Lewis & Short

ac-curro (adc.), cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n., to run to a place, to come to by running, to hasten to.

  1. I. Lit. constr. absol., with ad and in: expeditus facito ut sis, si inclamāro ut accurras, Cic. Att. 2, 20; 12, 18 (accucurrisse); 13, 48: cupide ad praetorem accurrit, Cic. Verr. 2, 5, 3; so Caes. B. G. 1, 22; ib. 3, 5; Sall. J. 106, 2: in Tusculanum, Cic. Att. 15, 3: ad gemitum collabentis, Tac. A. 2, 31: in castra, Caes. B. Alex. 53: in auxilium accucurrerunt, Suet. Calig. 58: ad visendum, id. Ner. 34: auxilio suis, Sall. J. 101, 10.
    Impers.: accurritur ab universis, Tac. A. 1, 21.
  2. II. Trop., of ideas: istae imagines ita nobis dicto audientes sunt, ut simul atque velimus accurrant, come up, present themselves, Cic. Div. 2, 67, 138.