Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Argŏs, n. (only nom. and acc.), more freq. in the plur. Argi, ōrum, m. (Varr. L. L. 9, § 89 Müll.: Graecanice hoc Argos, cum Latine Argei; cf. Prob. p. 1447 P.; Phocae Ars, p. 1707 P.), = Ἄργος.

  1. A. Argos, the capital of Argolis, in the Peloponnesus, sacred to Juno, also called Argos Hippium and Argos Dipsium or Inachium, Plin. 4, 5, 9; 7, 56, 57; cf. Mann. Gr. p. 641 sq.: quaerit Argos Amymonen, Ov. M. 2, 240; so id. ib. 6, 414; Hor. C. 1, 7, 9: securum per Argos, Ov. H. 14, 34; so Luc. 10, 60: patriis ab Argis Pellor, Ov. M. 14, 476; 15, 164; Verg. A. 7, 286; Hor. S. 2, 3, 132; id. Ep. 2, 2, 128; id. A. P. 118; Liv. 34, 25 et saep.
    The acc. Argos, occurring in the histt., is best considered as plur., since the sing. seems rather to belong to the poets and geographers (e. g. Plin. above cited); cf. Daehne and Bremi ad Nep. Them. 8, 1.
  2. B. Poet., Argos is sometimes put for the whole of Greece, Luc. 10, 60.
    Hence,
  • II. Derivv., the adjj.,
    1. A.
      1. 1. Argīvus, a, um (i. e. ArgiFus from ArgeiFos, like Achivus from Ἀχαιός), of Argos, Argive, Plaut. Am. 1, 1, 53: Argivus orator, Cic. Brut. 13, 50: augur, i.e. Amphiaraus, Hor. C. 3, 16, 12
        An epithet of Juno (as in the Iliad Ἀργεία is an appel. of Here) as tutelary goddess of Argos, Verg. A. 3, 547.
        1. 2. Poet. for Greek or Grecian in gen.: castra, Verg. A. 11, 243: phalanx, id. ib. 2, 254: ensis, id. ib. 2, 393: Thalia, Hor. C. 4, 6, 25 (cf. id. ib. 2, 16, 38: Graja Camena).
          And so Argivi for the Greeks: classis Argivūm, Verg. A. 1, 40; 5, 672; Hor. C. 3, 3, 67; Val. Max. 5, 1, ext. 4.
      2. B. Without digamma, Argēus (Argī-), a, um, Argive or Grecian: Argia sacerdos, Cic. Tusc. 1, 47, 113 (B. and K., Argiva): Tibur Argeo positum colono (cf. Serv. ad Verg. A. 7, 670), Hor. C. 2, 6, 5 K. and H.; so, Tibur Argeum, Ov. Am. 3, 6, 46 Merk.
      3. C. Argŏlis, ĭdis, f., = Ἀργολίς.
        1. 1. Argive: Alcmene, Ov. M. 9, 276: puppis, id. R. Am. 735.
        2. 2. Subst. (sc. terra), the province of Argolis, in Peloponnesus, Plin. 4 prooem.; Mel. 2, 3.
          Hence, Argŏlĭ-cus, a, um, adj., = Ἀργολικός, Argolic: sinus, Plin. 4, 5, 9, § 17: mare, Verg. A. 5, 52: urbes, id. ib. 3, 283: leo, the Nemean lion, Sen. Herc. Oet. 1932 al.
          Also Grecian in gen.: duces, the Grecian leaders in the Trojan war, Ov. M. 12, 627: classis, id. ib. 13, 659 al.
      4. * D. Argus, a, um, adj., Argive: Argus pro Argivus, Plaut. Am. (prol. 98): Amphitruo natus Argis ex Argo patre, Non. p. 487, 31. (So the much-contested passage seems to be better explained than when, with Gronov. Observv. 4, 298, Argo is considered as abl. from Argos, begotten of a father from Argos, to which Argis in the plur. does not correspond.)

    argūmentābĭlis, e, adj. [argumentum], that may be proved: propositio difficile argumentabilis, Boëth. Arist. Anal. 1, 27.

    * argūmentālis, e, adj. [argumentum], containing proof: narratio, Ascon. ap. Cic. Div. in Caecil. 1.
    Adv.: argūmentālĭter, by way of proof, Aggen. Urb. Com. ap. Front. p. 64 Goes.

    argūmentātĭo, ōnis, f. [argumentor] (a rhet. t. t., most freq. in Cic.).

    1. I. An adducing of proof, an argumentation: argumentatio nomine uno res duas significat, ideo, quod et inventum aliquam in rem probabile aut necessarium, argumentatio vocatur et ejus inventi artificiosa expolitio, Cic. Inv. 1, 40: argumentatio est explicatio argumenti, id. Part. Or. 13: perspicuitas argumentatione elevatur, id. N. D. 3, 4, 9: probabilis, id. Fin. 5, 4, 9: expositio verbosior quibusdam argumentis, argumentis dico, non argumentatione, Quint. 4, 2, 79; 5, 14, 35; 11, 3, 164 al.
    2. II. The proof itself: etiamne in tam perspicuis rebus argumentatio quaerenda est aut conjectura capienda? Cic. Rosc. Am. 35.

    argūmentātor, ōris, m. [argumentor], he that adduces proof, an arguer; only in Tert. Anim. 38; id. Res. Carn. 24.

    * argūmentātrix, īcis, f. [argumentator], she that adduces proof, a female arguer, Tert. Spect. 2.

    argūmentor, ātus, 1, v. dep. [argumentum].

    1. I. To adduce proof of a thing, to prove: ego neque in causis, si quid est evidens, de quo inter omnes conveniat, argumentari soleo, Cic. N. D. 3, 4, 9; id. Verr. 2, 1, 57; id. Att. 3, 12: cum essem argumentatus, id. Brut. 80, 277; Liv. 39, 36 fin.
    2. II. To adduce something as proof: atque ego illa non argumentabor, quae sunt gravia vehementer, eum corrupisse, etc., Cic. Clu. 24: multa, Liv. 33, 28.
    3. III. To make a conclusion, to conclude: de voluntate alicujus, Cic. Inv. 2, 44; cf. Auct. ad Her. 4, 35.
      Note: Pass.: omnia argumentata nomina πιστωθέντα, Aufusius ap. Prisc. p. 792 P.

    argūmentōsus, a, um, adj. [argumentum].

    1. I. Rich in proof (v. argumentum, I. A.), Sid. Ep. 9, 9; Acron. ad Hor. S. 2, 3, 70.
    2. II. Rich in matter or material (v. argumentum, II. A. a.): opus, Quint. 5, 10, 10.

    argūmentum, i, n. [arguo].

    1. I.
      1. A. The means by which an assertion or assumption may be made clear, proved, an argument, evidence, proof (and in particular, that which rests upon facts, while ratio is that which depends upon reasoning): argumentum est ratio, quae rei dubiae facit fidem, Cic. Top. 2, 7: quid est argumentum? Probabile inventum ad faciendam fidem, id. Part. Or. 2: argumentum est ratio probationem praestans, quā colligitur aliquid per aliud, et quae, quod est dubium, per id quod dubium non est, confirmat, Quint. 5, 10, 11: de re signa atque argumenta paucis verbis eloquar, Plaut. Am. 5, 1, 35; 1, 1, 267; id. Rud. 4, 3, 84; id. Truc. 2, 6, 26 al.: commemorando Argumenta fidem dictis conradere, Lucr. 1, 401; so id. 1, 417: argumenta multa et firma ad probandum, Cic. Brut. 78, 272: aliquid exemplis magis quam argumentis refellere, id. de Or. 1, 19, 88: argumento esse, Liv. 5, 44; 39, 51: litterae ad senatum missae argumentum fuere, etc., id. 8, 30: In argumentum fidei retentum pallium ostendit marito, Vulg. Gen. 39, 16; ib. Act. 1, 3: inopia fecerat eam (rem parvam) argumentum ingens caritatis, Liv. 5, 47: libertatis argumentum, Tac. G. 25: Est fides argumentum non apparentium, Vulg. Heb. 11, 22: addit pro argumento, Suet. Calig. 8: velut argumentum rursus conditae urbis, id. ib. 16: levibus utrimque argumentis, id. Galb. 7 et saep.
      2. B. A sign by which any thing is known, a mark, token, evidence: animi laeti Argumenta, signs, indications, Ov. M. 4, 762: voti potentis, id. ib. 8, 745: unguentarii myrrham digerunt haud difficulter odoris atque pinguetudinis argumentis, according to the indications of smell, etc., Plin. 12, 15, 35, § 68: caelum quidem haud dubie caelati argumenti dicimus, id. 2, 4, 3, § 8: amoris hoc est argumentum, non malignitatis, Petr. 137, 8: argumenta viri, i. e. indicia, Juv. 9, 85 al.
    2. II. The matter which lies at the basis of any written or artistic representation, contents, subject, theme, argument, ὑπόθεσις: Argumentum plura significat. Nam et fabulae ad actum scaenicarum compositae argumenta dicuntur: et orationum Ciceronis velut thema ipse exponens Pedianus, argumentum, inquit, tale est: quo apparet omnem ad scribendum destinatam materiam ita appellari, Quint. 5, 10, 9 and 10.
      1. A. Of every kind of representation in writing.
        1. 1. Lit.: argumentum est ficta res, quae tamen fieri potuit, Cic. Inv. 1, 19; id. Att. 15, 4, 3: tabulae novae, quid habent argumenti, nisi ut, etc., what is their drift? what do they mean? id. Off. 2, 23, 84: epistulae, id. Att. 10, 13; 9, 10; 1, 19.
          1. a. But esp. freq., the subject-matter of a poem or fictitious writing, the subject, contents: post argumentum hujus eloquar tragoediae, Plaut. Am. prol. 51; cf. id. ib. 96; so id. Trin. 3, 2, 81: argumentum narrare, Ter. And. prol. 6: fabulae, id. Ad. prol. 22: Livius Andronicus ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere, i. e. a scenic representation of a subject in its connection, Liv. 7, 2: spectaculum, quo argumenta inferorum explicarentur, Suet. Calig. 57.
            Hence,
          2. b. Meton. (part for the whole), a poem in gen.: explicare argumenti exitum, Cic. N. D. 1, 20, 53: hoc argumento se describi sentiat, Phaedr. 4, 8; so id. 4, 16; 5, 3; cf. Enn. ap. Gell. 2, 29 fin.: sumque argumenti conditor ipse mei, I am myself the subject of my poem, Ov. Tr. 5, 1, 10.
        2. 2. Trop., intrinsic worth, reality, truth: haec tota fabellaquam est sine argumento, without value, reality, Cic. Cael. 27: non sine argumento maledicere, not without some reason, id. ib. 3 fin.
      2. B. The subject of artistic representations (sculpture, painting, embroidery. etc.): ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis, Cic. Verr. 2, 4, 56: (cratera) fabricaverat Alcon Hyleus, et longo caelaverat argumento, Ov. M. 13, 684; cf. id. ib. 2, 5 sq.: vetus in telā deducitur argumentum, id. ib. 6, 69; Verg. A. 7, 791: Parrhasii tabulae, Suet. Tib. 44.
        In philos. lang., a conclusion, a syllogism: Nam concludi non potest nisi iis, quae ad concludendum sumpta erunt, ita probatis ut falsa ejusdem modi nulla possint esse, Cic. Ac. 2, 14, 44 al.

    argŭo, ŭi, ūtum (ŭĭtum, hence arguiturus, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 882 P.), 3, v. a. [cf. ἀργής, white; ἀργός, bright; Sanscr. árgunas, bright; ragatas, white; and rag, to shine (v. argentum and argilla); after the same analogy we have clarus, bright; and claro, to make bright, to make evident; and the Engl. clear, adj., and to clear = to make clear; v. Curt. p. 171].

    1. A. In gen., to make clear, to show, prove, make known, declare, assert, μηνύειν: arguo Eam me vidisse intus, Plaut. Mil. 2, 3, 66: non ex auditu arguo, id. Bacch. 3, 3, 65: M. Valerius Laevinusspeculatores, non legatos, venisse arguebat, Liv. 30, 23: degeneres animos timor arguit, Verg. A. 4, 13: amantem et languor et silentium Arguit, Hor. Epod. 11, 9; id. C. 1, 13, 7.
      Pass., in a mid. signif.: apparet virtus arguiturque malis, makes itself known, Ov. Tr. 4, 3, 80: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, betrays himself, Hor. Ep. 1, 19, 6.
    2. B. Esp.
        1. a. With aliquem, to attempt to show something, in one’s case, against him, to accuse, reprove, censure, charge with: Indicāsse est detulisse; arguisse accusāsse et convicisse, Dig. 50, 16, 197 (cf. Fest. p. 22: Argutum iri in discrimen vocari): tu delinquis, ego arguar pro malefactis? Enn. (as transl. of Eurip. Iphig. Aul. 384: Εἶτ’ ἐγὼ δίκην δῶ σῶν κακῶν ὁ μὴ σφαλείς) ap. Rufin. § 37: servos ipsos neque accuso neque arguo neque purgo, Cic. Rosc. Am. 41, 120: Pergin, sceleste, intendere hanc arguere? Plaut. Mil. 2, 4, 27; 2, 2, 32: hae tabellae te arguunt, id. Bacch. 4, 6, 10: an hunc porro tactum sapor arguet oris? Lucr. 4, 487: quod adjeci, non ut arguerem, sed ne arguerer, Vell. 2, 53, 4: coram aliquem arguere, Liv. 43, 5: apud praefectum, Tac. A. 14, 41: (Deus) arguit te heri, Vulg. Gen. 31, 42; ib. Lev. 19, 17; ib. 2 Tim. 4, 2; ib. Apoc. 3, 19 al.
        2. b. With the cause of complaint in the gen.; abl. with or without de; with in with abl.; with acc.; with a clause as object; or with ut (cf. Ramsh. p. 326; Zumpt, § 446).
          1. (α) With gen.: malorum facinorum, Plaut. Ps. 2, 4, 56 (cf. infra, argutus, B. 2.): aliquem probri, Stupri, dedecoris, id. Am. 3, 2, 2: viros mortuos summi sceleris, Cic. Rab. Perd. 9, 26: aliquem tanti facinoris, id. Cael. 1: criminis, Tac. H. 1, 48: furti me arguent, Vulg. Gen. 30, 33; ib. Eccl. 11, 8: repetundarum, Tac. A. 3, 33: occupandae rei publicae, id. ib. 6, 10: neglegentiae, Suet. Caes. 53: noxae, id. Aug. 67: veneni in se comparati, id. Tib. 49: socordiae, id. Claud. 3: mendacii, id. Oth. 10: timoris, Verg. A. 11, 384: sceleris arguemur, Vulg. 4 Reg. 7, 9; ib. Act. 19, 40 al.
          2. (β) With abl.: te hoc crimine non arguo, Cic. Verr. 2, 5, 18; Nep. Paus. 3 fin.
          3. (γ) With de: de eo crimine, quo de arguatur, Cic. Inv 2, 11, 37: de quibus quoniam verbo arguit, etc., id. Rosc. Am. 29 fin.: Quis arguet me de peccato? Vulg. Joan. 8, 46; 16, 8.
          4. (δ) With in with abl. (eccl. Lat.): non in sacrificiis tuis arguam te, Vulg. Psa. 49, 8.
            (ε) With acc.: quid undas Arguit et liquidam molem camposque natantīs? of what does he impeach the waves? etc., quid being here equivalent to cujus or de quo, Lucr. 6, 405 Munro.
            (ζ) With an inf.-clause as object: quae (mulier) me arguit Hanc domo ab se subripuisse, Plaut. Men. 5, 2, 62; id. Mil. 2, 4, 36: occidisse patrem Sex. Roscius arguitur, Cic. Rosc. Am. 13, 37: auctor illius injuriae fuisse arguebatur? id. Verr. 2, 1, 33: qui sibimet vim ferro intulisse arguebatur, Suet. Claud. 16; id. Ner. 33; id. Galb. 7: me Arguit incepto rerum accessisse labori, Ov. M. 13, 297; 15, 504.
            (η) With ut, as in Gr. ὡς (post-Aug. and rare), Suet. Ner. 7: hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem arguentes, as being master and tyrant, Just. 22, 3.
  • II. Transf. to the thing.
      1. 1. To accuse, censure, blame: ea culpa, quam arguo, Liv. 1, 28: peccata coram omnibus argue, Vulg. 1 Tim. 5, 20: tribuni plebis dum arguunt in C. Caesare regni voluntatem, Vell. 2, 68; Suet. Tit. 5 fin.: taciturnitatem pudoremque quorumdam pro tristitiā et malignitate arguens, id. Ner. 23; id. Caes. 75: arguebat et perperam editos census, he accused of giving a false statement of property, census, id. Calig. 38: primusque animalia mensis Arguit imponi, censured, taught that it was wrong, Ov. M. 15, 73: ut non arguantur opera ejus, Vulg. Joan. 3, 20.
      2. 2. Trop., to denounce as false: quod et ipsum Fenestella arguit, Suet. Vit. Ter. p. 292 Roth.
        With reference to the person, to refute, confute: aliquem, Suet. Calig. 8.
        Hence, argūtus, a, um, P. a.
    1. A. Of physical objects, clear.
      1. 1. To the sight, bright, glancing, lively: manus autem minus arguta, digitis subsequens verba, non exprimens, not too much in motion, Cic. de Or. 3, 59, 220 (cf. id. Or. 18, 59: nullae argutiae digitorum, and Quint. 11, 3, 119-123): manus inter agendum argutae admodum et gestuosae, Gell. 1, 5, 2: et oculi nimis arguti, quem ad modum animo affecti sumus, loquuntur, Cic. Leg. 1, 9, 27: ocelli, Ov. Am. 3, 3, 9; 3, 2, 83: argutum caput, a head graceful in motion, Verg. G. 3, 80 (breve, Servius, but this idea is too prosaic): aures breves et argutae, ears that move quickly (not stiff, rigid), Pall. 4, 13, 2: argutā in soleā, in the neat sandal, Cat. 68, 72.
  • 2.
    1. a. To the hearing, clear, penetrating, piercing, both of pleasant and disagreeable sounds, clear-sounding, sharp, noisy, rustling, whizzing, rattling, clashing, etc. (mostly poet.): linguae, Naev. ap. Non. p. 9, 24: aves, Prop. 1, 18, 30: hirundo, chirping, Verg. G. 1, 377: olores, tuneful, id. E. 9, 36: ilex, murmuring, rustling (as moved by the wind), id. ib. 7, 1: nemus, id. ib. 8, 22 al.
      Hence, a poet. epithet of the musician and poet, clear-sounding, melodious: Neaera, Hor. C. 3, 14, 21: poëtae, id. Ep. 2, 2, 90: fama est arguti Nemesis formosa Tibullus, Mart. 8, 73, 7: forum, full of bustle or din, noisy, Ov. A.A. 1, 80: serra, grating, Verg. G. 1, 143: pecten, rattling, id. ib. 1, 294; id. A. 7, 14 (cf. in Gr. κερκὶς ἀοιδός, Aristoph. Ranae, v. 1316) al.
      Hence, of rattling, prating, verbose discourse: sine virtute argutum civem mihi habeam pro preaeficā, etc., Plaut. Truc. 2, 6, 14: [Neque mendaciloquom neque adeo argutum magis], id. Trin. 1, 2, 163 Ritschl.
        1. b. Trop., of written communications, rattling, wordy, verbose: obviam mihi litteras quam argutissimas de omnibus rebus crebro mittas, Cic. Att. 6, 5: vereor, ne tibi nimium arguta haec sedulitas videatur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1.
          Transf. to omens, clear, distinct, conclusive, clearly indicative, etc.: sunt qui vel argutissima haec exta esse dicant, Cic. Div. 2, 12 fin.: non tibi candidus argutum sternuit omen Amor? Prop. 2, 3, 24.
      1. 3. To the smell; sharp, pungent: odor argutior, Plin. 15, 3, 4, § 18.
      2. 4. To the taste; sharp, keen, pungent: sapor, Pall. 3, 25, 4; 4, 10, 26.
    2. B. Of mental qualities.
      1. 1. In a good sense, bright, acute, sagacious, witty: quis illo (sc. Catone) acerbior in vituperando? in sententiis argutior? Cic. Brut. 17, 65: orator, id. ib. 70, 247: poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius, id. Pis. 29; so, dicta argutissima, id. de Or. 2, 61, 250: sententiae, id. Opt. Gen. 2: acumen, Hor. A. P. 364: arguto ficta dolore queri, dexterously-feigned pain, Prop. 1, 18, 26 al.
      2. 2. In a bad sense, sly, artful, cunning: meretrix, Hor. S. 1, 10, 40: calo. id. Ep. 1, 14, 42: milites, Veg. Mil. 3, 6.
        As a pun: ecquid argutus est? is he cunning? Ch. Malorum facinorum saepissime (i.e. has been accused of), Plaut. Ps. 2, 4, 56 (v. supra, I. B. a.).
        Hence, adv.: argūtē (only in the signif. of B.).
        1. a. Subtly, acutely: respondere, Cic. Cael. 8: conicere, id. Brut. 14, 53: dicere, id. Or. 28, 98.
          Comp.: dicere, Cic. Brut. 11, 42.
          Sup.: de re argutissime disputare, Cic. de Or. 2, 4, 18.
        2. b. Craftily: obrepere, Plaut. Trin. 4, 2, 132; Arn. 5, p. 181.

    Argus, i, m., = Ἄργος.

    1. I. The hundred-eyed keeper of Io, after she was changed into a heifer by Jupiter; slain by Mercury at the bidding of Jupiter. His hundred eyes were placed by Juno in the tail of the peacock, Ov. M. 1, 625 sq.; 15, 385; Prop. 1, 3, 20 (cf. Eustath. ad Hom. Il. 2, p. 138; Schol. ad Eurip. Phoen. v. 1123; Heyne, Apollod. p. 249 sq.).
    2. II. The builder of the ship Argo, Val. Fl. 1, 93 and 314.
    3. III. Argus, a, um, adj., = Argivus; v. Argos, II. D.

    * argūtātĭo, ōnis, f. [argutor], a rustling, creaking: lecti, Cat. 6, 11.

  • * argūtātor, ōris, m. [argutor], a subtle disputant, Gell. 17, 5, 13.

    argūtātrix, īcis, f. [argutator], a prattling female, Paul. ex Fest. s. v. lingulaca, p. 117 Müll.; v. Müll. a. h. l.

    argūtē, adv., v. arguo, P. a. fin.

    argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].

    1. I. That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, § 37: argutiae operum, id. 34, 18, 19, § 65.
      Of the quick motion of the fingers (cf. argutus): nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum, Cic. Or. 18, 59.
      Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.
      Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.
    2. II. Transf. to mental qualities.
      1. A. Brightness, acuteness, wit, genius: hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit, Cic. Brut. 45, 167: Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi, id. Or. 31, 110.
      2. B. Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action: sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis, Cic. Lael. 13, 45: cujus loquacitas habet aliquid argutiarum, id. Leg. 1, 2, 7.
        In this signif. also in the sing.: importuna atque audax argutia, Gell. 3, 1, 6: levis et quasi dicax argutia, id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.

    argūtĭŏla, ae, f. dim. [argutiae, q. v. fin.], a piece of slyness or subtlety, a cavil, quirk, or quibble (only in Gell.), Gell. 9, 14 fin.; 2, 7, 9; 18, 1, 12.

    argūto, āre, v. argutor, I. fin.

    argūtor, ātus, 1, v. dep. (archaic inf. argutarier, Titin.; v. infra) [argutus] (except in Prop. only ante-class.), to make a noise.

    1. I. With the voice, to prattle, prate: argutari dicitur loquacium proloqui, Non. p. 245, 26: exerce linguam ut argutarier possis, Enn. ap. Non. l. c. (Trag. v. 345 Vahl.): totum diem argutatur quasi cicada, Novat. ib. (Com. Rel. p. 218 Rib.): superare aliquem argutando, Plaut. Fragm. ib. p. 67, 1; so Plaut. Am. 1, 1, 193: agite, fures, mendaciā argutari, Lucil. ap. Non. p. 239, 15.
      In the act. form: illa mihi totis argutat noctibus ignes, Prop. 1, 6, 7.
    2. II. With the feet; of the fuller, to stamp: Terra istaec est, non aqua, ubi tu solitu’s argutarier Pedibus, cretam dum compescis, vestimenta qui laves, *Titin. ap. Non. p. 245, 32 (Com. Rel. p. 137 Rib.).

    argūtŭlus, a, um, adj. dim. [id.].

    1. * I. A little noisy, talkative, or loquacious (v. argutus, A. 2. a.): famula, App. M. 1, p. 117, 20.
    2. II. Somewhat subtle, acute, keen (v. argutus, B. 1.): libri, Cic. Att. 13, 18.

    argūtus, a, um, P. a., v. arguo.