Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

at-tĕro (adt-, Dietsch), trīvi, trītum, 3, v. a. (perf. inf. atteruisse, Tib. 1, 4, 48; cf. Vell. Long. p. 2234 P.), to rub one thing against another; hence, in gen., to rub away, wear out or diminish by rubbing, to waste, wear away, weaken, impair, exhaust.

  1. I. Lit. (most freq. after the Aug. per.; in Cic. only once as P. a.; v. infra): insons Cerberus leniter atterens caudam, rubbing against or upon (sc. Herculi), * Hor. C. 2, 19, 30: asinus spinetis se scabendi causā atterens, Plin. 10, 74, 95, § 204: aures, * Plaut. Pers. 4, 9, 11 (cf. antestor): bucula surgentes atterat herbas, tramples upon, Verg. G. 4, 12: opere insuetas atteruisse manus, Tib. 1, 4, 48; so Prop. 5, 3, 24, and Plin. 2, 63, 63, § 158; so, dentes usu atteruntur, id. 7, 16, 15, § 70: attrivit sedentis pedem, Vulg. Num. 22, 25: vestem, Dig. 23, 3, 10; Col. 11, 2, 16; Cels. praef.: vestimenta, Vulg. Deut. 29, 5; ib. Isa. 51, 6.
    Poet., of sand worn by the water flowing over it: attritas versabat rivus harenas, Ov. M. 2, 456.
  2. II. Trop., to destroy, waste, weaken, impair: postquam utrimque legiones item classes saepe fusae fugataeque et alteri alteros aliquantum adtriverant, Sall. J. 79, 4: magna pars (exercitūs) temeritate ducum adtrita est, id. ib. 85, 46: Italiae opes bello, id. ib. 5, 4; so Tac. H. 1, 10; 1, 89; 2, 56; Curt. 4, 6 fin.; cf. Sil. 2, 392 Drak.: nec publicanus atterit (Germanos), exhausts, drains, Tac. G. 29: famam atque pudorem, Sall. C. 16, 2: et vincere inglorium et atteri sordidum arbitrabatur, and to suffer injury in his dignity, Tac. Agr. 9 Rupert.: eo tempore, quo praecipue alenda ingenia atque indulgentiā quādam enutrienda sunt, asperiorum tractatu rerum atteruntur, are enfeebled, Quint. 8, prooem. 4: filii ejus atterentur egestate, Vulg. Job, 20, 10: Nec res atteritur longo sufflamine litis, Juv. 16, 50.
    Hence, attrītus, a, um, P. a., rubbed off, worn off or away, wasted.
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: ut rictum ejus (simulacri) ac mentum paulo sit attritius, * Cic. Verr. 2, 4, 43: ansa, Verg. E. 6, 17: vomer, worn bright, id. G. 1, 46; cf. Juv. 8, 16 Rupert.: caelaturae, Plin. 33, 12, 55, § 157; Petr. 109, 9.
      2. 2. In medicine, attritae partes or subst. attrita, ōrum, n. (sc. membra), bruised, excoriated parts of the body: medetur et attritis partibus sive oleo etc., Plin. 24, 7, 28, § 43: attritis medetur cinis muris silvatici etc., id. 30, 8, 22, § 70.
    2. B. Trop.: attrita frons, a shameless, impudent face (lit. a smooth face, to which shame no longer clings; cf. perfrico), Juv. 13, 242 Rupert.; so, domus Israël attritā fronte, Vulg. Ezech. 3, 7.
      Sup. and adv. not used.

* at-trĭbŭlo, no perf., ātum, āre, v. a., to press hard, to thresh: folliculus attribulatus, Aem. Mac. 4, 6.

at-trĭbŭo (adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: pueros attribue ei, quot et quos videbitur, Cic. Att. 12, 30: video, cui Apulia sit attributa, assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6: insulae Rhodiis attributae, annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11: Camunni finitimis adtributi municipiis, Plin. 3, 20, 24, § 134: equos gladiatoribus, Caes. B. C. 1, 14: quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat, Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12: aliquem, ib. Deut. 29, 26.
      Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures: bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit, Suet. Tit. 8 al.
      Hence of appropriations from the exchequer: pecuniam alicui, Cic. Phil. 14, 14, 16: ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere, id. ib. 14, 14 fin.; so Liv 40, 51.
      Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur, Cic. Att. 13, 2, 1.
      Hence also aliquem, to assign, make over to any one: attributos quod appellas, valde probo, i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.
    2. B. Trop.: timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit, Cic. Rosc. Am. 4: Suus cuique attributus est error, Cat. 22, 20: si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur, i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100: curam alicujus rei adtribuere, Liv. 26, 49.
  2. II. Esp.
    1. A. To join in addition, to add: non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram, Cic. Tusc. 3, 30, 73.
    2. B. Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo): si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris, Cic. Sen. 1, 3: Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues, id. de Or. 2, 3, 14: bonos exitus dis immortalibus, id. N. D. 3, 37, 89: aliis causam calamitatis, id. Verr. 2, 5, 41.
    3. C. T. t., to lay as a tax or tribute: his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur, Liv. 39, 44.
      Hence, attrĭbūtus (adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    1. A. (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.
    2. B. In gram. lang., a predicate, attribute: Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum, Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

attrĭbūtĭo (adt-), ōnis, f. [attribuo].

  1. I. The assignment of a money-debt (cf. attribuo, I.).
    1. A. Lit.: de attributione conficies, Cic. Fam. 16, 24; id. Att. 15, 13, 5; so id. ib. 16, 1 and 3.
    2. B. Trop.: Graeci Fatum … Νέμεσιν vocant, quod unicuique attributio sua sit adscripta, i. e. his fate is meted out, App. de Mund. p. 754.
  2. II. In gram., a predicate, attribute, = attributum ex his etiam attributionibus: sacer an profanus, publicus an privatus, etc., Cic. Inv. 1, 26, 38.

attrĭbūtus (adt-), a, um, Part. and P. a. of attribuo.

attrītĭo, ōnis, f. [attero], a rubbing upon or against something, friction (perh. only in the foll. exs.), Lampr. Elag. 19; Mart. Cap. 3, p. 50.

1. attrītus, a, um, P. a., v. attero.

2. attrītus, ūs, m. [attero], a rubbing on or against something (post-Aug.).

  1. I. In gen.: (sues) inter se dimicant indurantes attritu arborum costas, Plin. 8, 52, 78, § 212; 9, 45, 68, § 147; 16, 40, 77, § 208; 37, 3, 12, § 48; Sen. Ira, 3, 4.
  2. II. Med. t., an inflammation of the skin caused by rubbing (cf. attero, P a.): ulcera ex attritu facta, Plin. 33, 6, 35, § 105; 26, 8, 58, § 91 (Jan, trita); 28, 16, 62, § 222.