Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

assĭdĕlae (ads-), ārum, f. [assideo], tables at which the priests sat and offered sacrifices, Paul. ex Fest. p. 17 Müll.

as-sĭdĕo (ads-, Fleck., Kayser, Rib., Merk., Halm, Weissenb.; both, K. and H.), sēdi, sessum, 2, v. n. [sedeo], to sit by or near a person or thing (syn. assido).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: qui apud carbones adsident, Plaut. Rud. 2, 6, 48: in Tiburti forte adsedimus ego et Marcus filius, Cic. de Or. 2, 55, 224: non adsidens et attente audiens, id. Brut. 55, 200.
    2. B. Esp.
      1. 1. To sit, stand, or be at one’s side, as attendant, aid, protector; absol. or with dat.: cum lacrimans in carcere mater noctes diesque adsideret, Cic. Verr. 2, 5, 43: principes Macedoniae hujus (Plancii) periculo commoti huic adsident, pro hoc laborant, id. Planc. 11 fin.: cum Pompeius P. Lentulo consuli frequens adsideret, id. Pis. 32, 80: qui (nobilium adulescentes) ibi adsidebant, Liv. 9, 46, 9: Ut assidens inplumibus pullis avis Serpentium adlapsus timet, Hor. Epod. 1, 19: adsidens foribus, Vulg. Sap. 6, 15; ib. 1 Macc. 11, 40; ib. Act. 26, 30.
        Hence, in judic. lang., t. t., to aid, assist one in the office of judge, to be an assessor (cf. assessor): rarus in tribunali Caesaris Piso, et si quando adsideret, atrox ac dissentire manifestus, Tac. A. 2, 57; Dig. 1, 22, 2; 1, 22, 3; 1, 22, 6 al.
      2. 2. Of the sick, to attend upon, take care of: adsidet aegrae, Ov. H. 20, 137: Adsidet una soror, Prop. 5, 3, 41: si alius casus lecto te adflixit, habes qui Adsideat, fomenta paret, medicum roget, etc., Hor. S. 1, 1, 82; Plin. Ep. 7, 19: adsidente amantissimā uxore, Tac. Agr. 45: adsidere valetudini, id. ib.
      3. 3. To be busily, assiduously engaged about a thing: litteris, Plin. Ep. 3, 5, 19: gubernaculis, to attend to, to mind, id. Pan. 81 fin.
  2. II. Transf.
    1. A. Of a place, to station one’s self before; and more freq. in a hostile sense, to be encamped before, sit down before, besiege, blockade; constr. with dat. or acc.; also pass.: adsidere sepultae urbis ruinis, Tac. H. 3, 35: prope moenia Romana adsidere, Liv. 26, 22: moenibus adsidet hostis, Verg. Cir. 267; Liv. 23, 19; 21, 25; Curt. 4, 3; Tac. H. 2, 22 al.: cum muros adsidet hostis, Verg. A. 11, 304: adsidendo castellum, Tac. A. 6, 43: arces, Sil. 9, 623: adsidebat oppugnabatque oppidum, Gell. 7, 1, 8: Amisumque adsideri audiebat, Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 830 P. (IV. 8 Gerl.): adsessos Capuae muros, Sil. 12, 453.
    2. * B. Poet., to be near one in qualities, i. e. to be like, to resemble (in prose, instead of it, accedo; opp. dissideo, q. v.): parcus Adsidet insano, Hor. Ep. 1, 5, 14 (sedet stulto proximus eique simillimus est, Crucq.; cf. in Gr. ἐγγὺς εἶναί τινι.
      Acc. to Schmid the figure is drawn from the sitting together of similar classes in the theatre).

as-sīdo (ads-, Ritschl, Fleck., B. and K., Dietsch; ass-, Roth), sēdi, no sup., 3, v. n., to sit down, seat one’s self somewhere, sit (syn. assideo).

      1. a. Absol.: Adsido; accurrunt servi; soccos detrahunt, Ter. Heaut. 1, 1, 72: adsidamus, si videtur, Cic. Ac. 1, 4, 14: Assidentem (Caesarem) conspirati specie officii circumsteterunt, Suet. Caes. 82.
      2. b. With an adjunct of place: in sellā apud magistrum adsideres, Plaut. Bacch. 3, 3, 28: hic, id. Stich. 1, 2, 35: hic in arā, id. Rud. 3, 3, 26: eo mulier adsidat, Cato, R. R. 157, 11: ut aves videre possint, ubi adsidant, Varr. R. R. 3, 5, 3: super aspidem, Cic. Fin. 2, 18, 59: aquila in culmine domūs assedit, Suet. Tib. 14: humi assidens, id. Ner. 53 al.
      3. c. With acc. (cf. assideo, II. A.): Hiempsal dextrā Adherbalem adsedit, Sall. J. 11, 3: se utrumque adsidere jussit, Aur. Vict. Caes. 10.
        Of an orator who sits down after he has finished his speech: Peroravit aliquando, adsedit; surrexi ego, he sat down, took his seat, Cic. Rosc. Am. 22: subito adsedit, cum sibi venenis ereptam memoriam diceret, id. Or. 37, 129: Set ubi adsedit, Catilina etc., Sall. C. 31, 7; 53, 1.

assĭdŭē (ads-), adv., v. 2. assiduus fin.

assĭdŭĭtas (ads-), ātis, f. [2. assiduus], a constant presence with any one (in order to serve, aid, etc.; cf. assideo, I. B. 1.; most freq. in Cic.).

  1. I. In gen.: medici adsiduitas, constant attendance, Cic. Att. 12, 33: cotidiana amicorum adsiduitas et frequentia, Q. Cic. Petit. Cons. 1, 3: eorum, qui abs te defensi sunt, id. ib. 1, 13: eandemque adsiduitatem tibi se praebuisse postridie, the same unceasing attendance, Cic. Deiot. 15, 42: summā adsiduitate cotidianā aliquem tractare, id. ad Q. Fr. 1, 3, 8.
    So of the constant attendance, in the assemblies, of candidates for office (cf.: habitare in oculis, Cic. Planc. 27, 66): altera pars petitionis, quae in populari ratione versatur, desiderat nomenclationem, blanditiam, adsiduitatem, etc., Q. Cic. Petit. Cons. 11, § 43: adsiduitatis et operarum harum cotidianarum putat esse consulatum, Cic. Mur. 9, 21: valuit adsiduitate, valuit observandis amicis, valuit liberalitate, id. Planc. 27 fin.: homo aut frugalitatis existimatione praeclara aut, id quod levissimum est, adsiduitate, id. Verr. 2, 1, 39.
    First in Suet., without access. idea, for constant presence, Suet. Tib. 10.
  2. II. Esp., with gen. of thing, with the idea of continuance in time, the continuance, duration, constancy of any thing; sometimes a frequent occurrence or repetition of it: adsiduitate molestiarum sensum omnem humanitatis ex animis amittimus, Cic. Rosc. Am. 53 fin.: adsiduitate cotidianā et consuetudine oculorum adsuescunt animi, id. N. D. 2, 38, 96: bellorum, id. Off. 2, 21, 74: epistularum, unbroken correspondence, id. Fam. 16, 25: orationis, id. Att. 16, 5, 2: dicendi adsiduitas aluit audaciam, id. Inv. 1, 3, 4: contubernii, Tac. Or. 5: spectaculorum, Suet. Aug. 43: concubitus, id. Dom. 22: opprobrii, Vulg. Eccli. 41, 9: ejusdem litterae, Auct. ad Her. 4, 12, 18.
    Without gen. of thing: talis in rem publicam nostram labor, adsiduitas, dimicatio, assiduity, unremitting application, Cic. Balb. 2, 6: adsiduitas illius non est, Vulg. Eccli. 7, 14: viri mendacis, ib. ib. 20, 27; 38, 28.

1. assĭdŭō (ads-), adv., v. 2. assiduus fin.

* 2. assĭdŭo (ads-), āre, v. a. [2. assiduus], to apply constantly: filio flagella, Vulg. Eccli. 30, 1.

1. assĭdŭus (ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf. infra, Gell. 16, 10, 15], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).

  1. I.
    1. A. Lit.: cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando, Cic. Rep. 2, 22, 40.
      So in the Twelve Tables: adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto, Gell. 16, 10, 5; cf. Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando, Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos; contrarios proletarios, id. ib.: assiduum ab aere dando, Quint. 5, 10, 55: adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando, Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.: ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt, Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.: assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat, Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.
    2. B. Meton., a rich person: noctīsque diesque adsiduo satis superque est, Plaut. Am. 1, 1, 14.
  2. II. Trop., adject. of a first-rate, classical writer: classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius, Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand: Proletario sermone nunc quidem utere, common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).

2. assĭdŭus (ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]: Itaque qui adest, adsiduus (est), Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,

  1. I. Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo): cum hic filius adsiduus in praediis esset, Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, § 3: fuit adsiduus mecum praetore me, id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15: semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc., Cic. Sen. 16, 56: suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt, id. Rosc. Am. 16, 47: flagitator, id. Brut. 5, 18: his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus, id. de Or. 2, 39, 162: Elevat adsiduos copia longa viros, Prop. 3, 31, 44: campus, Assiduis pulsatus equis, Ov. M. 6, 219: adsiduus in oculis hominum fuerat, Liv. 35, 10: hostis, adsiduus magis quam gravis, id. 2, 48: canes adsiduiores, Varr. R. R. 2, 9: circa scholas adsiduus, Suet. Tib. 11: (patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino, by the busy anvil, Juv. 14, 118: Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima, id. 5, 95: Quem cavat adsiduis sudibus, id. 6, 248: in mandatis illius maxime adsiduus esto, Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.
    So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).
    Hence sarcastically of parasites: urbani adsidui cives, quos scurras vocant, Plaut. Trin. 1, 2, 165.
  2. II. With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry): foro operam adsiduam dare, Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, Lucr. 4, 974: pars terraï perusta solibus adsiduis, id. 5, 252: imbres, id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16: motus, Lucr. 1, 995, and 4, 392; 2, 97: repulsus, id. 4, 106: casus, id. 5, 205: frequentia, Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.: adsidua ac diligens scriptura, Cic. Or. 1, 33, 150: recordatio, id. Fin. 1, 12, 41: deorum adsidua insidens cura, Liv. 1, 21: deprecatio justi adsidua, Vulg. Jac. 5, 16: (portae) adsiduus custos, Liv. 34, 9: longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc., Tac. Or. 38: sterilitates, Suet. Claud. 18: quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio, Juv. 8, 243: barbarorum incursus, Suet. Vesp. 8: vasa aurea adsiduissimi usūs, id. Aug. 71: ignis, Tib. 1, 1, 6: aqua, Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.: libidines, id. 2, 16, 14: Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas, Verg. G. 2, 149: nubes, Ov. M. 1, 66: gemitus, id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.
    Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal: lapsus Tectorum adsiduos, Juv. 3, 8: obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo, with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn: adsiduo ruptae lectore columnae, id. 1, 13.
    Hence adv., continually, constantly, without intermission.
  1. I. Form as-sĭdŭō (ads-): operam dare alicui, Plaut. Cist. 1, 3, 37: edere, id. Mil. 1, 1, 50: perpotare, id. Most. 4, 2, 60: esse cum aliquo, id. Truc. 2, 4, 68: quaerere aliquid, Plin. 26, 3, 8, § 16: adesse, Dig. 40, 4, 44.
    Far more freq.,
  2. II. Form assĭdŭē (ads-): ubi sum adsidue, scio, Ter. Hec. 2, 1, 20: in ore indisciplinatorum adsidue erit, Vulg. Eccli. 20, 26: Adsidue veniebat, Verg. E. 2, 4: homines nobiles adsidue unā scribere, Ter. Ad. prol. 16: adsidue cantare, Cic. Div. 1, 34, 74: alia, quae suis locis dicentur adsidue, Plin. 24, 1, 1, § 3: Cum assidue minores parentibus liberi essent, Quint. 6, 3, 67: agere aliquid, Ter. Heaut. prol. 29: ut oculis adsidue videmus, Cic. N. D. 2, 41, 104: audire aliquid, id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69: laudare aliquid, Vulg. Eccli. 51, 15: interrogari, ib. ib. 23, 11: litteris uti, Cic. Fam. 5, 15: convivari, Suet. Aug. 74: frequentare aedem, id. ib. 91: gestare aliquem ornatum, id. Calig. 52: DEFLERE ALIQVEM, Inscr. Grut. 950, 8: adsidue recens, Plin. 11, 53, 115, § 277.
    Comp not found.
    * Sup. assĭdŭissimē (ads-): Adsiduissime mecum fuit Dionysius, Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.