Lewis & Short

1. audītus, a, um, Part. of audio.

2. audītus, ūs, m. [audio].

  1. I. A hearing, listening (so perh. only post-Aug.; syn.: auditio, auscultatio): ea plurium auditu accipi, Tac. A. 4, 69: breviauditu, id. H. 2, 59: auditus auris, Vulg. 2 Reg. 22, 45; ib. Job, 42, 5: auditu audietis (by Hebraïsm), ib. Matt. 13, 14.
    Hence, the instruction listened to (cf. audio, II. A. 2.): quis dignior umquam Hoc fuit auditu? Luc. 10, 183.
    Also (like auditio, II.), a rumor, report: occupaverat animos prior auditus, Tac. H. 1, 76: Quis credidit auditui nostro? Vulg. Joan. 12, 38; ib. Rom. 10, 16.
  2. II. The sense of hearing, the hearing (class.): auditus autem semper patet, Cic. N. D. 2, 57, 144: num quid aliquo sensu perceptum sit, aspectu, auditu, tactu, odore, gustatu, Auct. ad Her. 2, 5: aures acerrimi auditūs, Plin. 8, 32, 50, § 114; 23, 4, 42, § 85: Si totum corpus oculus, ubi auditus? Vulg. 1 Cor. 12, 17 bis. al.
    In plur.: auditus hominum deorumque mulcens, i. e. aures, App Dogm. Plat. 1.