Lewis & Short

ad-dūco, xi, ctum, 3, v. a. (adduce for adduc, Plaut. Poen. 1, 3, 15; Ter. Ph. 2, 1, 29; Afr. ap. Non. 174, 32: adduxti for adduxisti, Ter. Heaut. 4, 6, 15; id. Eun. 4, 7, 24: adduxe = adduxisse, Plaut. Rud. 4, 4, 3), to lead to, to bring or convey to, draw to any place or to one’s self (opp. abduco, q. v.; syn.: adfero, apporto, adveho, induco).

  1. I. Lit.: quaeso, quī possim animum bonum habere, qui te ad me adducam domum, Plaut. Ps. 3, 2, 78: ille alter venit, quem secum adduxit Parmenio, Ter. Eun. 4, 4, 27; Afr. ap. Non. 174, 32: quos secum Mitylenis Cratippus adduxit, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 5: Demetrius Epimachum secum adduxit, Vitr. 10, 22, 262.
    With ad: ad lenam, Plaut. As. 5, 2, 65; cf. id. Mil. 3, 1, 193: ad cenam, Lucil. ap. Non. 159, 25 (cf.: abduxi ad cenam, Ter. Heaut. 1, 2 9): adduxit ea ad Adam, Vulg. Gen. 2, 19; ib. Marc. 14, 53.
    Or with a local adv.: tu istos adduce intro, Plaut. Poen. 5, 3, 54: quia te adducturam huc dixeras eumpse non eampse, id. Truc. 1, 2, 31; so Ter. And. 5, 3, 29: adduc huc filium tuum, Vulg. Luc. 9, 41.
      1. 2. In gen., without regard to the access. idea of accompanying, to lead or bring a person or thing to a place, to take or conduct from one place to another (of living beings which have the power of motion, while affero is properly used of things: attuli hunc. Pseud. Quid? attulisti? Ca. Adduxi volui dicere, Plaut. Ps. 2, 4, 21).
        So of conducting an army: exercitum, Cic. Att. 7, 9: aquam, to lead to, id. Cael. 14.
        With in: gentes feras in Italiam, Cic. Att. 8, 11, 2; cf. Oud. ad Caes. B. G. 4, 22, and Auct. B. G. 8, 35: in judicium adductus, Cic. Rosc. Am. 10, 28: adducta res in judicium est, id. Off. 3, 16, 67; so id. Clu. 17.
        With dat.: puero nutricem adducit, Ter. Hec. 5, 2, 4: qui ex Gallia pueros venales isti adducebat, Cic. Quint. 6.
        Poet. with acc.: Diae telluris ad oras applicor et dextris adducor litora remis, Ov. M. 3, 598 (cf. advertor oras Scythicas, id. ib. 5, 649, and Rudd. II. p. 327): adducere ad populum, i. e. in judicium populi vocare, Cic. Agr. 2, 6.
        Of a courtesan, to procure: puero scorta, Nep. Dion, 5: paelicem, Ov. Fast. 3, 483.
        Poet. also of a place, which is, as it were, brought near. Thus Hor. in describing the attractions of his Sabine farm: dicas adductum propius frondere Tarentum, Ep. 1, 16, 11.
    1. B. Esp.
      1. 1. To bring a thing to a destined place by drawing or pulling, to draw or pull to one’s self: tormenta eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, Cic. Tusc. 2, 24: adducto arcu, Verg. A. 5, 507; so, adducta sagitta, id. ib. 9, 632: utque volat moles, adducto concita nervo, Ov. M. 8, 357: adducta funibus arbor corruit, id. ib. 775: funem, Caes. B. G. 3, 14: so Luc. 3, 700: colla parvis lacertis, Ov. M. 6, 625: equos, id. Fast. 6, 586.
        Hence trop.: habenas amicitiae, to tighten, Cic. Lael. 13, 45; cf. Verg. A. 9, 632, and 1, 63.
      2. 2. Of the skin or a part of the body, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, Ov. M. 3, 397: sitis miseros adduxerat artus, Verg. G. 3, 483; so, frontem (opp. remittere), to contract: interrogavit, quae causa frontis tam adductae? a brow so clouded? Quint. 10, 3, 13; so Sen. Benef. 1, 1.
  2. II. Fig.
    1. A. To bring a person or thing into a certain condition; with ad or in: numquam animum quaesti gratiā ad malas adducam partīs, Ter. Hec. 5, 3, 38: rem adduci ad interregnum, Cic. Att. 7, 9: ad arbitrium alterius, id. Fam. 5, 20: ad suam auctoritatem, id. Deiot. 10, 29: numquam prius discessit, quam ad finem sermo esset adductus, Nep. Ep. 3: iambos ad umbilicum adducere, Hor. Epod. 14, 8: in discrimen extremum, Cic. Phil. 6, 7; cf. Liv. 45, 8: in summas angustias, Cic. Quint. 5: in invidiam falso crimine, id. Off. 3, 20: in necessitatem, Liv. 8, 7: vitam in extremum, Tac. A. 14, 61.
    2. B. To bring or lead one to a certain act, feeling, or opinion; to prompt, induce, prevail upon, persuade, move, incite to it; with ad, in, or ut (very freq. and class., and for the most part in a good sense; while seducere and inducere denote instigating or seducing to something bad, Herz. Caes. B. G. 1, 3; although there are exceptions, as the foll. examples show): ad misericordiam, Ter. Heaut. 5, 2, 42: ad nequitiem, id. Ad. 3, 3, 4: ad iracundiam, ad fletum, Cic. Brut. 93, 322: quae causa ad facinus adduxit, id. Rosc. Am. 31: in metum, id. Mur. 24: in summam exspectationem, id. Tusc. 1, 17: in spem, id. Att. 2, 22: in opinionem, id. Fam. 1, 1: in suspicionem alicui, Nep. Hann. 7: ad paenitentiam, Vulg. Rom. 2, 4; ib. 10, 19.
      With gerund: ad suspicandum, Cic. Pr. Cons. 16: ad credendum, Nep. Con. 3.
      With ut: adductus sum officio, fide, misericordia, etc., ut onus hoc laboris mihi suscipiendum putarem, Cic. Verr. 1, 2: nullo imbre, nullo frigore adduci, ut capite operto sit, id. de Sen. 10: id. Cat. 1, 2; id. Fam. 3, 9; 6, 10, etc.; Caes. B. G. 6, 12; Liv. 4, 49 al.
      And absol. in pass.: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi, Cic. Verr. 1, 3: his rebus adducti, being induced, Caes. B. G. 1, 3; 6, 10.
      With quin: adduci nequeo quin existimem, Suet. Tib. 21.
      With inf.: facilius adducor ferre humana humanitus, Afr. ap. Non. 514, 20.
    3. C. Adducor with inf., or with ut and subj. = adducor ad credendum, πείθομαι, to be induced to believe: ego non adducor, quemquam bonum ullam salutem putare mihi tanti fuisse, Cic. Att. 11, 16: ut jam videar adduci, hanc quoque, quae te procrearit, esse patriam, id. Leg. 2, 3: illud adduci vix possum, utvideantur, id. Fin. 1, 5, 14; id. ib. 4, 20, 55; Lucr. 5, 1341.
      Hence, adductus, a, um, P. a.
    1. A. Drawn tight, stretched, strained, contracted.
      Trop.: vultus, Suet. Tib. 68: frons in supercilia adductior, Capitol. Ver. 10; cf. Plin. Ep. 1, 16.
      Hence,
    2. B. Of place, narrow, contracted, strait: (Africa) ex spatio paulatim adductior, Mel. 1, 4.
    3. C. Of character, strict, serious, severe: modo familiaritate juvenili Nero et rursus adductus, quasi seria consociaret, Tac. A. 14, 4: adductum et quasi virile servitium, id. ib. 12, 7: vis pressior et adductior, Plin. Ep. 1, 16.
      Sup. not used.
      Adv. only in comp. adductĭus,
      1. 1. More tightly: adductius contorquere jacula, Aus. Grat. Act. 27.
      2. 2. Trop., more strictly: imperitare, Tac. H. 3, 7: regnari, id. Germ. 43.