No entries found. Showing closest matches:
ā-verto (arch. -vorto; in MSS. also abverto; cf. ab init.), ti, sum, 3, v. a., to turn something away from a place, to avert, turn off, remove, etc. (opp. adverto).
- I. Lit.
- A. In gen.
- a. Constr. aliquem ab or with the simple abl.; the limit designated by in with acc. (more rarely by ad): ab saxo avortit fluctus ad litus scapham, Plaut. Rud. 1, 2, 76: Jup. Te volo, uxor, conloqui. Quor ted avortisti? Alc. Est ita ingenium meum: Inimicos semper osa sum optuerier, id. Am. 3, 2, 18: (M. Lepidus) Antonio diadema Caesari imponente se avertit, Cic. Phil. 5, 14; id. Balb. 5, 11: aliquid ab oculis, id. N. D. 2, 56, 141: nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus, turn off, id. ib. 2, 60, 152; so Liv. 41, 11, 3: quod iter ab Arari Helvetii averterant, had turned aside their march from Caes. B. G. 1, 16 et saep.: locis seminis ic tum, Lucr. 4, 1273: Italiā Teucrorum regem, Verg. A. 1, 42: a ceteris omnium in se oculos, Liv. 2, 5, 6: in comitiorum disceptationem ab lege certamen, id. 3, 24, 9: ab hominibus ad deos preces, id. 6, 20, 10: se alicui, instead of ab aliquo. Col. 6, 37, 10.
And poet. with acc.: quo regnum Italiae Libycas averteret oras, Verg. A. 4, 106.
With dat.: Quod mihi non patrii poterant avertere amici, Prop. 4, 24, 9; so Val. Fl. 3, 491.
Also without an antecedent ab (since this is included in the verb) with in with acc.: in fugam classem, Liv 22, 19, 11: dissipatos in fugam, id. 34, 15, 2; hence absol.: mille acies avertit avertetque (sc. in fugam), put to flight, id. 9, 19, 17.
- b. Pass. in mid. signif. with the acc., in the Greek manner, to turn away from: equus fontes avertitur, Verg. G. 3, 499 (cf. the Gr. ἀποστρέφεσθαι τὸ ὕδωρ, and aversari): oppositas impasta avertitur herbas, Stat. Th. 6, 192; Petr. 124, 248.
- c. As v. n. avertere = se avertere, to turn one’s self away, to retire: ob eam causam huc abs te avorti, Plaut. Mil. 4, 2, 83: ecce avortit, id. ib. 2, 2, 50: dixit et avertens roseā cervice refulsit, Verg. A. 1, 402: tum prora avertit, id. ib. 1, 104: avertit et ire in Capitolium coepit, Gell. 4, 18, 4 al.
- B. To take away, drive away, carry off, steal, embezzle, to appropriate to one’s self: pecuniam publicam, Cic. Verr. 2, 1, 4: compertum publicam pecuniam avertisse, Tac. H. 1, 53: aliquid domum tuam, Cic. Verr. 2, 3, 19: praedam omnem domum avertebant, Caes. B. C. 3, 59: intellexistis innumerabilem frumenti numerum per triennium aversum a re publicā esse ereptumque aratoribus, Cic. Verr. 2, 3, 69 fin.: auratam Colchis pellem, to carry off, Cat. 64, 5: quattuor a stabulis tauros, Verg. A. 8, 208: avertere praedas, id. ib. 10, 78: carā pisces avertere mensā, Hor. S. 2, 4, 37.
- II. Trop.
- A. To turn, divert a person from a course of action, purpose, etc.: accusandi terrores et minae populi opinionem a spe adipiscendi avertunt, Cic. Mur. 21: avertant animos a spe recuperandae arcis, Liv. 9, 24, 11: qui mentem optimi viri a defensione meae salutis averterant, Cic. Sest. 31: ut nec vobis averteretur a certamine animus, Liv. 1, 28, 5: animum a pietate, id. 7, 5, 7: aliquem ab incepto avertit, id. 23, 18, 9: a philosophiā, Suet. Ner. 52.
- B. Aliquem, to turn away from one in feeling, i. e. to make averse or disinclined to, to alienate, estrange: legiones abducis a Bruto. Quas? nempe eas, quas ille a C. Antonii scelere avertit et ad rem publicam suā auctoritate traduxit, Cic. Phil. 10, 3: ipse Pompeius totum se ab ejus (sc. Caesaris) amicitiā averterat, had quite alienated himself from, Caes. B. C. 1, 4: civitates ab alicujus amicitiā, id. ib. 3, 79: popularium animos, Sall. J. 111, 2: futurum, uti totius Galliae animi a se averterentur, Caes. B. G. 1, 20: nobis mentem deorum, Cat. 64, 406.
Hence, āver-sus, a, um, P. a.
- A. Turned off or away: aversum hostem videre nemo potuit, turned away, i. e. turned in flight, Caes. B. G. 1, 26; hence, backwards, behind, back ( = a tergo; opp. adversus), distant: et adversus et aversus impudicus es, before and behind, Cic. de Or. 2, 63, 256: canities homini semper a priori parte capitis, tum deinde ab aversā, Plin. 11, 37, 47, § 131; 11, 52, 113, § 272: ne aversos nostros aggrederentur, fall upon our troops in the rear, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30, 3: ne aversi ab hoste circumvenirentur, from behind, in the rear, Caes. B. G. 2, 26: aversos proterere, id. B. C. 2, 41: aversi vulnerantur, Auct. B. Alex. 30; 32: aversum ferro transfixit, Nep. Dat. 11, 5: aversos boves caudis in speluncam traxit, backwards, Liv. 1, 7, 5 (cf. Prop. 5, 9, 12: Aversos caudā traxit in antra boves): aversa hosti porta, Tac. A. 1, 66: scribit in aversā Picens epigrammata chartā, upon the back of the paper, Mart. 8, 62 (cf. Juv. 1, 6: liber scriptus in tergo), and so al.
Trop.: milites aversi a proelio, withdrawn from the battle, Caes. B. C. 2, 12.
Subst.: āversum, i, n., the hinder or back part, the back (as subst. only in the plur.): per aversa castrorum receptus est, Vell. 2, 63 Ruhnk.: per aversa urbis fugam dederat, Liv. 5, 29, 4: ad aversa insulae, id. 37, 27, 2: aversa montis, Plin. 4, 11, 18, § 41: aversa Indiae, the back or remoter parts of India, id. 37, 8, 33, § 110.
So in adverb. phrase: in aversum, backwards: Cetera animalia in aversum posterioribus pedibus quam prioribus, Plin. 11, 45, 101, § 248 (Jan, in diversum): collum circum agit (lynx) in aversum, id. 11, 47, 107, § 256 (Jan, in aversum se; Sillig, in adversum).
- B. Disinclined, alienated, unfavorable, opposed, hostile, averse; constr. with ab, with dat., or absol.
- (α) With ab (so most frequently in Cicero): aversus a Musis, Cic. Arch. 9, 20: aversus a vero, id. Cat. 3, 9, 21: turbidi animorum motus, aversi a ratione, et inimicissimi mentis vitaeque tranquillae, id. Tusc. 4, 15, 34: Quintus aversissimo a me animo fuit, id. Att. 11, 5 fin.; Col. 11, 1, 14: aversissimus ab istis prodigiis sum, Sen. Ep. 50.
- (β) With dat.: aversus mercaturis, Hor. S. 2, 3, 107: vilicus aversus contubernio, Col. 12, 1, 2: defensioni aversior, Quint. 7, 1, 11 (but acc. to the MSS., adversior seems here to deserve the preference; so Halm; cf. Spald. and Zumpt ad h. l.).
- (γ) Absol.: aversa deae mens, Verg. A. 2, 170: aversa voluntas, id. ib. 12, 647: aversos soliti componere amicos, Hor. S. 1, 5, 29: aversus animus, Tac. H. 4, 80 et saep.: vultus aversior, Sen. Ira, 2, 24: aversi animis, Tac. A. 14, 26.
Adv. not used.
āvŏcāmentum, i, n. [avoco], a means of diverting from pain, trouble, etc., an alleviation, diversion, relaxation, recreation (post-Aug.): omnia mihi avocamenta exemit dolor, Plin. Ep. 8, 23, 1: admittere avocamenta, id. ib. 8, 5, 3; id. Pan. 82, 8; App. Mag. p. 498; Lact. Opif. Dei, 18; Arn. adv. Gent. 166.
āvŏcātĭo, ōnis, f. [avoco], a calling off from a thing, a diverting of the attention, diversion, interruption (very rare): avocatio a cogitandā molestiā, * Cic. Tusc. 3, 15, 33: In his, quae me sine avocatione circumstrepunt, etc., Sen. Ep. 56, 4.
āvŏcātor, ōris, m. [avoco], one that calls off or away (eccl. Lat.), Tert. Carn. Christ. 5 fin.
āvŏcātrix, īcis, f. [avocator], she that calls away (eccl. Lat.): veritatis, Tert. Anim. 1.
ā-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a. (arch. inf., AVOCARIER, C. I. L. I. p. 198), to call off or away.
- I. In gen.: partem exercitūs ad bellum, Liv. 4, 61, 3: pubem in arcem praesidio armisque obtinendam, id. 1, 6, 1: Consul ab omnibus magistratibus et comitiatum et contionem avocare potest. Messala ap. Gell. 13, 16, 1.
With dat. (for ab aliquo): nec avocare alius alii posset, si contionem habere volunt, Messala ap. Gell. 13, 16, 1.
Trop.: a rebus occultis avocare philosophiam, Cic. Ac. 1, 4, 15: ut (orator) a propriis personis et temporibus avocet controversiam, id. Or. 14, 45: quibusdam ad Antiochum multitudinis animos avocantibus, Liv. 37, 9, 1.
- II. Esp.
- A. To call one off from an action, purpose, wish, etc., i. e. to withdraw, divert, turn, remove, separate (the usual signif. of the word): aliquem ab aliquā re voluptas avocat, Cic. Arch. 6, 12: si te laus adlicere ad recte faciendum non potest, ne metus quidem a foedissimis factis potest avocare? id. Phil. 2, 45: aliquem ab alicujus conjunctione, id. ib. 2, 10: quos jam aetas a proeliis avocabat, id. Rosc. Am. 32, 90: senectus avocat a rebus gerendis, id. Sen. 5, 15; so id. Balb. 26, 59: qui omnino avocent a philosophiā, id. Fin. 1, 1, 2; id. Leg. 2, 4, 9 hos a bello avocas, Nep. Epam. 5, 3: avocat a curā vocis ille adfectus, Quint. 11, 3, 25; Suet. Aug. 40.
- B. To withdraw the attention, to distract, divert.
- 1. To withdraw by interrupting, to interrupt, hinder: multum distringebar frigidis negotiis, quae simul et avocant animum et comminuunt, Plin. Ep. 9, 2, 1.
- 2. To divert by cheering, to divert, cheer, amuse: ab iis quae avocant abductus, et liber et mihi relictus, Plin. Ep. 9, 36, 2; hence, se, to divert, entertain one’s self, Arn. 7, p. 215; and pass. with mid. sense: illic avocare et illic lude, * Vulg. Eccli. 32, 15.
- C.
- 1. In the Lat. of the jurists = revocare, to reclaim, recall: partem ejus, quod in fraudem datum esset, Dig. 22, 3, 6; so, possessionem, ib. 19, 1, 3; also with dat. (for ab aliquo): non potest avocari ei res, ib. 35, 2, 1.
- 2. Trop.: factum, to revoke, disavow, Dig. 39, 5, 6: arma, to make a feint in fighting, Quint. 9, 1, 20.
ā-vŏlo, āvi, ātum, 1, v. n., to fly forth or away: per aetherias umbras, Cat. 66, 55: auspicanti pullos avolāsse, Suet. Galb. 18 fin.; Dig. 41, 1, 5.
Hence, of persons, to flee away, to go away quickly, to hasten away (opp. advolare, to flee to): experiar certe, ut hinc avolem, Cic. Att. 9, 10: avolat ipse, Verg. A. 11, 712: citatis equls avolant Romam, Liv. 1, 57, 8; 3, 61, 7 (al. advolat).
So of dying: Critoni non persuasi me hinc avolaturum, that I shall flee from this world, Cic. Tusc. 1, 43, 103.
Of the vanishing of pleasure: Fluit voluptas corporis et prima quaequo avolat, Cic. Fin. 2, 32, 106.
āvulsĭo (āvol-), ōnis, f. [avello]; in gardening, t. t., a plucking off, tearing off of the branches of a tree: Aut semine (arbores) proveniunt aut plantis radicis aut propagine aut avolsione, Plin. 17, 10, 9, § 58; 17, 13, 21, § 98.
* āvulsor (āvol-), ōris, m. [avello], one that tears off: ubi (spongeae) avolsorem sensere, Plin. 9, 45, 69, § 148.
āvulsus or āvolsus, a, um, Part., v. avello.
ăvus (AVS, Inscr. Fabr. 389, also ăvŏs), i, m. [kindr. with Goth. avo, grandmother; old Norse, afi, grandfather; cf. Heb. [??], āb, father; Chald. [??], ἀββᾶ; and Engl. abbot], a grandfather, grandsire.
- I. Lit.: pater, avus, proavus, abavus, atavus, tritavus, Plaut. Pers. 1, 2, 5; so Ter. Phorm. 2, 3, 48; Cic. Cael. 14, 33; id. Mur. 7; Hor. S. 1, 6, 131; Vulg. Exod. 10, 6; cf. Dig. 38, 10, 1; 38, 10, 10; Isid. Orig. 9, 5, 9; 9, 6, 23.
Also transf. to animals (cf. 1. avitus, II.), Verg. G. 4, 209.
- II. In gen.
- A. Ancestor, forefather, Hor. S. 1, 6, 3; Ov. F. 2, 30; id. H. 16 (15), 174; id. M. 9, 491; 15, 425; id. P. 4, 8, 18; Vulg. Gen. 28, 4 al.
- B. An old man, Albin. 2, 4.