Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ascĭa, ae, f. [kindred with ἀξίνη, an axe], an axe for hewing wood, a carpenter’s axe (syn.: securis, bipennis, ferrum).

  1. I. Lit.: rogum asciā ne polito, Fragm. XII. Tab. ap. Cic Leg 2, 23; Plin. 7, 56, 57, § 198: tilia ascias retundit, id 16, 40, 76, § 207: in securi et asciā aliquid deicere, Vulg. Psa. 73, 6: lignum de saltu praecidit opus manūs artificis in asciā, ib. Jer. 10, 3.
    Prov.. asciam sibi in crus impingere or illidere, to cut one’s own legs, Petr 74, 16; cf. App. M. 3, p. 139, 6.
  2. II. Transf.
    1. A. A mattock, a hoel asciae in aversā parte referentes rastros, Pall. 1, 43, 3
    2. B. A mason’s trowel, Vitr. 7, 2; Pall. 1, 14; upon monuments such a trowel is found pictured, and in the inscription the expression SVB ASCIA or AD ASCIAM DEDICATVM, i. e. consecrated while yet under the trowel (prob this was done in order to protect the empty sepulchre from injury), Inscr Orell. 249, 4464; 4465; 4466; 4467: PATER ET MATER FILIO DVLCISSIMO AD ASCIAM DEDICATVM POSVERVNT, ib. 4468.

Ascĭburgĭum, ii, n., an ancient town in Gallia Belgica, on the Rhine, now Asburg (but acc. to Mann Gall. 250, now Essenberg; opp. Duisburg), Tac. G 3; id. H. 4, 33.

* 1. ascĭo, āre, v. a. [ascia, II. B.], to work or prepare with a trowel: calcem, Vitr. 7, 2.

2. a -scĭo (adsc-, Rib., Halm), īvi (never ii), 4, v. a., like adopto, arrogo, etc., transf. from the sphere of civil law to common life, to receive, admit (like scio in this signif., very rare, perh. only in Verg. and Tac.; cf. ascisco): si socios sum adscire paratus, Verg. A. 12, 38: generum, id. ib. 11, 472: adsciri per adoptionem, Tac. A. 1, 3: sibi Tiberium adscivit, id. ib. 4, 57: adsciri in societatem Germanos, id. H. 4, 24: adsciri inter comites, id. ib. 4, 80: milites adscire, id. Agr. 19.

a -scisco (adsc-, Lachm., Baiter, Dietsch, Weissenb., K. and H., Halm in Tac.; asc-, Merk., Kayser, Rib., Halm in Nep.), īvi (in ante-class. and class. Lat. never ii), ītum, 3, v. a.

  1. I.
    1. A. Lit., to take or receive a thing with knowledge (and approbation), to approve, receive as true: cum jussisset populus Romanus aliquid, si id ascivissent socii populi ac Latini, etc., Cic. Balb. 8, 20: quas (leges) Latini voluerunt, asciverunt, id. ib. 8, 20, § 21: quibus (scitis) adscitis susceptisque, id. Leg. 2, 5: tu vero ista ne adsciveris neve fueris commenticiis rebus assensus, id. Ac. 2, 40, 125: ne labar ad opinionem, et aliquid adsciscam et comprobem incognitum, id. ib. 2, 45, 138.
    2. B. Of persons, to receive or admit one in some capacity (as citizen, ally, son, etc.): dominos acrīs adsciscunt, Lucr. 5, 87; 6, 63: perficiam ut hunc A. Licinium non modo non segregandum, cum sit civis, a numero civium, verum etiam, si non esset, putetis asciscendum fuisse, Cic. Arch. 2 fin.; cf. id. Balb. 13: [aliā (civitate) ascitā], Nep. Att. 3, 1 Halm: Numam Pompiliumregem alienigenam sibi ipse populus adscivit eumque ad regnandum Romam Curibus adscivit, Cic. Rep. 2, 13: aliquem patronum, id. Pis. 11, 25: socios sibi ad id bellum Osismios, etc., adsciscunt, Caes. B. G. 3, 9, 10; so id. ib. 1, 5, 4: socius adscitus, Sall. C. 47, 1: aliquem ducem, Auct. B. Alex. 59, 2: qui non asciverit ultro Dardanium Aenean generumque acceperit urbi, Verg. A. 11, 471: gener inde provecto annis adscitus, Liv. 21, 2; so Tac. H. 1, 59: ascivit te filium non vitricus, sed princeps, Plin. Pan. 7, 4: tribuni centurionesque adsciscebantur, Tac. H. 2, 5 fin.: aliquem successorem, Suet. Tib. 23 fin. al.
      In the histt. also with in (in civitatem, societatem, senatum, nomen, etc.): adsciti simul in civitatem et patres, Liv. 6, 40, 4: simul in civitatem Romanam et in familias patriciorum adscitus, Tac. A. 11, 24: aliquem in numerum patriciorum, id. ib. 11, 25: inter patricios, id. Agr. 9: Chauci in commilitium adsciti sunt, id. A. 1, 60: aliquem in penates suos, id. H. 1, 15: aliquem in nomen, id. A. 3, 30; Suet. Claud. 39: aliquem in bona et nomen, id. Galb. 17.
  2. II. Transf., in gen., to take or receive a person to one’s self; of things, to appropriate to one’s self, adopt (diff. from adjungere and assumere, by the accessory idea of exertion and mediation, or of personal reflection; cf. Herz. ad Caes. B. G. 3, 9, 10; Sall. C. 24, 3).
      1. 1. Of persons: nemo oppressus aere alieno fuit, quem non ad hoc incredibile sceleris foedus asciverit, Cic. Cat. 2, 4 fin.: exsulibus omnium civitatium ascitis, receptis latronibus, etc., Hirt. B. G. 8, 30: tempestate plurimos cujusque generis homines adscivisse dicitur, Sall. C. 24, 3: Veientes re secundā elati voluntarios undique ad spem praedae adsciverunt, Liv. 4, 31, 3; Tac. H. 2, 8: in conscientiam facinoris pauci adsciti, id. ib. 1, 25.
        Poet.: asciscere for asciscere se or ascisci, to join or unite one’s self to one (cf.. Accingunt omnes operi, Verg. A. 2, 235): ascivere tuo comites sub numine divae centum omnes nemorum, Grat. Cyn. 16.
      2. 2. Of things: Quae neque terra sibi adscivit nec maxumus aether, which neither the earth appropriates to itself nor etc., Lucr. 5, 473: Jovisque numen Mulciberi adscivit manus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23: sibi oppidum asciscere, Cic. Verr. 2, 4, 10: Ceres et Liberaquarum sacra populus Romanus a Graecis ascita et accepta tantā religione tuetur, etc., id. ib. 2, 5, 72; so id. Har Resp. 13, 27; Ov. M. 15, 625 Heins., where Merk. reads acciverit (cf. Web. ad Luc. 8, 831): peregrinos ritus, Liv. 1, 20: Spem si quam ascitis Aetolum habuistis in armis, Verg. A. 11, 308: opimum quoddam et tamquam adipatae dictionis genus, Cic. Or 8, 25: nova (verba) adsciscere, * Hor. Ep. 2, 2, 119: quod ipsa natura adsciscat et reprobet, Cic. Fin. 1, 7, 23 (B. and K., sciscat et probet): adsciscere aut probare amicitiam aut justitiam, id. ib. 3, 21, 70; id. Leg. 1, 11: illa, quae prima sunt adscita naturā, id. Fin. 3, 5, 17 (cf. Beier ad Cic. Off. 3, 3, 13, p. 203): hanc consuetudinem lubenter ascivimus, id. Brut. 57, 209.
      3. 3. Sibi, like arrogo, to assume or arrogate something to one’s self (very rare): eos illius expertes esse prudentiae, quam sibi asciscerent, Cic. de Or. 1, 19, 87: eloquentiae laudem uni sibi, Tac. A. 14, 52; cf. Cic. Dom. 36, 95.
    1. * B. To order, decree, or approve also or further, = etiam sciscere: alterum (genus sacerdotum) quod interpretetur fatidicorum et vatium ecfata incognita, quae eorum senatus populusque adsciverit, Cic. Leg. 2, 8, ubi v. Moser.— ascītus, P. a. (opp. nativus, innatus, insitus), derived, assumed, foreign: in eo nativum quemdam leporem esse, non ascitum, Nep. Att. 4, 1 Halm: proles, Stat. S. 1, 1, 23; genitos esse vos mihi, non ascitos milites credite, Curt. 10, 3, 6: nec petit ascitas dapes, Ov. F. 6, 172.

ascītes, ae, m., = ἀσκίτης (sc. ὕδρωψ), a kind of dropsy, Cael. Aur. Tard. 3, 8; Plin. Val. 3, 12 (in Cels. 3, 21, written as Greek).

1. ascītus (adsc-), a, um, Part. of ascisco.

* 2. ascītus (adsc-), ūs, m. [ascisco], an acceptance, reception: vacuitatem doloris alii censent primum ascitum et primum declinatum dolorem, Cic. Fin. 5, 7, 18, where Madvig reads ascitam; so B. and K.

ascĭus, a, um, adj., = ἄσκιος (without shadow): loca, countries under the equator, Plin. 2, 73, 75, § 185.