Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

adrectus (arr-), a, um, P. a., v. arrigo.

Ārētīnus (Ārr-), a, um, adj.,

  1. I. of or pertaining to the town Aretium: testa, Mart. 1, 54: vasa, id. 14, 98; cf. Müll. Etrusk. 2, 244.
  2. II. Subst.: Ārētīni, ōrum, m., the inhabitants of Aretium, Cic. Att. 1, 14, 9; Plin. 3, 5, 8, § 52.

arrectārĭus (adr-), a, um, adj. [arrectus], in an erect position, erect, perpendicular; hence, arrectaria, the upright posts of a wall (opp. transversarii, cross-beams), only Vitr. 2, 8, and 7, 3.

arrectus (adr-), P. a., from arrigo.

arrĕnĭcum (arrh-, arsĕn-), i, n., = ἀρσενικόν (ἀρρενικόν), arsenic, orpiment. vitia cum chartā et arrhenico sanant, Plin. 28, 15, 60, § 214; 34, 18, 56, § 178 (Vitr. 7, 7, 7 fin. uses for it auripigmentum).

ar-rēpo (better, adr-), repsi, reptum, 3, v. n., to creep or move slowly to or toward something, to steal softly to, lit. and trop.; constr. with ad; post-Aug. with dat.

  1. I. Lit.: mus aut lacerta ad columbaria, Varr. R. R. 3, 7, 3; so Plin. 35, 10, 36, § 98: rubetae adrepentes foribus, id. 11, 18, 19, § 62; Val. Max. 6, 8 fin.
  2. II. Trop.: sensim atque moderate ad amicitiam adrepserat, * Cic. Verr. 2, 3, 68: leniter in spem Adrepe officiosus, * Hor. S. 2, 5, 48: qui animis muliercularum adrepit, Tac. A. 3, 50: occultis libellis saevitiae principis adrepit, id. ib. 1, 74.

arreptīcĭus (adr-) or -tĭus (adr-), a, um, adj. [arreptus], seized in mind, inspired (in eccl. Lat.).

  1. I. In bon. part.: ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem, Vulg. Jer. 29, 26.
  2. II. In mal. part., raving, delirious, Aug. Civ. Dei, 2, 4 al.

(arrepto, āre, a false read. in Plin. 35, 10, 36, § 109, instead of obreptantibus, v. Sillig ad h. l.)

arreptus (adr-), a, um, P. a., from arripio.

Arrētĭum, ii, v. Aretium

ar-rĭgo (adr-, Dietsch, Halm; arr-, Fleck., Rib., Weissenb.), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to set up, raise, erect (not used by Cic., but for it he employs erigere).

  1. I. Lit.: leo comas arrexit, Verg. A. 10, 726; so id. ib. 4, 280: aurīs, Plaut. Rud. 5, 2, 6; so Ter. And. 5, 4, 30; Ov. M. 15, 516; Verg. A. 2, 303 (translatio a pecudibus, Don. ad Ter. l. c.; cf. opp. demittere aures, Hor. C. 2, 13, 35): linguam, Mart. 11, 62, 10: tollit se arrectum quadrupes, Verg. A. 10, 892; so id. ib. 5, 426; 2, 206 et saep.
  2. II. Trop., to encourage, animate, rouse, excite: eos non paulum oratione suā Marius adrexerat, Sall. J. 84, 4: cum spes arrectae juvenum, when hope was aroused, Verg. G. 3, 105: arrectae stimulis haud mollibus irae, id. A. 11, 452: Etruria atque omnes reliquiae belli adrectae, are in commotion, are roused, Sall. H. 1, 19, p. 220 Gerl.: adrectā omni civitate, excited with wonder, Tac. A. 3, 11.
    Esp. freq. arrigere aliquem or animos, to incite, rouse the mind or courage to something, to direct to something (sometimes with ad aliquam rem): vetus certamen animos adrexit, Sall. C. 39, 3 Kritz: sic animis eorum adrectis, id. J. 68, 4; 86, 1 al.; Liv. 45, 30: arrexere animos Itali, Verg. A. 12, 251: his animum arrecti dictis, id. ib. 1, 579: arrecti ad bellandum animi sunt, Liv. 8, 37 (cf. erigo).
    Hence, arrectus (adr-), a, um, P. a., set upright; hence, steep, precipitous (rare): pleraque Alpium ab Italiā sicut breviora, ita arrectiora sunt, Liv. 21, 35 fin.: saxa arrectiora, Sol. c. 14.