Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Dandări (Tindări), ōrum, m., Δανδάριοι, a Scythian tribe in Asiatic Sarmatia, S. E. of the Palus Maeotis, Plin. 6, 7, 7, § 19: also called Dandăridae, Tac. A. 12, 15; and their country Dandă-rica, id. ib. 16.

tĭāra, ae, f., or tĭāras, ae, m., = τιάρα or τιάρας, the head-dress of the Orientals, a turban, tiara: rectam capite tiaram gerens, Sen. Ben. 6, 31, 8: sceptrumque sacerque tiaras, Verg. A. 7, 247; cf. Plaut. Pers. 4, 2, 2; Ov. M. 11, 181; Val. Fl. 6, 700; Juv. 6, 516; 10, 267; Just. 1, 2, 3; App. M. 10, p. 253, 30.

* tĭārātus, a, um, adj. [tiara], wearing a turban, turbaned: reges, Sid. Ep. 8, 3 fin.

Tibarāni, ōrum, m., a people in Cili, cia, upon Mount Amanus, Cic. Fam. 15, 4, 10.

Tĭbărēni, ōrum or ūm, m., = Τιβαρηνοί, a people of Asia, on the Black Sea, Mel. 1, 2, 5; 1, 19, 10; Val. Fl. 5, 148.

Tĭbĕrēĭus, a, um, v. Tiberius, II. 3.

Tĭbĕrĭānus, a, um, v. Tiberius, II. 2.

Tĭbĕrīnis, ĭdis, v. Tiberis, I. B.

Tĭbĕrīnus, v. Tiberis, I. A.

Tĭbĕris, is, also contr., Tibris (Ty-bris), is or ĭdis, m.

  1. I. The river Tiber, now Tevere: Tiberis antea Tybris appellatus et prius Albula, Plin. 3, 5, 9, § 53; cf. Liv. 1, 3.
          1. (α) Form Tiberis, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 53; Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); Cic. Att. 13, 33, 4; 12, 19, 1; id. Rosc. Am. 35, 100; id. Mil. 15, 41; Liv. 1, 7; 5, 13; 24, 9; 30, 38; Hor. C. 1, 2, 13; 1, 29, 12; 2, 3, 18; id. S. 1, 9, 18; 2, 1, 8; 2, 3, 292; id. Ep. 1, 11, 19.
          2. (β) Form Tibris (Tybris; only in the poets), Verg A. 2, 782: Tibrim, id. ib. 3, 500: Thybridis, Ov. M. 15, 432; Luc. 6, 810: Tibride, Claud. in Eutr. 2, 127.
            Hence,
    1. A. Tĭbĕrīnus (Tībrī-nus, Claud. Laud. Seren. 16; Sid. Carm. 7, 75), a, um, adj., of or belonging to the Tiber, Tiberine: ostium, Cic. Imp. Pomp. 12, 33; Verg. A. 1, 13; Ov. F. 4, 329: undae, Hor. C. 3, 12, 7: flumen, Verg. A. 11, 449; Hor. Ep. 1, 11, 4: lupus, taken in the Tiber, id. S. 2, 2, 31: campus, Plin. 34, 6, 11, § 25: gramen, Claud. VI. Cons. Hon. 182: pater, i. e. Father Tiber, as a river-god, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 55 Vahl.); Verg. G. 4, 369; cf. deus, id. A. 8, 31.
      1. 2. Subst.: Tĭ-bĕrīnus, i, m.
        1. a. The Tiber: hac quondam Tiberinus iter faciebat, Prop. 4 (5), 2, 7; Verg. A. 7, 30; Ov. F. 4, 291; 6, 105.
        2. b. A king of Alba, after whom the river is said to have been named, Varr. L. L. 5, §§ 29 and 71 Müll.; Liv. 1, 3; Ov. F. 2, 389; id. M. 14, 614.
    2. B. Tĭbĕrīnis, ĭdis, adj. f., of or belonging to the Tiber, Tiberine: Nym phae, Ov. F. 2, 597.
  2. II. Personified: Tibris (Tybris), the river-god Tiber, Verg. A. 8, 72; 10, 421.

Tĭbĕrĭus, ii, m.

  1. I. In gen., a Roman prænomen (abbrev. Ti.); as, Ti. Sempronius Gracchus, Ti. Claudius Asellus, Ti. Claudius Nero.
  2. II. In partic., the emperor Tiberius (whose full name is Ti. Claudius, Ti. F. Nero).
    Hence,
      1. 1. Tĭbĕ-rĭus (-rĕus), a, um, adj., of or belonging to the emperor Tiberius, Tiberian: marmor, Plin. 36, 7, 11, § 55.
      2. 2. Tĭbĕrĭā-nus, a, um, adj., of Tiberius, Tiberian: domus, Suet. Vit. 15: scorta, id. ib. 3: tempora, Tert. adv. Marc. 4, 7: vetus S. C., Sid. Ep. 1, 7 fin.: pira, a kind of which Tiberius was particularly fond, Plin. 15, 15, 16, § 54.
      3. 3. Tĭbĕrēĭus, a, um, adj., of Tiberius: aula, Stat. S. 3, 3, 66.

tĭbī̆, v. tu.

tībĭa, ae, f., the large shin-bone, tibia (cf. sura).

  1. I. Lit.: alterum (os) a priore parte positum, cui tibiae nomen est, Cels. 8, 1 fin.: et in crure (recedit) tibia a surā, id. 8, 11.
    1. B. In gen., the shin-bone, shin, leg: posse fieri ut genu esset aut tibia aut talus, Plin. Ep. 1, 20, 15: sinistram fregit tibiam, Phaedr. 5, 7, 8.
  2. II. Transf., a pipe, flute (orig. made of bone; syn. fistula): age tibicen, refer ad labias tibias, Plaut. Stich. 5, 4, 41: si tibiae inflatae non referant sonum, Cic. Brut. 51. 192: quemadmodum tibicen sine tibiis canere non possit, id. de Or. 2, 83, 338: et fidibus et tibiis canere, Quint. 1, 10, 14: cantus tibiarum, id. 1, 11, 7: tibia digitis pulsata canentum, Lucr. 4, 585: modulate canentes tibiae, Cic. N. D. 2, 8, 22: septenarios ad tibiam fundere, id. Tusc. 1, 44, 107: ubi curva choros indixit tibia Bacchi, Verg. A. 11, 737: biforem dat tibia cantum, id. ib. 9, 618: tibia non ut nunc orichalco vincta tubaeque Aemula, sed tenuis simplexque, Hor. A. P. 202: Phrygio curva sono, Tib. 2, 1, 86: sub cantu querulae tibiae, Hor. C. 3, 7, 30: acris, id. ib. 1, 12, 1: Berecyntia, id. ib. 3, 19, 19; 4, 1, 23: sonante mixtum tibiis carmen lyra, id. Epod. 9, 5: adunco tibia cornu, Ov. M. 3, 533: infracto Berecynthia tibia cornu, id. ib. 11, 16: longa, id. F. 6, 698: scienter tibiis cantasse, Nep. praef. 1; id. Epam. 2, 1: dextera tibia alia quam sinistra, perh. treble and bass pipes, Varr. R. R. 1, 2, 15; cf.: modos fecit Flaccus Claudii filius; tibiis paribus dextris et sinistris, i. e. at first with a pair of treble and then with a pair of bass pipes, Didasc. Ter. And.; cf.: acta primum tibiis imparibus, deinde duabus dextris, id. Heaut.; v. Serv. ad Verg. A. 9, 618; and v. Dict. of Antiq. s. v.
    Prov.: paene apertis, ut aiunt, tibiis, from all the holes, with a loud voice, Quint. 11, 3, 50 Spald.

tībĭālis, e, adj. [tibia].

  1. I. Of or belonging to the shin-bone or tibia, tibial; hence, subst.: tībĭāle, is, n., a warm wrappage about the shins, a kind of stockings or leggings: hieme feminalibus et tibialibus muniebatur, Suet. Aug. 82: si miles tibiale vel umerale alienavit, Dig. 49, 16, 14, § 1.
  2. II. Of or belonging to the flute, flute-: harundo tibialis calami, used for flutes, Plin. 16, 36, 66, § 168: tibialis aura gemit, Sid. Ep. 9, 13 in carm. 2 med.

tībĭārĭus, ii, m. [tibia], a pipe-maker, flute-maker, Inscr. Orell. 4292.

tībīcen, ĭnis, m. [contr. from tībĭĭcen, from tibia-cano], a piper, flute-player, flutist.

  1. I. Lit.: age, tibicen, refer ad labias tibias, suffla celeriter tibi buccas, Plaut. Stich. 5, 4, 41: si tibiae non referant sonum, abiciendas sibi tibicen putat, Cic. Brut. 51, 192: tibicen sine tibiis canere non potest, id. de Or. 2, 83, 338; id Leg. 2, 24, 62; id. Ac. 2, 7, 20; id. Dom. 47 123; id. Agr. 2, 34, 93; Hor. Ep. 2, 1, 98; id. A. P. 415: tibicines abierunt, Liv. 9, 30, 5: funus celebratumpraecedente tibicine, Plin. 10, 43, 60, § 122; Val. Max. 2, 5, 4: transit idem jurisconsultus tibicinis Latini modo, i. e. preludes or rehearses the legal formulas (as the flutist accompanies the actors), Cic. Mur. 12, 26.
    Sing. collect.: crebro tibicine, Cic. Sen. 13, 44.
  2. II. Transf., a kind of pillar, support, or prop of a building, Cat. 61, 158; Ov. F. 4, 695: urbem colimus tenui tibicine fultum, Juv. 3, 193.
    Of Atlas, supporting the heaven, Arn. 2, 92; cf.: tibicines in aedificiis dici existimantur a similitudine tibiis canentium, qui ut cantantes sustineant, ita illi aedificiorum tecta, Fest. p. 366 Müll.

tībīcĭna, ae, f. [tibicen], a female fluteplayer, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 104 Müll. (p. 175 Vahl.); Plaut. Stich. 4, 1, 36 sq.; 2, 2, 56; id Most. 4, 3, 2 al.; Ter. Ad. 5, 7, 7 sq.; Hor. Ep. 1, 14, 25; Ov. F. 6, 687; Juv. 2, 90; Mart. 14, 64, 1; Gell. 1, 11, 7.

tībīcĭnātor, αὐλητής, Gloss. Cyrill. [tibicino].

tībīcĭnĭum, ii, n. [tibicen], a playing upon the pipe or flute, a piping, fluting (class.): tibicinii scientia, Cic. N. D. 2, 8, 22; id. Or. 58, 198; App. Flor. p. 341, 28; 342, 20; Gell. 4, 13, 2.

tībīcĭno, āre, v. a. [tibicen].

  1. * I. To play upon the pipe or flute: ordo tibicinantium, Fulg. Myth. 3, 9.
  2. II. To prop up, support any thing, Tert. Anim. 38; Schol. Juv. 3, 193.

Tibigensis, e, adj., of or belonging to the town Tibiga, in Numidia: oppidum, Plin. 5, 4, 4, § 29.

Tibilis, is, f., a town in Numidia, Aug. Ep. 128.
Hence, adj.: Tibilitā-nus, a, um, of Tibilis: aquae, Aug. Civ. Dei, 22, 8.

* tībĭnus, a, um, adj. [tibia], of or belonging to the pipe or flute: modi, Varr. ap. Non. 49, 23.

Tibrĭcŏla, ae, m. [Tibris-colo], a dweller by the Tiber, Prud. στεφ. 4, 174.

Tībrīnus, a, um, v. Tiberis, I. A.

Tibris, is and idis, v. Tiberis.

Tĭbullus, i, m., Albius, a celebrated Roman elegiac poet, born about 700 A. U. C., died about 735, a contemporary and friend of Ovid and Horace, Quint. 10, 1, 93; Ov. Am. 1, 15, 28; id. Tr. 4, 10, 51; Vell. 2, 36 fin. al.; cf. Hor. C. 1, 33, 1; id. Ep. 1, 4, 1.

tībŭlus, i, f., a kind of pine-tree, Plin. 16, 10, 17, § 39.

Tībur, ŭris, n., an ancient town of Latium on both sides of the Anio, now Tivoli: Tiburque superbum, Verg. A. 7, 630; Hor. C. 2, 6, 5: supinum, id. ib. 3, 4, 23: udum, id. ib. 3, 29, 6; id. Ep. 1, 8, 12; 2, 2, 3: pronum, Juv. 3, 192: vacuum, quiet, Mart. 1, 13, 1; 4, 64, 32.
Hence,

  1. A. Tīburs, urtis, adj., of or belonging to Tibur, Tiburtine: populus, Liv. 8, 12; cf.: SENATVS POPVLVSQVE TIBVRS, Inscr. Orell. 113 and 3728: hostis, Liv. 7, 11, 4: via, Hor. S. 1, 6, 108: moenia, Verg. A. 7, 670: poma, Hor. S. 2, 4, 70: Fauni, Stat. S. 1, 3, 99: bibliotheca, Gell. 19, 5, 4.
    Subst.: Tīburs, urtis, n., the Tiburtine territory: in Tiburti, Varr. R. R. 1, 9, 6; Cic. Att. 8, 14, 3; id. de Or. 2, 55, 224; for which: in Tiburte, Glaucia ap. Cic. de Or. 2, 65, 263; Gell. 19, 5, 1.
    In plur.: Tīburtes, um, m., the inhabitants of Tibur, the Tiburtines, Plin. 16, 44, 87, § 237; Liv. 7, 11; Tac. A. 14, 22 med.; Front. Aquaed. 6 and 66; Verg. A. 11, 757; Inscr. Orell. 1817; 2239; 3114; 3851.
  2. B. Tī-burtīnus, a, um, adj., of Tibur, Tiburtine: terra, Prop. 4 (5), 7, 85: oves, Mart. 7, 80, 12: ficus, Plin. 15, 18, 19, § 70: lapis, id. 36, 6, 5, § 46; 36, 22, 48, § 167: frigora, Mart. 4, 57, 10: Diana, id. 7, 28, 1: via, leading from the Esquiline gate towards Tibur, Plin. Ep. 7, 29, 2.
    Subst.: Tībur-tīnum, i, n., the Tiburtine villa (of Scipio): in Tiburtino Scipionis, Cic. Phil. 5, 7, 19; Sen. Ben. 4, 12, 4.
  3. C. Tīburnus, a, um, adj., of Tibur, Tiburtine: Anio, Prop. 3, 22, 23.
    Subst.: Tīburnus, i, m., an inhabitant of Tibur, a Tiburnian, Stat. S. 1, 3, 74; also, κατ’ ἐξοχήν, for Tiburtus, the founder of Tibur, Hor. C. 1, 7, 13.

Tīburtus, i, m., the founder of the town of Tibur, Verg. A. 7, 671; 11, 519; Plin. 16, 44, 87, § 237 (al. in each passage Tiburnus).

Tichĭūs, untis, m., one of the summits of Mount Œta, Liv. 36, 16; 36, 17; 36, 19.

tīchŏbătes, ae, m., = τειχοβάτης, a wall-climber, Vop. Carin. 18.

Tĭcĭda or Tĭcĭdas, ae, m.,

  1. I. an obscene Latin poet, Ov. Tr. 2, 433; Suet. Gram. 11; App. Mag. p. 279, 26.
  2. II. A knight of Cæsar’s party, Auct. B. Afr. 44; 46.

Tīcīnensis, e, v. Ticinus, B.

Tīcīnum, i, n., a city in Gallia Cisalpina, on the river Ticinus, now Pavia, Plin. 3, 17, 21, § 124; Tac. A. 3, 5; id. H. 2, 17; 2, 68.

Tīcīnus (scanned Tĭcīnus, Sid. Carm. 7, 552), i, m., the river Ticinus, in Gallia Cisalpina, celebrated for the victory of Hannibal over the Romans, now Ticino, Plin. 2, 103, 106, § 224; 3, 16, 20, § 118; Liv. 5, 34, 9; 21, 39, 10; 21, 45, 1; Sil. 4, 81 sq.; 6, 706; 7, 31; Claud. Cons. Hon. 6, 195; Flor. 2, 6, 10.
Hence,

  1. A. Tīcīnus, a, um, adj., of or belonging to the Ticinus, Ticinian: fluenta, Sil. 12, 548.
  2. B. Tīcī-nensis, e, adj., Ticinian: campi, lying on the Ticinus, Aur. Vict. Epit. 35.

1. Tīfāta, ōrum, n., a mountain ridge north of Capua, now Monte Maddaloni, Liv. 7, 29, 6; 23, 36, 1; 26, 5, 4; Vell. 2, 25, 4; Sil. 12, 487; 13, 219; cf. Fest. p. 366.
Hence, ‡ Tīfātīnus, a, um, adj., of or belonging to Tifata, Tifatinian: DIANA, Inscr. Rein. cl. 6, n. 91; Inscr. Murat. 446, 4.

2. Tīfāta iliceta. Romae autem Tifata curia, Fest. p. 366 Müll. N. cr.

Tīfātīnus, a, um, v. 1. Tifata.

Tifernum, i, n., the name of three towns of Italy.

  1. I. A town in Umbria, on the Tiber, called also Tifernum Tiberinum, near the mod. Citta di Castello, Plin. 3, 5, 9, § 53; Plin. Ep. 4, 1, 4; 10, 24.
    Its inhabitants are called Tifernates Tiberini, Plin. 3, 14, 19, § 114.
  2. II. A second town in Umbria, on the Metaurus, now S. Angelo in Vado, whose inhabitants, to distinguish them from the preceding, are called Tifernates Metaurenses, Plin. 3, 14, 19, § 114.
  3. III. A town in Samnium, on the mountain and river Tifernus, near the mod. Limosani, Liv. 9, 44, 6; 10, 14, 6.

Tĭfernus, i, m.

  1. I. A mountain in Samnium, upon which was the town of Tifernum, now Monte Matese, Liv. 10, 30, 7.
  2. II. A river flowing by it, now Biferno, Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 11, 16, § 103.

Tĭgellīnus (Tĭgil-), i, m.; in full: Tofonius Tigellinus, a favorite of Nero, Tac. A. 14, 48 sqq.; 14, 57; 15, 50; 16, 17; Suet. Galb. 15; Juv. 1, 155; he committed suicide, Tac. H. 1, 72.

Tĭgellĭus, ii, m., the name of two musicians.

  1. I. The more ancient, Tigellius Sardus, a contemporary of Cicero, Cic. Att. 13, 49, 1; id. Fam. 7, 24, 1; Hor. S. 1, 2, 3; 1, 3, 4.
  2. II. The more modern, Tigellius Hermogenes, a censurer of Horace, Hor. S. 1, 3, 129; 1, 4, 72; 1, 9, 25; 1, 10, 18; 1, 10, 80; 1, 10, 90; cf. Schol. Cruq. ad Hor. S. 1, 2, 2.

tĭgillum, i, n. dim. [tignum].

  1. I. A small piece of wood: clamat suam rem perissede suo tigillo fumus si qua exit foras, i. e. if the least bit of wood is burned in his house, Plaut. Aul. 2, 4, 21.
  2. II. Esp., a little beam, Liv. 1, 26, 13; Cat. 67, 39; Tib. 2, 1, 39; Phaedr. 1, 2, 14; Juv. 7, 46; App. M. 1, p. 109.
    1. B. Sororium Tigillum; v. sororius, II.

Tĭgillus, i, m. [tigillum], an epithet of Jupiter, who sustains and holds the world like a beam, Aug. Civ. Dei, 7, 11.

tignārĭus, a, um, adj. [tignum], of or belonging to beams: faber, a carpenter, builder, Cic. Rep. 2, 22, 39; id. Brut. 73, 257; Inscr. Orell. 4087 sq.; cf.: Fabros tignarios dicimus non eos duntaxat, qui tigna dolant, sed omnes, qui aedificant, Dig. 50, 16, 235; Vulg. 4 Reg. 22, 6.

tignum, i, n. (masc. collat. form, plur. tigni, Liv. 44, 5, 4; but Weissenb. reads tigno) [root tek-; Gr. ἔτεκον, τίκτω, whence τέχνη, τέκτων, texo], building-stuff, building-materials (syn. trabs).

  1. I. In gen. (ante-class. and in jurid. lang.): tigni appellatione in lege duodecim tabularum omne genus materiae, ex quā aedificia constant, significatur, Dig. 50, 16, 62; cf.: tigni autem appellatione continetur omnis materia, ex quā aedificium constat vineaeque necessaria. Unde quidam aiunt, tegulam quoque et lapidem et testam ceteraque, si qua aedificiis sunt utilia (tigna enim a tegendo dicta sunt) hoc amplius et calcem et harenam tignorum appellatione contineri, ib. 47, 3 (de tigno juncto), 1.
  2. II. In partic., a piece or stick of timber, a trunk of a tree, a log, beam (class.): venit imberTigna putrefacit, Plaut. Most. 1, 2, 31: tigna trabesque, Lucr. 2, 192; so, with trabes, id. 6, 241: supra eum locum duo tigna transversa injecerunt, Caes. B. C. 2, 9: et levia radere tigna Et terebrare etiam ac pertundere perque forare, Lucr. 5, 1266: tigna bina sesquipedalia in flumen defixerat, Caes. B. G. 4, 17; cf. id. B. C. 2, 10; 2, 15: torquet ingens machina tignum, Hor. Ep. 2, 2, 73; id. A. P. 279: summo quae pendet aranea tigno, Ov. M. 4, 179; 8, 648; Sen. Ep. 120, 7: cava, i. e. ships, Prop. 4 (5), 6, 50.

Tī̆grānes, is, m.

  1. I. A king of Armenia, son-in-law of Mithridates, Cic. Imp. Pomp. 9, 23; 15, 45; id. Sest. 27, 58; id. Att. 2, 4, 2; Sall. H. 4, 61, 3 Dietsch; Flor. 3, 5, 27; 4, 12, 43.
  2. II. His son, Cic. Att. 3, 8, 3; cf. Ascon. Cic. Mil. p. 47 Orell.; Schol. Bob. Cic. Mil. p. 284 ib.

Tī̆grānŏcerta, ae, f., and ōrum, n., the capital city of Greater Armenia, built by Tigranes during the Mithridatic war; fem., Plin. 6, 9, 10, § 26 sq.; neutr., Tac. A. 12, 50; 14, 24; 15, 4 sq.

* tī̆grĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [tigris-fero], tiger-bearing, producing tigers: Niphates, Sid. Carm. 2, 444.

* tī̆grīnus, a, um, adj. [tigris], tigerlike, barred or spotted like a tiger, Plin. 13, 15, 30, § 96.

1. tī̆gris, is or ĭdis (gen. tigris, Verg. Cir. 136: tigridis, id. A. 11, 577; Ov. M. 11, 245; Val. Fl. 5, 590; 6, 148; acc. tigrim, Verg. A. 9, 730; Manil. 5, 708; Sen. Ep. 85, 35; Plin. 8, 17, 25, § 65; 8, 18, 25, § 66; Sil. 5, 148; Suet. Aug. 43: tigrin, Val. Fl. 6, 704; Stat. Th. 6, 722; abl. tigri, Plin. 6, 20, 23, § 73: tigride, Ov. M. 7, 32; 9, 612; Luc. 5, 405; Sil. 5, 280; Mart. 8, 26, 8; Juv. 15, 163; plur. tigres, Verg. G. 2, 151; id. A. 4, 367; Hor. C. 3, 3, 14; 3, 11, 13; id. A. P. 393; Ov. A. A. 1, 559; id. M. 1, 305; 3, 668; Curt. 9, 8, 2: tigrides, Sol. 15, 11; 27, 16; acc. tigris, Verg. E. 5, 29; id. G. 4, 510; id. A. 6, 805: tigridas, Ov. H. 10, 86; gen. tigrium, Plin. 7, 1, 1, § 7; 11, 2, 1, § 4; dat. and abl. tigribus, Hor. A. P. 13; Ov. H. 2, 80; id. Am. 1, 2, 48), = τίγρις (in Persian, an arrow, Varr. L. L. 5, § 100 Müll.; Plin. 6, 27, 31, § 127). Comm. (in prose masc., but fem. Plin. 8, 4, 5, § 10; 8, 18, 25, § 66; in the poets always fem.; v. Neue, Formenl. 1, 616 sq.), a tiger, tigress.

  1. I. Lit.: varius, Varr. l. l.; Mel. 3, 5, 7; Verg. A. 4, 367; 6, 805; id. E. 5, 29; Hor. C. 1, 23, 9; 3, 27, 56; id. Epod. 16, 31; id. A. P. 13.
  2. II. Transf.
      1. 1. A tiger-skin: equus, quem discolor ambit Tigris, Stat. Th. 9, 686; 6, 719; Claud. Rapt. Pros. 1, 17.
      2. 2. The name of the spotted tiger-hound of Actæon, Ov. M. 3, 217; Hyg. Fab. 181.
      3. 3. The Tiger, the name of a ship ornamented with the figure of a tiger: Massicus aeratā princeps secat aequora Tigri, Verg. A. 10, 166.

2. Tī̆gris, ĭdis, m., = Τίγρις, the river Tigris (qs. arrowy, so called from its rapidity), Varr. L. L. 5, § 100 Müll.; Mel. 1, 11, 2; 3, 8, 32; Plin. 6, 27, 31, § 127; Hor. C. 4, 14, 46; Luc. 3, 256; 3, 261 sq.; 8, 370; Curt. 4, 9, 16; Sen. Herc. Fur. 1324.

Tigŭrīnus pāgus, a district in Helvetia, perh. the mod. Zurich, Caes. B. G. 1, 12; Inscr. Orell. 366.
Its inhabitants are called Tigŭrīni, ōrum, m., Caes. B. G. 1, 12; Liv. Ep. 65.

tĭlĭa, ae, f., the linden or lime-tree.

  1. I. Lit., Plin. 16, 14, 25, § 65; Verg. G. 1, 173; 2, 449; 4, 183; Ov. M. 8, 620; 10, 92.
  2. II. Transf., the inner bark of the linden, barkbands, Plin. 16, 14, 25, § 65; cf. of the elm: corticis interior tilia lepras sedat, id. 24, 8, 33, § 48.

* tĭlĭācĕus, a, um, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: tabulae, Capitol. Anton. P. 13; cf. tiliagineus.

* tĭlĭāgĭnĕus, a, um, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: arculae, Col. 12, 47, 5; cf. tiliaceus.

* tĭlĭāris, e, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: tabula, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 20; cf. tiliaceus and tiliagineus.

Tillĭus, ii, m., a senator and tribune, reproached by Horace for rudeness, Hor. S. 1, 6, 107; cf. Sen. Ira, 3, 30, 5; id. Ep. 83, 12.

Tīmaeus, i, m., = Τίμαιος.

  1. I. A Greek historian of Sicily, under Agathocles, Cic. de Or. 2, 14, 58; id. N. D. 2, 27, 69; id. Fam. 5, 12, 2; id. Rep. 3, 31, 43; id. Brut. 16, 63; Nep. Alcib. 11, 1.
  2. II. A Pythagorean philosopher, a contemporary of Plato, Cic. Fin. 5, 29. 87; id. Rep. 1, 10, 16.
    After him was named the Platonic dialogue Timaeus, which Cicero translated into Latin, Cic. Tusc. 1, 25, 63; id. N. D. 1, 8, 18; id. Ac. 2, 39, 123; id. Fin. 2, 5, 15; v. the fragment of this translation (Timaeus sive de Universo), Cic. ed. B. and K. vol. viii. p. 131 sqq.

Tīmāgĕnes, is, m., = Τιμαγένης, a learned and plain-speaking rhetorician of the time of Augustus, Sen. Contr. 34; Sen. Ira, 3, 23, 3; id. Ep. 91, 13; Hor. Ep. 1, 19, 15 Schmid; Quint. 1, 10, 10; 10, 1, 75.

Tīmanthes, is, m., = Τιμάνθης, a celebrated Greek painter, contemporary with Parrhasius, Plin. 35, 9, 36, § 64; 35, 10, 36, § 65; Cic. Brut. 18, 70; Quint. 2, 13, 13 Spald. (cf. also Cic. Or. 22, 74).

Tīmarchĭdes, is, m., a sculptor, Plin. 34, 8, 19, § 91.

Tīmarchus, i, m., a sculptor, Plin. 34, 8, 19, § 51.

Tīmărĕtē, ēs, f., = Τιμαρέτη, a female painter, Plin. 35, 9, 35, § 59; 35, 11, 43, § 147.

Tĭmāvus (better -vos), i, m., a river in Istria, between Aquileia and Trieste, Mel. 2, 4, 3; Plin. 2, 103, 106, § 229; 3, 18, 22, § 127; Verg. A. 1, 244; Luc. 7, 194; Stat. S. 4, 7, 55; Sil. 12, 215; Claud. Cons. Hon. 6, 197; Mart. 4, 25, 5.

tĭmĕfactus, a, um, adj. [timeo-facio], made afraid, frightened, alarmed, intimidated (very rare): timefactae religiones, Lucr. 2, 44: timefacta libertas, Cic. Off. 2, 7, 24.

tĭmĕo, ŭi, 2, v. a. and n. [root tam-; Sanscr. tam-yati, to be stupefied; tamas, darkness; cf. temulentus], to fear, be afraid of, to dread, apprehend; to be afraid or in fear, to be fearful, apprehensive, or anxious; constr. with acc., rel.-clause, inf., ne or ut, and absol.

    1. 1. With acc. (class.; syn.: vereor, metuo, paveo): quamquam omnia sunt metuenda, nihil magis quam perfidiam timemus, Cic. Fam. 1, 5, a, 2: timeo meos, Plaut. Truc. 5, 63; cf.: quos aliquamdiu inermes timuissent, Caes. B. G. 1, 40: oppidanos, Hirt. B. G. 8, 27: saxum Tantalus, Lucr. 3, 981 sq.: portus omnes, Caes. B. C. 3, 6: reliquos casus, id. ib. 3, 10: nomen atque imperium absentis, id. ib. 1, 61: numinis iram, Ov. M. 6, 314: flagitium pejus leto, Hor. C. 4, 9, 50: cuncta (amantes), Ov. M. 7, 719: aeternas poenas timendum’st, Lucr. 1, 111.
      In pass.: morbos esse timendos, Lucr. 3, 41; so, si ipse fulgor timeretur, Quint. 8, 3, 5: si Cn. Pompeius timeretur, id. 4, 2, 25.
      Pregn., to have to fear, i. e. to be exposed to, contend against: pro telis gerit quae timuit et quae fudit, Sen. Herc. Fur. 40 sq.; 793: feras, id. Herc. Oet. 270.
      With dat. of the object for which one fears something: nostrae causae nihil nos timere, Quint. 11, 1, 75: patronum justitiae suae, id. 4, 1, 9: furem caulibus aut pomis, Juv. 6, 17: noxiam vini aegris, Plin. 14, 16, 19, § 101.
      With de: de suo ac legionis periculo nihil timebat, Caes. B. G. 5, 57: nihil de bello, id. ib. 3, 3: de se nihil timere, Cic. Sest. 1, 1.
      With pro and abl.: quid pro quoque timendum, aut a quoque timendum sit, Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 2: pro amicis omnia timui, pro me nihil. Sen. Q. N. 4, praef. § 15.
    2. 2. With rel.-clause (class.): misera timeo, quid hoc sit negotii, Plaut. Poen. 5, 4, 79: timeo, quid rerum gesserim, id. Mil. 2, 4, 44: quid possem, timebam, Cic. Att. 12, 24, 1: nunc istic quid agatur, magnopere timeo, id. ib. 3, 8, 2; jam nunc timeo, quidnampro exspectatione omnium eloqui possim, id. Div. in Caecil. 13, 42: misera timeo, incertum hoc quorsum accidat, Ter. And. 1, 5, 29; cf.: haec quo sint eruptura timeo, Cic. Att. 2, 20, 5.
      With dat.: nunc nostrae timeo parti, quid hic respondeat, Ter. And. 2, 5, 8.
    3. 3. With inf. (freq. since the Aug. per.; not in Cic.): Caesar etsi timebat tantae magnitudinis flumini exercitum obicere, etc., Caes. B. C. 1, 64: equites cum intrare fumum et flammam densissimam timerent, Hirt. B. G. 8, 16: timebant prisci truncum findere, Plin. 17, 14, 24, § 102: nec jurare time, Tib. 1, 4, 21; Hor. C. 1, 8, 8; 3, 24, 56; id. S. 1, 4, 23; id. Ep. 1, 5, 2; 1, 7, 4; 1, 19, 27; 2, 1, 114; id. A. P. 170; 197; Ov. M. 1, 593; 12, 246.
      Rarely with acc. and inf.: ni cedenti instaturum alterum timuissent, Liv. 10, 36, 3.
    4. 4. With ne or ut (class.): metuo et timeo, ne hoc tandem propalam fiat, Plaut. Mil. 4, 8, 38: timeo, ne malefacta mea sint inventa omnia, id. Truc. 4, 2, 61: haec timeo ne impediantur, D. Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 4: neque timerent, ne circumvenirentur, Caes. B. G. 2, 26: non times, ne locum perdas, Quint. 6, 3, 63: timuit, ne non succederet, Hor. Ep. 1, 17, 37: timere, ne non virtute hostium, sed lassitudine suā vincerentur, Curt. 3, 17, 9: timeo, ut sustineas, Cic. Fam. 14, 2, 3: ut satis commode supportari posset (res frumentaria), timere dicebant, Caes. B. G. 1, 39.
    5. 5. Absol. (freq. in prose and poetry): fac, ego ne metuam igitur et ut tu meam timeas vicem, Plaut. Most. 5, 2, 24: salva est navis, ne time, id. Merc. 1, 2, 64; so, ne time, id. Am. 2, 2, 42; 5, 1, 12; id. Cas. 4, 4, 13; id. Curc. 4, 2, 34: timentibus ceteris propter ignorationem locorum, Cic. Rep. 1, 17, 29; cf.: timentes confirmat, Caes. B. G. 7, 7: cottidie aliquid fit lenius quam timebamus, Cic. Fam. 6, 10, 5: timere et admirari, Quint. 9, 2, 26; 9, 2, 86.
      With de: de re publicā valde timeo, Cic. Att. 7, 6, 2.
      With ab: a quo quidem genere ego numquam timui, Cic. Sull. 20, 59.
      With pro (poet. and post-Aug.): pro eo timebam, Curt. 6, 10, 27: timentem pro capite amicissimo, Plin. Ep. 3, 17, 3: quamvis pericliter, plus tamen pro te timeo, Sen. Contr. 7, 20, 1: indulgentia pro suis timentium, id. ib. 9, 26, 2, B: qui pro illo nimium timet, id. Ep. 14, 1: qui eget divitiis timet pro illis, id. ib. 14, 18; 90, 43: pro Aristippi animā, Gell. 19, 1, 10: timuere dei pro vindice terrae, Ov. M. 9, 241.
      Pregn., with abl. (poet.): timuit exterrita pennis Ales, expressed its fear, Verg. A. 5, 505.
      Freq. with dat. of the object for which one fears: tibi timui, Ter. Heaut. 3, 2, 20; cf.: qui sibi timuerant, Caes. B. C. 3, 27: alicui, Quint. 8, 5, 15; Verg. A. 2, 729; Hor. C. 3, 27, 7; id. S. 2, 1, 23: suis rebus, Caes. B. G. 4, 16: huic loco, id. ib. 7, 44: receptui suo, id. B. C. 3, 69: urbi, Hor. C. 3, 29, 26.
      Impers. pass.: urbi timetur, Luc. 7, 138: Sen. Med. 885.
    6. * 6. Timens like timidus, with gen.: mortis timentes, Lucr. 6, 1239.

* tĭmescens, entis, Part. inch. [timeo], lecoming fearful of, fearing: Athanaricus paria timescens abscessit, Amm. 31, 4, 13.

tĭmĭdē, adv., v. timidus fin.

tĭmĭdĭtas, ātis, f. [timidus], fearfulness, cowardice, timidity (a favorite word of Cic.): formido, timiditas, pavor, ignavia, etc., Cic. Tusc. 5, 18, 52: ecfare, quae cor tuom timiditas territet, Pac. ap. Non. 228, 18: ex rebus timiditas, non ex vocabulis nascitur, Cic. Fin. 4. 19, 53; id. Rep. 2, 41, 68; id. Tusc. 3, 7, 14; id. Clu. 46, 129; id. Cael. 15, 36; id. Phil. 2, 29, 71; id. de Or. 2, 3, 10; 2, 74, 300; Plin. Ep. 2, 10, 8; Suet. Aug. 67; id. Calig. 45.
In plur.: quantae timiditates, Cic. Mil. 26, 69.

* tĭmĭdŭlē, adv. dim. [timidus], somewhat timidly: reptare per balneas, App. M. 4, p. 146, 16.

tĭmĭdus, a, um, adj. [timeo], fearful, afraid, faint-hearted, cowardly, timid (opp. audax; cf.: pavidus, trepidus, iners, ignavus): timido metu refugere, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 58, 218; id. ap. Fin. 5, 11, 31 (Trag. v. 46 Vahl.); cf.: nimium me timidum fuisse confiteor, Cic. Sest. 16, 36: se timidum atque ignavum judicari, id. Fam. 11, 18, 1: timidus ac tremens, id. Pis. 30, 74: imbelles timidique, id. Off. 1, 24, 83: timidus imperitusque, id. Caecin. 7, 18: timidus in labore militari, id. Fam. 1, 17, 1: non timidus ad mortem, id. Fin. 2, 20, 63 et saep.: timidus animus, humilis, demissus fractusque, id. Off. 3, 32, 115: spes, Ov. H. 16, 375: amor, id. ib. 18 (19), 172: fides, id. M. 9, 792: manus, id. Tr. 2, 228: tergum, Hor. C. 3, 2, 16: navis, Ov. F. 1, 4: timido cursu Fugit, id. M. 1, 525: preces, id. Tr. 5, 8, 28: pro cauto timidus accipitur, Sen. Ep. 45, 7: in bello fortis, in foro timidus, id. ib. 120, 9.
In a good sense = cautus, cautious: mater timidi non solet flere, Nep. Thras. 2, 3.
Comp.: adversis mediocribus timidiores, Hirt. B. G. 8, 13: nihil timidius columbā, Varr. R. R. 3, 7, 3: timidiora mandata videbantur, quam, etc., Cic. Fam. 11, 18, 1.
Sup.: timidissime Phineu, Ov. M. 5, 224: turba, columbae, id. A. A. 1, 117.

        1. (β) With inf. (poet.): Codrus pro patriā non timidus mori, Hor. C. 3, 19, 2: non timidus pro patriā perire, id. ib. 4, 9, 52: agitare aprum, Sil. 16, 575.
        2. (γ) With gen. (poet. and in postAug. prose): timidus procellae, Hor. A. P. 28; so, deorum, Ov. M. 5, 100: animalia timida lucis, that shun the light, i. e. remote from the light, dark, Sen. Vit. Beat. 20, 6: timidum doloris ac mortis, Lact. 3, 26.
          Hence, adv.: tĭmĭdē, fearfully, timidly: timide (opp. fidenter), Cic. Div. 2, 31, 67: timide aliquid facere, id. Tusc. 2, 23, 55: dicere, id. Planc. 10, 24: timide vel potius verecunde, id. Fin. 5, 2, 6; id. Quint. 16, 51; id. Sull. 29, 80; Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3; Caes. B. G. 3, 25; id. B. C. 1, 19; Hor. A. P. 171; Ov. M. 1, 746; Plin. Ep. 1, 8, 2; Sen. Hippol. 393.
          Comp.: timidius dicere, Cic. Caecin. 27, 77: cum omnia trepidantius timidiusque ageret, Caes. B. C. 1, 19.
          Sup.: quod timidissime dicendum est, Quint. 11, 1, 77.

Tīmŏchăres, is, m., a courtier of Pyrrhus, who proposed to Fabricius, for a reward, to kill the king his master, Gell. 3, 8, 3.

Tīmŏcrătes, ae, m., = Τιμοκράτης, an Epicurean philosopher of the third century B. C., Cic. Fin. 2, 31, 101; id. N. D. 1, 33, 93.

Tīmŏlĕon, ontis, m., = Τιμολέων, a Corinthian general, whose life was written by Nepos, Cic. Fam. 5, 12, 7.
Hence, Tīmŏ-lĕontēus, a, um, adj., of or named from Timoleon: gymnasium, Nep. Tim. 5, 4.

Tĭmōlus, v. Tmolus.

Tīmŏmăchus, i, m., = Τιμόμαχος, an eminent painter of Byzantium, of the time of Julius Cæsar, Plin. 7, 38, 39, § 126; Aus. Epigr. 121 sq.

Tīmon, ōnis, m., = Τίμων, a celebrated misanthrope of Athens, Cic. Lael. 23, 87; id. Tusc. 4, 11, 25 and 27.

tĭmor (tĭmos, Naev. ap. Non. 487, 6), ōris, m. [timeo].

  1. I. Lit., fear, dread, apprehension, alarm, anxiety (cf.: metus, horror, formido, timiditas, pavor): definiunt timorem metum mali appropinquantis, Cic. Tusc. 4, 8, 19: metus ac timor, id. Verr. 2, 4, 19, § 41: timor praepedit dicta linguae, Plaut. Cas. 3, 5, 25: timore torpeo, id. Truc. 4, 3, 50: prae timore in genua concidit, id. Rud. 1, 2, 85; id. Cist. 4, 2, 45: in timorem dabo militarem advenam, id. Ps. 4, 1, 19: animus timore Obstipuit, Ter. Ad. 4, 4, 4: magno timore sum, Cic. Att. 5, 14, 2; id. Fin. 2, 10, 30: cruciatu timoris angi, id. Off. 2, 7, 25: amici nostri, timore de nobis afficiuntur, id. Fam. 11, 2, 3: res quae mihi facit timorem, id. ib. 10, 18, 2: timore perterritus, id. Div. 1, 28, 58; so Caes. B. G. 1, 22; 1, 23: huc accedit summus timor, Cic. Rosc. Am. 4, 9: haec sunt in judicum animisoratione molienda, amor, odiumspes, laetitia, timor, molestia, id. de Or. 2, 51, 206: timor incutitur ex ipsorum periculis, id. ib. 2, 51, 209: timor omnem exercitum occupavit, Caes. B. G. 1, 39; cf. Cic. Rep. 1, 16, 25: Parthis timor injectus est, id. Att. 5, 20, 3; id. Agr. 1, 8, 23; Caes. B. G. 7, 55: alicui timorem deicere, Cic. Rep. 1, 15, 24: hunc mihi timorem eripe, id. Cat. 1, 7, 18: ades animo et omitte timorem, id. Rep. 6, 10, 10: timorem abicere, id. Fam. 11, 21, 4: timore sublato, Caes. B. G. 6, 23; cf.: omni timore deposito, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 23, 1: ut se ex maximo timore colligerent, Caes. B. C. 3, 65: ea (aestas), quae sequitur, magno est in timore, i. e. occasions great apprehension, Cic. Fam. 2, 10, 4: numquam fidele consilium daturus timor, Sen. Ben. 7, 26, 5.
    With ne: ubi timor est, ne auctumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Col. 11, 3, 63; so Verg. A. 6, 352; Liv. 6, 28, 8.
    With acc. and inf.: in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: subest ille timor ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de Or. 2, 82, 334.
    With in and abl.: cum major a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv. 45, 26, 7.
    With gen. of the thing feared: belli magni timor impendet, Cic. Fam. 2, 7, 4; so, vituperationis non injustae, id. Rep. 5, 4, : repentinae incursionis, Caes. B. G. 6, 23: mortis, Lucr. 5, 1180; Ov. M. 7, 604.
    In plur., Cic. Rep. 1, 44, 68; Lucr. 2, 45; 5, 46; Cat. 64, 99; Hor. C. 1, 37, 15; id. Ep. 1, 4, 12.
    1. B. Personified, Fear: Timor, Hor. C. 3, 1, 37: ater, Verg. A. 9, 719.
      Plur., Ov. M. 12, 60.
  2. II. Poet., transf.
    1. A. In a good sense, awe, reverence, veneration: divum, Lucr. 5, 1223: quod hominibus perturbatis inanem religionem timoremque dejecerat, Cic. Rep. 1, 15, 24: deorum, Hor. S. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Th. 3, 661.
    2. B. An object that excites fear, a terror: audaci tu timor esse potes, Prop. 3, 7, 28 (4, 6, 70): Cacus Aventinae timor, Ov. F. 1, 551; cf. id. M. 3, 291; 10, 29; 12, 612: magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67; Plin. 8, 32, 50, § 119.
    3. C. An object for which anxiety is felt (poet.): ratis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. S. 3, 2, 80.

tĭmōrātus, a, um, adj. [timor], full of reverence towards God, devout, Vulg. Luc. 2, 25 (transl. of the Gr. εὐλαβής); id. Act. 8, 2; Hier. in Isa. 14, 50, 10.

Tīmŏthĕus, ĕi, m., = Τιμόθεος.

  1. I. Son of Conon, leader of the Athenians, and restorer of the walls of Athens; his life is written by Nepos; cf. also Cic. Off. 1, 32, 116; id. de Or. 3, 34, 139; id. Tusc. 5, 35, 100; Nep. Con. 1 sqq.
  2. II. A musician, a native of Miletus, Cic. Leg. 2, 15, 39; Quint. 2, 3, 3; Macr. S. 5, 22.

* tīna, ae, f., a wine-vessel, Varr. ap. Non. 544, 6; cf.: tinia vasa vinaria, Fest. p. 365 Müll.; and: canava, cavea, tinum, Not. Tir.

tinca, ae, f., a small fish, perh. the tench: Cyprinus tinca, Linn.; Aus. Idyll. 10, 125.

tincta, v. tingo fin.

* tinctĭlis, e, adj. [tingo], in which something is dipped: volucri ferro tinctile virus inest, Ov. Tr. 3, 10, 63.

tinctor, ōris, m. [tingo], a dyer, Inscr. Marin. Papir. Dipl. 251; cf.: tinctor, βαφεύς, Gloss. (but not Vitr. 7, 14, where tectores is the true reading).

* tinctōrĭus, a, um, adj. [tingo], of or belonging to plunging in or dyeing; trop.: mens, i. e. bloodthirsty, Plin. 7, 7, 5, § 44.

tinctūra, ae, f. [tingo], a dyeing, Plin. 37, 9, 38, § 119.
In plur., Plin. 31, 10, 46, § 110.

1. tinctus, a, um, Part. of tingo.

* 2. tinctus, ūs, m. [tingo], a dipping into, a dyeing; meton., a sauce into which something is dipped: avis croceo tinctu cibis gratissima, i. e. saffron-sauce, Plin. 10, 48, 68, § 134.

tĭnĕa, ae, f. [tan-, root of tondeo; cf. Gr. τέμνω].

  1. I. In gen., a gnawing worm, in clothes, books, etc., a moth, bookworm, etc.: Phalaena tinea, Linn.; Cato, R. R. 98, 1; Hor. S. 2, 3, 119; id. Ep. 1, 20, 12; Ov. P. 1, 1, 72; Mart. 11, 1, 14; Plin. 11, 35, 41, § 117.
  2. II. In partic.
    1. A. Of the moth that flutters about a light, Lact. Phoen. 107.
    2. B. Of the wood-worm, Vitr. 5, 12 fin.
    3. C. Of worms in beehives, Verg. G. 4, 246; Col. 9, 14, 2.
    4. D. Of worms in fig-trees, Col. 5, 10, 9.
    5. E. Of worms in the human body, Plin. 27, 13, 120, § 145; 21, 20, 83, § 140; 23, 8, 77, § 148; 24, 10, 47, § 77.
  3. F. Agrestes tineae, silkworms, Ov. M. 15, 373.
  4. G. Of lice, Claud. in Eutr. 1, 113; 1, 260.

tĭnĕo, āre, 1, v. n. [tinea], to be infested by moths, Vulg. Bar. 6, 71.

* tĭnĕŏla, ae, f. dim. [tinea], a little worm, Veg. Vet. 1, 4.

* tĭnĕōsus, a, um, adj. [tinea], full of worms, wormy, Col. 9, 14, 20.

Tingē or Tingi, f., a town of Mauritania, now Tangiers, Mel. 1, 5, 2; Plin. 5, 1, 1, § 4.
Hence, Tingĭtānus, a, um, adj., of or pertaining to Tingi: litus, Mamert. Gen. Max. 16 fin.

tingo (less correctly, tinguo), nxi, nctum, 3, v. a. [root tvak-, to wet; Sanscr. tuc-; Gr. τέγγω], to wet, moisten, bathe with or in any liquid (class.; cf.: aspergo, irroro, imbuo).

  1. I. Lit.: tunica sanguine centauri tincta, Cic. N. D. 3, 28, 70: Lydia Pactoli tingit arata liquor, Prop. 1, 6, 32: in amne comas, id. 4 (5), 4, 24: tinget pavimentum mero, Hor. C. 2, 14, 27: Arctos Oceani metuentis aequore tingi, Verg. G. 1, 246: stridentia Aera lacu, id. ib. 4, 172: gemmam lacrimis, Ov. M. 9, 567: in undis summa pedum vestigia, id. ib. 4, 343: pedis vestigia, id. ib. 5, 592: flumine corpora, i. e. to bathe, id. ib. 12, 413: corpora lymphis, id. ib. 2, 459: in amne faces, id. R. Am. 700: (asinae) horrent ita ut pedes omnino caveant tingere, Plin. 8, 43, 68, § 169.
    Poet.: in alto Phoebus anhelos Aequore tinget equos, bathe or plunge, i. e. will set, Ov. M. 15, 419: non ego te meis Immunem meditor tingere poculis, i. e. to entertain, treat you, Hor. C. 4, 12, 23.
    1. B. In partic.
      1. 1. To soak in color, to dye, color, tinge (syn. inficio): Phocaico bibulas tingebat murice lanas, Ov. M. 6, 9; cf.: lanas vestium murice Afro, Hor. C. 2, 16, 36.
        Poet.: niveam ovem Tyrio murice, Tib. 2, 4, 28: coma viridi cortice tincta nucis, id. 1, 8, 44: vestes Gaetulo murice, Hor. Ep. 2, 2, 181: vestem rubro cocco, id. S. 2, 6, 103: sanguine cultros, Ov. M. 7, 599; cf.: secures cervice, Hor. C. 3, 23, 13: ora cruore, Ov. M. 14, 237: comam, id. Am. 1, 14, 2: cutem, i. e. to paint, Mart. 1, 77, 5: tinguntur sole populi, i. e. are embrowned, Plin. 6, 19, 22, § 70: nummos, to wash copper coins with gold or silver, Dig. 48, 10, 8: globuscandenti lumine tinctus, i. e. illuminated, Lucr. 5, 720; so, loca lumine, id. 6, 173.
      2. 2. Of colors as objects, to produce, bring out: purpuram, Plin. 6, 31, 36, § 201; 16, 18, 31, § 77: caeruleum, id. 33, 13, 57, § 161.
      3. 3. To baptize (late Lat.): tinctus est ab Joanne prophetā in Jordane flumine, Lact. 4, 15, 2.
  2. II. Trop.: orator sit mihi tinctus litteris, audierit aliquid, legerit, tinctured, i. e. imbued, well furnished with, etc., Cic. de Or. 2, 20, 85: Laelia patris elegantiā tincta, id. Brut. 58, 211: verba sensu tincta, Quint. 4, 2, 117: Romano lepidos sale tinge libellos, Mart. 8, 3, 19: sales lepore Attico tincti, id. 3, 20, 9: in similitudinem sui tingit (virtus), Sen. Ep. 66, 8.
    Hence, P. a. as substt.
    1. A. tingens, entis, m., a dyer: tingentium officinae, Plin. 9, 38, 62, § 133; 37, 9, 40, § 122.
    2. B. tincta, ōrum, n., dyed or colored stuffs: tincta absint, Cic. Leg. 2, 18, 45.

tĭnĭārĭa, ae, f. [tinea], a plant, mothmullein: Teucrium polium, Linn.; Scrib. Comp. 83.

* tinnīmentum, i, n. [tinnio], a tingling: illud quidem edepol tinnimentum est auribus, Plaut. Rud. 3, 5, 26.

tinnĭo (tīnĭo), īvi or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [root tan-; cf.: tono, tonitru], to ring, chink, clink, jingle, tinkle, tingle.

  1. I. Lit.: tinniit tintinnabulum, Plaut. Trin. 4, 2, 162: tinnit hastilibus umbo, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 432 Vahl.): apes tinniendo aere perterritas perducet, Varr. R. R. 3, 16, 30: (Graeci) n (litteram) jucundam et in fine praecipue quasi tinnientem illius (m litterae) loco ponunt, Quint. 12, 10, 31 (cf. retinnit, Cic. Brut. 46, 171): nec tibi dubito in foro diu tinnisse auriculas, have tingled, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 Mai; cf. tinnitus.
  2. II. Transf.
    1. A. Colloq., to clink money, i. e. to pay: exspecto maxime, ecquid Dolabella tinniat, Cic. Att. 14, 21, 4; cf. trop.: veri speciem dignoscere calles, Nequa subaerato mendosum tinniat auro, ring false, give a false sound, Pers. 5, 105.
    2. B. To have a sharp or shrill voice, to cry, scream, sing (ante- and post-class.): comprime te: nimium tinnis, Plaut. Cas. 2, 3, 32; id. Ps. 3, 2, 99; cf.: tinnire canorā voce, id. Poen. prol. 33: aliquid se tinniturum promisit, to sing, Suet. Ner. 20 fin.: vere novo, cum jam tinnire volucres Incipient, Calp. Ecl. 5, 16.

A maximum of 100 entries are shown.