Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ap-pōno (adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter, Halm; app-, Merk., Kayser, K. and H., Weissenb.), pōsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a. (perf. apposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; App. ap. Prisc. p. 898 P.; cf. pono), to place, put, or lay at, near or by the side of a thing; to apply to, add, unite, etc. (class. in prose and poetry; syn.: addo, adicio, adjungo).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: adpone hic mensulam, Plaut. Most. 1, 3, 150: appositas instruxere epulis mensas, Ov. M. 8, 570; so id. ib. 8, 831: sitellam, Plaut. Cas. 2, 6, 11: Sy. Onus urget. Mi. At tu adpone, put it down then, id. Poen. 4, 2, 35: illam alteram apud me, quod bonist, adponito, id. Trin. 4, 3, 60: munera eorum illis apponentur, Vulg. Bar 6, 26: At istos rastros interea tamen adpone, Ter. Heaut. 1, 1, 37; so id. And. 4, 3, 10 al.: aër Omnibus est rebus circumdatus adpositusque, Lucr. 6, 1036; 3, 373: omnes columnae machinā appositā dejectae, Cic. Verr. 2, 1, 55, § 144: notam ad malum versum, id. Pis. 30; so id. Fam. 13, 6; cf. Suet. Claud. 16: manus ad os (eorum more, qui secreto aliquid narrant, Manut.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1: scalis appositis urbem defenderunt, Liv. 37, 5: adpositā aure ad glaciem, Plin. 8, 28, 42, § 103: adpositum in mensā lumen, Tac. A. 2, 31: paenulam ad vulnus, Suet. Ner. 49 et saep.: dominum Adpositum flavis in Simoenta vadis, Prop. 2, 9, 12.
      So freq. of the putting on of garments, crowns, etc.: cur tamen appositā velatur janua lauro, Ov. Tr. 3, 1, 39: gemmas toris, id. H. 9, 60 Loers; cf. the same, id. ib. 7, 100: meretrix Appositā populum submovet ante serā, id. Am. 3, 14, 10 (cf.: ponere seram, Juv. 6, 347): candelam valvis, i. e. to set fire to, Juv. 9, 98 al.
    2. B. Esp.
      1. 1. Freq. as t. t. of food, dishes, to serve up, set before one (cf. Gr. παρατίθημι; the simple verb pono is often so used, q. v.): adposita sit cena, Plaut. Trin. 2, 4, 69: apposuit eis mensam, Vulg. Act. 16, 34: adpositum est ampliter, Plaut. Mil. 3, 1, 160: apposuit patellam, Cic. Verr. 2, 4, 22: Cenabat apud eum: argentum ille ceterum purum apposuerat, etc., id. ib. 4, 22, 49; id. Tusc. 5, 32, 91; id. Att. 6, 1; 14, 21; Liv. 1, 7; Plin. 8, 51, 78, § 210: convivis panem et obsonia apponere, Suet. Calig. 37; id. Caes. 43; id. Tib. 34; id. Galb. 12; Vitr. 13: Appositaque est eis ciborum magna praeparatio, Vulg. 4 Reg. 6, 23 al.; Albanum sive Falernum Te magis appositis delectat, Hor. S. 2, 8, 17; 2, 8, 69 al.
      2. 2. Aliquem alicui or alicui rei, to appoint or designate one to any service or duty, to place in any station, to join to as an aid: custodem Tullio me apponite, Cic. Div. in Caecil. 16, 51; so Tac. A. 4, 60; cf.: adpositus custodiae (dat.), id. ib. 1, 6; 2, 68: accusator apponitur civis Romanus, Cic. Verr. 2, 1, 29, § 74; so id. ib. 2, 1, 5, § 41 fin.: calumniatores, id. ib. 2, 2, 10: praevaricatorem, id. Phil. 2, 11: non illicitatorem venditor adponet, id. Off. 3, 15, 61; cf. id. Verr. 2, 1, 54: custodes, Nep. Dion, 4, 5: moderator et magister consulibus appositus, Liv. 2, 18, 6; so, rectorem, Suet. Aug. 48: scrutatores, id. Claud. 35 al.
      3. 3. To put to something by way of increase, to add to, superadd (rare; cf. addo, adicio): nihil his novum adposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; id. Trin. 4, 3, 18: aetas illi, quos tibi dempserit, adponet annos, Hor. C. 2, 5, 15: exemplum, Gell. 1, 13, 9: si quis apposuerit ad haec, apponet Deus super illum etc., Vulg. Apoc. 22, 18; ib. Gen. 49, 32.
  2. II. Trop.
    1. A. Of the mind, to apply (eccl. Lat.): appone cor ad doctrinam, Vulg. Prov. 22, 17: apposui cor meum, ut etc., ib. Eccl. 8, 16.
    2. B. In eccl. Lat., after the Hebrew, of an act, to do further, also to do something: non apponet, ut complacitior sit adhuc? Vulg. Psa. 76, 8; so ib. Act. 12, 3: apposuerunt adhuc peccare, ib. Psa. 77, 17; 88, 23.
    3. C. With a dat. of end, to set down for something, count, reckon, or consider as, to hold as (very rare): cum is nil promereat, postulare id gratiae adponi sibi, Ter. And. 2, 1, 32 (addi in gratiam suam, Don.): aliquid lucro, Hor. C. 1, 9, 15.
      Hence, appŏsĭ-tus (adp-), a, um, P. a., put or applied to, etc.
    1. A. Of relations of space, placed or situated at or near to, contiguous to, bordering upon; constr. with dat.: regio mari adposita, Plin. 3, 18, 22, § 126: platanus itineri, id. 12, 1, 5, § 9: castellum Lupiae flumini adpositum, Tac. A. 2, 7.
      Trop.: audacia fidentiae non contrarium, sed appositum ac propinquum, Cic. Inv. 2, 54, 165.
    2. B. Metaph.
      1. 1. Fit, proper, suitable, appropriate, apposite, etc. (like aptus, q. v.; hence in MSS. freq. interchanged with it; cf. Spald. ad Quint. 3, 11, 9); constr. with ad (in this signif. very freq. in Varr. and Cic.; elsewhere very rare, perh. not found except in Quint. and Gell.): ager ad vitem adpositus, Varr. R. R. 1, 7, 5: loca adposita ad faenum, ad vinum, ad oleum, id. ib. 1, 23, 1: equus ad medendum adpositus, id. ib. 2, 7, 5: (gallinae) adpositissimae ad partum, id. ib. 3, 9, 9; 2, 10, 4: menses ad agendum maxime appositi, Cic. Verr. 2, 1, 11; 2, 5, 41 fin.; id. Att. 3, 14: multo appositior ad deferenda, id. Verr. 2, 4, 57: argumentatio appositissima ad judicationem, id. Inv. 1, 14.
      2. * 2. Inclined to; constr. with dat.: judex juri magis an aequo sit adpositus, Quint. 4, 3, 11 (cf.: adclinis falsis animus, Hor. S. 2, 2, 6).
      3. 3. Subst.: appŏsĭtum, i, n., in rhet. and gram., an epithet, adjective: adposita, quae epitheta dicuntur, ut dulce mustum, Quint. 8, 2, 10; 2, 14, 3; 9, 4, 24.
        Hence, appŏsĭtē, adv., suitably, fitly, etc.: ad persuasionem, Cic. Inv. 1, 5; cf. Spald ad Quint. 2, 15, 3 praeclare et apposite et facete scribere, Gell. 2, 23, 11 (comp. and sup not used).