Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

apprŏbātĭo (adp-), ōnis, f. [approbo].

  1. I. An approving, allowing, assenting to, approbation, acquiescence (most freq. in Cic.): id volgi adsensu et populari approbatione judicari solet, Cic. Brut. 49, 185: id. Tusc. 2, 1, 3: hoc decorum movet adprobationem, id. Off. 1, 28, 98; id. Ac. 2, 17: hominum, Liv. 23, 23.
    In plur.: non adprobationes solum movere, Cic. Or. 71, 236.
    Hence, approbatio testium, approbation, i. e. reception, Auct. ad Her. 2, 6.
  2. II. Proof, confirmation (only in Cic.): haec propositio indiget approbationis, Cic. Inv. 1, 36 and 37: assumptionis, proof of the minor proposition, id. ib. 1, 34.

apprŏbātor (adp-), ōris, m. [approbo], one who gives his assent or approval, an approver (perh. only in the two foll. exs.): quamvis non fueris suasor et impulsor profectionis meae, adprobator certe fuisti, * Cic. Att. 16, 7, 2: verbi, * Gell. 5, 21, 6.

apprŏbē (adp-), adv., v. approbus.

ap-prŏbo (adp-, Fleck., Bait., Halm, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. To assent to as good, to regard as good, to approve, to favor (freq. and class.; syn.: probo, laudo): id si non fama adprobat, * Ter. Phorm. 4, 5, 12: (populus Romanus) meum jus jurandum unā voce et consensu approbavit, Cic. Pis. 3, 7: approbatā laudatāque Cottae sententiā, id. Sest. 34, 74: aliquid magno clamore, id. Arch. 10, 24: legiones clamore donum adprobantes, Liv. 7, 37; 7, 41: consilium vehementer adprobare, Cic. ad Q. Fr. 3, 4 et saep.
    So of the gods, to allow a thing to take place, to favor (cf. admitto, II. B.): quod actum est di adprobent, Cic. Fam. 2, 15; 1, 9, 19: musis omnibus adprobantibus, id. ib. 7, 23, 2; cf. Plaut. Am. prol. 13.
  2. II. To show as being good and true, to make evident, to prove, demonstrate, confirm, establish: hoc autem nihil attinet approbari, Cic. Inv. 1, 36 fin.: innocentiam adprobare, Tac. A. 1, 44: excusationem, id. Agr. 42.
    With acc. and inf.: vivere eos approbant, Plin. 9, 57, 83: quo magis degenerāsse eum a civili more approbaret, Suet. Aug. 17: Cajo talem et se et exercitum approbavit, ut, etc., Suet. Galb. 6 al.
  3. III. Aliquid alicui adprobare, to make good to one, to render acceptable, satisfactory: opus manu factum regi adprobavit, Vitr. 9, 3: prima castrorum rudimenta duci adprobavit, his first military duties he learned to the satisfaction of his commander, Tac. Agr. 5; Dig. 19, 2, 24; cf. Herz. ad Caes. B. G. 7, 63.

ap-prŏbus (adp-), a, um, adj. [ad intens.; cf. apprimus], very good or excellent; as an adj. once: adulescens adprobus, Caecil. ap. Gell. 7, 7, 9.
Once as adv.: ap-prŏbē: ni me ille et ego illum novissem adprobe, very well, Plaut. Trin. 4, 2, 117.

apprōmissor (adp-), ōris, m. [appromitto], one who is security for another, security, bail (only in jurid. Lat.), Dig. 45, 1, 5; 46, 3, 43; cf. Fest. p. 13.

* ap-prōmitto (adp-), ĕre, v. a., to promise in addition to, i. e. also in one’s own name: cumque id ita futurum T. Roscius Capito appromitteret, Cic. Rosc. Am. 9, 26.

* ap-prōno (adp-), āre, v. a., to bow down forwards; hence, se, to fall down (upon the knees), to kneel, App. M. 1, p. 111 Elm.

ap-prŏpĕro (adp-, Ritschl, Fleck., Baiter, Halm, Weissenb.; app-, Merkel, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a. and n.

  1. I. Act., to hasten, accelerate (syn.: festino, accelero, maturo, volo, provolo, curro, accurro): opus adeo adproperatum est, ut, etc., Liv. 4, 9: quae (res) summā ope adproperata erat, id. 26, 15; 27, 25: intercisis venis mortem adproperavit, * Tac. A. 16, 14 (cf.: adcelerare mortem, Lucr. 6, 773).
    With inf. as object: portasque intrare patentes Appropera, Ov. M. 15, 584.
  2. II. Neutr., to fly, hasten, hurry somewhere: adde gradum, adpropera, Plaut. Trin. 4, 3, 3: adproperat, * Ter. And. 3, 1, 17: eum, ut adproperet, adhorteris, Cic. Att. 4, 6, 4; id. ad Q. Fr. 2, 10 fin.
    Trop.: ad cogitatum facinus approperare, Cic. Mil. 15.

apprŏpinquātĭo (adp-), ōnis, f. [appropinquo], an approach (in time), drawing near (very rare; perh. only twice in Cic.): adpropinquatio mortis, Cic. Fin. 5, 11, 33 Baiter; so id. Sen. 19, 66: partus Faustinae, Marc. Aur. ap. Front. ad M. Caes. 5, 45.

ap-prŏpinquo (adp-, Baiter, Weissenb.; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. n., to come near, draw nigh to, to approach.

  1. I. Of place.
        1. a. With ad: ad summam aquam adpropinquare, Cic. Fin. 4, 23, 64: ad portam, Auct. B. Hisp. 3; so id. ib. 2 al.: ad juga montium adpropinquare, Liv. 40, 58.
        2. b. With dat.: finibus Bellovacorum adpropinquare, Caes. B. G. 2, 10 fin.: munitionibus, id. ib. 7, 82: cum ejusmodi locis esset adpropinquatum, id. B. C. 1, 79 (in id. B. G. 4, 10, and Auct. B. Hisp. 5, the readings vary between the dat. and acc.): moenibus, Flor. 1, 13, 8: castris, Suet. Galb. 10 fin. al.
          Trop.: illi poena, nobis libertas appropinquat, Cic. Phil. 4, 4 fin.: catulus ille, qui jam adpropinquat, ut videat, is near seeing, will soon see, id. Fin. 3, 14, 48: Erant centuriones, qui jam primis ordinibus adpropinquarent, were near obtaining the first rank, Caes. B. G. 5, 44.
  2. II. Of time: jamque hiems adpropinquabat, Caes. B. C. 3, 9: cum dies comitiorum adpropinquaret, Liv. 3, 34, 7; 5, 39, 8 al.: tempus, Suet. Dom. 14 al.: tuus adventus adpropinquat, Cic. Fam. 2, 6: rei maturitas, id. ad Q. Fr. 3, 8 al.

* apprō̆prĭātĭo (adp-), ōnis, f. [approprio], a making one’s own, appropriation: ciborum (i. e. converting into blood, etc.), Cael. Aur. Tard. 2, 13.

* ap-prō̆prĭo (adp-), āre, v. n., to make one’s own, to appropriate: cibum, Cael. Aur. Tard. 4, 3 fin.

* ap-proxĭmo (adp-), āre, v. a., to be or draw near to, approach, Tert. adv. Jud. 11.