Lewis & Short

1. āversor, ātus, 1, v. dep. freq. [id.], to turn one’s self from, to turn away (from displeasure, contempt, loathing, shame, etc.).

  1. I. In gen.: nulla vis tormentorum acerrimorum praetermittitur; aversari advocati et jam vix ferre posse, Cic. Clu. 63, 177: haerere homo, aversari, rubere, id. Verr. 2, 2, 76 fin.
  2. II. Esp.: aliquem or aliquid, to turn away a person or thing from one’s self, to send away, repulse, reject, refuse, decline, shun, avoid: filium (consul) aversatus, i. e. not permitting his presence, Liv. 8, 7, 14 Drak.: afflictum non aversatus amicum, Ov. P. 2, 3, 5: principes Syracusanorum, Liv. 26, 31, 4: aversatur [dicentem], Tac. Or. 20 Halm: petentes, Ov. M. 14, 672; 1, 478; 10, 394 al.: preces, Liv. 3, 12, 9: effeminatas artes, Plin. Pan. 46, 4 Schwarz; so, crimina, Ov. Am. 3, 11, 38: honorem, id. F. 1, 5: sermonem, Tac. A. 6, 26: adulationes, Suet. Tib. 27 Oud.: latum clavum, id. Vesp. 2: imperium, Curt. 3, 10: scelus, id. 6, 7.
    With inf.: aversati sunt proelium facere, declined, Auct. B. Hisp. 14.
    Note: Pass.: vultu notare aversato, Aur. Vict. Epit. 28.

* 2. āversor, ōris, m. [averto], a thief, pilferer, embezzler (cf. averto, I. B.): pecuniae publicae, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152.