): quod quis sibi testamento relictum, ita ut jure civili capere possit, aliquă ex causă deinde non ceperit, caducum appellatur, veluti ceciderit ab eo, etc., Ulp. Lib. Regul. tit. 10: hereditates, Cic. Phil. 10, 5, 11; Cod. Th. 10, 10, 30 pr.; Dig. 22, 5, 9: portio, Gai Inst. 2, 206.
        As subst.: cădūcum, i, n., property without an heir, an unowned eslate: legatum omne capis nec non et dulce caducum, Juv. 9, 88: caduca occupare, Just. 19, 3, 6: vindicare, Gal Inst. 2, 207.
        1. b. Transf., of other things: nostra est omnis ista prudentiae doctrinaeque possessio, in quam homines, quasi caducam atque vacuam, abundantes otio, nobis occupatis, involaverunt, Cic. de Or. 3, 31, 122 (no comp. or sup.).
          Hence, adv.: cădū-cĭter, precipitately, headlong: caduciter = praecipitanter; Varro: aquai caduciter ruentis, Non. p. 91, 1 sq.

Cădurci, ōrum, m., = Καδοῦρκοι, a people in Gallia Narbonensis, whose capital was Divona, now Cahors, Caes. B. G. 7, 4 sqq.; Plin. 4, 19, 33, § 109; 19, 1, 2, § 8; in Caes. B. G. 7, 75, with the appel. Eleutheri (perh. a division of the former people, in the present Alby).
Hence, Cădurcus, a, um, adj., of or pertaining to the Cadurci: natales, Sid. Carm. 9, 282: sedes, Aus. Prof. n. 17.
Absol.: cădurcum, i, n., a Cadurcian coverlet, a coverlet of Cadurcian linen, Juv. 7, 221; and meton., a bed ornamented with a Cadurcian coverlet, a marriage-bed, id. 6, 537 Schol.

cădus, i (gen. plur. cadūm, v. II. infra), m., = κάδος [Slav. kad, kadĭ; Serv. kada; Magyar, kád; Rouman. Kadŭ].

  1. I. Lit., a large vessel for containing liquids, esp. wine; a bottle, jar, jug; mostly of earthen-ware, but sometimes of stone, Plin. 36, 22, 43, § 158; or even of metal, Verg. A. 6, 228.
    1. A. A wine-jar, wine-flask: cadi = vasa, quibus vina conduntur, Non. p. 544, 11: cadus erat vini: inde implevi hirneam, Plaut. Am. 1, 1, 273; so id. As. 3, 3, 34; id. Aul. 3, 6, 35; id. Mil. 3, 2, 36; 3, 2, 37; id. Poen. 1, 2, 47; id. Stich. 3, 1, 24: cadum capite sistere, to upset, id. Mil. 3, 2, 36: vertere, id. Stich. 5, 4, 39; 5, 4, 1: vina bonus quae deinde cadis onerarat Acestes, Verg. A. 1, 195: fragiles, Ov. M. 12, 243.
      Hence poet., wine: Chius, Tib. 2, 1, 28; Hor. C. 3, 19, 5: nec Parce cadis tibi destinatis, id. ib. 2, 7, 20; 3, 14, 18.
    2. B. For other uses: for containing honey, Mart. 1, 56, 10; oil, id. 1, 44, 8; hence, olearii, oil-jars, Plin. 18, 30, 73, § 307; for fruits, id. ib.; figs, id. 15, 19, 21, § 82; aloes, id. 27, 4, 5, § 14; cf. id. 16, 8, 13, § 34.
      As a money-pot, Mart. 6, 27, 6; also = urna, a funeral urn: aënus, Verg. A. 6, 228 Heyne.
  2. II. Transf., a measure for liquids (in this sense, gen. plur. cadum, Lucil. and Varr. ap. Non. p. 544, 13 and 16; Plin. 14, 14, 17, § 96); syn. with amphora Attica (usu. = 1 1/2 amphorae, or 3 urnae, or 4 1/2 modii, or 12 congii, or 72 sextarii), Rhemn. Fann. Ponder. 84; Plin. 14, 15, 17, § 96 sq.; Isid. Orig. 16, 26, 13.

Cădūsii (Cădūsi), ōrum, m., = Καδούσιοι, a people in Media, on the Caspian Sea (Atropatene). Mel. 1, 2, 5; Nep. Dat. 1, 2; Liv. 35, 48, 5; Just. 10, 3, 2; Curt. 4, 12, 12; Plin. 6, 16, 18, § 48.
In sing.: Cădusus, i., Avien. Descr. Orb. 910.
Cădūsĭa, ae, f., the country of the Cadusii, Plin. 6, 13, 15, § 36.