Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

attĭgo (adt-), v. attingo init.

attĭgŭus (adt-), a, um, adj. [attingo, as ambiguus, assiduus, continuus, from ambigo, assideo, contineo], touching, bordering on, contiguous to (only post-class.): domus, App. M. 4, p. 148, 7: nemus, id. ib. 6, p. 178, 18; Paul. Nol. Nat. XIII. S. Fel. 333 Murat.

* at-tillo (adt-), āre, v. a. [qs. from til lo, hence titillo], to tickle, please, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 41.

at-tĭnae (adt-), ārum, f. [attineo], stones built up like a wall for a boundary mark, Sic. Fl. pp. 4 and 6 Goes.

at-tĭnĕo (adt-, Dietsch, Weissenb.), tĭnui, tentum, 2, v. a. and n. [teneo].

  1. I. Act., (so only ante-class. or in the histt.; most freq. in Plaut. and Tac.).
    1. A. To hold to, to bring or hold near: aliquem ante oculos attinere, Plaut. Men. 5, 1, 30.
    2. B. To hold or detain at some point (class. retinere), to hold fast, keep hold of, to hold, keep, detain, hold back, delay: testes vinctos, Plaut. Truc. 4, 3, 63; id. Bacch. 2, 2, 3: animum, id. Mil. 4, 8, 17: lectos viros castris attinere, Tac. A. 2, 52; 6, 17: prensam dextram vi attinere, id. ib. 1, 35; 2, 10; 3, 71 fin.: cunctos, qui carcere attinebantur, necari jussit, id. ib. 6, 19; 3, 36 fin.; 12, 68; 13, 15; 13, 27; 15, 57: set ego conperior Bocchum Punicā fide simul Romanum et Numidam spe pacis adtinuisse, detained, amused, Sall. J. 108, 3: ad ea Corbulo satis comperto Vologesen defectione Hyrcaniae attineri, is detained, hindered, Tac. A. 13, 37 fin.; 13, 50; 14, 33; 14, 56 fin.; 16, 19; id. H. 2, 14 fin.
    3. C. To hold possession of, to occupy, keep, guard, preserve: Quamque at tinendi magni dominatūs sient, Ter. Fragm. ap. Cic. Or. 47, 157: ripam Danubii, Tac. A. 4, 5.
  2. II. Neutr.
    1. A. To stretch out to, to reach to: nunc jam cultros attinet, i. e. ad cultros, now he is reaching forth for, Plaut. Capt. 2, 2, 17.
      Hence, of relations of place, to extend or stretch somewhere: Scythae ad Borysthenem atque inde ad Tanain attinent, Curt. 6, 2, 9.
    2. B. To belong somewhere; only in the third person: hoc (res) attinet (more rare, haec attinent) ad me (less freq. simply me), or absol. hoc attinet, this belongs to me, concerns me, pertains or appertains to me, relates or refers to me; cf. Rudd. II. p. 209; Roby, § 1534 (the most usu. class. signif. of the word).
      1. 1. Attinet (attinent) ad aliquem: negotium hoc ad me attinet, Plaut. Bacch. 2, 2, 51: num quidnam ad filium haec aegritudo attinet? id. ib. 5, 1, 24: nunc quam ad rem dicam hoc attinere somnium, id. Rud. 3, 1, 19; id. Most. 1, 3, 4: Quid istuc ad me attinet? id. Poen. 3, 3, 24: Quid id ad me attinet? id. Trin. 4, 2, 136, and id. ib. 4, 3, 58: quod quidem ad nos duas attinuit, id. Poen. 5, 4, 9 et saep.: comperiebam nihil ad Pamphilum quicquam attinere, Ter. And. 1, 1, 64; 1, 2, 16: Scin tuad te attinere hanc Omnem rem? id. Eun. 4, 6, 6; id. Ad. 1, 2, 54; 2, 1, 32; 3, 1, 9; id. Phorm. 3, 1, 17: nunc nil ad nos de nobis attinet, Lucr. 3, 852; 4, 30: vobis alio loco, ut se tota res habeat, quod ad eam civitatem attinet, demonstrabitur, in respect to that city, Cic. Verr. 2, 2, 5: quod ad me attinet, id. ad Q. Fr. 2, 1; so id. Att. 5, 17; id. Fam. 1, 2 al.: quod ad provincias attineret, Liv. 42, 10; 23, 26 al.: tamquam ad rem attineat quicquam, Hor. S. 2, 2, 27 al.: sed quid istae picturae ad me attinent? Plaut. Men. 1, 2, 36: Do. Hae quid ad me? Tox. Immo ad te attinent: et tuā refert, id. Pers. 4, 3, 27: tantumne ab re tuast oti tibi, Aliena ut cures eaque nil quae ad te attinent? Ter. Heaut. 1, 1, 24: cetera quae ad colendam vitem attinebunt, Cic. Fin. 4, 14, 38.
        And with nunc = ad hoc tempus (eccl. Lat.): Quod nunc attinet, vade, and for this time (Gr. τὸ νῦν ἔχον), Vulg. Act. 24, 25.
      2. 2. Attinet (attinent) aliquem: neque quemquam attinebat id recusare, Cic. Quinct. 19: de magnitudine vocis nihil nos attinet commonere, Auct. ad Her. 3, 11, 20: in his, quae custodiam religionis attinent, Val. Max. 1, 1, n. 14.
      3. 3. Hoc attinet (haec attinent), and more freq. attinet with an inf. as subject (act. and pass.), it concerns, it matters, is of moment, is of consequence, is of importance: ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Auct. ad Her. 1, 1, 1: nec patitur ScythasParthum dicere, nec quae nihil attinent, Hor. C. 1, 19, 12: de quo quid sentiam, nihil attinet dicere, Cic. Fam. 4, 7, 3: nihil enim attinet quemquam nominari, id. Leg. 2, 17, 42: quia nec eosdem nominari adtinebat, Liv. 23, 3, 13: nec adtinuisse demi securim, cum sine provocatione creati essent, interpretabantur, id. 3, 36; 2, 41; 6, 23; 6, 38; 34, 3; 36, 11; 37, 15: Quid attinet tot ora navium gravi Rostrata duci etc., Hor. Epod. 4, 17 al.
        And in pregn. signif., it is serviceable, useful, or avails for, etc.: quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Cic. Fin. 4, 22, 60: re non venit, quia nihil attinuit, id. Att. 12, 18: nec victoribus mitti adtinere puto, Liv. 23, 13: sin (frumenta) protinus usui destinantur, nihil attinet repoliri, Col. 2, 21, 6.

at-tingo (not adt-), tĭgi, tactum, 3, v. a. [tango] (ante-class. form attĭgo, ĕre, v. infra; attinge = attingam, acc. to Paul. ex Fest. p. 26 Müll.; v. Müll. ad h. l.; concerning attigo, āre, v. fin.), to touch, come in contact with; constr. with the acc.; poet. with ad.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: mento summam aquam, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10: vestem, Att. ap. Non. p. 75, 32: Egone Argivum imperium attingam, id. Trag. Rel. p. 166 Rib.: suaviter (omnia) attingunt, Lucr. 4, 623: nec enim ullum hoc frigidius flumen attigi, Cic. Leg. 2, 3, 6: prius quam aries murum attigisset, Caes. B. G. 2, 32: pedibus terram, Nep. Eum. 5, 5: quisquis (vas) attigerit, Vulg. Lev. 15, 23: nos nihil tuorum attigimus, id. Gen. 26, 29: (medicus) pulsum venarum attigit, Tac. A. 6, 50: se esse possessorem soli, quod primum Divus Augustus nascens attigisset, Suet. Aug. 5 (cf. Ov. Tr. 4, 3, 46: Tactaque nascenti corpus haberet humus, acc. to the practice of laying new-born children upon the ground; v. tollo).
      Poet.: (Callisto) miles erat Phoebes, nec Maenalon attigit (nor did there touch, set foot on) ulla Gratior hac Triviae, Ov. M. 2, 415: usque ad caelum attingebat stans in terrā, Vulg. Sap. 18, 16.
    2. B. With partic. access. ideas.
      1. 1. To touch by striking, to strike; rarely in a hostile manner, to attack, assault: ne me attingas, Plaut. As. 2, 2, 106; ne attigas me, id. Truc. 2, 2, 21: ne attigas puerum istac caussā, id. Bacch. 3, 3, 41 (quoted by Non. p. 75, 33): Si tu illam attigeris secus quam dignumst liberam, Ter. Phorm. 2, 3, 91.
        Of lightning: ICTV. FVLMINIS. ARBORES. ATTACTAE. ARDVERINT., Fragm. Fratr. Arval. Inscr. Orell. 961; cf. Fest. s. v. scribonianum, p. 333 Müll., and s. v. obstitum, p. 193: si Vestinus attingeretur, i. e. ei bellum indiceretur, Liv. 8, 29; so Suet. Ner. 38.
      2. 2. In mal. part., aliquam, to touch: virginem, Ter. Hec. 1, 2, 61; Cat. 67, 20.
      3. 3. To touch in eating, to taste, crop: nulla neque amnem Libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam, Verg. E. 5, 26.
      4. 4. Of local relations, to come to a place, to approach, reach, arrive at (class.; esp. freq. in the histt.): aedīs ne attigatis, Plaut. Most. 2, 2, 37: ut primum Asiam attigisti, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 8: cum primis navibus Britanniam attigit, Caes. B. G. 4, 23: Siciliam, Nep. Dion, 5, 3: Syriam ac legiones, Tac. A. 2, 55: saltuosos locos, id. ib. 4, 45: Urbem, id. Or. 7 fin.: In paucis diebus quam Capreus attigit etc., Suet. Tib. 60; id. Calig. 44; id. Vesp. 4 al.
      5. 5. Transf., to touch, lie near, border upon, be contiguous to: TheseusAttigit injusti regis Gortynia tecta, Cat. 64, 75: Cappadociae regio, quae Ciliciam attingeret, Cic. Fam. 15, 4, 4; id. Pis. 16 fin.: (stomachus) utrāque ex parte tonsillas attingens, etc., id. N. D. 2, 54, 135: eorum fines Nervii attingebant, Caes. B. G. 2, 15: ITEM. COLLEGIA. QVAE. ATTINGVNT. EIDEM. FORO, Inscr. Orell. 3314: attingere parietem, Vulg. Ezech. 41, 6.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to touch, affect, reach: nec desiderium nos attigit, Lucr. 3, 922 (adficit, Lachm.): ante quam voluptas aut dolor attigerit, Cic. Fin. 3, 5, 16: nimirum me alia quoque causa delectat, quae te non attingit, id. Leg. 2, 1, 3: quo studio providit, ne qua me illius temporis invidia attingeret, id. Fam. 3, 10, 10: si qua de Pompeio nostro tuendocura te attingit, id. Att. 9, 11, A: erant perpauci, quos ea infamia attingeret, Liv 27, 11, 6: cupidus attingere gaudia, to feel, Prop. 1, 19, 9: vox, sonus, attigit aures, Val. Fl. 2, 452; Claud. B. Get: 412; Manil. 1, 326.
    2. B. Esp.
      1. 1. To touch upon in speaking, etc., to mention slightly: paucis rem, Plaut. Truc. 4, 4, 11: summatim attingere, Lucr. 3, 261: ut meos quoque attingam, Cat. 39, 13: quod perquam breviter perstrinxi atque attigi, Cic. de Or. 2, 49, 201; id. Fam. 2, 4 fin.: si tantummodo summas attigero, Nep. Pelop. 1, 1: invitus ea, tamquam vulnera, attingo, sed nisi tacta tractataque sanari non possunt, Liv. 28, 27: ut seditionem attigit, Tac. A. 1, 35: familiae (Galbae) breviter attingam, Suet. Galb. 3 al.
      2. 2. To touch, i. e. to undertake, enter upon some course of action (esp. mental), to apply one’s self to, be occupied with, engage in, to take in hand, manage: quae isti rhetores ne primoribus quidem labris attigissent, Cic. de Or. 1, 19, 87; cf. id. Cael. 12; id. Arch. 8: egomet, qui sero ac leviter Graecas litteras attigissem, id. de Or. 1, 18, 82: orationes, id. Or. 13, 41: poëticen, Nep. Att. 18, 5; so Suet. Aug. 85: liberales disciplinas omnes, id. Ner. 52: studia, id. Gram. 9: ut primum forum attigi, i. e. accessi, adii, applied myself to public affairs, Cic. Fam. 5, 8, 3: arma, Liv. 3, 19: militiam resque bellicas, Suet. Calig. 43: curam rei publicae, id. Tib. 13: ad Venerem seram, Ov. A. A. 2, 701.
      3. 3. (Acc. to I. B. 4.) To arrive somewhere: quod ab illo attigisset nuntius, Plaut. Bacch. 2, 2, 19 (cf. id. ib. 3, 5, 3: si a me tetigit nuntius).
      4. 4. (Acc. to I. B. 5.) To come near to in quality, to be similar; or to belong to, appertain to, to concern, relate to: quae nihil attingunt ad rem nec sunt usui, Plaut. Merc. 1, 1, 32: haec quemque attigit, id. ib. 1, 1, 20: attingit animi naturam corporis similitudo, Cic. Tusc. 4, 13, 30; id. Fam. 13, 7, 4; id. ad Q. Fr. 1, 1, 1: quae non magis legis nomen attingunt, quam si latrones aliqua sanxerint, id. Leg. 2, 5: Segestana, Centuripina civitas, quae cum officiis, fide, vetustate, tum etiam cognatione populi Romani nomen attingunt, id. Verr. 2, 5, 32: (labor) non attingit deum, id. N. D. 1, 9, 22: primus ille (locus), qui in veri cognitione consistit, maxime naturam attingit humanam, id. Off. 1, 6, 18; id. Tusc. 5, 33, 93; id. Fin. 5, 9.
      5. * 5. Si quid eam humanitus attigisset (for the usu. euphemism, accidisset), if any misfortune had happened to her, App. Mag. p. 337.
        Note: Ne me attiga atque aufer manum, Turp. ap. Non. p. 75, 30 dub. (Rib. here reads attigas, Com. Rel. p. 98): custodite istunc, ne attigat, Pac., Trag. Rel. p. 105 Rib.

* at-tinguo (adt-), no perf., tinctum, ĕre, v. a., to moisten, to sprinkle with a liquid, Veg. Art. Vet. 1, 11, 7.

* at-tĭtŭlo (adt-), āre, v. a., to name, entitle, Rufin. Orig.