Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* advectīcĭus (not -tius), a, um, adj. [adveho], brought to a place from a distance, foreign: vinum, Sall. J. 44, 5.

* advectĭo, ōnis, f. [adveho], a bringing or conveying, transportation: longa, Plin. 9, 54, 79, § 169.

* advecto, āre, v. freq. [id.], to carry or convey to a place often: rei frumentariae copiam, Tac. A. 6, 13.

advector, ōris, m. [adveho], one who conveys or carries a thing to a place, a carrier: advector equus, App. Flor. p. 363 (but in Plaut. As. 2, 2, 92, the correct reading is adventorem, Fleck.).

1. advectus, a, um, Part. of adveho.

* 2. advectus, ūs, m. [adveho], = advectio, a bringing or conveying to a place: haec de origine et advectu deae, Tac. H. 4, 84.

ad-vĕho, xi, ctum, 3, v. a. (advexti = advexisti, Plaut. Merc. 2, 3, 56; advexe = advexisse, id. ib. 2, 2, 61), to conduct, carry, convey, bear, bring, etc., a person or thing to a place; and pass., to be carried, to ride, to come to a place upon a horse, in a carriage, ship, etc. (syn.: invehere, inferre, deferre; class., and in the histt. very freq.): eam huc mulierem in Ephesum advehit, Plaut. Mil. 2, 1, 35; id. Merc. 2, 3, 56; so id. ib. 2, 1, 35; id. Trin. 4, 2, 88 al.: istam nunc times, quae advectast, Ter. Eun. 1, 2, 81: ex agris frumentum Romam, Cic. Verr. 2, 3, 74: ad urbem advectus, id. Phil. 2, 31, 77: sacerdos advecta (curru) in fanum, id. Tusc. 1, 47: equo advectus ad fluminis ripam, id. Div. 1, 28: sestertiūm sexagies, quod advexerat Domitius, Caes. B. C. 1, 23: vasa aerea advexerunt populi, Vulg. Ezech. 27, 13: Marius Uticam advehitur, Sall. J. 86 fin.: in eam partem citato equo advectus, Liv. 2, 47: quae (naves) advexerant legatos, id. 23, 38; 42, 37 al.
So Tac. A. 2, 45; id. H. 5, 16; id. G. 2; Suet. Ner. 45; Curt. 6, 2; Verg. A. 5, 864; 8, 11; Ov. H. 5, 90; Pers. 5, 134 al.
Also: humero advehit, Val. Fl. 3, 69.
In Verg. and Tac. also with acc. pers.: advehitur Teucros, Verg. A. 8, 136: equo collustrans omnia ut quosque advectus erat, etc., Tac. A. 2, 45; so id. H. 5, 16.

ad-vēlĭtātĭo, ōnis, f. [velitor], a skirmish of words, logomachy: jactatio quaedam verborum figurata ab hastis velitaribus, Paul. ex Fest. p. 28 Müll.

ad-vēlo, āre, 1, v. a., to put a veil on a person or thing, to veil; poet., to wreathe or crown: tempora lauro, * Verg. A. 5, 246; and besides only Lampr. Com. 15.

advĕna, ae (acc. to Valer. Prob. 1439 and 1445 P., m., f., and n., like verna; cf., however, Prisc. 677 P.: Inveniuntur quaedam ex communibus etiam neutri generi adjuncta, sed figurate per ἀλλοιότητα, ut advena, mancipium) [advenio], one who comes to a place; a foreigner, stranger, or alien; and adj., strange, foreign, alien, etc. (syn.: peregrinus, externus, exterus, alienus, alienigena; opp. indigena, native; class. both in prose and poetry).

  1. I. Lit.: defessus perrogitandod advenas Fuit de gnatis, Pac. ap. Prisc. p. 634 P. (Trag. Rel. p. 116 Rib.): advena anus paupercula, * Ter. Heaut. 1, 1, 44: volucres, Varr. R. R. 3, 5: advenam gruem, Hor. Epod. 2, 35: illas (ciconias) hiemis, has (grues) aestatis advenas, Plin. 10, 23, 31, § 61: Zeno Citieus advena, Cic. Tusc. 5, 11 fin.: advena possessor agelli, Verg. E. 9, 2: exercitus advena, id. A. 7, 38; id. ib. 10, 460: Tibris advena, as flowing from Etruria into the Roman territory, Ov. F. 2, 68: amor advena, love for a foreign maiden, id. A. A. 1, 75: advenae reges, Liv. 4, 3; Vulg. Gen. 19, 9: advenae Romani, ib. Act. 2, 10.
  2. II. Fig., a stranger to a thing, i.e. ignorant, unskilled, inexperienced = ignarus: ne in nostra patria peregrini atque advenae esse videamur, Cic. de Or. 1, 58, 249; cf.: non hospites, sed peregrini atque advenae nominabamur, id. Agr. 2, 34 fin.; hence, poet. with gen.: belli, Stat. Th. 8, 556.

ad-vĕnĕror, āri, 1, v. dep., to give honor to, to adore, worship: Minervam et Venerem, Varr. R. R. 1, 1, 6: Prosequiturque oculis puer adveneratus (duces) euntes, Sil. 13, 704.

* advĕnĭentĭa, ae, f. [advenio], an arrival: cohortium, Sisenn. ap. Non. 161 fin.

ad-vĕnĭo, vēni, ventum, 4, v. a., to come to a place, to reach, arrive at (syn.: accedere, adventare, adire, appellere, adesse); constr. absol., with ad, in, or acc.

  1. I. Lit.: verum praetor advenit, Naev. ap. Non. 468, 27 (Bell. Pun. v. 44 Vahl.): ad vos adveniens, Enn. ap. Cic. Tusc. 2, 16, 38 (Trag. v. 14 Vahl.): ad forum, Plaut. Capt. 4, 2, 6; so id. Curc. 1, 2, 55; id. Am. prol. 32; cf. id. Men. 5, 2, 6: advenis modo? Admodum, Ter. Hec. 3, 5, 8; Caecil. ap. Non. 247, 6: procul a patria domoque, Lucr. 6, 1103: ad auris, id. 6, 166; so id. 3, 783; 4, 874; 6, 234: in montem Oetam, Att. ap. Non. 223, 2: in provinciam, Cic. Phil. 11, 12 (so Ov. M. 7, 155: somnus in ignotos oculos): ex Hyperboreis Delphos, Cic. N. D. 3, 23: est quiddam, advenientem non esse peregrinum atque hospitem, id. Att. 6, 3; Verg. A. 10, 346; Ov. Tr. 1, 9, 41.
    With simple acc.: Tyriam urbem, Verg. A. 1, 388: unde hos advenias labores, Stat. Th. 5, 47 (whether in Tac. A. 1, 18, properantibus Blaesus advenit, the first word is a dat., as Rudd. II. p. 135, supposes, or an abl. absol., may still be doubted).
    Also with sup.: tentatum advenis, Ter. Phorm. 2, 3, 41; so id. ib. 2, 3, 13.
  2. II. Transf.
    1. A. Poet., in adding an entire thought as an amplification of what precedes (for accedo, q. v.): praeter enim quam quod morbis cum corporis aegret, Advenit id quod eam de rebus saepe futuris Macerat, etc., beside that it often suffers with the body itself, this often occurs, that it is itself tormented in regard to the future, etc., Lucr. 3, 825.
    2. B. In the perf., the act of coming being considered as completed, to have come, i. e. to be somewhere, to be present (v. adventus, B.; cf. Herz. ad Caes. B. G. 2, 27); of time: mterea dies advenit, quo die, etc., appeared, Cic. Verr. 2, 2, 15; so, ubi dies advenit, Sall. J. 113, 5: advenit proficiscendi hora, Tac. H. 4, 62: tempus meum nondum advenit, Vulg. Joan. 7, 6.
    3. C. To come into one’s possession, to accrue, Sall. J. 111; cf. Liv. 45, 19 med.
    4. D. To come by conveyance, to be brought; of a letter: advenere litterae (for allatae sunt), Suet. Vesp. 7.

adventīcĭus (not -tĭus), a, um, adj. [advenio], that is present by coming, coming from abroad, foreign, strange (extrinsecus ad nos perveniens non nostrum, aut nostro labore paratum, Ern. Clav. Cic.; opp. proprius, innatus, insitus, etc.; in Cic. very freq., elsewhere rare).

  1. I. In gen.: genus (avium), Varr. R. R. 3, 5, 7 (cf. advena): Mithridates magnis adventiciis copiis juvabatur, Cic. Imp. Pomp. 9, 24; so, auxilium, id. Verr. 2, 4, 37: externus et adventicius tepor, id. N. D. 2, 10: externa atque adventicia visio, proceeding from the senses, id. Div. 2, 58, 128: doctrina transmarina et adventicia, id. de Or. 3, 33: dos, given by another than the father, Dig. 23, 3, 5.
  2. II. Esp.
    1. A. That is added to what is customary, or happens out of course, unusual, extraordinary: fructus, Liv. 8, 28; so, casus, Dig. 40, 9, 6.
    2. B. That is acquired without one’s own effort: adventicia pecunia, obtained, not from one’s own possessions, but by inheritance, usury, presents, etc., Cic. Inv. 2, 21; id. Rab. Post. 17: humor adventicius, rain, Varr. R. R. 1, 41, 3: adventiciae res, Sen. ad Helv. 5.
    3. C. That pertains to arrival (adventus): adventicia cena, a banquet given on one’s arrival, Suet. Vit. 13 (cf. adventorius).
      Adv. phrase: ex adventicio, from without, extrinsically: quidquid est hoc, quod circa nos ex adventicio fulget, liberi, honores, etc., Sen. Consol. ad Marc. 10.

advento, āvi, ātum, 1, v. freq. [id.], to come continually nearer to a point (cotidianis itineribus accedere et appropinquare, Manut. ad Cic. Fam. 2, 6 init.), to come on, to approach, to arrive at or come to (esp. with the access. idea of speed, haste; only a few times in Cic., and never in his orations; in the histt. used esp. of the advance of the enemy’s army in military order, and the like, cf. Herz. ad Auct. B. G. 8, 20; hence without the signif. of a hostile attack, which adoriri and aggredi have); constr. absol., with adv., prepp., the dat., or acc., cf. Rudd. II. p. 136.

        1. (α) Absol.: multi alii adventant, Enn. ap. Macr. 6, 15 (Trag. v. 73 Vahl.): te id admonitum advento, Plaut. Aul. 2, 1, 24: quod jam tempus adventat, advances with rapid strides, Cic. de Or. 1, 45, 199: adventans senectus, id. Sen. 1, 2: tu adventare ac prope adesse jam debes, id. Att. 4. 17: Caesar adventare, jam jamque adesse ejus equites falso nuntiabantur, Caes. B. C. 1, 14; Auct. B. G. 8, 20.
        2. (β) With adv. of place: quo cum adventaret, etc., Auct. B. G. 8, 26.
        3. (γ) With prepp.: ad Italiam, Cic. Fam. 2, 6, 1: ad urbem, Verg. A. 11, 514: sub ipsam finem, id. ib. 5, 428: in subsidium, Tac. A. 14, 32.
        4. (δ) With dat.: adventante fatali urbi clade, Liv. 5, 33: accipiendo Armeniae regno adventabat, Tac. A. 16, 23: portis, Stat. Th. 11, 20, 2.
          (ε) With acc. (cf. advenio): propinqua Seleuciae adventabat, Tac. A. 6, 44: barbaricos pagos ad ventans, Amm. 14, 10; so of name of town: postquam Romam adventabant, Sall. J. 28.

adventor, ōris, m. [advenio], one that arrives, a guest, visitor.

  1. I. In gen., Plaut. As. 2, 2, 92.
    So in two inscriptions, Orell. 2287, and Grut. 444, 8; cf. Barth. Adv. p. 1487.
  2. II. Esp., one that comes to a pothouse, visitor, customer, Plaut. Truc. 1, 2, 2: adventores meos non incuses, id. ib. 2, 7, 55, etc.; so App. M. 10, p. 248.

adventōrĭa, ae, f., see the foll. art. II.

adventōrĭus, a, um, adj. [adventor],

  1. I. that pertains to an arrival or to a guest, cf. adventicius: hospitium, in which strangers were received, Inscr. ap. Mur. 470, 9.
  2. II. Subst.: adventōria, ae, f. (sc. cena), a banquet given on one’s arrival, Mart. 12 praef.

adventus, ūs (gen. adventi, Ter. Phorm. 1, 3, 2; cf. Prisc. p. 712 P.), m. [advenio], a coming, an approach, arrival (class., also in plur.).

  1. I.
    1. A. Lit.: Beluarum [haec] ferarum adventus ne taetret loca, Pac. ap. Non. 178, 8 (Trag. Rel. p. 114 Rib.): adventum Veneris fugiunt venti, Lucr. 1, 7: in adventu Titi, Vulg. 2 Cor. 7, 6: ad urbem, Cic. Mil. 19: in urbes, id. Imp. Pomp. 5: ut me levārat tuus adventus, sic discessus afflixit, id. Att. 12, 50: praestolabor adventum tuum, Vulg. Judic. 6, 18: adventibus se offerre, i. e. advenientibus obviam ire, Cic. Fam. 6, 20: lucis, Sall. J. 96: consulis Romam, Liv. 22, 61 fin.
      Sometimes of the approach of an enemy: nisi adventus ejus appropinquāsset, Nep. Iph. 2; so Cic. Rep. 2, 3, 6; Vulg. 2 Macc. 14, 17.
    2. B. Transf., the state of having arrived, an arrival, the being present by arriving (cf. advenio, B.): quorum adventu altera castra ad alteram oppidi partem ponit, Caes. B. C. 1, 18: horum adventu tanta rerum commutatio est facta, id. B. G. 2, 27.
  2. II. Fig.: adventus in animos et introitus imaginum, Cic. N. D. 1, 38, 105: malorum, id. Tusc. 3, 14: exspectantes adventum gloriae Dei, Vulg. Tit. 2, 13: nuptiarum, Paul. Sent. 2, 21.

* ad-verbĕro, āre, v. a., to strike on a thing; with acc.: adverberat unguibus armos, Stat. Th. 9, 686.

adverbiālis, e, adj. [adverbium], pertaining to an adverb, adverbial: super et subter adverbiales sunt, i. e. are sometimes used as adverbs, Charis. II. p. 182 P.: nomina, derived from adverbs, Prisc. IV. p. 619 P.: adjectivum, derived from an adverb, as externus from extra, id. II. p. 579.

adverbĭālĭter, adv. [adverbium], in gram., in the manner of an adverb, adverbially, Diom. p. 403; Charis. 197; Prisc. 1012 P.

ad-verbĭum, ii, n. [verbum], in gram., an adverb, ἐπίρρημα; acc. to Priscian’s expl.: pars orationis indeclinabilis, cujus significatio verbis adicitur, p. 1003 P.; Quint. 1, 5, 48; 50; 9, 3, 53; 11, 3, 87 al.

(ad-vĕrĕor, ēri, a false reading in Att. ap. Non. 280, 5, instead of at vereor, v. Trag. Rel. p. 145 Rib.)

(ad-verro, ĕre, a false reading in Stat. Th. 4, 712, instead of advolvensque.)

adversārĭa, ōrum, see the foll. art. I.

adversārĭus, a, um, adj. [adversus].

  1. I. Turned toward one or lying before one’s eyes; hence, adversārĭa, ōrum (sc. scripta), in mercantile language, a book at hand in which all matters are entered temporarily as they occur, a waste-book, day-book, journal, memoranda, etc.: Quid est quod neglegenter scribamus adversaria? quid est. quod diligenter conficiamus tabulas? Qua de causa? Quia haec sunt menstrua, illae sunt aeternae: haec delentur statim, illae servantur sancte, etc., Cic. Rosc. Com. 2, 5 and 7.
  2. II. Standing opposite or opposed to one, as an antagonist, in any kind of contest, in which the contending parties may be the best friends, e. g. in elections, auctions, discussions, etc. (cf. Doed. Syn. 4, 395; in gen., only of persons, while contrarius is used of things, Front. Differ. 2198 P.).
    1. A. Adj.: tribunus seditiosis adversarius, Cic. Clu. 34, 94: vis juri adversaria, id. Caecin. 2: opinio oratori, id. de Or. 2, 37: duces, id. Phil. 3, 8: populus, adversarius, invidus etiam potentiae, in hostile opposition to those in power, Nep. Timoth. 3: factio, id. Phoc. 3: frater, Hor. Ep. 1, 18, 63 al.
    2. B. Subst.: adversārĭus, i, m., an antagonist, opponent, adversary, an enemy, rival (the most usual class. signif. of the word): valentiorem nactus adversarium, Plaut. Capt. prol. 64: injuria adversariūm, Ter. Hec. prol. alt. 14; cf. id. Ad. prol. 2: tribuni plebis illius adversarii, defensores mei, Cic. Mil. 15; so id. Quint. 2; id. Vatin. 1; id. Har. Resp. 16, 24; Nep. Dion. 7; Hor. S. 1, 9, 75.
      Of wrestlers and other athletæ: pugiles etiam cum feriunt adversarium … ingemiscunt, Cic. Tusc. 2, 23, 56; also, in auctions, of opposing bidders: res major est quam facultates nostrae praesertim adversario et cupido et locuplete, Cic. Att. 12, 43; cf. id. ib. 13, 31.
      In Cic. also in the fem.: adversārĭa, ae: est tibi gravis adversaria constituta et parata, incredibilis quaedam exspectatio, id. Fam. 2, 4, 2; and in the neutr. plur.: adversārĭa, ōrum, the arguments, assertions of the antagonist, Cic. Or. 35, 122.
      Note: The histt. more freq. than Cic. and Hor. use adversarius like hostis for an enemy in war: adversarios in fuga esse, Nep. Them. 4: multitudo adversariorum, id. Dat. 6: montem occupat, ne forte cedentibus adversariis receptui foret, Sall. J. 50; Suet. Caes. 30, 36, 68; id. Dom. 1; Curt. 3, 11; Vulg. Deut. 20, 4; Aur. Vict. Vir. Illustr. 75, 8; 69, 2; cf. advosem in Fest. p. 25 Müll.

adversātĭo, ōnis, f. [adversor], an opposing, opposition, Tert. adv. Gnost. 5; id. de Pudic. 15.

adversātīvus, a, um, adj. [adversor], adversative; in gram.: conjunctiones adversativae, which have an adversative signif. as opp. to each other, as tamen, quamquam, etsi, etiamsi, etc., Prisc. 1030 P.; while quamquam, etsi, etc., we now designate as concessive in relation to tamen.

* adversātor, ōris, m. [adversor], one who opposes a thing, an opponent: adversator malis, App. de Deo Socrat. p. 44.

adversātrix (archaic advor-), īcis, f. [adversator], a female antagonist or adversary (in Plaut. and Ter., and then again in Tert.): nunc assentatrix, dudum advorsatrix, Plaut. Most. 1, 3, 100; Ter. Heaut. 5, 3, 4; Tert. de Anim. 31: quin tu in ea re mihi fueris advorsatrix.

adversātus, a um, Part. of adversor.

adversē, adv., v. adverto, 1. adversus B. fin.

adversĭo, ōnis, f. [adverto], a turning or directing one thing to or toward another: animi, Cic. Arch. 7, 16; Tert. adv. Marc. 2, 13.

adversĭpĕdes, ἀντίποδες, antipodes, Gloss. Gr. Lat.

adversĭtas, ātis, f. [adversus], opposition, contrariety.

  1. I. In gen.: magnam adversitatem scorpionibus et stellionibus putant esse, a great natural hostility, antipathy, Plin. 11, 25, 30, § 90.
  2. II. Esp., misfortune, suffering, Cassiod.

adversĭtor (archaic advor-), ōris, m. [adversus], one who goes to meet another; a slave who went to meet his master, in order to conduct him home:advorsum ierant proprie locutus est, nam adversitores dicuntur,” Don. ad Ter. Ad. 1, 1, 1; cf. also Plaut. Most. 4, 1, 23, and 2, 32. Among the dramatis personæ of the Mostellaria of Plautus, PHANISCVS ADVORSITOR is found; but the word is nowhere used in the play itself.

adverso (archaic advor-), āre, verb. freq. [adverto], to turn to a thing: animum advorsavi sedulo, ne, etc., Plaut. Rud. 2, 2, 1.

adversor (archaic advor-), ātus, 1, v. dep. [adversus]: alicui, to stand opposite to one, to be against, i. e. to resist or oppose (in his opinions, feelings, intentions, etc.; while resistere and obsistere denote resistance through external action, Doed. Syn. 4, 303; cf. adversarius; class.; freq. in Cic.); constr. with dat. or absol.: idem ego arbitror nee tibi advorsari certum est de istac re usquam, soror, Plaut. Aul. 2, 1, 21: meis praeceptis, id. As. 3, 1, 5; so id. Trin. 2, 1, 108: mihi, Ter. Hec. 4, 4, 32; 2, 2, 3: hujus libidini, Cic. Verr. 2, 5, 31, § 81: ornamentis tuis, id. Sull. 18, 50: Isocrati, id. Or. 51, 172: commodis, Tac. A. 1, 27: adversantes imperio Domini, Vulg. Deut. 1, 43: invitā Minervā, id est, adversante et repugnante natura, Cic. Off. 1, 31: non adversatur jus, quo minus, etc., id. Fin. 3, 20: adversante vento, Tac. H. 3, 42: adversantibus amicis, id. Ann. 13, 12: adversans factio, Suet. Caes. 11: adversantibus diis, Curt. 6, 10: non adversata petenti Annuit, Verg. A. 4, 127; Vulg. 2 Thess. 2, 4 al.
Note:

      1. a. In Tac. constr. also adversari aliquem, H. 1, 1; 1, 38.
      2. b. In Plaut. pleonastic, adversari contra, Cas. 2, 3, 35, and adversari adversus aliquid, Mer. 2, 3, 43.

1. adversus (archaic advor-), a, um, turned toward, opposite, in front of, etc., v. adverto, P. a. 1.

2. adversus and adversum (archaic advor-), adv. and prep.: adv., opposite to, against; prep., toward, against, before, etc.; v. adverto, P. a. 2.

ad-verto (archaic advor-), ti, sum, 3, v. a., to turn a thing to or toward a place (in this signif., without animus; mostly poet.; syn.: observare, animadvertere, videre, cognoscere).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., with in or dat.: illa sese huc advorterat in hanc nostram plateam, Ter. Eun. 2, 3, 51: in quamcunque domus lumina partem, Ov. M. 6, 180; cf. id. ib. 8, 482: malis numen, Verg. A. 4, 611: huc aures, huc, quaeso, advertite sensus, Sil. 16, 213; cf. id. 6, 105.
    2. B. Esp., a naut. t. t., to turn, direct, steer a ship to a place: classem in portum, Liv. 37, 9 Drak.: terrae proras, Verg. A. 7, 35; id. G. 4, 117 al.: Colchos puppim, Ov. H. 12, 23.
      Absol.: profugi advertere coloni, landed, Sil. 1, 288; hence also transf. to other things: aequore cursum, Verg. A. 7, 196: pedem ripae, id. ib. 6, 386: urbi agmen, id. ib. 12, 555: adverti with acc. poet. for verti ad: Scythicas advertitur oras, Ov. M. 5, 649 (cf. adducor litora remis, id. ib. 3, 598, and Rudd. II. p. 327).
  2. II. Fig.
    1. A. Animum (in the poets and Livy also animos, rarely mentem) advertere; absol., or with adv. or ad aliquid, or alicui rei, to direct the mind, thoughts, or attention to a thing, to advert to, give attention to, attend to, to heed, observe, remark: si voles advortere animum, Enn. ap. Var. L. L. 7, § 89 Müll. (Trag. v. 386 Vahl.): facete advortis animum tuum ad animum meum, Plaut. Mil. 1, 1, 39: nunc huc animum advortite ambo, id. ib. 3, 1, 169: advertunt animos ad religionem, Lucr. 3, 54: monitis animos advertite nostris, Ov. M. 15, 140: animum etiam levissimis rebus adverterent, Tac. A. 13, 49.
      With ne, when the object of attention is expressed: ut animum advertant, ne quos offendant, Cic. Off. 2, 19, 68: adverterent animos, ne quid novi tumultūs oriretur, Liv. 4, 45.
    2. B. Animum advertere, to observe a thing by directing the mind to it, to observe, to notice, to remark, to perceive (in the class. period contracted to animadvertere, q. v.).
      Constr. with two accusatives, animum advertere aliquid (where aliquid may be regarded as depending on the prep. in comp., Roby, § 1118, or on animum advertere, considered as one idea, to observe), with acc. and inf., or rel. clause (the first mode of construction, most frequent with the pronouns id, hoc, illud, etc., is for the most part ante-class., and appears in Caes., Cic., and Sall. as an archaism): et hoc animum advorte, Plaut. Ps. 1, 3, 43: hanc edictionem, id. ib. 1, 2, 10: haec animum te advertere par est, Lucr. 2, 125: animum adverti columellam e dumis eminentem, Cic. Tusc. 5, 23, 65; id. Inv. 2, 51, 153: Postquam id animum advertit, Caes. B. G. 1, 24; 4, 12: quidam Ligus animum advortit inter saxa repentīs cocleas, Sall. J. 93, 2. In Vitruv. once with hinc: ut etiam possumus hinc animum advertere, as we can hence perceive, Vitr. 10, 22, 262.
      With the acc. and inf.: postquam tantopere id vos velle animum advorteram, Ter. Phorm. 5, 8, 16: animum advertit magnas esse copiashostium instructas, Caes. B. G. 5, 18: cum animum adverteret locum relictum esse, Auct. B. Alex. 31; ib. 46.
      With the rel. clause: nunc quam rem vitio dent, quaeso, animum advortite, Ter. And. prol. 8: quid ille sperare possit, animum adverte, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9: quam multarum rerum ipse ignarus essetanimum advertit, Liv. 24, 48. Sometimes advertere alone = animum advertere; so once in Cicero’s letters: nam advertebatur Pompeii familiares assentiri Volcatio, Fam. 1, 1 (although here, as well as almost everywhere, the readings fluctuate between advertere and animadvertere; cf. Orell. ad h. l.; animadvertebatur, B. and K.). So Verg. in the imp.: qua ratione quod instat, Confieri possit, paucis, adverte, docebo, attend! Verg. A. 4, 115.
      In the histt., esp. Tac. and Pliny, more frequently: donec advertit Tiberius, Tac. A. 4, 54: Zenobiam advertere pastores, id. ib. 12, 51: advertere quosdam cultu externo in sedibus senatorum, id. ib. 13, 54: quotiens novum aliquid adverterat, id. ib. 15, 30 al.: hirudo quam sanguisugam appellari adverto, Plin. 8, 10, 10, § 29: ut multos adverto credidisse, id. 2, 67, 67, § 168. Still more rarely, advertere animo: animis advertite vestris, Verg. A. 2, 712: hanc scientiam ad nostros pervenisse animo adverto, Plin. 25, 2, 3, § 5; cf. Drak. ad Liv. 4, 27, 8.
    3. C. To draw or turn something, esp. the attention of another, to or upon one’s self (in the histt.): gemitus ac planctus militum aures oraque advertere, Tac. A. 1, 41: octo aquilae imperatorem advertere, id. ib. 2, 17: recentia veteraque odia advertit, drew them on himself, id. ib. 4, 21 al.
    4. D. To call the attention of one to a definite act, i. e. to admonish of it, to urge to it (cf. II. A.): non docet admonitio, sed advertit, i. e. directs attention, Sen. Ep. 94: advertit ea res Vespasiani animum, ut, etc., Tac. H. 3, 48.
    5. E. Advertere in aliquem, for the more usual animadvertere in aliquem, to attend to one, i. e. to punish one (only in Tac.): in P. Marcium consules more prisco advertere, Tac. A. 2, 32: ut in reliquos Sejani liberos adverteretur, id. ib. 5, 9 (cf. id. Germ. 7, 3: animadvertere).
      Hence,
      1. 1. adversus (archaic advor-), a, um, P. a., turned to or toward a thing, with the face or front toward, standing over against, opposite, before, in front of (opp. aversus).
    1. A. In gen.: solem adversum intueri, Cic. Somn. Scip. 5: IrisMille trahens varios adverso sole colores, Verg. A. 4, 701; id. G. 1, 218: antipodes adversis vestigiis stant contra nostra vestigia, Cic. Ac. 2, 39: dentes adversi acuti (the sharp front teeth) morsu dividunt escas, Cic. N. D. 2, 54: quod is collis, tantum adversus in latitudinem patebat, quantum etc., Caes. B. G. 2, 8 Herz. So, hostes adversi, who make front against one advancing or retreating, id. ib. 2, 24: L. Cotta legatus in adversum os fundā vulneratur, in front, Caes. B. G. 5, 35; cf. Cic. Verr. 2, 5, 1; Liv. 21, 7 fin. al.; hence, vulnus adversum, a wound in front (on the contr., vulnus aversum, a wound in the back), Cic. Har. Resp. 19: adversis vulneribus, Aur. Vict. Vir. Illustr. 35, 4: judicibus cicatrices adversas ostendere, Cic. de Or. 2, 28: cicatrices populus Romanus aspiceret adverso corpore exceptas, id. Verr. 5, 3: impetus hostium adversos, Auct. B. Alex. 8: Romani advorso colle evadunt, ascend the hill in front, Sall. J. 52: adversa signa, Liv. 30, 8: legiones quas Visellius et C. Silius adversis itineribus objecerant, i. e. marches in which they went to meet the enemy, Tac. A. 3, 42: sed adverso fulgure (by a flash of lightning falling directly before him) pavefactus est Nero, Suet. Ner. 48: armenta egit Hannibal in adversos montes, Quint. 2, 17, 19; cf. Lucr. 3, 1013; so Hor. S. 1, 1, 103; 2, 3, 205: qui timet his adversa, the opposite of this, id. Ep. 1, 6, 9 al.
      Hence, of rivers: flumine adverso, up the stream, against the stream: in adversum flumen contendere, Lucr. 4, 423: adverso feruntur flumine, id. 6, 720; so Verg. G. 1, 201: adverso amne, Plin. 18, 6, 7, § 33; adverso Tiberi subvehi, Aur. Vict. Vir. Illustr. 22, 3 (opp. to secundā aquā, down stream, with the stream: rate in secundam aquam labente, Liv. 21, 47, 3); and of winds, opposed to a vessel’s course, head winds, contrary winds, consequently unfavorable, adverse: navigationes adversis ventis praecluduntur, Auct. B. Alex. 8: adversissimi navigantibus venti, Caes. B. C. 3, 107.
      Subst.: adversum, i, the opposite: hic ventus a septentrionibus oriens adversum tenet Athenis proficiscentibus, holds the opposite to those sailing from Athens, i. e. blows against them, Nep. Milt. 1 (so Nipperdey; but v. Hand, Turs. I. p. 183).
      Adv.: ex adverso, also written exadverso and exadversum, opposite to, over against, ἐκ τοῦ ἐναντίου: portus ex adverso urbi positus, Liv. 45, 10.
      With gen.: Patrae ex adverso Aetoliae et fluminis Eveni, Plin. 4, 4, 5, § 11.
      Without case: cum ex adverso starent classes, Just. 2, 14; so Suet. Caes. 39; Tib. 33.
      In adversum, to the opposite side, against: et duo in adversum immissi per moenia currus, against each other, Prop. 3, 9, 23; so Gell. 2, 30; cf. Verg. A. 8, 237; in adversum Romani subiere, Liv. 1, 12; 7, 23.
    2. B. In hostile opposition to, adverse to, unfavorable, unpropitious (opp. secundus; frequent and class.): conqueri fortunam adversam, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50: hic dies pervorsus atque advorsus mihi obtigit, Plaut. Men. 5, 5, 1: advorsus nemini, Ter. And. 1, 1, 37: mentes improborum mihi infensae et adversae, Cic. Sull. 10: acclamatio, id. de Or. 2, 83: adversā avi aliquid facere, vet. poët. ap. Cic. Div. 1, 16: adversis auspiciis, Aur. Vict. Vir. Illustr. 64, 6: adversum omen, Suet. Vit. 8: adversissima auspicia, id. Oth. 8: adversae res, misfortune, calamity, adverse fortune: ut adversas res, sic secundas immoderate ferre levitatis est, Cic. Off. 1, 26; cf.: adversi casus, Nep. Dat. 5: adversae rerum undae, a sea of troubles, Hor. Ep. 1, 2, 22: omnia secundissima nobis, adversissima illis accidisse, Caes. ap. Cic. Att. 10, 9 (the sup. is found also in Cæs. B. C. 3, 107): quae magistratus ille dicet, secundis auribus, quae ab nostrum quo dicentur, adversis accipietis? Liv. 6, 40: adversus annus frugibus, id. 4, 12: valetudo adversa, i. e. sickness, id. 10, 32: adversum proelium, an unsuccessful engagement, id. 7, 29; cf. 8, 31: adverso rumore esse, to be in bad repute, to have a bad reputation, Tac. Ann. 14, 11: adversa subsellia, on which the opposition sit, Quint. 6, 1, 39.
      Sometimes met. of feeling, contrary to, hated, hateful, odious: quīs omnia regna advorsa sint, Sall. J. 83; cf. Luc. 2, 229 Bentl.
      Comp.: neque est aliud adversius, Plin. 32, 4, 14, § 35.
      * Adv.: adver-sē, self-contradictorily, Gell. 3, 16.ad-versum, i, subst., esp. in the plur. adversa, misfortune, calamity, disaster, adversity, evil, mischief: advorsa ejus per te tecta sient, Ter. Hec. 3, 3, 28: nihil adversi, Cic. Brut. 1, 4: si quid adversi accidisset, Nep. Alc. 8; cf. Liv. 22, 40; 35, 13: secunda felices, adversa magnos probant, Plin. Pan. 31; esp. freq. in Tac.: prospera et adversa pop. Rom., Ann. 1, 1: adversa tempestatum et fluctuum, id. Agr. 25; so id. A. 3, 24; 45; 2, 69; 4, 13 al.
      Subst.: adversus, i, m., an opponent, adversary (rare): multosque mortalīs ea causa advorsos habeo, Sall. C. 52, 7.
      In Quint. also once ad-versa, ae, f., subst., a female opponent or adversary: natura noverca fuerit, si facultatem dicendi sociam scelerum, adversam innocentiae, invenit, 12, 1, 2.
    3. C. In rhet., opposed to another of the same genus, e. g. sapientia and stultitia: “Haec quae ex eodem genere contraria sunt, appellantur adversa,” Cic. Top. 11.

2. adversus or adversum (archaic advor-) (like rursus and rursum, prorsus and prorsum, quorsus and quorsum), adv. and prep., denoting direction to or toward an object (syn.: contra, in with acc., ad, erga).

  1. A. Adv.: opposite to, against, to, or toward a thing, in a friendly or hostile sense: ibo advorsum, Plaut. As. 2, 2, 29: facito, ut venias advorsum mihi, id. Men. 2, 3, 82: obsecro te, matri ne quid tuae advorsus fuas, Liv. And. ap. Non. s. v. fuam, 111, 12 (Trag. Rel. p. 3 Rib.): quis hic est, qui advorsus it mihi? Plaut. Men. 3, 2, 22: adversus resistere, Nep. Pelop. 1, 3: nemo adversus ibat, Liv. 37, 13, 8 al. In Plaut. and Ter. advorsum ire, or venire, to go to meet; also of a slave, to go to meet his master and bring him from a place (hence adversitor, q. v.): solus nunc eo advorsum hero ex plurimis servis, Plaut. Most. 4, 1, 23: ei advorsum venimus, id. ib. 4, 2, 32; Ter. Ad. 1, 1, 2 Ruhnk.
  2. B. Prep. with acc., toward or against, in a friendly or a hostile sense.
    1. 1. In a friendly sense.
        1. (α) Of place, turned to or toward, opposite to, before, facing, over against: qui cotidie unguentatus adversum speculum ornetur, before the mirror, Scipio ap. Gell. 7, 12: adversus advocatos, Liv. 45, 7, 5: medicus debet residere illustri loco adversus aegrum, opposite to the patient, Cels. 3, 6: adversus Scyllam vergens in Italiam, Plin. 3, 8, 14, § 87: Lerina, adversum Antipolim, id. 3, 5, 11, § 79.
        2. (β) In the presence of any one, before: egone ut te advorsum mentiar, mater mea? Plaut. Aul. 4, 7, 9: idque gratum fuisse advorsum te habeo gratiam, I am thankful that this is acceptable before (to) thee, Ter. And. 1, 1, 15: paululum adversus praesentem fortitudinem mollitus, somewhat softened at such firmness (of his wife), Tac. A. 15, 63.
          Hence very often with verbs of speaking, answering, complaining, etc., to declare or express one’s self to any one, to excuse one’s self or apologize, and the like: te oportet hoc proloqui advorsum illam mihi, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 385 Vahl.): immo si audias, quae dicta dixit me advorsum tibi, what he told me of you, Plaut. Bacch. 4, 4, 47: de vita ac morte domini fabulavere advorsum fratrem illius, Afran. ap. Non. 232, 25: mulier, credo, advorsum illum res suas conqueritur, Titin. ib. 232, 21: utendum est excusatione etiam adversus eos, quos invitus offendas, Cic. Off. 2, 19, 68; Tac. A. 3, 71.
          With that to which a reply is made, to (= ad): adversus ea consulrespondit, Liv. 4, 10, 12; 22, 40, 1; cf. Drak. ad 3, 57, 1.
        3. (γ) In comparison, as if one thing were held toward, set against, or before another (v. ad, I. D. 4.); against, in comparison with, compared to: repente lectus adversus veterem imperatorem comparabitur, will be compared with, Liv. 24, 8, 8: quid autem esse duo prospera bella Samnitium adversus tot decora populi Rom., id. 7, 32, 8.
        4. (δ) Of demeanor toward one, to, toward: quonam modo me gererem adversus Caesarem, Cic. Fam. 11, 27, 11: te adversus me omnia audere gratum est, i. e. on my account, on my behalf, for my advantage, id. ib. 9, 22, 15: lentae adversum imperia aures, Tac. A. 1, 65.
          Esp. often of friendly feeling, love, esteem, respect toward or for one (cf. Ruhnk. ad Ter. And. 4, 1, 15; Manut. ad Cic. Fam. 9, 22; Heusing. ad Cic. Off. 1, 11, 1; Hab. Syn. 49): est enim pietas justitia adversus deos, Cic. N. D. 1, 41, 116; id. Off. 3, 6, 28: adhibenda est igitur quaedam reverentia adversus homines, id. ib. 1, 28, 99 Beier: sunt quaedam officia adversus eos servanda, a quibus injuriam acceperis, id. ib. 1, 11, 33: adversus merita ingratissimus, Vell. 2, 69, 5: summa adversus alios aequitas erat, Liv. 3, 33, 8: ob egregiam fidem adversus Romanos, id. 29, 8, 2; so id. 45, 8, 4 al.: beneficentiā adversus supplices utendum, Tac. A. 11, 17.
          More rarely (ε) of the general relation of an object or act to a person or thing (v. ad, I. D. 1.), in relation, in respect, or in regard to a thing: epistula, ut adversus magistrum morum, modestior, as addressed to a censor of manners, Cic. Fam. 3, 13, 8: quasi adversus eos acquieverit sententiae, in regard to the same, Dig. 49, 1; 3, 1.
    2. 2. In a hostile sense, against (the most usual class. signif. of this word): “Contra et adversus ita differunt, quod contra, ad locum, ut: contra basilicam; adversus, ad animi motum, ut: adversus illum facio; interdum autem promiscue accipitur,” Charis. p. 207 P.; cf. Cort. ad Sall. J. 101, 8: advorsum legem accepisti a plurimis pecuniam, Plaut. Truc. 4, 2, 48: advorsum te fabulare illud, against thy interest, to thy disadvantage, id. Stich. 4, 2, 11: stultus est advorsus aetatem et capitis canitudinem, id. ap. Fest. s. v. canitudinem, p. 47: advorsum animi tui libidinem, Ter. Hec. 4, 1, 19: adversum leges, adversum rem publicam, Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195: respondebat, SI PARET, ADVERSUM EDICTUM FECISSE, id. ib. 2, 3, 28, § 69: me adversus populum Romanum possem defendere, id. Phil. 1, 13 al.
      In the histt., of a hostile attack, approach, etc.: gladiis districtis impetum adversus montem in cohortes faciunt, Caes. B. C. 1, 46: adversus se non esse missos exercitus, Liv. 3, 66: bellum adversum Xerxem moret, Aur. Vict. Caes. 24, 3: copiis quibus usi adversus Romanum bellum, Liv. 8, 2, 5: adversus vim atque injuriam pugnantes, id. 26, 25, 10 al.: T. Quintius adversus Gallos missus est, Eutr. 2, 2: Athenienses adversus tantam tempestatem belli duos duces deligunt, Just. 3, 6, 12 al.
      Among physicians, of preventives against sickness, against (v. ad, I. A. 2.): adversus profusionem in his auxilium est, Cels. 5, 26; 6, 27 al.: frigidus jam artus et cluso corpore adversum vim veneni, Tac. A. 15, 64.
      Trop.: egregium adversus tempestates receptaculum, Plin. Ep. 2, 17, 4; so id. ib. 2, 15, 36.
      Hence: firmus, invictus, fortis adversus aliquid (like contra), protected against a thing, firm, fixed, secure: advorsum divitias animum invictum gerebat, Sall. J. 43, 5: invictus adversum gratiam animus, Tac. A. 15, 21: adversus convicia malosque rumores firmus ac patiens, Suet. Tib. 28: Adversus omnes fortis feras canis, Phaedr. 5, 10, 1; and in opp. sense: infirmus, inferior adversus aliquid, powerless against, unequal to: fama, infirmissimum adversus vivos fortes telum, Curt. 4, 14: infirmus adversum pecuniam, Aur. Vict. Caes. 9, 6: inferior adversus laborem, id. Epit. 40, 20.
      Note:
      1. a. Adversus is rarely put after the word which it governs: egone ut te advorsum mentiar, Plaut. Aul. 4, 7, 9: hunc adversus, Nep. Con. 2, 2; id. Tim. 4, 3: quos advorsum ierat, Sall. J. 101, 8.
      2. b. It sometimes suffers tmesis: Labienum ad Oceanum versus proficisci jubet, Caes. B. G. 6, 33: animadvortit fugam ad se vorsum fieri, Sall. J. 58: animum advortere ad se vorsum exercitum pergere, id. ib. 69: ad Cordubam versus iter facere coepit, Auct. B. Hisp. 10 and 11; cf. in-versus: in Galliam vorsus castra movere, Sall. C. 56; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 78; the Eng. to-ward: to us ward, Psa. 40, 5; and the Gr. εἰσ-δε: εἰς ἅλαδε, Hom. Od. 10, 351.

ad-vespĕrascit, āvit, 3, v. impers. and inch., it approaches evening, it is getting to be evening, twilight is coming on: advesperascit, Ter. And. 3, 4, 2; Vulg. Luc. 24, 29: cum jam advesperasceret, Cic. Verr. 2, 4, 65, etc.; id. Fin. 4, 28: nisi advesperāsset, Auct. B. Hisp. 24: cum advesperavisset, Plin. 7, 52, 53, § 178: advesperascente die, Vulg. Prov. 7, 9.

ad-vĭgĭlo, āre, 1, v. n., to watch by or at, to keep guard over, to be watch ful, vigilant for; constr. with ad or dat., Rudd. II. p. 136

  1. I. Lit.: ad custodiam ignis, Cic. Leg. 2, 12: parvo nepoti, Tib. 2, 5, 93: vallo, Claud. Eutr. 2, 419.
  2. II. Fig., to bestow care or attention upon a thing, to watch, to watch for.
          1. (α) Absol.: exquire, heus tu, advigila, Plaut. Pers. 4, 4, 63: tanto magis te advigilare aequomst, Ter. Phorm. 1, 4, 26: si advigilaveris, id. And. 4, 1, 19.
          2. (β) With pro: si advigilamus pro rei dignitate, Q. Cic. Petr. Cons. fin.
          3. (γ) With dat.: stupris, Claud. L. Stil. 2, 140: sibi, Manil. 1, 81.

ad-vīvo, ĕre, v. n.

  1. I. To live with one; joined with cum by pleonasm: CONIVGI DVLCISSIMO CVM QVO ADVIXIT SINE QVERELA PER ANNOS XX., Inscr. Grut. 1145, 8; 1115, 8 (Orell. 3094).
  2. II. To live, with the access. idea of continuance, to live on, to continue living: dum adviveret, Vulg. Josh. 4, 14: donec advivet, Dig. 34, 3, 28: quamdiu advixerit, ib. 3, 4, 4; 30.

advocamentum, i, n., = advocatio: veniam advocamenti peto, Plin. Ep. 5, 8, 11, where the better read. is advocandi, Keil.

advŏcātĭo, ōnis, f. [advoco], a calling to or summoning (in the class. per. only as t. t. in judicial lang.).

  1. I. Lit., abstr., legal assistance, judicial aid (v. advoco and advocatus): tu in re militari multo es cautior quam in advocationibus, Cic. Fam. 7, 10.
  2. II. Transf.
    1. A. Concr., legal assistance, the whole body of assistants, counsel (= the bar): haec advocatio, Cic. Sest. 56: so id. Quint. 14; id. Rosc. Com. 5; id. Caecin. 15; id. Sull. 29; id. Verr. 2, 1, 49; id. Dom. 21; Liv. 3, 47 al.
    2. B. The time allowed for procuring legal assistance: ut binas advocationes postulent, Cic. Fam. 7, 11 Manut.; Quint. Decl. 280.
      Hence,
    3. C. Any kind of delay or adjournment (freq. in Seneca): ratio advocationem sibi petit, ira festinat, Sen. de Ira, 1, 16; so id. Cons. ad Marc. 10; id. Q. N. 7, 10.
    4. D. Consolation, Tert. Patient. 11; v. advoco, II. C.

advŏcātor, ōris, m. [advoco]: qui advocat, an advocate (eccl. Lat.): Deus divitum aspernator, mendicorum advocator, Tert contr. Marc. 4, 15.

1. advŏcātus. a. um. Part. of advoco

2. advŏcātus, i, m., a legal assistant, counsellor, etc., v. advoco fin.

ad-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a., to call or summon one to a place, esp. for counsel, aid, etc.; constr. absol., with ad, in, or dat.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: ego Tiresiam advocabo et consulam quid faciendum censeat, Plaut. Am. 5, 1, 76: contionem, Cic. Verr. 2, 3, 80: aliquem ad obsignandum, id. Att. 12, 18; so Liv. 1, 39: viros primarios in consilium, Cic. Verr. 2, 3, 7, § 18; so Liv. 42, 33: ego vos, quo pauca monerem, advocavi, Sall. C. 60: eo (i. e. in aedem Concordiae) senatum advocat, id. ib. 47: (Deus) advocabit caelum desursum, Vulg. Psa. 49, 4: advocari gaudiis, to be invited, Hor. C. 4, 11, 13: aegro, Ov. R. Am. 110: causis, Quint. 11, 1, 38.
    2. B. Trop.: animum ad se ipsum advocamus, we turn the mind upon itself, call the thoughts home, Cic. Tusc. 1, 31: non desiderat fortitudo advocatam iracundiam, id. ib. 4, 23; so id. Ac. 2, 27; id. Tusc. 5, 38.
  2. II. Esp.
    1. A. In judicial lang., t. t., to avail one’s self of some one in a cause, as aid, assistant, witness, counsellor, etc., to call in: aliquem alicui, Plaut. Cas. 3, 3, 6; so id. Bacch. 2, 3, 28; id. Ps. 4, 7, 59: aliquot mihi Amicos advocabo, Ter. Phorm. 2, 1, 83: viros bonos complures advocat, Cic. Quint. 21: in his, quos tibi advocasti, id. ib. 2 al.
      Also used of the friend of the plaintiff or defendant, who calls in his friends to aid in the suit: Oppianicus in judicio Scamandri aderat, frequens advocabat, Cic. Clu. 19.
      Hence, transf. to other things, to call to one’s aid, to call to for help, to summon: desuper Alcides telis premit omniaque arma Advocat, Verg. A. 8, 249: secretas artes, Ov. M. 7, 138: ad conamina noctem, Sil. 9, 82; Sen. Troad. 613: aliquid in tutelam securitatis suae, Vell. 2, 108: vires suas, Sen. Ben. 6, 2.
    2. B. To get a respite, to delay, Plin. Ep. 5, 8; v. advocatio, II. C.
    3. C. To give consolation, to console (in imitation of the Gr. παρακαλεῖν), Tert. adv. Marc. 14.
      Note: In the phrase ADVOCAPIT CONCTOS, in the song of the Fratres Arvales, Grotef. (Gr. II. 290) explains advocapit as an old imperat., instead of advocabite.Hence, advŏcātus, i, m.
    1. A. In the class. per., in judicial lang., one who is called by one of the parties in a suit to aid as a witness or counsel, a legal assistant, counsellor (diff. from patronus or orator, who spoke for a client engaged in a suit; from cognitor, who appeared in the name of such parties as had themselves been at first in court; and from procurator, who appeared for such as were absent, Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 4; Ruhnk. ad Ter. Eun. 2, 3, 48; Heind. ad Hor. S. 2, 5, 38; v. Smith’s Dict. Antiq.): quaeso, ut advocatus mihi adsis neve abeas, Plaut. Am. 4, 3, 3; so id. Men. 5, 2, 47; id. Mil. 5, 26; id. Poen. 3, 1, 23; 6, 11; id. Trin. 5, 2, 37 al.: adversusne illum causam dicerem, cui veneram advocatus? Ter. Ad. 4, 5, 43; so id. Eun. 2, 3, 49; 4, 6, 26; id. Ad. 4, 5, 11: quis eum umquam non modo in patroni, sed in laudatoris aut advocati loco viderat, Cic. Clu. 40; id. Phil. 1, 7: venire advocatum alicui in rem praesentem, id. Off. 1, 10, etc.; Liv. 42, 33, 1.
    2. B. In the post-Aug. per., for patronus, orator, etc., who conducted a process for any one, an advocate, attorney, etc., Quint. 12, 1, 13; cf. id. 12, 1, 25; 5, 6 fin.; 9, 3, 22; Plin. Ep. 7, 22; Tac. A. 11, 5, 6; Suet. Claud. 15 and 33.
    3. C. Esp., in eccl. Lat., of Christ as our intercessor, advocate: advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum, Vulg. 1 Joan. 2, 1.
    4. D. Transf., in gen., an assistant, helper, friend: se in fugam conferunt unā amici advocatique ejus, Cic. Caecin. 8, 22.

* advŏlātus, ūs, m. [advolo], a flying to: tristi advolatu, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 24, as a transl. from the Gr. of Aeschyl. Prometh. Solut.

advŏlĭtans, antis, Part. [ad-volito], flying often to, fluttering about: papilio luminibus advolitans, * Plin. 11, 19, 21, § 65: advolitans noctua, * Prud. adv. Symm. 2.

ad-vŏlo, āvi, ātum, 1, v. n., to fly to or toward; constr. with ad, in, dat., or acc., Rudd. II. p. 136.

  1. I. Lit., of birds: avis advolans ad eas avīs, Cic. N. D. 2, 49: in agrum Volaterranum palumbium vise mari advolat, Plin. 10, 29, 41, § 78 al.: papilio luminibus lucernarum advolans, id. 28, 10, 45, § 162.
  2. II. Metaph., of other things, to fly to, run to, come to (class.): vox mihi advolavit ad aurīs, Plaut. Am. 1, 1, 69; so id. Rud. 2, 3, 3; id. Merc. 5, 2, 23: imago ad nos, * Lucr. 4, 316: ad urbem, Cic. Sest. 4 fin.: in Formianum, id. Att. 2, 13: Larino Romam, id. Clu. 6: ejus (Britanniae) εἴδωλον mihi advolabit ad pectus, id. Fam. 15, 16: hostes ex omnibus partibus ad pabulatores, Caes. B. G. 5, 17: classem advolaturam esse, id. B. C. 2, 43: in auxilium, Suet. Galb. 20: fama advolat Aeneae, Verg. A. 10, 511; Manil. ap. Prisc. 760 P.
    With acc.: rostra Cato advolat, Cic. Att. 1, 14 med.; Val. Fl. 4, 300.

ad-volvo, vi, vŏlūtum, 3, v. a., to roll to or toward.

  1. I. In gen.: robora focis, Verg. G. 3, 377; so id. A. 6, 182: advolvi (for advolvere se) ad ignem, Plin. 11, 37, 70, § 185: advolvit saxum magnum ad ostium, Vulg. Matt. 27, 60; Marc. 15, 46.
  2. II. Esp., of suppliants, to throw one’s self at the feet of any one, to fall at. fall prostrate before: genibus ejus advolutus est, Vell. 2, 80: omnium genibus se advolvens, Liv. 8, 37 fin.: advolvi genibus, id. 28, 34: tuis advolvimur aris, Prop. 4, 16, 1.
    With acc.: genua patrum advolvuntur, Sall. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 311: cum Tiberii genua advolveretur, Tac. A. 1, 13; cf. id. ib. 6, 49; 15, 71.
    Trop.: magnusque advolvitur astris clamor, rolls, i. e. rises or ascends, Stat. Th. 5, 143.

advorsum, advorsus, advorto, etc., v. adversum, adversus, etc.

advosem:adversarium, hostem, dixere veteres,” Fest. p. 25 Müll.