Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

blachnon (blech-), i, n., = βλῆχνον, a kind of fern (filix), Plin. 27, 9, 55, § 78.

blactĕro, āre, v. n. [cf.: balo, blatio], to bleat, of the ram, Auct. Carm. Philom. 56.

1. blaesus, a, um, adj., = βλαισός, lisping, stammering, hesitating in utterance, speaking indistinctly (most freq. in poetry): blaesus, cui litterae sibilantes (s, z) molestae sunt vitioseque pronunciantur, Popm. Differ. p. 133; Ov. A. A. 3, 294; Mart. 10, 65, 10.
Of a parrot: sonus, Ov. Am. 2, 6, 24.
Hence, subst.: blaesus, i, m., one who lisps, Dig. 21, 1, 10.
Of intoxicated persons, Juv. 15, 48; cf. Ov. A. A. 1, 598.

2. Blaesus, i, m., a cognomen in the Sempronian gens, Stat. S. 2, 1, 191; Tac. A. 1, 16; 1, 18; 1, 21 al.; 6, 40.
Hence, Blaesĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Blœsus, Mart. 8, 38, 14.

Blanda, ae. f.

  1. I. A maritime town in Lucania, now Maratea, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 10, § 72 (in Liv. 24, 20, 5, Blandae, ārum).
  2. II. A small maritime town in Hispania Tarraconensis, now Blanes, Mel. 2, 6, 5 (in Plin. 3, 3, 4, § 22, Blandae, ārum).

blandē, adv., v. blandus fin. b.

blandĭcella, ōrum, n. dim., coaxing or flattering words, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.

* blandĭcŭlē, adv. of an adj. not in use, blandiculus [blandus], flatteringly, soothingly, courteously: respondere, App. M. 10, p. 252.

* blandĭdĭcus, a, um, adj. [blandusdico], speaking soothingly, coaxingly, or kindly, Plaut. Poen. 1, 1, 10.

* blandĭfĭcus, a, um, adj. [blandusfacio], flattering, soothing: fax, Mart. Cap. 9, § 888.

blandĭflūus, a, um, adj. [blandus-fluo], flowing or diffusing itself sweetly, pleasantly: odor, Ven. Carm. 11, 10, 10.

* blandĭlŏquens, entis, adj. [blandus loquor], speaking courteously, flatteringly, or soothingly, Laber. ap. Macr. S. 2, 7, 3.

* blandĭlŏquentĭa, ae, f. [blandilo quens], coaxing language, softness of expression, Enn. ap. Cic. N D. 3, 25, 65 (Trag. v. 227 Rib., or v. 305 Vahl.).

* blandĭlŏquentŭlus, a, um, adj. dim. [id.], speaking caressingly, fair-spoken, Plaut. Trin. 2, 1, 13.

* blandĭlŏquĭum, ii, n. [blandus-loquor], soft words, flattering speech: insidiosum, Aug. Ep. ad Hier. 19, 4.

blandĭlŏquus, a, um, adj. [blandus-loquor], speaking smoothly or flatteringly, fair-spoken: ut blandiloqu’est! Hei mihi metuo, Plaut. Bacch. 5, 2, 54: vox, Sen. Agam. 289.

blandīmentum, i, n. [blandior].

  1. I. flattering words, blandishment, complimentary speech, flattery (class.; most freq. in plur. and in Tac.): nec eam (virtutem) minis aut blandimentis corrupta deseret, Cic. Tusc. 5, 31, 87: pessum dedisti me blandimentis tuis, Plaut. Rud. 2, 6, 23; id. Truc. 2, 2, 63: multa igitur blandimenta plebi per id tempus ab senatu data, Liv. 2, 9, 6: captus blandimentis, Plin. Ep. 2, 19, 4: per blandimenta juvenem aggredi, Tac. A. 13, 13; 12, 64: muliebribus blandimentis infectae epistulae, id. H. 1, 74.
    In sing., Tac. A. 14, 4.
    And in poet. exuberance: cui blandimenta precesque Verbaque jactanti mitissima, desine, dixit, etc., Ov. M. 2, 815.
  2. II. Trop.
    1. A. Any thing that pleases the senses, an object that charms, an allurement, a pleasure, charm, delight: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, Cic. Cael. 17, 41: blandimenta vitae = res, quae vitam jucundam reddunt), Tac. A. 15, 64; id. H. 2, 53 (cf.: delinimenta vitae, id. A. 15, 63): aestivi caloris, Pall. Sept. 17: vecturae, Veg. 2, 28, 37.
      Of the spices, seasoning, condiments in food, Petr. 141, 8; Tac. G. 23.
    2. B. Healing applications, cures: alia quoque blandimenta excogitabat, Plin. 26, 3, 8, § 14.
    3. C. Careful culture: hoc blandimento (i. e. blanda cultura) impetratis radicibus, Plin. 17, 13, 21, § 98.

blandĭo, īre, 4 (act. collat. form of blandior), to caress, coax, court: cur ego blandirem (mulierem), App. Mag. 87, p. 328 fin.
Part. pass.: blanditusque labor molli curabitur arte, Verr. ap. Prisc. 792 P.: blandiendo duce nutrivit malum, Sen. Hippol. 135.

blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].

  1. I. Prop., lit., to cling caressingly to one, to fawn upon, to flatter, soothe, caress, fondle, coax (class.).
      1. 1. With dat.: matri interfectae infante miserabiliter blandiente, Plin. 34, 8, 19, § 88.
      2. 2. With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.
      3. 3. With ut and subj.: Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam, Liv. 21, 1, 4.
      4. 4. Absol.: cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus, Hor. C. 3, 11, 15: tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc., Just. 1, 4, 12: et modo blanditur, modoTerret, Ov. M. 10, 416.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
      1. 1. With dat.: nostro ordini palam blandiuntur, Plaut. Cist. 1, 1, 37: blandiri eis subtiliter a quibus est petendum, Cic. de Or. 1, 20, 90: cur matri praeterea blanditur? id. Fl. 37, 92: durae supplex blandire puellae, Ov. A. A. 2, 527: sic (Venus) patruo blandita suo est, id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.
      2. 2. Absol.: quippe qui litigare se simulans blandiatur, Cic. Lael. 26, 99: lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque, Ov. Am. 1, 8, 103: in blandiendo (vox) lenis et summissa, Quint. 11, 3, 63: pavidum blandita, timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.
      3. 3. With per: de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius, Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.
      4. 4. With abl.: torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens, Plin. 26, 3, 7, § 12.
    2. B. In partic.
      1. 1. Blandiri sibi, etc., to flatter one’s self with something, to fancy something, delude one’s self: blandiuntur enim sibi, qui putant, etc., Dig. 26, 7, 3, § 2.
        So often in Dig. et Codd.; cf.: ne nobis blandiar, not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.
      2. 2. Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
        1. a. With subj.: (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent), Lucr. 2, 173 Lachm.
        2. b. With ab and ad: cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem, Vitr. 3 praef.
  3. III. Trop.
    1. A. Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
      1. 1. With dat.: video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur, Cic. Ac. 2, 45, 139: blandiebatur coeptis fortuna, Tac. H. 2, 10.
      2. 2. Absol.: fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā, Tac. H. 4, 4: ignoscere vitiis blandientibus, id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.
      3. 3. With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.
    2. B. Of things as objects: cur ego non votis blandiar ipse meis? i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54: nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur, tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.
      Hence,
    1. A. Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer: adversus blandientes incorruptus, Tac. H. 1, 35.
    2. B. blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare): rosae, Prop. 4 (5), 6, 72: peregrinatio, Plin. 10, 23, 33, § 67.

blandĭter, adv., v. blandus fin. a.

blandĭtĭa, ae (blandĭtĭes, ēi, in abl., App. M. 9, p. 230, 11), f. [blandus].

  1. I. The quality of one blandus; a caressing, flattering, flattery (mostly in an honorable sense; cf. on the contrary, assentatio and adulatio; class in prose and poetry; most freq. in plur.).
          1. (α) Sing.: haec meretrix meum erum blanditiā intulit in pauperiem, Plaut. Truc. 2, 7, 21: viscus merus vostra’st blanditia, id. Bacch. 1, 1, 16: in cive excelso atque homine nobili blanditiam, ostentationem, ambitionem notam esse levitatis, Cic. Rep. 4, 7, 7 (ap. Non. p. 194, 27): nullam in amicitiā pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem, id. Lael. 25, 91: occursatio et blanditia popularis, id. Planc. 12, 29; cf. Q. Cic. Petit. Cons. 11, 41; Prop. 1, 16, 16 al.
          2. (β) Plur., flatteries, blandishments, allurements, = blandimenta: puerique parentum blanditiis facile ingenium fregere superbum, caresses, * Lucr. 5, 1018; Plaut. Poen. 1, 1, 8: quot illic (sc. in amore) blanditiae, quot illic iracundiae sunt! id. Truc. 1, 1, 7: ut blanditiis suis suam voluptatem expleat, Ter. Hec. 1, 1, 11: quam (benevolentiam civium) blanditiis et adsentando conligere turpe est, Cic. Lael. 17, 61: tantum apud te ejus blanditiae flagitiosae voluerunt, ut, etc., id. Verr. 2, 3, 26, § 65: hereditatesmalitiosis blanditiis quaesitae, id. Off. 3, 18, 74; id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 5: blanditiis ab aliquo aliquid exprimere, id. Att. 1, 19, 9: muliebres, Liv. 24, 4, 4: virorum factum purgantium, id. 1, 9, 16: fallaces, Tac. A. 14, 56: verniles, id. H. 2, 59; Suet. Aug. 53 al.; cf. also Tib. 1, 1, 72; 1, 2, 91; 1, 4, 71; 1, 9, 77; Prop. 4 (5), 6, 72; Ov. Am. 1, 4, 66; id. M. 1, 531; 4, 70; 6, 626; 6, 632; 6, 685; 7, 817; 10, 259; 12, 407; 14, 19; id. H. 13, 153; Plin. 8, 5, 5, § 14.
  2. II. Trop., pleasure, delight, enticement, charm, allurement (cf. blandus, II. A., and blandior, II. B.): blanditiis praesentium voluptatum deliniti atque corrupti, Cic. Fin. 1, 10, 33: attrita cotidiano actu forensi ingenia optime rerum talium blanditia (i. e. lectione poëtarum) reparantur. Quint. 10, 1, 27.

blandities, v. blanditia.

* blandītim, adv. [blanditus, from blandior], in a flattering, caressing manner, Lucr. 2, 173.

blandītor, ōris, m. [blandior], a flatterer (late Lat.), Itin. Alex. M. 39 (90).

blandītus, a, um, v. blandior, P. a.

* blandŭlus, a, um, adj. dim. [blandus], pleasing, charming: animula vagula, blandula, Hadrian. Carm. ap. Spart. Hadr. 25.

blandus, a, um, adj. [for mlandus; akin to μείλιχος, mollis, mulier; Goth. milds; Engl. mild], of a smooth tongue, flattering, fawning, caressing (class and very freq.).

  1. I. Lit.: blanda es parum, Plaut. Cas. 3, 3, 21: nemini credo qui large blandu’st dives pauperi, id. Aul. 2, 2, 19: ut unus omnium homo te vivat numquam quisquam blandior, Ter. Hec. 5, 4, 21: scis me minime esse blandum, Cic. Att. 12, 5, 4: unum te puto minus blandum esse quam me, id. ib. 12, 3, 1: blandum amicum a vero secernere, id. Lael. 25, 95: (Alcibiades) affabilis, blandus, temporibus callidissime inserviens, Nep. Alcib. 1, 3: an blandiores (mulieres) in publico quam in privato et alienis quam vestris estis? Liv. 34, 2, 10: tum neque subjectus solito nec blandior esto, Ov. A. A. 2, 411: canes, Verg. G. 3, 496: catulorum blanda propago, Lucr. 4, 999; Nemes. Cyneg. 215; 230: columba, Ov. Am. 2, 6, 56: tigres, Claud. IV. Cons. Hon. 604; Quint. 9, 4, 133; 11, 1, 30; 11, 3, 72 al.
        1. b. Poet. constr.
          1. (α) With gen.: precum, Stat. Achill. 2, 237.
          2. (β) With acc.: genas vocemque, Stat. Th. 9, 155.
          3. (γ) With inf.: blandum et auritas fidibus canoris Ducere quercus, Hor. C. 1, 12, 11; Stat. Th. 5, 456.
          4. (δ) With abl.: chorus implorat. .doctā prece blandus ( = blande supplicans dis carmine quod poëta eum docuit. Orell. ad loc.), Hor. Ep. 2, 1, 135.
  2. II. Trop. (mostly of things).
    1. A. Flattering, pleasant, agreeable, enticing, alluring, charming, seductive (cf. blandior, II. B.; blanditia, II.): blandā voce vocare, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.): ne blandā aut supplici oratione fallamur, Cic. Phil. 7, 9, 26; Lucr. 6, 1245: voces, Verg. A. 1, 670; Cat. 64, 139: preces, Tib. 3, 6, 46; Hor. C. 4, 1, 8; id. A. P. 395; Ov. M. 10, 642: querelae, Tib. 3, 4, 75: laudes, Verg. G. 3, 185: verba, Ov. M. 2, 575; 6, 360: dicta, id. ib. 3, 375; 9, 156: os, id. ib. 13, 555: pectus, Afran. ap. Non. p. 515.
      So, voluptas, Lucr. 2, 966; 4, 1081; 4, 1259; 5, 179; Cic. Tusc. 4, 3, 6: amor, Lucr. 1, 20; Ov. Tr. 1, 3, 49: Veneris blandis sub armis, Prop. 4 (5), 1, 137: amaracini liquor, Lucr. 2, 847: tura, Tib. 3, 3, 2: manus, Hor. C. 3, 23, 18; cf. Ov. M. 2, 691: aquae, id. ib. 4, 344: caudae, id. ib. 14, 258 al.: otium consuetudine in dies blandius, Liv. 23, 18, 12: blandiores suci, Plin. 12, 1, 2, § 4; Suet. Tib. 27: blandissima litora, Baiae, Stat. S. 3, 5, 96; Plin. 9, 8, 9, § 32: actio, Quint. 7, 4, 27: ministerium, Cod. Th. 10, 10, 12, § 1.
      With dat.: et blandae superūm mortalibus irae, Stat. Th. 10, 836: neque admittunt orationes sermonesvejucunda dictu aut legentibus blanda, Plin. 1, prooem. § 12.
      1. 2. Of persons: filiolus, Quint. 6, prooem. § 8; cf.: nam et voluptates, blandissimae dominae (the most alluring mistresses), majores partes animi a virtute detorquent, Cic. Off. 2, 10, 37.
    2. B. Persuading by caressing, persuasive: nunc experiemur, nostrum uter sit blandior, Plaut. Cas. 2, 3, 56.
      Hence, adv., in three forms, soothingly, flatteringly, courteously, etc.
        1. a. Anteclass. form blandĭter, Plaut. As. 1, 3, 69; id. Ps. 5, 2, 3; Titin. ap. Non. p. 210, 6 (also id. ib. p. 256, 15), and ap. Prisc. p. 1010 P.
        2. b. Class. form blandē, Plaut. Am. 1, 3, 9: compellare hominem, id. Poen. 3, 3, 72: me adpellare, id. Truc. 1, 2, 61: adloqui, Ter. Phorm. 2, 1, 22: dicere, id. Ad. 5, 4, 24; cf.: blande, leniter, dulciter dicere, Quint. 12, 10, 71; and blande ac benedice, Plaut. As. 1, 3, 54: rogare, Cic. Rosc. Com. 16, 49: excepti hospitio ab Tullo blande ac benigne, Liv. 1, 22, 5: quaerere, Suet. Calig. 32: linguā lambere, Lucr. 5, 1066: et satiati agni ludunt blandeque coruscant, id. 2, 320: colere fructus, to treat carefully, gently, id. 5, 1368 (cf. blandimentum, II. B.): flectere cardinem sonantem, softly, carefully, Quint. Decl. 1, 13 al.
          Comp.: blandius petere, Cic. de Or. 1, 24, 112: ad aurem invocabat, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124: moderere fidem, Hor. C. 1, 24, 13 al.
          Sup.: blandissime appellat hominem, Cic. Clu. 26, 72.
        3. * c. blandum = blande: ridere, Petr. 127, 1.

blapsĭgŏnĭa, ae, f., = βλαψιγονία, a disease which prevents bees from breeding, Plin. 11, 19, 20, § 64.

Blascōn, ōnis, f., = Βλάσκων, an island off the coast of Gaul, Plin. 3, 5, 11, § 79; Avien. Or. Mar. 600.

blasphēmābĭlis, e, adj. [blasphemo] (eccl. Lat.), that deserves reproach, censurable, Tert. Cult. Fem. 12.

blasphēmātĭo, ōnis, f. [blasphemo] (eccl. Lat.), a reviling, Tert. Cult. Fem. 12.

blasphēmĭa, ae, f. (blasphēmĭ-um, ii, n., Prud. Psych. 715), = βλασφημία (eccl. Lat.), a reviling, slander, Vulg. Isa. 51, 7; towards God, blasphemy, Hier. Ep. 62, n. 2; Aug. Verb. Dom. Serm. 11; 14; 15; Vulg. 2 Par. 32, 17; id. Matt. 26, 65.

blasphēmo, āre, v.a., = βλασφημέω (eccl. Lat.), to revile, reproach, Vulg. 1 Par. 20, 7; God and divine things, to blaspheme: Christum, Prud. Apoth. 415: nomen Domini, Tert. adv. Jud. 13 fin.; Vulg. Lev. 24, 11; id. Matt. 9. 3; 26, 65.

blasphēmus, a, um, adj., = βλάσφημος (eccl. Lat.), reviling, defaming: satelles, Prud. στεφ. 1, 75; and subst., of God and divine things, blasphemer, Tert. Res Carn. 26; Hier. Ep. 9; Vulg. Lev. 24, 14 (as transl. of the Heb. [??]); id. 1 Tim. 1, 13.

blateas bullas luti ex itineribus, aut quod calceamentorum soleis eraditur appellabant, Paul. ex Fest. p. 34 Müll.

blătĕrātĭo, ōnis, f. [blatero], a babbling (late Lat.), Auct. Idiom. p. 576, 28 Keil.

blătĕrātus, ūs, m. [blatero], a babbling, prating (post-class.), Sid. Ep. 9, 11 fin.: canini, whining, Mart. Cap. 9, § 999.

1. blătĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with βλάξ, simple, stupid, Paul. ex Fest. p. 34 Müll.; cf. blactero].

  1. I. To talk idly or foolishly, to babble, prate (colloq. and mostly ante- and post-class.), Pac. ap. Fulg. p. 561, 17; Afran. ap. Non. p. 78, 32: illud memento, ne quid in primis blateres, id. ib.; Plaut. ap. Non. p. 44, 15: desine blaterare, Caecil. ap. Non. p. 79, 2: cum magno blateras clamore, furisque, * Hor. S. 2, 7, 35; Gell. 1, 15, 17: his et similibus blateratis, App. M. 4, p. 153, 18; so id. Mag. p. 275, 8; id. Flor. p. 345, 19.
  2. II. Of the sounds of frogs, Siā Ep. 2, 2 med.; and of camels, acc. to Paul. ex Fest. p. 34, 2 Müll.

2. blătĕro, ōnis, m. [1. blatero], a babbler, prater, acc. to Gell. 1, 15 fin.

blătĭo, īre, v. a. [kindred with blatero], to utter foolish things, to babble, prate (anteclass. and late Lat.): nugas blatis, Plaut. Am. 2, 1, 79; so id. Curc. 3, 82; id. Ep. 3, 1, 13; Tert. Pall. 2; cf. Non. p. 44, 11 sq.

1. blatta, ae, f., an insect that shuns the light; of several kinds, the cockroach, chafer, moth, etc., Plin. 29, 6, 39, § 139; 11, 28, 34, § 99: lucifuga, Verg. G. 4, 243 (per noctem vagans, Serv.); cf. Col. 9, 7, 5; Pall. 1, 37, 4; Hor. S. 2, 3, 119; Mart. 14, 37; cf. Voss, Verg. l. l.
On account of its mean appearance: amore cecidi tamquam blatta in pelvim, Laber. ap. Non. p. 543, 27.

2. blatta, ae, f.: blatta θρόμβος αἵματος,

  1. I. a clot of blood, Gloss.
    Hence,
  2. II. (Access. form blattea, Ven. Carm. 2, 3, 19.) Purple (similar in color to flowing blood; cf. Salmas. Vop. Aur. 46, and Plin. 9, 38, 62, § 135; late Lat.): purpura, quae blatta, vel oxyblatta, vel hyacinthina dicitur, Cod. Th. 4, 40, 1: serica, ib. 10, 20, 18: blattam Tyrus defert, Sid. Carm. 5, 48; Lampr. Elag. 33; Cassiod. Var. Ep. 1, 2.

blattārĭus, a, um, adj. [1. blatta],

  1. I. pertaining to the moth: balnea, for moths, i. e. dark bathing-rooms (so called from the dislike of the moth to the light), Sen. Ep. 86, 7; cf. Plin. 11, 28, 34, § 99.
  2. II. Subst.: blattārĭa, ae, f. (sc. herba), moth-mullein: Verbascum blattaria, Linn.; Plin. 25, 9, 60, § 108.

blattea, v. 2. blatta, II.

blattĕus, a, um, adj. [2. blatta, II.], purple-colored, purple: tunicae, Vop. Aur. 46, 4: pallium, id. 45, 5: funes, Eutr. 7, 9.

blattĭārĭus, ii, m. [2. blatta, II.], a dyer in purple, Cod. Th. 13, 4, 2 dub.

* blattĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [2. blatta, II., -fero], wearing purple, clothed in purple: senatus, Sid. Carm. Ep. 9, 16.

Blaudēnĭus, a, um, adj., of the town Blaudus (Βλαῦδος, Strab.), in Phrygia Major: Zeuxis, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.