Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

attrectātĭo (adt-), ōnis, f. [attrecto].

  1. I. A touching, handling (post-Aug.), Gell. 11, 18, 23: boves frequenti manūs attrectatione mansuescere, Pall. Mart. 12, 1 al.
  2. II. In gram., a term applied to words which denote a taking of many things together; as, fasceatim, Quint. 1, 4, 20.

* attrectātus (adt-), ūs, m. [attrecto], a handling, touching, feeling: nam attrectatu et quassu Saevum amplificatis dolorem, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50.

at-trecto (adt-, Weissenb., Halm; att-, Ritschl, Rib., Kayser), āvi, ātum, 1, v. a. [tracto], to touch, handle, freq. in an unlawful manner (syn.: contrecto, tracto, tango, palpo).

  1. I. Lit.: Ne me attrecta, Plaut. Pers. 2, 2, 45: aliquem nimium familiariter attr ectare, id. Rud. 2, 4, 6: uxorem alicujus attrectare, Cic. Cael. 8 fin.; Suet. Ner. 26 (cf. contrecto): signum Junonis adtrecta re, Liv. 5, 22: patrios penates attrectare, Verg. A. 2, 719: feralia adtrectare, Tac. A. 1, 62 fin.: libros contaminatis manibus, Cic. Har. Resp. 13: alienam rem, Sabin. Jus Civ. ap. Gell. 11, 16, 20: si attrectaverit me pater, Vulg. Gen. 27, 12.
    To feel after, grope for (eccl. Lat.): quasi absque oculis parietem attrectavimus, Vulg. Isa. 59, 10.
  2. II. Trop.: Facilis est illa occursatio et blanditia popularis; aspicitur, non attrectatur; procul apparet, non excutitur (the figure is derived from paintings or other works of art), it is looked at, not touched, Cic. Planc. 12 Wund.
    Also, to appropriate to one’s self: regias etiam adtrectamus gazas, Liv. 34, 4, 2: fasces securesque, id. 28, 24: indecorum, adtrectare quod non obtineret, Tac. A. 3, 52.
    To feel after, seek to find (eccl. Lat.): quaerere Deum, si forte attrectent eum, Vulg. Act. 17, 27.

at-trĭbŭo (adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: pueros attribue ei, quot et quos videbitur, Cic. Att. 12, 30: video, cui Apulia sit attributa, assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6: insulae Rhodiis attributae, annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11: Camunni finitimis adtributi municipiis, Plin. 3, 20, 24, § 134: equos gladiatoribus, Caes. B. C. 1, 14: quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat, Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12: aliquem, ib. Deut. 29, 26.
      Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures: bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit, Suet. Tit. 8 al.
      Hence of appropriations from the exchequer: pecuniam alicui, Cic. Phil. 14, 14, 16: ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere, id. ib. 14, 14 fin.; so Liv 40, 51.
      Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur, Cic. Att. 13, 2, 1.
      Hence also aliquem, to assign, make over to any one: attributos quod appellas, valde probo, i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.
    2. B. Trop.: timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit, Cic. Rosc. Am. 4: Suus cuique attributus est error, Cat. 22, 20: si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur, i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100: curam alicujus rei adtribuere, Liv. 26, 49.
  2. II. Esp.
    1. A. To join in addition, to add: non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram, Cic. Tusc. 3, 30, 73.
    2. B. Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo): si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris, Cic. Sen. 1, 3: Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues, id. de Or. 2, 3, 14: bonos exitus dis immortalibus, id. N. D. 3, 37, 89: aliis causam calamitatis, id. Verr. 2, 5, 41.
    3. C. T. t., to lay as a tax or tribute: his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur, Liv. 39, 44.
      Hence, attrĭbūtus (adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    1. A. (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.
    2. B. In gram. lang., a predicate, attribute: Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum, Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

attrĭbūtĭo (adt-), ōnis, f. [attribuo].

  1. I. The assignment of a money-debt (cf. attribuo, I.).
    1. A. Lit.: de attributione conficies, Cic. Fam. 16, 24; id. Att. 15, 13, 5; so id. ib. 16, 1 and 3.
    2. B. Trop.: Graeci Fatum … Νέμεσιν vocant, quod unicuique attributio sua sit adscripta, i. e. his fate is meted out, App. de Mund. p. 754.
  2. II. In gram., a predicate, attribute, = attributum ex his etiam attributionibus: sacer an profanus, publicus an privatus, etc., Cic. Inv. 1, 26, 38.

attrĭbūtus (adt-), a, um, Part. and P. a. of attribuo.