Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Āpennīnus (better Appennīnus, Verg. A. 12, 703 Cod. Med.; also APENINVS, Inscr. Grut. 204, 18), i, m. [from the Celtic penn, mountain-summit], the mountainchain that passes through the length of Italy, the Apennines, Plin. 3, 5, 7, § 48; conspicuous for height; hence, celsus Appenninus, Hor. Epod. 16, 29: Appenninus nubifer, Ov. M. 2, 226.
Personified: gaudetque nivali Vertice se attollens pater Appenninus ad auras, Verg. A. 12, 703; cf. Mann. Ital. 1, 264 sq.

* ap-pectŏro (adp-), āre, v. a. [pectus], to press to the breast, Sol. 26 dub.

appellātĭo, ōnis, f. [2. appello].

  1. I. A going to one in order to accost or make a request of him (not found in earlier Lat.).
    1. A. An address, an accosting: hanc nactus appellationis causam, this opportunity for an address or appeal, Caes. B. C. 2, 28.
      Hence,
    2. B. In judicial lang., t. t., an appeal: intercessit appellatio tribunorum, i. e. ad tribunos, Cic. Quint. 20 fin.; so id. Vatin. 14 fin.: appellationem et tribunicium auxilium, Liv. 9, 26: appellatio provocatioque, id. 3, 56; Suet. Aug. 33: ut omnes appellationes a judicibus ad Senatum fierent, id. Ner. 17; so, ad populum, Plin. 6, 22, 24, § 90 al.
  2. II. Esp.
    1. A. A calling by name, a naming: neque nominum ullorum intereos appellatio est, Plin. 5, 8, 8, § 45.
      Hence, meton. syn. with nomen, name, title, appellation (mostly post-Aug.): voluit appellatione hac inani nobis esse par, Cic. Att. 5, 20, 4: regum appellationes venales erant, id. Dom. 50: qui non aura, non procella, sed mares appellatione quoque ipsā venti sunt, Plin. 2, 45, 45, § 116; Tac. A. 3, 56; Suet. Ner. 55; id. Aug. 100; id. Dom. 13; id. Tib. 67; id. Vesp. 12: nihil esse rem publicam, appellationem modo, a mere name, id. Caes. 77.
    2. B. In gram.
      1. 1. Pronunciation: suavitas vocis et lenis appellatio litterarum, Cic. Brut. 74, 259; Quint. 11, 3, 35 (cf. 2. appello, II. E.).
      2. 2. A substantive, Quint. 9, 3, 9; cf. id. 1, 4, 20, and Scaurus ap. Diom. p. 306 P.

appellātīvus, a, um, adj. [2. appello]; in gram., appellative, belonging to a species: nomen (opp. nomen proprium), Charis. p. 126 P.; Prisc. p. 579 P. al.

appellātor, ōris, m. [2. appello], one that appeals, an appellant, * Cic. Verr. 2, 4, 65 fin.; Paul. Sent. 5, 4 fin.; Cod. Th. 11, 31, 3.

appellātōrĭus, a, um, adj. [appellator], relating to an appellant: tempora, within which an appeal is allowed, Dig. 49, 5, 5; Cod. Th. 11, 30, 2.

appellĭto, āre, v. freq. a. [2. appello], to name often, to be accustomed to call or name (only post-Aug.): montem Caelium appellitatum a Caele Vibennā, * Tac. A. 4, 65; Gell. 18, 9 fin.; so App. Mag. p. 279; cf. Paul. ex Fest. p. 27 Müll.

1. ap-pello (adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
        1. a. With ad: ad ignotum arbitrum me adpellis, Plaut. Rud. 4, 3, 104: armentum ad aquam, Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11: ad litora juvencos, Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22: turres ad opera appellebat, Caes. B. C. 1, 26.
        2. b. With in: in flumen, Dig. 43, 13, 1.
        3. c. With dat.: Hinc me digressum vestris deus appulit oris, Verg. A. 3, 715.
        4. d. With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.
        5. e. Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.
    2. B. Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply: animum ad scribendum adpulit, Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.
      Also to bring into any condition: argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt, drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.
  2. II.
    1. A. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
        1. a. With navem. abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24: cum Persae classem ad Delum appulissent, Cic. Verr. 2, 1, 18: si ille ad eam ripam naves appulisset, id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.: cum ad villam nostram navis appelleretur, id. Att. 13, 21: Alexandrum in Italiam classem appulisse constat, Liv. 8, 3; so id. 28, 42: naves appulsae ad muros, id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.
        2. b. With nave: cum Rhegium onerariā nave appulisset, Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.
        3. c. Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12: ad insulam appulerunt, Liv. 37, 21: cum ad litus appulisset, Quint. 7, 3, 31: cum ad Rhodum appulisset, Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.
        4. d. Pass. absol.: alios ad Siciliam appulsos esse, Cic. Verr. 2, 5, 28: ripae suorum appulsus est, Vell. 2, 107.
        5. e. Seldom in a neutr. sense: navis adpellit, comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27: Germanici triremis Chaucorum terram adpulit, id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98: Alexandrina navis Dertosam appulit, id. Galb. 10.
          Poet.: appellere aliquem: me vestris deus appulit oris, Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).
    2. B. Trop.: timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti, Cic. de Or. 2, 37: nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses, id. Rab. Perd. 9, 25.

2. appello (adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 (subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).

  1. I. In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26: accedam atque adpellabo, id. Am. 1, 3, 17: adeamus, adpellemus, id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32: te volo adpellare, id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50: quo ore appellabo patrem? Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72: hominem verbo graviore, id. Verr. 2, 3, 58: legatos superbius, id. Imp. Pomp. 5: homines asperius, id. Agr. 2, 24: ibi a Virdumaro appellatus, accosted, Caes. B. G. 7, 54: Adherbalis appellandi copia non fuit, Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.: nec audet Appellare virum virgo, Ov. M. 4, 682 al.
    Also to address by letter: crebris nos litteris appellato, Cic. Fam. 15, 20.
  2. II. Esp
  1. A.
    1. 1. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.: vos etiam atque etiam imploro et appello, Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2: quem praeter te appellet, habebat neminem, id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28: quo accedam aut quos appellem? Sall. J. 14, 17: appellatus est a C. Flavio, ut, etc., Nep. Att. 8, 3: appellatis de re publicā Patribus, Suet. Caes. 34.
      1. 2. Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something (bad): aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro, Quint. 4, 2, 98.
        Also without de: aliquem, Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.
      2. 3. In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad): procurator a praetore tribunos appellare ausus, Cic. Quint. 20, 64: tribuni igitur appellabantur, id. ib. 20, 63; so, praetor appellabatur, id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26: Volero appellat tribunos, id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio (after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23: adversarii ad imperatorem appellārunt, Dig. 4, 4, 39 et saep.
    2. B. To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun: Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat, Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12; with de pecuniā: appellatus es de pecuniā, id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.
      Trop.: cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo, Plin. 16, 33, 60, § 142.
      Later also appellare rem, to demand, claim something: mercedem appellas? Juv. 7, 158.
    3. C. To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court: ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem, Cic. Off. 1, 25, 89; so, aliquem stupri causā, Val. Max. 6, 1, 11 al.
    4. D. To accost by any appellation (cf.: centurionibus nominatim appellatis, Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. προσαγορεύω, and in Heb. [??], to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4): vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine, Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15: aliquem patrem, id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10: O Spartace, quem enim te potius appellem? Cic. Phil. 13, 10: unum te sapientem appellant et existimant, id. Am. 2, 6: hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus, id. ib. 5, 19: cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum, id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.: rex ab suis appellatur, Caes. B. G 7, 4: me subditum et ex pellice genitum appellant, Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.
      Hence, to call by name: quos non appello hoc loco, Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so, appellare auctores, to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.
      Trop.: quos saepe nutu significationeque appello, make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    5. * E. Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

appendeo, v appendo.

appendĭcĭum, ii, n., a post-class. form kindr with appendix, q. v., an appendage, Hier Ep 10.

* appendĭcŭla, ae, f. dim. [appendix], a small appendage, Cic. Rab. Post. 4.

appendix, ĭcis, f (acc. to Paul. ex Fest. p. 21 Müll., earlier ampendix, m.; v. ampendices) [appendo].

  1. I. That which hangs to any thing, an appendage.
    1. A. Lit., App. M. 8, p. 211, 27; 5, p. 169, 10.
      More freq.,
    2. B. Trop., an addition, supplement, or accession to any thing, Varr R. R. 1, 16, 1; cf. id. ib. 3, 9, 2: vidit enim appendicem animi esse corpus, * Cic. Hort. Fragm. ap. Non. p. 42, 9: exigua appendix Etrusci belli, Liv. 9, 41 (cf. accessio): appendices majoris muneris, id. 39, 27: appendices Olcadum, id. 21, 5.
  2. II. A thorny shrub, the barberrybush: Berberis vulgaris, Linn.; Plin. 24, 13, 70, § 114.

ap-pendo (adp-, Jan), endi, ensum, 3 (kindr, with appendeo, ēre, Apic. 8, 7 fin.), v. a.

  1. I. To hang something upon something, to suspend on (eccl. Lat.): (Deus) appendit terram super nihilum, hangeth the earth on nothing, Vulg. Job, 26, 7.
  2. II. Commonly to weigh something to one, to weigh (cf. pendo)
    1. A. Lit.: si tibi optimā fide sua omnia concessit, adnumeravit, appendit, Cic. Rosc. Am. 49, 144: quodcumque trades, numera et appende, Vulg. Eccli. 42, 7: aurum alicui, Cic. Verr. 2, 4, 25, § 56: appendit pecuniam, Vulg. Gen. 23, 16: ut appendantur, non numerentur pecuniae, Cic. Phil. 2, 38: nondum omni auro appenso, Liv. 5, 49; so Col. 12, 3, 9: talentum auri appendebat, Vulg. Exod. 37, 24: appensum est argentum, ib. 1 Esdr 8, 33: qui cenis Caesaris sex milia numero murenarum mutua adpendit, Plin. 9, 55, 81, § 171 Jan; Dig. 23, 3, 34.
    2. * B. Trop., to weigh, to consider: non verba me adnumerare lectori putavi oportere, sed tamquam appendere, to have regard not to their number, but to their weight or force, Cic. Opt. Gen. 5: appendit corda Dominus, Vulg. Prov. 21, 2.

appensor (adp-), ōris, m. [appendo], he that weighs out, a weigher (only in Augustin.): verborum, Cres. 3, 73; so Tract. in Joan. 20 fin.

appensus (adp-), a, um, Part. of appendo.

ap-pertĭnĕo (adp-), ēre, v. n., to belong to, appertain to; with dat. or ad, Innoc. p. 221 Goes.; p. 232 Goes.

appĕtens (adp-), entis, v. appeto, P. a.

appĕtenter (adp-), adv., v. appeto, P. a. fin.

appĕtentĭa (adp-), ae, f. [appeto], a longing after something, appetite: adpetentia cibi, Plin. 19, 8, 38, § 127: liberalium artium, id. 23, 1, 22, § 38: gloriae, Aur. Vict. Epit. 15.
Without gen., desire, longing: libido effrenatam (efficit) adpetentiam, Cic. Tusc. 4, 7, 15.

appĕtībĭlis (adp-), e, adj. [appeto], worthy of desire, desirable (post-class.), App. Dogm. Plat. 2, p. 19; Macr. S. 1, 1.

* appĕtisso (adp-), ĕre, v. intens. [id.], to strive for, to seek earnestly, Att. ap. Non. p. 237, 22 dub. (Ribbeck, Trag. Rel. p. 132, reads appetis).

appĕtītĭo (adp-), ōnis, f. [appeto], * a grasping at something, a reaching after.

  1. I. Lit.: adpetitio solis, Cic. Div. 1, 23, 46.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., a passionate longing or striving for something, strong desire or inclination (most freq. in Cic.): aliter adpetitio (eam enim esse volumus ὁρμήν), quā ad agendum impellimur et id adpetimus, quod est visum, moveri non potest, Cic. Ac. 2, 8, 24; so id. Fin. 3, 7, 23; id. N. D. 3, 13, 33: alieni, id. Off. 3, 6, 30: societatis, Sen. Ep. 9.
    2. * B. Esp., a desire for food, an appetite (cf. abstinentia), Gell. 16, 3, 2.

appĕtītor (adp-), ōris, m. [appeto], one that strives or longs for something (eccl. and late Lat.): alienorum, Vulg. 1 Pet. 4, 15; boni linteaminis, Lampr. Alex. Sev. 40; so Amm. 25, 5; Arn. 4, p. 136.

1. appĕtītus (adp-), a, um, Part. of appeto.

2. appĕtītus (adp-), ūs, m. [appeto].

  1. * I. An onset, attack, assault: reprimebat barbaricos appetitus, Amm. 30, 5.
    Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. A passionate, eager longing or desire for a thing (in the class. per. perh. only in Cic.): adpetitus voluptatis, Cic. Off. 1, 30, 105: sub te erit appetitus ejus, Vulg. Gen. 4, 7; ib. Ezech. 21, 16.
      Hence, without gen.,
    2. B. The power or faculty of desire: duplex est vis animorum atque naturae: una pars in adpetitu posita est, quae est ὁρμή Graece, quae hominem huc atque illuc rapit, altera in ratione, etc., Cic. Off. 1, 28, 101; so id. N. D. 2, 47, 122; id. Div 1, 32.
    3. C. The passions, appetites: ut adpetitus rationi oboediant, Cic. Off. 1, 29, 102; so id. N. D. 2, 12, 34.

1. ap-pĕto (adp-, Lachm., Baiter, Weissenb., Halm; app-, Ritschl, Kayser), īvi or ii, ītum, 3, v. a. and n. (class.; in poetry rare); act., to strive after a thing, to try to get, to grasp after (syn.: adfecto, nitor in aliquid).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: solem manibus adpetere, Cic. Div. 1, 23, 46; so id. ib. 2, 41: placentam, Plin. 7, 53, 54, § 183; so, adpetere manum osculis, to seize upon the hand with kisses, i. e. in order to kiss it, Plin. 11, 45, 103, § 250; hence, appeti, of old men whose hands one seizes and kisses: haec enim ipsa sunt honorabilia, salutari, adpeti, decedi, adsurgi, etc., Cic. Sen. 18, 63; hence (like accedere), to go or come somewhere, to approach, arrive at: urbem, Suet. Caes. 42.
      Of things without life: mare terram adpetens, pressing or rushing on, Cic. N. D. 2, 39, 100: crescebat interim urbs, munitionibus alia atque alia adpetendo loca, by continually advancing farther, Liv. 1, 8: Thule, quam hactenus nix et hiems adpetebat, only snow and frost had approached, Tac. Agr. 10.
    2. B. Esp., to attack, to fall or seize upon, assault, assail (syn.: peto, adgredior, adorior, invado): lapidibus appetere, Cic. Dom. 5, 13: ferro atque insidiis, id. Rosc. Am. 11, 30; id. Planc. 29 fin.: umerum gladio, Caes. B. C. 2, 35; Liv. 7, 26: aquila aquaticas aves adpetit, Plin. 10, 3, 3, § 9: morsu, Tac. H. 4, 42; Dig. 38, 2, 14; 48, 5, 27 al.
      Trop.: ignominiis omnibus appetitis, Cic. Quint. 31: me amor appetit, Plaut. Cist. 2, 1, 8: (uxor) falsā suspitione appetitur, Vulg. Num. 5, 14.
    3. C. Trop., to strive after earnestly, to desire eagerly, to long for (syn.: peto, cupio, expeto; opp. declino, aspernor; v. infra): aliut in dies magis adpetitur, * Lucr. 5, 1279: ut bona naturā adpetimus, sic a malis naturā declinamus, Cic. Tusc. 4, 6, 13; cf. id. N. D. 3, 13, 33: idem non modo non recusem, sed appetam etiam atque deposcam, id. Phil. 3, 14: inimicitias potentium appetere, id. Mil. 36; so id. Rosc. Am. 18; id. Verr. 2, 5, 2; id. Agr. 2, 23: alterum esse adpetendum, alterum aspernandum, id. Fin. 1, 9, 31 al.: amicitiam, Caes. B. G. 1, 40: adulescentium familiaritates, Sall. C. 14, 5: hereditates, Suet. Aug. 60: divitias, Vulg. Sap. 8, 5; ib. 1 Tim. 6, 10: nihil ornamentorum, Suet. Vesp. 12 al.: alienum, Phaedr. 1, 4, 1: nec abnuendum imperium nec adpetendum, Sen. Thyest. 472 et saep.
      Also of food, to have an appetite for (cf. appetitio, II. B.): appetitur vilis oliva, Mart. 9, 27: pisciculos minutos, caseum, Suet. Aug. 76.
      Constr. with inf. as object: ut adpetat animus agere semper aliquid, Cic. Fin. 5, 20, 55; Stat. Th. 1, 234; Pall. 10, 13, 2.
  2. II. Neutr., to draw on or nigh, to approach, be at hand (only of time and things having relation to it; syn.: venio, advenio, adpropinquo, adsum): cum appetit meridies, Plaut. Most. 3, 1, 116: dies adpetebat, Caes. B. G. 6, 35: nox jam adpetebat, Liv. 8, 38; so id. 5, 44; 10, 42: tempus anni, id. 34, 13; so id. 22, 1; 29, 10 al.: lux, Tac. A. 4, 51 al.: partitudo cui appetit, Plaut. Aul. 1, 1, 36: consularia comitia adpetebant, Liv. 41, 28: adpetit finis, Sen. Cons. ad Marc. 23 fin.
    Hence, appĕtens (adp-), entis, P. a. (acc. to II.); pr. striving passionately after something; hence,
    1. A. In gen., desirous of, eager for; constr. with gen.: appetens gloriae atque avidus laudis, Cic. Imp. Pomp. 3: nihil est adpetentius similium sui, id. Lael. 14, 50: studiosissimi adpetentissimique honestatis, id. Tusc. 2, 24, 58; so Sall. C. 5, 4; id. J. 7, 1; Plin. 31, 6, 36, § 69: turbidi et negotiorum adpetentes, Tac. A. 14, 57; id. H. 1, 49; 3, 39; 4, 6; 4, 83; Gell. 16, 3.
    2. B. Esp., eager for money (cf. abundans), avaricious: homo non cupidus neque appetens, Cic. Agr. 2, 8: grati animi, non appetentis, non avidi signa, id. de Or. 2, 43, 182.
      Adv.: appĕtenter (adp-), eagerly, in a grasping spirit or manner: ne cupide quid agerent, ne adpetenter, Cic. Off. 1, 10, 33; App. M. 7, p. 192, 40 Elm.
      Comp. and sup. not used.

* 2. appĕto (adp-), ōnis, m. [1. appeto], he that strives eagerly for a thing, Laber. ap. Non. p. 74, 8 (Com. Rel. p. 251 Rib.).