Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

at-tondĕo (better than adt-), tondi, tonsum, 2, v. a. (perf. redupl. sync. attodisse = attotondisse or attondisse, Verg. Cat. 8, 9: * attondi = attonderi, Veg. Art. Vet. 2, 28, 36), to shave, shear, clip, crop (rare, and mostly poet.; syn.: tondeo, carpo, puto): rusticus Saturni dente relictam Persequitur vitem attondens, pruning, he cuts off the vine around, Verg. G. 2, 407: caput attonsum, Cels. 4, 3; and Vulg. Ezech. 44, 20: comam, ib. Lev. 19, 27; so, ad cutem, Scrib. Comp. 10.
Poet., to gnaw at, nibble: tenera attondent virgulta capellae, Verg. E. 10, 7: attonsa arva, i. e. fed down, Luc. 6, 84: prata, Aus. Mos. 203.
Trop.: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, shorn, i. e. diminished, lessened, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49 (as transl. of the Gr. Ἡμετέραις βουλαῖς Σπάρτη μὲν ἐκείρατο δόξαν, Plut. 2, p. 1098): sic quoque attondentur, cut off, Vulg. Nahum, 1, 12: attondere aliquem, i. e. to cheat, fleece (cf. admutilo), Plaut. Capt. 2, 2, 18; and in a pun: attonsae quidem ambae usque sunt (oves), id. Bacch. 5, 2, 7; 5, 1, 9: metuo, si senex resciverit, Ne ulmos parasitos faciat, quae usque attondeant, rough-hew me, id. Ep. 2, 3, 6 (cf. Horace’s fuste dolat, S. 1, 5, 23).

attŏnĭtē (adt-), adv., v. attono, P. a. fin.

attŏnĭtus (adt-), a, um, v. attono, P. a.

at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19: quis furor vestras attonuit mentes! Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.
Hence, attŏnĭtus (adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. ἐμβροντηθείς, ἐμβρόντητος.

  1. A. Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded: attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem, Serv. ad Verg. A. 3, 172: quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit, Sen. Q. N. 2, 27: aures, Curt. 8, 4, 2; Petr. 101: talibus attonitus visis ac voce deorum, Verg. A. 3, 172: attonitus tanto miserarum turbine rerum, Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15; 44, 10: subitae rei miraculo attoniti, Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13.
    With de: mentis de lodice parandā Attonitae, crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.
    Also without an abl.: Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: materAttonitae diu similis fuit, id. ib. 5, 510; 6, 600; 12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent, Liv. 10, 29: attoniti vultus, Tac. H. 1, 40: circumspectare inter se attoniti, id. ib. 2, 29: attonitis etiam victoribus, id. ib. 4, 72: attonitā magis quam quietā contione, id. A. 1, 39: attonitis jam omnibus, Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17: attonitos habes oculos, Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.
    Poet., with gen.: attonitus serpentis equus, Sil. 6, 231.
    Also poet. transf. to inanimate things: neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs, Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.): mensa, Val. Fl. 1, 45: arces, Sil. 4, 7 Drak.: quorundam persuasiones, Plin. 29, 1, 8, § 28.
  2. B. Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic: attonitae Baccho matres, Verg. A. 7, 580: Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae, Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.
    * Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.: Britannia hodieque eum attonite celebrat etc., Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita).

attonsus, a, um, Part. of attondeo.