Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

abdĭcātĭo, ōnis, f. [abdĭco], a renouncing, disowning.

    1. 1. Jurid. t. t.: hereditatis, Cod. Just. 6, 31, 6: liberorum, disinheriting, ib. 6, 8, 47; Quint. 7, 4, 27; 3, 6, 77; 7, 1, 15; Plin. 7, 45, 46, § 150 al.; cf. Dirksen, Versuch., etc., Leipz. 1823, p. 62 sq.
    2. * 2. Polit. t. t., a renunciation of an office, abdication: dictaturae, Liv. 6, 16 fin.

abdĭcātīvē, adv., v. abdicativus.

abdĭcătīvus, a, um, adj. [abdĭco]. In later philos. lang. = negativus, negative (opp. to dedicativus, affirmative), Pseudo ysp. Dogm. Plat. p. 30 Elm. (266 Ord.); Mart. Cap. 4, p. 121.
Adv.: abdĭcātīvē, negatively: concludere, Mart. Cap. 4, p. 128.

abdĭcātrix, īcis, f. [abdĭco], she that renounces or disclaims any thing (eccl. Lat.): misericordiae (humanitas), Salv. adv. Avar. 11, p. 76.

1. ab-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (prop. to indicate, announce something as not belonging to one; hence),

  1. I. In gen., to deny, disown, refuse, reject.
    With acc. und inf.: mortem ostentant, regno expellunt, consanguineam esse abdicant, deny her to be, Pac. ap. Non. 450, 30 (Trag. Rel. p. 84 Rib.): abdicat enim voluptati inesse bonitatem, Pseudo Apul. de Dogm. Plat. 3 init.
    With acc. (so very freq. in the elder Pliny): naturam abdico, Pac. ap. Non. 306, 32 (Trag. p. 120 Rib.): ubi plus mali quam boni reperio, id totum abdico atque eicio, Cic. de Or. 2, 24, 102: legem agrariam, Plin. 7, 30, 31, § 116: corticem, id. 13, 22, 43, § 124: ea (signa) in totum, id. 10, 4, 5, § 16; cf.: utinam posset e vita in totum abdicari (aurum), be got rid of, id. 33, 1, 3, § 6: omni venere abdicata, id. 5, 17, 15, § 73 al.
  2. II. In partic.
    1. A. Jurid. t. t., to renounce one, partic. a son, to disinherit (post-Aug.): qui ex duobus legitlmis alterum in adoptionem dederat, alterum abdicaverat, Quint. 3, 6, 97; cf.: minus dicto audientem fllium, id. 7, 1, 14: ex meretrice natum, id. 11, 1, 82 al.: quae in scholis abdicatorum, haee in foro exheredatorum a parcntibus ratio cst, id. 7, 4, 11.
      Absol.: pater abdicans, Quint. 11, 1, 59; cf.: filius abdicantis, id. 4, 2, 95; and: abdicandi jus, id. 3, 6, 77.
      Hence, patrem, to disoun, Curt. 4, 10, 3.
    2. B. Polit. t. t.: abdicare se magistratu, or absol. (prop. to detach one’s self from an office, hence), to renounce an office, to resign, abdicate (syn.: deponere magistratum): consules magistratu se abdicaverunt, Cic. Div. 2, 35, 74; so, so magistrutu, id. Leg. 2, 12, 31; Liv. 4, 15, 4 al.: se dictatu. rā, Caes. B. C. 3, 2; Liv. 2, 31, 10; 9, 26, 18 al.: sc consulatu, id. 2, 2, 10; Vell. 2, 22, 2: se praeturā, Cic. Cat. 3, 6, 14: se aedilitate, Liv. 39, 39, 9 etc. Likewise: se tutelā, Cic. Att. 6, 1, 4; and fig.: se scriptu, Piso ap. Gell. 6, 9, 4; cf.: eo die (Antonius) se non modo consulatu, sed etiam libertate abdicavit, Cic. Phil. 3, 5, 12.
      Absol.: augures rem ad senatum; senatus, ut abdicarent consules: abdicaverunt, Cic. N. D. 2, 4, 11.
        1. b. With acc. a few times in the historians: (patres) abdicare consulatum jubentes et deponere imperium, Liv. 2, 28 fin.: abdicando dictaturam, id. 6, 18, 4.
          In pass.: abdicato magistratu, Sall. C. 47, 3; cf.: inter priorem dictaturam abdicatam novamque a Manlio initam, Liv. 6, 39: causa non abdicandae dictaturae, id. 5, 49 fin.

2. ab-dīco, xi, ctum, 3, v. a. A word peculiar to augural and judicial lang. (opp. addīco).

  1. * I. Of an unfavorable omen, nod to assent to: cum tres partes (vineae) aves abdixissent, Cic. Div. 1, 17, 31.
  2. II. In judicial lang.: abdicere vindicias ab aliquo, to take away by sentence (= abjudicare), Dig. 1, 2, 24 (cf. Liv. 3, 56, 4).

abdĭtē, adv., v. abdo, P. a. fin.

abdĭtīvus, a, um, adj. [abdo].

  1. I. Removed or separated from = remotus, sejunctus: a patre, Plaut. Poen. prol. 65.
  2. II. ABDITIVI: abortivi, Paul. ex Fest. p. 22 Müll. (without an example).

abdĭtus, a, um, Part. of abdo.

ab-do, ĭdi, ĭtum, 3, v. a. [2. do].

  1. I. Lit., to put away, remove: and abdere se, to go away, betake one’s self to some place: ex conspectu eri sui se abdiderunt, Plaut. Ps. 4, 7, 5: pedestres copias paulum ab eo loco abditas in locis superioribus constituunt, removed, withdrawn, Caes. B. G. 7, 79, 2; so with ab: ascensu abdito a conspectu, Liv. 10, 14, 14: procul ardentes hinc precor abde faces, remove, Tib. 2, 1, 82.
    The terminus ad quem is usually expressed by in with acc.: abdidit se in intimam Macedoniam quo potuit longissime a castris, Cic. Fam. 13, 29, 4; so, se in contrariam partem terrarum, id. Mur. 41, 89: se in classem, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2: se in Menapios, to depart, Caes. B. G. 6, 5, 5: In silvam Arduennam, id. ib. 5, 3, 4: exercitum in interiora, to uithdraw, Vell. 2, 110, 3: ea in insulam Seriphon abdita est (= ex humanā societate quasi expulsa), banished, exiled, Tac. A. 2, 85: se in bibliothecam, i. e. to retire to, Cic. Fam. 7, 28; cf.: se totum in litteras, id. ib. 7, 33, 2.
    Rarely with other prepositions or with local adv.: Audisne haec, Amphiaraë, sub terram abdite? Poët. (Att.?) ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60; so with sub, Lucr. 4, 419: se rus, Ter. Hec. 1, 2, 99: se domum, Cic. Pis. 38, 92: se Arpinum, id. Att. 9, 6, 1.
  2. II. Transf., to hide, conceal, keep secret, etc. (syn.: occulto, recondo); constr. aliquid, without or with in and abl., with other prepositions, with abl. only, or dat., with a localadv.
          1. (α) Aliquid: quae partes corporisaspectum essent deformem habiturae, eas contexit atque abdidit (natura), Cic. Off. 1, 35, 126: amici tabellas, id. Pis. 17, 39: lacrimas, operire luctum, Plin. Ep. 3, 16, 6: abduntur (delphini) occultanturque incognito more, Plin. H. N. 9, 8, 7, § 22; cf.: occultare et abdere pavorem, Tac. H. 1, 88: pugnare cupiebant, sed retro revocanda et abdenda cupiditas erat, Liv. 2, 45, 7; so, sensus suos penitus, Tac. A. 1, 11: aliquid dissimulata offensione, id. ib. 3, 64.
          2. (β) With in and abl.: cum se ille fugiens in scalarum tenebris abdidisset, Cic. Mil. 15, 40; cf.: qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditoscompulit unum in locum, id. Inr. 1, 2, 2: abditi in tabernaculis, Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.: in silvis, id. ib. 9, 19, 6: penitus qui in ferrost abditus aër, Lucr. 6, 1037 al.
          3. (γ) With other prepp.: cultrum, quem sub veste abditum habebat, Liv. 1, 58 fin.; cf. Ov. M. 10, 715: ferrum carvo tenus hamo, id. ib. 4, 719.
            (ὀ) With abl.: caput cristatā casside, Ov. M. 8, 25: corpus corneā domo, Phaedr. 2, 6, 5: gladium sinu, Tac. A. 5, 7: latet abditus agro, Hor. Ep. 1, 1, 5: hunc (equum) abde domo, Verg. G. 3, 96: ita se litteris abdiderunt, at, etc., Cic. Arch. 6, 12; v. Halm ad h. l.
            (ε) With dat. (poet.): lateri capulo tenus abdidit ensem, he baried, Verg. A. 2, 553.
            (ζ) With local adv.: corpus humi, Flor. 4, 12, 38.
            Hence. abditus, a, um, P. a., hidden, concealed, secreted, secret (syn.: reconditus, abscontlitus, occultus, retrusus): sub terram abditi, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60: vis abdita quaedum, Lucr. 5, 1233: res occultae et penitus abditae, Cic. N. D. 1, 19: sunt innumerabiles de his rebus libri neque abditi neque obscuri, id. de Or. 2, 20, 84: haec esse penitus in mediā philosophiā; retrusa atque abdita, id. ib. 1, 19, 87 al.: oppida, remote, Cod. Th. 15, 1, 14.
            Comp. abditior, Aug. Conf. 5, 5; 10, 10.
            Sup. abditissimus, Aug. Enchir. c. 16.
  3. II. In the neutr.: abdĭtum, i, subst.: terrai abdita, Lucr. 6, 809; so, abdita rerum (= abditae res), Hor. A.P. 49: in abdito coire, in concealment, secretly, Plin. 8, 5, 5, § 13.
    Adv.: abdĭtē secretly: latuisse, Cic. Verr. 2, 2, 73, § 181; Ambros. Job et Dav. 1, 9, 29.