No entries found. Showing closest matches:
bĕnĕfĭcē, adv., v. beneficus fin.
bĕnĕfĭcentĭa, ae, f. [from beneficus, like magnificentia, munificentia, from magnificus, munificus; cf. Beier and Gernh. upon Cic. Off. 1, 7, 20], the quality of beneficus, kindness, beneficence, an honorable and kind treatment of others (opp. maleficentia, Lact. Ira Dei, 1, 1; several times in the philos. writings of Cic.; elsewh. rare): quid praestantius bonitate et beneficentiā? Cic. N.D. 1, 43, 121: beneficentia, quam eandem vel benignitatem vel liberalitatem appellari licet, id. Off. 1, 7, 20; 1, 14, 42 sq.; 2, 15, 52 and 53: comitas ac beneficentia, id. de Or. 2, 84, 343: uti beneficentiā adversus supplices, Tac. A. 12, 20: beneficentia augebat ornabatque subjectos, Sen. Ep. 90, 5; Vulg. Heb. 13, 16.
bĕnĕfĭcĭārĭus, a, um, adj. [beneficium], pertaining to a favor.
- I. As adj. only once: res, Sen. Ep. 90, 2.
- II. Freq. subst.: bĕnĕfĭcĭārĭi, ōrum, m.; in milit. lang., soldiers who, through the favor of their commander, were exempt from menial offices (throwing up intrenchments, procuring wood and water, foraging, etc.), free or privileged soldiers: beneficiarii dicebantur milites, qui vacabant muneris beneficio; e contrario munifices vocabantur, qui non vacabant, sed munus reipublicae faciebant, Fest. p. 27; cf. Comm. p. 347: beneficiarii superiorum exercituum, Caes. B. C. 3, 88. Such beneficiarii were usually in attendance upon their commanders, and were promoted by them to office: Βενεφικιάλιοι οἱ ἐπὶ θεραπείᾳ τῶν Μαγιστράτων τεταγμένοι, Gloss.: beneficiarii ab eo appellati quod promoventur beneficio tribunorum, Veg. Mil. 2, 7; Caes. B. C. 1, 75; Plin. Ep. 10, 21 (32); 10, 27 (36); Inscr. Orell. 192; 929; 1394 et saep.
bĕnĕfĭcĭum (better than bĕnĭfĭcĭ-um), ii, n. [beneficus].
- I. A benefaction, kindness, favor, benefit, service, εὐεργέτημα (sunt qui ita distinguunt, quaedam beneficia esse, quaedam officia, quaedam ministeria. Beneficium esse, quod alienus det: alienus est, qui potuit sine reprehensione cessare: officium esse filii, uxoris et earum personarum, quas necessitudo suscitat et ferre opem jubet: ministerium esse servi, quem condicio sua eo loco posuit, ut nihil eorum, quae praestat, imputet superiori, Sen. Ben.3, 18, 1);
(in prose freq.; in poetry, for metrical reasons, only in play-writers; most freq. in Ter.).
- A. In gen.: nullum beneficium esse duco id, quod, quoi facias, non placet, Plaut. Trin. 3, 2, 12: beneficium accipere, Ter. Ad. 2, 3, 1: pro maleficio beneficium reddere, id. Phorm. 2, 2, 22: immemor beneficii, id. And. 1, 1, 17: cupio aliquos parere amicos beneficio meo, id. Eun. 1, 2, 69: beneficium verbis initum re comprobare, id. And. 5, 1, 5: nec enim si tuam ob causam cuiquam commodes, beneficium illud habendum est, sed feneratio, Cic. Fin. 2, 35, 117; id. Off. 2. 20, 70: beneficio adligari: beneficio victus esse, Cic. Planc. 33, 81; cf.: Jugurtham beneficiis vincere, Sall. J. 9, 3: collocare, Cic. Off. 1, 15, 49 al.; 2, 20, 69: dare, id. ib. 1, 15, 48; id. Fam. 13, 8, 3’ deferre, id. Off. 1, 15, 49: conferre in aliquem, id. ib. 1, 14, 45: quia magna mihi debebat beneficia, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 1: in republicā multo praestat benefici quam malefici immemorem esse, Sall. J. 31, 28: senatus et populus Romanus benefici et injuriae memor esse solet, id. ib. 104, 5; Petr. 126, 4: in iis (hominibus) beneficio ac maleficio abstineri aecum censent, Liv. 5, 3, 8: immortali memoriā retinere beneficia, Nep. Att. 11, 5 al.
Of the favor of the people in giving their vote: quidquid hoc beneficio populi Romani atque hac potestate praetoriā possum, Cic. Imp. Pomp. 24, 69, and 71.
- B. Esp.
- 1. Beneficio, through favor, by the help, aid, support, mediation: beneficio tuo salvus, thanks to you, Cic. Fam. 11, 22, 1; 13, 35, 1: nostri consulatūs beneficio, by means of, id. Q. Fr. 1, 1, 1, § 6: servari beneficio Caesaris, Vell. 2, 71, 1: hoc beneficio, by this means, Ter. Heaut. 2, 4, 14: sortium beneficio, by the lucky turn of, Caes. B. G. 1, 53 Herz.: longissimae aetatis, Quint. 3, 1, 9: ingenii, id. 2, 11, 2; 5, 10, 121: eloquentiae, Tac. Or. 8 al.; cf.: fortunae beneficium, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.
- (β) In gen., by the agency of: quod beneficio ejus contingit, Dig. 39, 2, 40, § 1: beneficio furis, ib. 47, 2, 46 pr.
- 2. Alicujus beneficii facere (habere, etc.), to make dependent on one’s bounty or favor (post-Aug.): commeatus a senatu peti solitos benefici sui fecit, Suet. Claud. 23: ut munus imperii beneficii sui faceret, Just. 13, 4, 9; cf.: adeo quidem dominis servi beneficia possunt dare, ut ipsos saepe beneficii sui fecerint, Sen. Ben. 3, 18, 4: sed nihil habebimus nisi beneficii alieni? Quint. 10, 4, 6.
- II. Transf. to political life.
- A. A distinction, support, favor, promotion (esp. freq. after the Aug. per.): coöptatio collegiorum ad populi beneficium transferebatur, Cic. Lael. 25, 96; id. Phil. 2, 36, 91: quibus omnia populi Romani beneficia dormientibus deferuntur, id. Verr. 2, 5, 70, § 180: in beneficiis ad aerarium delatus, among those recommended to favor, id. Arch. 5, 11 Halm. ad loc.; id. Fam. 7, 5, 3: cum suo magno beneficio esset, under great obligation to his recommendation, id. Phil. 8, 6 Wernsd.; Flor. 4, 2, 92; cf. Suet. Tit. 8.
So,
- 2. Esp. freq. of military promotions (whence beneficiarius, q. v.): quod scribis de beneficiis, scito a me et tribunos militaris et praefectos … delatos esse, Cic. Fam. 5, 20, 7: ut tribuni militum … quae antea dictatorum et consulum ferme fuerant beneficia, Liv. 9, 30, 3: beneficia gratuita esse populi Romani, id. 45, 42, 11; Hirt. B. Afr. 54, 5: per beneficia Nymphidii, promoted, advanced through the favor of Nymphidius, Tac. H. 1, 25; 4, 48 Lips.: beneficii sui centuriones, i. e. his creatures, Suet. Tib. 12: Liber beneficiorum or Beneficium, the book in which the public lands that were bestowed were designated, Hyg. Limit. Const. p. 193 Goes.; Arcad. ib. p. 260.
So, SERVVS. A. COMMENTARIIS. BENEFICIORVM., Inscr. Grut. 578, 1.
- B. A privilege, right (post-Aug.): anulorum, Dig. 48, 7, 42: religionis, ib. 3, 3, 18: militaris, ib. 29, 1, 3.
Hence, liberorum, a release from the office of judge, received in consequence of having a certain number of children, Suet. Claud. 15; Dig. 49, 8, 1, § 2.
- C. Personified, as a god: duos omnino (deos credere), Poenam et Beneficium, Plin. 2, 7, 5, § 14.
bĕnĕfĭcus (better than bĕnĭfĭcus), a, um, adj. [bene-facio] (comp. and sup. regularly formed, beneficentior, Sen. Ben. 1, 4, 5; 5, 9, 2: beneficentissimus, Cic. Lael. 14, 51; id. N. D. 2, 25, 64; ante-class. beneficissimus, Cato ap. Prisc. p. 603 P.), generous, liberal, beneficent, obliging, favorable (rare but class.): de Ptolemaeo rege optimo et beneficissimo, Cato, l. l.: beneficum esse oratione, Plaut. Ep. 1, 2, 14: ubi beneficus, si nemo alterius causā benigne facit? Cic. Leg. 1, 18, 49: in amicum, id. Off. 1, 14, 42; 1, 14, 44: sunt enim benefici generique hominum amici, id. Div. 2, 49, 102: beneficus, salutaris, mansuetus civis, id. Mil. 8, 20; id. Lael. 9, 31; cf. Gell. 17, 5, 4: actio, Sen. Ben. 2, 34, 5.
* Adv.: bĕnĕfĭcē, beneficently: facere, Gell. 17, 5, 13.
bĕnĕfīo, v. benefacio.