Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

aegror, ōris, m. [aeger; as acror from acer], illness, sickness, disease, only in Lucr. 6, 1132 (for in id. 6, 1259, the correct read. is maeror, v. Lachm. ad h. l.).

aegrotaticius, a, um, adj. [aegroto], that is often ill, Gloss. Isid.

aegrōtātĭo, ōnis, f. [aegroto], illness, sickness, disease, infirmity (prop. only of the body, while aegritudo also desig. that of the mind; much used in the philos. writings of Cic.): ut aegrotatio in corpore, sic aegritudo in animo, Cic. Tusc. 3, 10: cum sanguis corruptus est, morbi aegrotationesque nascuntur, id. ib. 4, 10: aegrotationes nostras portavit, Vulg. Matt. 8, 17; ib. Jer. 16, 4.
The distinction between aegrotatio and morbus Cicero gives as follows: Morbum appellant totius corporis corruptionem, aegrotationem morbum cum imbecillitate, Cic. Tusc. 4, 13, 29.
Only by catachresis, of the mind, morbid state or condition, disease, but never strictly for aegritudo.
Thus Cicero says, after giving, in the passage above quoted, the distinction between morbus and aegrotatio, in reference to the body: sed in animo tantum modo cogitatione possumus morbum ab aegrotatione sejungere.
So also: nomen insaniae significat mentis aegrotationem et morbum, id est insanitatem et aegrotum animum, quam appellārunt insaniam, Cic. Tusc. 3, 4; and: aegrotationes animi, qualis est avaritia, gloriae cupiditas, etc., id. ib. 4, 37, 79.
In Pliny, of plants, 17, 24, 37, § 231.

aegrōto, āvi, ātum, 1, v. n. [aegrotus], to be ill, sick.

  1. I. Lit., of men and brutes: vehementer diuque, Cic. Clu. 62: gravissime aegrotans, id. Fin. 2, 13: graviter, id. Tusc. 1, 35: leviter, id. Off. 1, 24: periculose, id. Att. 8, 2: aegrotavit usque ad mortem, Vulg. Isa. 38, 1: aegrotare timenti, Hor. Ep. 1, 7, 4: morbo, id. S. 1, 6, 30: aegrotare coepit, Vulg. 2 Reg. 13, 6: quia armentum aegrotet in agris, Hor. Ep. 1, 8, 6.
    Of plants: (vites) aegrotant, Plin. 17, 24, 37, § 226: aegrotant poma ipsa per se sine arbore, id. 17, 24, 37, § 228.
  2. II. Fig.
    1. A. Of the mind: ea res, ex qua animus aegrotat, Cic. Tusc. 4, 37, 79: aegrotare animi vitio, Hor. S. 2, 3, 307.
    2. B. Of other abstr. things, to languish, etc. (cf. jaceo): in te aegrotant artes, Plaut. Trin. 1, 2, 34; 1, 1, 8: languent officia, atque aegrotat fama vacillans, duties are neglected, reputation sickens and staggers, * Lucr. 4, 1124.

aegrōtus, a, um, adj. [aeger], ill, sick, diseased (in Cic. rare).

  1. I. Prop., of the body: facile omnes, cum valemus, recta consilia aegrotis damus, Ter. And. 2, 1, 9: aegroto, dum anima est, spes esse dicitur, Cic. Att. 9, 10; id. Fam. 9, 14: cum te aegrotum non videam, Vulg. 2 Esdr. 2, 2; ib. Ezech. 34, 4: corpus, Hor. Ep. 1, 2, 48: leo, id. ib. 1, 1, 73 al.
  2. II. Trop., of the mind: omnibus amicis morbum inicies gravem, ita ut te videre audireque aegroti sient, sick of seeing and hearing you, Plaut. Trin. 1, 2, 39 (for the constr. of the inf. here, v. Roby, II. § 1360 sq.): animus, Att. ap. Non. 469, 23; Ter. And. 1, 2, 22; 3, 3, 27; Cic. Tusc. 3, 4.
    So of the state: hoc remedium est aegrotae et prope desperatae rei publicae, Cic. Div. in Caecil. 21, 70.