Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ambīgă, ae, f. [ἄμβιξ, ῖκος], the cap of a still (post-class.), Apic. 6, 7; in Cael. Aur. Tard. 4, 7, it is written as Greek.

amb-ĭgo, ĕre (perf. tense not used), v. n. [ago].

  1. I. Lit., to go about or around: ambigens patriam et declinans, Tac. A. 6, 15 fin.
  2. II. Trop., to wander about; to waver, hesitate, be undecided, to doubt, be in suspense (syn. dubito; class., but mostly in prose).
    In this sense in Cic. either impers. or pass.
        1. a. Impers.: Quale quid sit, ambigitur, is uncertain, Cic. de Or. 2, 26: omnis res eandem habet naturam ambigendi, de quā disceptari potest, i. e. admits of arguments for and against, id. ib. 3, 29: ambigitur, quotiens uter utro sit prior, Hor. Ep. 2, 1, 55: de nomine ipso ambigi video, Plin. 33, 1, 4, § 10: adspici aliquando eam volucrem, non ambigitur, it cannot be doubted, Tac. A. 6, 28.
        2. b. Personal: cui rei primum occurreret, ambigebat, Just. 29, 4: Alexandrum regnum Asiae occupaturum haud ambigere, Curt. 3, 3; Tac. A. 12, 65: causa, de quā tu ambigis, Gell. 14, 2: ambigebant de illis, Vulg. Act. 5, 24.
        3. c. Pass.: ambigitur status, in quo etc., Lucr. 3, 1074: in eo jure, quod ambigitur inter peritissimos, of which there is a doubt, Cic. de Or. 1, 57; 2, 24: in eis causis, quae propter scriptum ambiguntur, id. ib. 2, 26.
  3. III. Transf.
    1. A. To argue, debate about something: ut inter eos, qui ambigunt, conveniat, quid sit id, de quo agatur, Cic. Fin. 2, 2: ambigere de vero, id. Or. 36.
    2. B. To contend, dispute, wrangle, etc.: vicini nostri ambigunt de finibus, * Ter. Heaut. 3, 1, 90: ambigunt agnati cum eo, qui est heres, Cic. Inv. 2, 42: de fundo, id. Caecin. 8: de hereditate, id. Verr. 2, 1, 45: de regno, Liv. 40, 15.

ambĭgŭē, adv., v. ambiguus fin.

ambĭgŭĭtas, ātis, f. [ambiguus], equivocalness, double sense, ambiguity, uncertainty: sed nobis ambiguitas nominis, Cic. Inv. 1, 40: verbi, Liv. 41, 18: in ambiguitatem incidere, Sen. Ep. 9; so Quint. 5, 10, 106; 6, 3, 47; 7, 9, 3: omne quod (vir) loquitur, sine ambiguitate venit, cometh to pass without uncertainty, surely, * Vulg. 1 Reg. 9, 6 al.
In plur.: relictis ambiguitatibus, Sen. Ep. 108; Quint. 1, 10, 5.

ambĭgŭus, a, um, adj. [ambigo], going about, hither and thither.

  1. I. Lit.: per ambiguum favorem gratiam victoris spectare, i. e. in that they show equal friendliness to both sides, Liv. 21, 52: ambiguus Proteus, who sometimes takes one form, sometimes another, changeable, Ov. M. 2, 9: ambiguus fuerit, modo vir, modo femina, Scython, id. ib. 4, 280: Inque virum soliti vultus mutare ferinos Ambigui prosecta lupi, they sometimes assume the form of a wolf and sometimes that of a man, id. ib. 7, 271: promisit Ambiguam Salamina, h. l. = alteram, a second Salamis, Hor. C. 1, 7, 29.
  2. II. Transf.
    1. A. Uncertain, doubtful (syn.: dubius, incertus): ambiguum est quod in ambas agi partes animo potest. Hujusmodi apud Graecos ἀμφίβολα dicuntur, Paul. ex Fest. p. 17 Müll.: quidquid incerti mihi in animo prius aut ambiguom fuit, Nunc liquet, nunc defaecatum est, Plaut. Ps. 2, 4, 69: etiam si dudum fuerat ambiguom hoc mihi, * Ter. Hec. 4, 4, 26: difficile et ambiguum, Vulg. Deut. 17, 8: haud ambiguus rex, i. e. sine dubio rex futurus, Liv. 40, 8.
      Subst.: ambĭgŭum, i, n., doubt, uncertainty: in ambiguo est, Plaut. Trin. 2, 4, 193: in ambiguo relinquere, Lucr. 4, 1133: non habui ambiguum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11: servet in ambiguo Juppiter, Hor. Ep. 1, 16, 28: non sane alias magis in ambiguo Britannia fuit, Tac. Agr. 5.
      Also in acc. absol. in the Gr. manner: Ambiguum Clymene precibus Phaëthontis an irā Mota magis, it being uncertain whether, etc., Ov. M. 1, 765 (so, incertum, Tac. Agr. 7: dubium, id. A. 1, 5).
    2. B. Of discourse, obscure, dark, ambiguous: scriptum, Cic. Top. 25: verba ambigua distinximus, id. Or. 29, 102: oracula, id. Div. 2, 56: responsa, Suet. Tib. 24: divinatio, Vulg. Ezech. 12, 24.
      Subst.: ambĭgŭum, i, n., an obscure, dark saying: ambiguorum complura sunt genera, Cic. de Or. 2, 26, 111; 2, 61, 250; Auct. ad Her. 1, 6; 1, 12 al.: voces, Verg. A. 2, 98.
    3. C. Trop., uncertain, wavering; not to be relied on, untrustworthy.
      So of moral conduct: esse ambiguā fide, Liv. 6, 2: puer acris ingenii sed ambigui, Plin. Ep. 4, 2: femina bonis atque honestis moribus, non ambiguā pudicitiā, Gell. 3, 16: per ambiguas vias, Ov. H. 10, 62: domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis, Verg. A 1, 661.
      Of fortune, changing, fluctuating: ambiguarum rerum sciens, Tac. A. 1, 64.
      Note: In Tac. with gen.: ambiguus imperandi, irresolute, Tac. A. 1, 7: pudoris ac metus, wavering between shame and fear, id. ib. 2, 40: futuri, id. H. 3, 43.
      Adv.: ambĭguē, doubtfully, ambiguously, Cic. de Or. 2, 26; id. N. D. 1, 31; Aur. Vict. 35: pugnare, with doubtful success, Tac. A. 2, 21 al.