Lewis & Short

auxĭlĭāris (AVXSILIARIS, Inscr. Momm. 5778), e, adj. [auxilium].

  1. I. Bringing help or aid, aiding, helping, assisting, auxiliary (syn.: auxiliarius, opem ferens): undae, Ov. M. 1, 275: Dea (sc. Lucina), id. ib. 9, 699: numen, Luc. 6, 523: carmen, a formula of incantation in aid of Jason, Ov. M. 7, 138; cf. Plin. 28,2,4, § 21: arma (poet. periphrastically for the prose auxilia; v. infra), auxiliaries, Ov. M.6,424: aera, the cymbals, trumpets, kettles, etc., by rattling which the ancients believed that they were able to drive away an eclipse of the moon, id. ib. 4, 333: oleum auxiliare lethargicis, Plin. 23, 4, 40, § 82 al.: auxiliaria fulmina, quae advocata seu advocantium bono veniunt, Sen. Q. N. 2, 49 fin.: auxiliares milites, cohortes, etc.; or absol.: auxĭlĭāres, ium, m., auxiliary troops, auxiliaries (freq. opp. legiones): auxiliares dicuntur in bello socii Romanorum exterarum nationum, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.: cohortes, Caes. B. C. 1, 63; Tac. A. 12, 39: equites, id. ib. 1, 39 fin.: auxiliares, Caes. B. G. 3, 25; id. B. C. 1, 78; Vell. 2, 112; Liv. 30, 34, 5; Tac Agr. 18; Just. 2, 9, 9; and sing.: qui (Gannascus) auxiliaris et diu meritus Gallorum oram vastabat, Tac. A. 11, 18 Halm.
  2. II. Of or pertaining to auxiliaries: auxiliaria stipendia, Tac. A. 2, 52.