Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ămĭa, ae, f., and ămĭas, ae, m., = ἀμία, the tunny, a sea-fish: (piscem) amiam vocant cujus etc., Plin. 9, 15, 19, § 49.
The form amias: acc. amian, Lucil. ap. Varr. L. L. 7, § 47 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 21 ib.

ămĭantus, i, m., = ἀμίαντος (unspotted, pure), the amianth, a stone which may be separated into threads and spun, and is inconsumable by fire; asbestos, earth-flax, Plin. 36, 19, 31, § 139.

ămīca, v 2. amicus.

ămīcābĭlis, e, adj. [amicus], friendly, amicable (post-class. and rare), Firm. Math. 5, 5.
Adv.: ămīcābĭlĭter, in a friendly manner, Jul. Epit. Nov. 63, § 211.

ămīcālis, e, adj. [amicus], friendly (postclass.): affectio, Dig. 17, 1, 10, § 7: transactio, Cod. 6, 58, 15, § 5: Deus hospitalis, amicalis, App. de Mundo, p. 75, 9.

ămīcārĭus, i, m. [amica], one that procures a mistress, a procurer, Diom. p. 313 P.

ămīcē, adv., v. 1. amicus fin.

ămĭcīmen, ĭnis, n. [amicio], a garment, = amictus (only post-class.): candidum, App. M. 11, p. 261, 9: rude, id. ib. 11, p. 268, 32.

amicinum, i, n., the neck of a winesack, Paul. ex Fest. p. 15 Müll. (neutr. by mistake; cf. amicinus: ἀσκοῦ στόμα, Gloss.).

ăm-ĭcĭo, ĭcui, or ixi, ictum, 4, v. a. (fut. amicibor, Plaut. Pers. 2, 5, 6; perf. only in exs. below; inf. perf. amicisse, Front.) [jacio], to throw round, to wrap about (cf. ἀμφιβάλλω); exclusively of upper garments (on the contr., induere, of clothes put or drawn on; vestire, of those for the protection or ornament of the body): se amicire or pass. amiciri, to throw round, veil one’s self.

  1. I. Lit.: amictus epicroco, Naev. ap. Var. 7, 3, 92: palliolatim amictus, Plaut. Ps. 5, 1, 29: amicibor gloriose, id. Pers. 2, 5, 6: pallium, quo amictus, soccos, quibus indutus esset, Cic. de Or. 3, 32: amictus est pallio, Vulg. 1 Reg. 28, 14: amictus togā purpureā, Cic. Phil. 2, 34: qui te togā praetextā amicuit, Brut. ap. Diom. p. 364 P.: celerius mater amixit, Varr. ib.: dum calceabat ipse sese et amiciebat, Suet. Vesp. 21 al.
    Poet.: nube umeros (Gr. acc.) amictus, Hor. C. 1, 2, 31; Verg. A. 1, 516: amictus nube, Vulg. Apoc. 10, 1: lumine, ib. Psa. 103, 2: mulier amicta sole, ib. ib. 12, 1; so, (rex) amicietur terrā Aegypti, sicut amicitur pastor pallio suo, ib. Jer. 43, 12.
  2. II. Trop., of other things, to cover, clothe, wrap up: nive amicta loca, Cat. 63, 70: colus amicta lanā, id. 64, 311: amicitur vitibus ulmus, Ov. P. 3, 8, 13: et piper et quidquid chartis amicitur ineptis, Hor. Ep. 2, 1, 270: amicta ossa luridā pelle, id. Epod. 17, 22: amicti vitibus montes, Flor. 1, 16: partem alteram luce, alteram tenebris amicisse Jovem, Fronto, Fer. Als. p. 188.

ămīcĭter, adv., v. 1. amicus fin.

ămīcĭtĭa, ae, f. (gen. sing. amicitiāï, Lucr. 3, 83; acc. amicitiem, id. 5, 1019 Lachm.; cf. Charis. p. 94 P., and Neue, Formenl. I. p. 372) [amicus], friendship (very freq. in Cic., occurring more than 200 times).

  1. I. Lit.: Est autem amicitia nihil aliud nisi omnium divinarum humanarumque rerum cum benevolentiā et caritate summa consensio, Cic. Am. 6: eo ego ingenio natus sum: amicitiam atque inimicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Non. 129, 26: jam diu ego huic bene et hic mihi volumus, et amicitia est antiqua, Plaut. Ps. 1, 3, 4: Per te deos oro et nostram amicitiam, Ter. And. 3, 3, 6: sperata voluptas Suavis amicitiae, Lucr. 1, 142: vincula amicitiaï, id. 3, 83. The expressions usually connected with it are: amicitiam incipere, Ter. And. 3, 3, 7: amicitia nascitur, Cic. Am. 9, 29: amicitia exardescit, id. ib. 27, 100: est mihi amicitia cum aliquo, id. Clu. 42: amicitia est inter aliquos, id. Planc. 33: esse in amicitiā cum aliquo, Nep. Hann. 2, 4: in amicitiam recipere, Cic. Att. 2, 20: amicitiam colere, id. Fam. 15, 14: contrahere, id. Am. 14: gerere, id. Fam. 3, 8, and Nep. Dat. 10, 3: tueri, Cic. Fin. 1, 20: jungere, Lucr. 5, 1019; Cic. Deiot. 9; Vulg. Exod. 34, 12: expetere, Cic. Am. 13: comparare, id. Rosc. Am. 38: parere, Nep. Alcib. 7, 5: conferre se ad amicitiam alicujus, Cic. Brut. 81: dedere se amicitiae alicujus, Caes. B. G. 3, 22: accedere ad amicitiam alicujus, Nep. Eum. 1, 4: in amicitias incidere, Cic. Am. 12, 42: amicitiā alicujus uti, Ter. Ad. 2, 2, 43: pervenire in intimam amicitiam alicujus, Nep. Alcib. 5, 3: manere in amicitiā, Cic. Verr 2, 5, 32: amicitiam violare, Liv. 34, 31: deserere jura amicitiae, Cic. Am. 10: funditus evertere, id. Fin. 2, 25: dissociare, id. Am. 20: dimittere, dissuere, discindere, id. ib. 21: dirumpere, id. ib. 22 fin.: dissolvere, Vulg. Eccli. 22, 5: deficere ab amicitiā alicujus, Nep. Con. 2, 2: repudiare amicitiam alicujus, Cic. Planc. 19: renunciare amicitiam alicui, Liv. 42, 25.
  2. II. Transf.
    1. A. In the histt., a league of friendship, an alliance between different nations, = foedus: Ubii, qui amicitiam fecerant, Caes. B. G. 4, 16: amicitiam populi Romani colere, Sall. J. 8, 2: in amicitiam Populi Romani venire, Liv. 22, 37: reges bello victos in amicitiam recipere, Sall. J. 14, 5: foedus et amicitia, id. ib. 104, 5: amicitia et foedus, id. ib. 104, 4: amicitia ac societas, Liv. 7, 31: amicitiae foedus, id. 42, 12: amicitiam petere, id. 38, 18: quae urbes in amicitiā permanserant, id. 43, 21; 10, 45: amicitias cum aliquo facere, Vulg. 2 Reg. 31, 2: cum aliquo inire, ib. 2 Par. 20, 35 al.
    2. B. In botany, of plants, sympathy: rutae cum flco, Plin. 19, 8, 45, § 156: inter has vitium amicitiā accipitur ulmus, id. 16, 17, 29, § 72.
    3. C. In post-Aug. Lat., abstr. pro concr. = amici: hospitem nisi ex amicitiā domini quam rarissime recipiat, Col. 11, 1, 23 (cf. before: hospitem nisi amicum familiaremque domini necessarium receperit): quin et parte ejusdem epistulae increpuit amicitias muliebres, Tac. A. 5, 2: omnes amicitias et familiaritates intra breve tempus adflixit, Suet. Tib. 51.

* ămīcĭtĭes, ēi, f., v. the preced. art.

* ămīco, āre, v. a. [amicus], to make friendly to one’s self: Oeclides solitā prece numen amicat, Stat. Th. 3, 470.

ămīcōsus, a, um, adj. [amicus], rich or abounding in friends, Diom. p. 313 P.

ămictōrĭus, a, um, adj. [amicio], suitable for throwing about one: linteamen, Cod. Th. 8, 5, 48, § 1.
Hence, subst.: ămic-tōrĭum, i, n., a garment which is thrown about or over one, a light, loose garment, esp. of women, a scarf, a tie for the neck, Cod. Th. 8, 5, 48; Hier. ad Isa. 2, 3, v. 23.

1. ămictus, a, um, Part. of amicio.

2. ămictus, ūs, m. [amicio], orig. a throwing about or on one of a garment; hence,

  1. I. The manner of dressing, fashion: amictum imitari alicujus, Cic. de Or. 2, 22, 91 (cf. Plin. Ep. 2, 3, 2): est aliquid in amictu, Quint. 11, 3, 156.
  2. II. Meton., abstr. pro concr., the garment itself that is thrown about or on, any clothing, a mantle, cloak, etc.: quam (statuam) esse ejusdem, status, amictus, anulus, imago ipsa declarat, Cic. Att. 6, 1, 17: frustra jam vestes, frustra mutatur amictus, Tib. 1, 9, 13: velut amictum mutabis eos, Vulg. Heb. 1, 12: duplex, made of a double texture, Verg. A. 5, 421: Tyrii, Ov. A. A. 2, 297: amictus corporis, Vulg. Eccli. 19, 27: nec amictu ora velabis, ib. Ez. 24, 17: gloriam dedit sanctitatis amictum, the garment of holiness, i. e. the sacred vestment, ib. Eccli. 50, 12 et saep.
    1. B. Trop.
      1. 1. For other kinds of covering: caeli mutemus amictum, the air which surrounds us, i. e. to go into another region, * Lucr. 6, 1133: Phrygius, Verg. A. 3, 545: nebulae amictus, id. ib. 1, 412; Stat. Th. 1, 631: caecus, Sil. 12, 613: jam virides lacerate comas, jam scindite amictus, i. e. the herbage that clothes the ground, weeds, Col. 10, 70.
      2. 2. Prov.: quem mater amictum dedit, sollicite custodire, i. e. not to give up the habits formed in early youth, Quint. 5, 14, 31.

ămīcŭla, v. amiculus.

ămĭcŭlum, i, n. [amicio], a garment that one throws about or on him, a mantle, cloak: amiculum genus est vestimenti, a circumjectu dictum, Paul. ex Fest. p. 28 Müll.: amicae amictus amiculo, Cic. Div. 2, 69: agreste duplex amiculum, Nep. Dat. 3, 2: cum aliquem videret minus bene vestitum, suum amiculum dedit, id. Cim. 4, 2: toga picta plerumque amiculo erat accum benti, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9: matrem familiae tuam purpureum amiculum habe re non sines? Liv. 34, 7; 27, 4.
Trop.: novissimum homini sapientiam colenti amiculum est gloriae cupido, Fronto, Eloqu. p. 78 Nieb.

ămīcŭlus, i, m. dim. [amicus], a dear friend: quid de Docimo amiculo meo? * Cic. Verr. 2, 3, 34: te nil miseret, dure, tui dulcis amiculi? Cat. 30, 2; * Hor. Ep. 1, 17, 3.
Hence, ămīcŭla, ae, f., a dear (female) friend: de amiculà rixatus, * Cic. de Or. 2, 59, 244; so Plin. Ep. 3, 9, 13; Suet. Calig. 33.

1. ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. § 410: animo esse amico erga aliquem, Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3: tribuni sunt nobis amici, id. Q. Fr. 1, 2 fin.: homo amicus nobis jam inde a puero, Ter. Ad. 3, 3, 86: Pompeium tibi valde amicum esse cognovi, Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5: amicus non magis tyranno quam tyrannidi, Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9: male numen amicum, Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834: (Fortuna) amica varietati constantiam respuit, Cic. N. D. 2, 16: amica luto sus, fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.
Comp.: mihi nemo est amicior Attico, Cic. Att. 16, 16: amicior Cilicum aerariis quam nostro, id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.
Sup.: Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae, Cic. Att. 15, 2, 2: cum summi viri, tum amicissimi, id. Am. 2, 8: amicissimi viri, Suet. Caes. 1: successor conjunctissimus et amicissimus, Cic. Fam. 3, 3: hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi, id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. βασιλεύς etc.).

  1. B. Of things, kindly, pleasing (mostly poet.; so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius, Plaut. Ep. 3, 3, 44: secundum te nihil est mihi amicius solitudine, Cic. Att. 12, 15: portus intramus amicos, Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. ib. 5, 416: vento amico ferri, Ov. Tr. 1, 5, 17: per amica silentia lunae, Verg. A. 2, 255: amici imbres, id. G. 4, 115: sidus amicum, Hor. Epod. 10, 9: sol amicum tempus agens, bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43: tempus fraudibus amicum, Stat. S. 5, 2, 39: brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est, Cic. Quinct. 34.
  2. * C. Amicum est mihi (after the Gr. φίλον ἐστί μοι; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings: nec dis amicum est nec mihi te prius Obire, Hor. C. 2, 17, 2.
    Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.
      1. a. Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.
      2. b. Class. form ămīcē: facis amice, Cic. Am. 2, 9: haec accipienda amice, id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26.
        * Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.
        Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.

2. ămīcus, i, m. [from amo, as φίλος from φιλέω, and [??] from [??]] (gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).

  1. A. A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. § 410: est is (amicus) tamquam alter idem, Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17): amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui, id. Am. 7, 23: Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat, id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64: boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt, Cic. ib. 20, 74: ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum, id. ib. 4, 15: tu ex amicis certis mi es certissimus, Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57: vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia, Ter. Ad. 5, 4, 18: Respicis antiquum lassis in rebus amicum, Ov. P. 2, 3, 93: Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator, Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.: hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula, id. Am. 7, 24: suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est, of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10: ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere, id. ib. 13, 44: paternus amicus ac pernecessarius, id. Fl. 6, 14: amicus novus, id. Am. 19, 67: vetus, id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53: amici ac familiares veteres, Suet. Tib. 55: aequaevus, Verg. A. 5, 452: ardens, id. ib. 9, 198: dulcis, Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31: carus, Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7: jucundus, Hor. S. 1, 3, 93: amici jucundissimi et omnium horarum, Suet. Tib. 42: amicus propior, Hor. Ep. 1, 9, 5: fidelis, id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14: fidus, Hor. Ep. 1, 5, 24: verus, Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12: mendax, Hor. A. P. 425: secernere blandum amicum a vero, Cic. Am. 25, 95: memor, Ov. Tr. 5, 9, 33: summus, Ter. Phorm. 1, 1, 1: primus, Vulg. 1 Macc. 10, 65: amici tristes, Hor. C. 1, 7, 24: maesti, Ov. Tr. 1, 9, 5: dives, Hor. Ep. 1, 8, 24: inops, id. S. 1, 2, 5: inferioris ordinis amici, Cic. Am. 19, 69: communes amici, Cic. Fam. 5, 2: amice, salve! Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13: magnanimi veritatis amici, Cic. Off. 1, 19: amicos parare, Ter. And. 1, 1, 39: amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem, Cic. Am. 15, 55: minus amicorum habens, Ter. Eun. 4, 6, 22: me unum atque unicum amicum habuit, Cat. 73, 6; amicos habere, Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11: nos sibi amicos junget, Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54: amicum servare, id. ib.: amicum servare per durum tempus, Ov. P. 2, 6, 29: aliquo uti amico, to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96: sibi amicum facere, Vulg. Luc. 16, 9: amicum diligere, Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6: amico inservire, Ter. Heaut. 3, 1, 8: amico parcere, Hor. S. 1, 4, 35: et monendi amici saepe sunt et objurgandi, Cic. Am. 24, 88: amico ignoscere, Hor. Ep. 2, 2, 110: angorem pro amico capere, Cic. Am. 13, 48: amici jacentem animum excitare, id. ib. 16, 59: amicum consolari, Ov. Tr. 5, 4, 41: amico orbatus, Cic. Am. 3, 10: amicum offendere, Hor. S. 1, 3, 73: non paucis munitus amicis, Ov. P. 2, 3, 25.
    Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2: amicus potens, powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so, magnus, Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56: valentissimi, id. ib. 35.
    And for socius, companion: trepido fugam exprobravit amico, Ov. M. 13, 69.
  2. B. In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf. amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano, Cic. Phil. 11, 13: socio atque amico regi, Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.
  3. C. In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.: fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni, id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.
    Hence, ămī-ca, ae, f.
  1. A. In bon. part., a female friend (very rare; cf. ἑταίρα in Hom., Aristoph., Plato): amicae, cognatae, Ter. Hec. 4, 2, 16: at haec amicae erunt, ubi, etc., id. ib. 5, 2, 24: Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul, Prop. 2, 6, 12: ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere, Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4.
  2. B. In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. ἑταίρα com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8: mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi, Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.: sive ista uxor sive amica est, Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

Amilcar, v. Hamilcar.

Ămīnaeus (-ē̆us), a, um, adj., = Ἀμιναῖος, of or pertaining to Aminœa, a region in the country of the Piceni, distinguished for the culture of the vine: vites, Verg. G. 2, 97; so Cato, R. R. 6, 4; 7, 2; Varr. R. R. 1, 25 Schneid.; Col. 3, 2, 7; 3, 9, 3; Plin. 14, 3, 4, § 8; Pall. Febr. 9, 4; Inscr. Orell. 3678.

Ămīsĭa, ae.

  1. I. Masc., a river in Germany, now the Ems, Tac. A. 1, 60; 1, 63; 2, 23; in Plin. 4, 14, 28, § 100, and Mel. 3, 3, called Ămīsĭus, ii; cf. Mann. Germ. 419.
  2. II. Fem., a fortress built by the Romans upon the Ems (near the Fort Delf Zyl, in West Friesland), Tac. A. 2, 8; cf. Mann. Germ. 82.

āmissĭbĭlis, e, adj. [amitto], that may be lost (only in eccl. Lat.), Aug. Trin. 5, 4; so id. ib. 15, 13 al.

āmissĭo, ōnis, f. [amitto], a losing, a loss (several times in Cic., elsewh. rare): oppidorum, Cic. Pis. 17, 40: dignitatis, id. ib. 18, 43: omnium rerum, id. Fam. 4, 3: foliorum, Plin. 17, 2, 2, § 12: boni, rei, Sen. Ep. 4: duorum luminum, of (my) two eyes, Vulg. Jud. 16, 28: nullius animae, ib. Act. 27, 22; ib. Rom. 11, 15.

1. āmissus, a, um, Part. of amitto.

* 2. āmissus, ūs, m., for amissio, a loss. Siciliae, Nep. Alcib. 6, 2.

Ămīsus, i, f., = Ἀμισός, a town in Pontus, now Samsoon, Cic. Imp. Pomp. 8; Plin. 37, 8, 37, § 115; Mel. 1, 19.Ămīsum, i, n., Plin. 6, 2, 2, § 7. Cf. Mann. Asia Min. 2, 448 sq.—Ămīsēni, ōrum, m., the inhabitants of Amisus, Plin. Ep. 10, 93.

ămĭta, ae, f. [cf. abba, avus, and Engl. aunt] (so the mother’s sister is called matertera, from mater; cf. Dig. 38, 10, 10),

  1. I. a father’s sister, a paternal aunt, Cic. Clu. 10; Liv. 39, 11; Tac. A. 12, 64; 27, 16; Vulg. Lev. 20, 19 et saep.
  2. II. Hence,
    1. A. Amita magna, a sister of a grandfather (avi), a great-aunt, Tac. A. 2, 27; Paul. l. c.
    2. B. Amita major, an aunt of a grandfather, Paul. l. c. and Fest. s. v. Major, p. 98.
    3. C. Amita maxima, an aunt of a great-grandfather, also called abamita, Paul. l. c. and Fest. s. v. Major, p. 98.

Ămĭternum, i, n. [acc. to Varr. L. L. 5, 5, 12, from am- = amb- and Aternus], = Ἀμίτερνον, a very ancient town built by the Aborigines, in the Sabine country, now San Vettorino; cf. Mann. Ital. 1, 509; the birthplace of the historian Sallust.
Derivv.

  1. A. Ămĭternīnus, a, um, adj., belonging to Amiternum, Col. 10, 422.Ămĭ-ternīni, ōrum, m. subst., its inhabitants, Varr. L. L. 5, 28, p. 11 Müll.; Liv. 28, 45, 19; Plin. 3, 12, 17, § 107.
  2. B. Ămĭternus, a, um, adj., poet. for Amiterninus: cohors, Verg. A. 7, 710: ager, Mart. 13, 20.

Ămĭtīnum, i, n., a town in Latium, Plin. 3, 5, 9, § 68.

ămĭtīnus, a, um, adj. [amita], descended from a father’s sister; hence, ămĭtī-ni, ōrum, m., and ămĭtīnae, ārum, f., cousins, cousins-german, Dig. 38, 10, 1 and 10.

ā-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (amīsti, sync., = amisisti, Ter. Eun. 2, 2, 10; id. Hec. 2, 2, 9: amīssis, sync., = amiseris, Plaut. Bacch. 5, 2, 70).

  1. I.
    1. 1.
      1. A. In gen., to send away from one’s self, to dismiss (thus, anteclass., freq. in Plaut. and Ter.): quod nos dicimus dimittere, antiqui etiam dicebant amittere, Don. ad Ter. Heaut. 3, 1, 71; Att. ap. Non. 75, 32: stulte feci, qui hunc (servum) amisi, Plaut. Mil. 4, 8, 66; id. ib. 4, 5, 25; so id. ib. 4, 5, 28: quo pacto hic servos suum erum hinc amittat domum, id. Capt. prol. 36: et te et hunc amittam hinc, id. ib. 2, 2, 82; so id. Most. 2, 2, 2; id. Men. 5, 8, 6 al.: ut neque mi jus sit amittendi nec retinendi copia, Ter. Phorm. 1, 3, 24; 5, 8, 27; id. And. 5, 3, 27; id. Heaut. 4, 8, 17 al.: testis mecum est anulus, quem amiserat, which he had sent away, id. Ad. 3, 2, 49; Varr. ap. Non. 83, 12.
    2. B. Spec., to let go, let slip: praedā de manibus amissā, Cic. Verr. 2, 4, 20.
      With simple abl.: praedam ex oculis manibusque amittere, Liv. 30, 24; 29, 32 et saep.: Sceledre, manibus amisisti praedam, Plaut. Mil. 2, 5, 47 Ritschl.
      1. 2. Trop.
    1. A. In gen.: istam rem certum est non amittere, Plaut. Am. 2, 2, 217: tibi hanc amittam noxiam unam, to remit, to pardon, id. Poen. 1, 2, 191: occasionem amittere, Ter. Eun. 3, 5, 58; so Cic. Caecin. 5, 15; id. Att. 15, 11; Caes. B. G. 3, 18 al. (opp. occasionem raptare, Cic.: arripere, Liv.: complecti, Plin. Min.: intellegere, Tac.): servire tempori et non amittere tempus cum sit datum, Cic. Att. 8, 3, 6: fidem amittere, to break their word given on oath, Nep. Eun. 10, 2 Dähn.; Ov. M. 15, 556 al.
    2. B. Of trees, to let go, let fall, to drop, lose: punica florem amittit, Plin. 16, 26, 46, § 109: pyrus et amygdala amittunt florem et primos fructus, id. ib.: ocissime salix amittit semen, id. 16, 26, 46, § 110.
  2. II. Esp., to lose (commonly without criminality, by mistake, accident, etc.; while perdere usually designates a losing through one’s own fault; and omittere, to allow a thing to pass by or over, which one might have obtained): Decius amisit vitam; at non perdidit: dedit vitam, accepit patriam: amisit animam, potitus est gloriā, Auct. ad Her. 4, 44, 57: Multa amittuntur tarditie et socordiā, Att. ap. Non. 181, 21 (Trag. Rel. p. 73 Rib.): Simul consilium cum re amisti? Ter. Eun. 2, 2, 10: amittit vitam sensumque priorem, Lucr. 3, 769 et saep.: imperii jus amittere, Cic. Phil. 10, 5 fin.: ut totam litem aut obtineamus aut amittamus, id. Rosc. Com. 4, 10: classes optimae amissae et perditae, id. Verr. 1, 5, 13: filium amisit (sc. per mortem), id. Fam. 4, 6; so Tac. Agr. 6; Suet. Vesp. 3; id. Calig. 12: oppidum Capsam et magnam pecuniam amiserat, Sall. J. 97, 1: patrimoniis amissis, id. C. 37, 5: amittere optimates, i. e. favorem, animum eorum, Nep. Dion, 7, 2 Dähn.: patriam, Liv. 5, 53: exercitum, id. 8, 33: opera amissa (sc. incendio) restituit, id. 5, 7; so Suet. Claud. 6: si reperire vocas amittere certius, i. e. to know more certainly that she is lost, Ov. M. 5, 519: colores, Hor. C. 3, 5, 27; so id. S. 1, 1, 60; 2, 5, 2 (not elsewh. in Hor.).

ammi (ami) and ammium (ami-um), ii, n., = ἄμμι and ἄμμιον, ammi, an umbelliferous plant: est cumino simillimum quod Graeei vocant ami, Plin. 20, 15, 58, § 163; 20, 24, 100, § 264 Jan. (al. ammium): ammium, Scrib. Comp. 121 ext.

Ămȳthāōn (also Ămĭth-), ŏnis, m., = Ἀμυθάων, a Greek, the father of Melampus, Ov. M. 15, 325.
Hence, Ămythāŏ-nĭus, a, um, of Amythaon, Verg. G. 3, 550; Prop. 2, 4, 10.

Hămilcar (Amilcar), ăris, m.

  1. I. A general, son of Gisgo, slain in besieging Syracuse, Cic. Div. 1, 24, 50; Val. Max. 1, 7, ext. 8.
  2. II. Hamilcar Barca, the father of Hannibal, Cic. Off. 3, 26, 99; Nep. Ham.; Liv. 21, 2 sq.; Val. Max. 6, 6, 2; Sil. 1, 72 al.