No entries found. Showing closest matches:
Dandări (Tindări), ōrum, m., Δανδάριοι, a Scythian tribe in Asiatic Sarmatia, S. E. of the Palus Maeotis, Plin. 6, 7, 7, § 19: also called Dandăridae, Tac. A. 12, 15; and their country Dandă-rica, id. ib. 16.
† tĭāra, ae, f., or tĭāras, ae, m., = τιάρα or τιάρας, the head-dress of the Orientals, a turban, tiara: rectam capite tiaram gerens, Sen. Ben. 6, 31, 8: sceptrumque sacerque tiaras, Verg. A. 7, 247; cf. Plaut. Pers. 4, 2, 2; Ov. M. 11, 181; Val. Fl. 6, 700; Juv. 6, 516; 10, 267; Just. 1, 2, 3; App. M. 10, p. 253, 30.
* tĭārātus, a, um, adj. [tiara], wearing a turban, turbaned: reges, Sid. Ep. 8, 3 fin.
Tibarāni, ōrum, m., a people in Cili, cia, upon Mount Amanus, Cic. Fam. 15, 4, 10.
Tĭbărēni, ōrum or ūm, m., = Τιβαρηνοί, a people of Asia, on the Black Sea, Mel. 1, 2, 5; 1, 19, 10; Val. Fl. 5, 148.
Tĭbĕrēĭus, a, um, v. Tiberius, II. 3.
Tĭbĕrĭānus, a, um, v. Tiberius, II. 2.
Tĭbĕrīnis, ĭdis, v. Tiberis, I. B.
Tĭbĕrīnus, v. Tiberis, I. A.
Tĭbĕris, is, also contr., Tibris (Ty-bris), is or ĭdis, m.
- I. The river Tiber, now Tevere: Tiberis antea Tybris appellatus et prius Albula, Plin. 3, 5, 9, § 53; cf. Liv. 1, 3.
- (α) Form Tiberis, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 53; Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); Cic. Att. 13, 33, 4; 12, 19, 1; id. Rosc. Am. 35, 100; id. Mil. 15, 41; Liv. 1, 7; 5, 13; 24, 9; 30, 38; Hor. C. 1, 2, 13; 1, 29, 12; 2, 3, 18; id. S. 1, 9, 18; 2, 1, 8; 2, 3, 292; id. Ep. 1, 11, 19.
- (β) Form Tibris (Tybris; only in the poets), Verg A. 2, 782: Tibrim, id. ib. 3, 500: Thybridis, Ov. M. 15, 432; Luc. 6, 810: Tibride, Claud. in Eutr. 2, 127.
Hence,
- A. Tĭbĕrīnus (Tībrī-nus, Claud. Laud. Seren. 16; Sid. Carm. 7, 75), a, um, adj., of or belonging to the Tiber, Tiberine: ostium, Cic. Imp. Pomp. 12, 33; Verg. A. 1, 13; Ov. F. 4, 329: undae, Hor. C. 3, 12, 7: flumen, Verg. A. 11, 449; Hor. Ep. 1, 11, 4: lupus, taken in the Tiber, id. S. 2, 2, 31: campus, Plin. 34, 6, 11, § 25: gramen, Claud. VI. Cons. Hon. 182: pater, i. e. Father Tiber, as a river-god, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 55 Vahl.); Verg. G. 4, 369; cf. deus, id. A. 8, 31.
- 2. Subst.: Tĭ-bĕrīnus, i, m.
- a. The Tiber: hac quondam Tiberinus iter faciebat, Prop. 4 (5), 2, 7; Verg. A. 7, 30; Ov. F. 4, 291; 6, 105.
- b. A king of Alba, after whom the river is said to have been named, Varr. L. L. 5, §§ 29 and 71 Müll.; Liv. 1, 3; Ov. F. 2, 389; id. M. 14, 614.
- B. Tĭbĕrīnis, ĭdis, adj. f., of or belonging to the Tiber, Tiberine: Nym phae, Ov. F. 2, 597.
- II. Personified: Tibris (Tybris), the river-god Tiber, Verg. A. 8, 72; 10, 421.
Tĭbĕrĭus, ii, m.
- I. In gen., a Roman prænomen (abbrev. Ti.); as, Ti. Sempronius Gracchus, Ti. Claudius Asellus, Ti. Claudius Nero.
- II. In partic., the emperor Tiberius (whose full name is Ti. Claudius, Ti. F. Nero).
Hence,
- 1. Tĭbĕ-rĭus (-rĕus), a, um, adj., of or belonging to the emperor Tiberius, Tiberian: marmor, Plin. 36, 7, 11, § 55.
- 2. Tĭbĕrĭā-nus, a, um, adj., of Tiberius, Tiberian: domus, Suet. Vit. 15: scorta, id. ib. 3: tempora, Tert. adv. Marc. 4, 7: vetus S. C., Sid. Ep. 1, 7 fin.: pira, a kind of which Tiberius was particularly fond, Plin. 15, 15, 16, § 54.
- 3. Tĭbĕrēĭus, a, um, adj., of Tiberius: aula, Stat. S. 3, 3, 66.
tĭbī̆, v. tu.
tībĭa, ae, f., the large shin-bone, tibia (cf. sura).
- I. Lit.: alterum (os) a priore parte positum, cui tibiae nomen est, Cels. 8, 1 fin.: et in crure (recedit) tibia a surā, id. 8, 11.
- B. In gen., the shin-bone, shin, leg: posse fieri ut genu esset aut tibia aut talus, Plin. Ep. 1, 20, 15: sinistram fregit tibiam, Phaedr. 5, 7, 8.
- II. Transf., a pipe, flute (orig. made of bone; syn. fistula): age tibicen, refer ad labias tibias, Plaut. Stich. 5, 4, 41: si tibiae inflatae non referant sonum, Cic. Brut. 51. 192: quemadmodum tibicen sine tibiis canere non possit, id. de Or. 2, 83, 338: et fidibus et tibiis canere, Quint. 1, 10, 14: cantus tibiarum, id. 1, 11, 7: tibia digitis pulsata canentum, Lucr. 4, 585: modulate canentes tibiae, Cic. N. D. 2, 8, 22: septenarios ad tibiam fundere, id. Tusc. 1, 44, 107: ubi curva choros indixit tibia Bacchi, Verg. A. 11, 737: biforem dat tibia cantum, id. ib. 9, 618: tibia non ut nunc orichalco vincta tubaeque Aemula, sed tenuis simplexque, Hor. A. P. 202: Phrygio curva sono, Tib. 2, 1, 86: sub cantu querulae tibiae, Hor. C. 3, 7, 30: acris, id. ib. 1, 12, 1: Berecyntia, id. ib. 3, 19, 19; 4, 1, 23: sonante mixtum tibiis carmen lyra, id. Epod. 9, 5: adunco tibia cornu, Ov. M. 3, 533: infracto Berecynthia tibia cornu, id. ib. 11, 16: longa, id. F. 6, 698: scienter tibiis cantasse, Nep. praef. 1; id. Epam. 2, 1: dextera tibia alia quam sinistra, perh. treble and bass pipes, Varr. R. R. 1, 2, 15; cf.: modos fecit Flaccus Claudii filius; tibiis paribus dextris et sinistris, i. e. at first with a pair of treble and then with a pair of bass pipes, Didasc. Ter. And.; cf.: acta primum tibiis imparibus, deinde duabus dextris, id. Heaut.; v. Serv. ad Verg. A. 9, 618; and v. Dict. of Antiq. s. v.
Prov.: paene apertis, ut aiunt, tibiis, from all the holes, with a loud voice, Quint. 11, 3, 50 Spald.
tībĭālis, e, adj. [tibia].
- I. Of or belonging to the shin-bone or tibia, tibial; hence, subst.: tībĭāle, is, n., a warm wrappage about the shins, a kind of stockings or leggings: hieme feminalibus et tibialibus muniebatur, Suet. Aug. 82: si miles tibiale vel umerale alienavit, Dig. 49, 16, 14, § 1.
- II. Of or belonging to the flute, flute-: harundo tibialis calami, used for flutes, Plin. 16, 36, 66, § 168: tibialis aura gemit, Sid. Ep. 9, 13 in carm. 2 med.
‡ tībĭārĭus, ii, m. [tibia], a pipe-maker, flute-maker, Inscr. Orell. 4292.
tībīcen, ĭnis, m. [contr. from tībĭĭcen, from tibia-cano], a piper, flute-player, flutist.
- I. Lit.: age, tibicen, refer ad labias tibias, suffla celeriter tibi buccas, Plaut. Stich. 5, 4, 41: si tibiae non referant sonum, abiciendas sibi tibicen putat, Cic. Brut. 51, 192: tibicen sine tibiis canere non potest, id. de Or. 2, 83, 338; id Leg. 2, 24, 62; id. Ac. 2, 7, 20; id. Dom. 47 123; id. Agr. 2, 34, 93; Hor. Ep. 2, 1, 98; id. A. P. 415: tibicines abierunt, Liv. 9, 30, 5: funus celebratum … praecedente tibicine, Plin. 10, 43, 60, § 122; Val. Max. 2, 5, 4: transit idem jurisconsultus tibicinis Latini modo, i. e. preludes or rehearses the legal formulas (as the flutist accompanies the actors), Cic. Mur. 12, 26.
Sing. collect.: crebro tibicine, Cic. Sen. 13, 44.
- II. Transf., a kind of pillar, support, or prop of a building, Cat. 61, 158; Ov. F. 4, 695: urbem colimus tenui tibicine fultum, Juv. 3, 193.
Of Atlas, supporting the heaven, Arn. 2, 92; cf.: tibicines in aedificiis dici existimantur a similitudine tibiis canentium, qui ut cantantes sustineant, ita illi aedificiorum tecta, Fest. p. 366 Müll.
tībīcĭna, ae, f. [tibicen], a female fluteplayer, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 104 Müll. (p. 175 Vahl.); Plaut. Stich. 4, 1, 36 sq.; 2, 2, 56; id Most. 4, 3, 2 al.; Ter. Ad. 5, 7, 7 sq.; Hor. Ep. 1, 14, 25; Ov. F. 6, 687; Juv. 2, 90; Mart. 14, 64, 1; Gell. 1, 11, 7.
‡ tībīcĭnātor, αὐλητής, Gloss. Cyrill. [tibicino].
tībīcĭnĭum, ii, n. [tibicen], a playing upon the pipe or flute, a piping, fluting (class.): tibicinii scientia, Cic. N. D. 2, 8, 22; id. Or. 58, 198; App. Flor. p. 341, 28; 342, 20; Gell. 4, 13, 2.
tībīcĭno, āre, v. a. [tibicen].
- * I. To play upon the pipe or flute: ordo tibicinantium, Fulg. Myth. 3, 9.
- II. To prop up, support any thing, Tert. Anim. 38; Schol. Juv. 3, 193.
Tibigensis, e, adj., of or belonging to the town Tibiga, in Numidia: oppidum, Plin. 5, 4, 4, § 29.
Tibilis, is, f., a town in Numidia, Aug. Ep. 128.
Hence, adj.: Tibilitā-nus, a, um, of Tibilis: aquae, Aug. Civ. Dei, 22, 8.
* tībĭnus, a, um, adj. [tibia], of or belonging to the pipe or flute: modi, Varr. ap. Non. 49, 23.
Tibrĭcŏla, ae, m. [Tibris-colo], a dweller by the Tiber, Prud. στεφ. 4, 174.
Tībrīnus, a, um, v. Tiberis, I. A.
Tibris, is and idis, v. Tiberis.
Tĭbullus, i, m., Albius, a celebrated Roman elegiac poet, born about 700 A. U. C., died about 735, a contemporary and friend of Ovid and Horace, Quint. 10, 1, 93; Ov. Am. 1, 15, 28; id. Tr. 4, 10, 51; Vell. 2, 36 fin. al.; cf. Hor. C. 1, 33, 1; id. Ep. 1, 4, 1.
tībŭlus, i, f., a kind of pine-tree, Plin. 16, 10, 17, § 39.
Tībur, ŭris, n., an ancient town of Latium on both sides of the Anio, now Tivoli: Tiburque superbum, Verg. A. 7, 630; Hor. C. 2, 6, 5: supinum, id. ib. 3, 4, 23: udum, id. ib. 3, 29, 6; id. Ep. 1, 8, 12; 2, 2, 3: pronum, Juv. 3, 192: vacuum, quiet, Mart. 1, 13, 1; 4, 64, 32.
Hence,
- A. Tīburs, urtis, adj., of or belonging to Tibur, Tiburtine: populus, Liv. 8, 12; cf.: SENATVS POPVLVSQVE TIBVRS, Inscr. Orell. 113 and 3728: hostis, Liv. 7, 11, 4: via, Hor. S. 1, 6, 108: moenia, Verg. A. 7, 670: poma, Hor. S. 2, 4, 70: Fauni, Stat. S. 1, 3, 99: bibliotheca, Gell. 19, 5, 4.
Subst.: Tīburs, urtis, n., the Tiburtine territory: in Tiburti, Varr. R. R. 1, 9, 6; Cic. Att. 8, 14, 3; id. de Or. 2, 55, 224; for which: in Tiburte, Glaucia ap. Cic. de Or. 2, 65, 263; Gell. 19, 5, 1.
In plur.: Tīburtes, um, m., the inhabitants of Tibur, the Tiburtines, Plin. 16, 44, 87, § 237; Liv. 7, 11; Tac. A. 14, 22 med.; Front. Aquaed. 6 and 66; Verg. A. 11, 757; Inscr. Orell. 1817; 2239; 3114; 3851.
- B. Tī-burtīnus, a, um, adj., of Tibur, Tiburtine: terra, Prop. 4 (5), 7, 85: oves, Mart. 7, 80, 12: ficus, Plin. 15, 18, 19, § 70: lapis, id. 36, 6, 5, § 46; 36, 22, 48, § 167: frigora, Mart. 4, 57, 10: Diana, id. 7, 28, 1: via, leading from the Esquiline gate towards Tibur, Plin. Ep. 7, 29, 2.
Subst.: Tībur-tīnum, i, n., the Tiburtine villa (of Scipio): in Tiburtino Scipionis, Cic. Phil. 5, 7, 19; Sen. Ben. 4, 12, 4.
- C. Tīburnus, a, um, adj., of Tibur, Tiburtine: Anio, Prop. 3, 22, 23.
Subst.: Tīburnus, i, m., an inhabitant of Tibur, a Tiburnian, Stat. S. 1, 3, 74; also, κατ’ ἐξοχήν, for Tiburtus, the founder of Tibur, Hor. C. 1, 7, 13.
Tīburtus, i, m., the founder of the town of Tibur, Verg. A. 7, 671; 11, 519; Plin. 16, 44, 87, § 237 (al. in each passage Tiburnus).
Tichĭūs, untis, m., one of the summits of Mount Œta, Liv. 36, 16; 36, 17; 36, 19.
† tīchŏbătes, ae, m., = τειχοβάτης, a wall-climber, Vop. Carin. 18.
Tĭcĭda or Tĭcĭdas, ae, m.,
- I. an obscene Latin poet, Ov. Tr. 2, 433; Suet. Gram. 11; App. Mag. p. 279, 26.
- II. A knight of Cæsar’s party, Auct. B. Afr. 44; 46.
Tīcīnensis, e, v. Ticinus, B.
Tīcīnum, i, n., a city in Gallia Cisalpina, on the river Ticinus, now Pavia, Plin. 3, 17, 21, § 124; Tac. A. 3, 5; id. H. 2, 17; 2, 68.
Tīcīnus (scanned Tĭcīnus, Sid. Carm. 7, 552), i, m., the river Ticinus, in Gallia Cisalpina, celebrated for the victory of Hannibal over the Romans, now Ticino, Plin. 2, 103, 106, § 224; 3, 16, 20, § 118; Liv. 5, 34, 9; 21, 39, 10; 21, 45, 1; Sil. 4, 81 sq.; 6, 706; 7, 31; Claud. Cons. Hon. 6, 195; Flor. 2, 6, 10.
Hence,
- A. Tīcīnus, a, um, adj., of or belonging to the Ticinus, Ticinian: fluenta, Sil. 12, 548.
- B. Tīcī-nensis, e, adj., Ticinian: campi, lying on the Ticinus, Aur. Vict. Epit. 35.
1. Tīfāta, ōrum, n., a mountain ridge north of Capua, now Monte Maddaloni, Liv. 7, 29, 6; 23, 36, 1; 26, 5, 4; Vell. 2, 25, 4; Sil. 12, 487; 13, 219; cf. Fest. p. 366.
Hence, ‡ Tīfātīnus, a, um, adj., of or belonging to Tifata, Tifatinian: DIANA, Inscr. Rein. cl. 6, n. 91; Inscr. Murat. 446, 4.
‡ 2. Tīfāta iliceta. Romae autem Tifata curia, Fest. p. 366 Müll. N. cr.
‡ Tīfātīnus, a, um, v. 1. Tifata.
Tifernum, i, n., the name of three towns of Italy.
- I. A town in Umbria, on the Tiber, called also Tifernum Tiberinum, near the mod. Citta di Castello, Plin. 3, 5, 9, § 53; Plin. Ep. 4, 1, 4; 10, 24.
Its inhabitants are called Tifernates Tiberini, Plin. 3, 14, 19, § 114.
- II. A second town in Umbria, on the Metaurus, now S. Angelo in Vado, whose inhabitants, to distinguish them from the preceding, are called Tifernates Metaurenses, Plin. 3, 14, 19, § 114.
- III. A town in Samnium, on the mountain and river Tifernus, near the mod. Limosani, Liv. 9, 44, 6; 10, 14, 6.
Tĭfernus, i, m.
- I. A mountain in Samnium, upon which was the town of Tifernum, now Monte Matese, Liv. 10, 30, 7.
- II. A river flowing by it, now Biferno, Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 11, 16, § 103.
Tĭgellīnus (Tĭgil-), i, m.; in full: Tofonius Tigellinus, a favorite of Nero, Tac. A. 14, 48 sqq.; 14, 57; 15, 50; 16, 17; Suet. Galb. 15; Juv. 1, 155; he committed suicide, Tac. H. 1, 72.
Tĭgellĭus, ii, m., the name of two musicians.
- I. The more ancient, Tigellius Sardus, a contemporary of Cicero, Cic. Att. 13, 49, 1; id. Fam. 7, 24, 1; Hor. S. 1, 2, 3; 1, 3, 4.
- II. The more modern, Tigellius Hermogenes, a censurer of Horace, Hor. S. 1, 3, 129; 1, 4, 72; 1, 9, 25; 1, 10, 18; 1, 10, 80; 1, 10, 90; cf. Schol. Cruq. ad Hor. S. 1, 2, 2.
tĭgillum, i, n. dim. [tignum].
- I. A small piece of wood: clamat suam rem perisse … de suo tigillo fumus si qua exit foras, i. e. if the least bit of wood is burned in his house, Plaut. Aul. 2, 4, 21.
- II. Esp., a little beam, Liv. 1, 26, 13; Cat. 67, 39; Tib. 2, 1, 39; Phaedr. 1, 2, 14; Juv. 7, 46; App. M. 1, p. 109.
- B. Sororium Tigillum; v. sororius, II.
Tĭgillus, i, m. [tigillum], an epithet of Jupiter, who sustains and holds the world like a beam, Aug. Civ. Dei, 7, 11.
tignārĭus, a, um, adj. [tignum], of or belonging to beams: faber, a carpenter, builder, Cic. Rep. 2, 22, 39; id. Brut. 73, 257; Inscr. Orell. 4087 sq.; cf.: Fabros tignarios dicimus non eos duntaxat, qui tigna dolant, sed omnes, qui aedificant, Dig. 50, 16, 235; Vulg. 4 Reg. 22, 6.
tignum, i, n. (masc. collat. form, plur. tigni, Liv. 44, 5, 4; but Weissenb. reads tigno) [root tek-; Gr. ἔτεκον, τίκτω, whence τέχνη, τέκτων, texo], building-stuff, building-materials (syn. trabs).
- I. In gen. (ante-class. and in jurid. lang.): tigni appellatione in lege duodecim tabularum omne genus materiae, ex quā aedificia constant, significatur, Dig. 50, 16, 62; cf.: tigni autem appellatione continetur omnis materia, ex quā aedificium constat vineaeque necessaria. Unde quidam aiunt, tegulam quoque et lapidem et testam ceteraque, si qua aedificiis sunt utilia (tigna enim a tegendo dicta sunt) hoc amplius et calcem et harenam tignorum appellatione contineri, ib. 47, 3 (de tigno juncto), 1.
- II. In partic., a piece or stick of timber, a trunk of a tree, a log, beam (class.): venit imber … Tigna putrefacit, Plaut. Most. 1, 2, 31: tigna trabesque, Lucr. 2, 192; so, with trabes, id. 6, 241: supra eum locum duo tigna transversa injecerunt, Caes. B. C. 2, 9: et levia radere tigna Et terebrare etiam ac pertundere perque forare, Lucr. 5, 1266: tigna bina sesquipedalia in flumen defixerat, Caes. B. G. 4, 17; cf. id. B. C. 2, 10; 2, 15: torquet ingens machina tignum, Hor. Ep. 2, 2, 73; id. A. P. 279: summo quae pendet aranea tigno, Ov. M. 4, 179; 8, 648; Sen. Ep. 120, 7: cava, i. e. ships, Prop. 4 (5), 6, 50.
Tī̆grānes, is, m.
- I. A king of Armenia, son-in-law of Mithridates, Cic. Imp. Pomp. 9, 23; 15, 45; id. Sest. 27, 58; id. Att. 2, 4, 2; Sall. H. 4, 61, 3 Dietsch; Flor. 3, 5, 27; 4, 12, 43.
- II. His son, Cic. Att. 3, 8, 3; cf. Ascon. Cic. Mil. p. 47 Orell.; Schol. Bob. Cic. Mil. p. 284 ib.
Tī̆grānŏcerta, ae, f., and ōrum, n., the capital city of Greater Armenia, built by Tigranes during the Mithridatic war; fem., Plin. 6, 9, 10, § 26 sq.; neutr., Tac. A. 12, 50; 14, 24; 15, 4 sq.
* tī̆grĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [tigris-fero], tiger-bearing, producing tigers: Niphates, Sid. Carm. 2, 444.
* tī̆grīnus, a, um, adj. [tigris], tigerlike, barred or spotted like a tiger, Plin. 13, 15, 30, § 96.
† 1. tī̆gris, is or ĭdis (gen. tigris, Verg. Cir. 136: tigridis, id. A. 11, 577; Ov. M. 11, 245; Val. Fl. 5, 590; 6, 148; acc. tigrim, Verg. A. 9, 730; Manil. 5, 708; Sen. Ep. 85, 35; Plin. 8, 17, 25, § 65; 8, 18, 25, § 66; Sil. 5, 148; Suet. Aug. 43: tigrin, Val. Fl. 6, 704; Stat. Th. 6, 722; abl. tigri, Plin. 6, 20, 23, § 73: tigride, Ov. M. 7, 32; 9, 612; Luc. 5, 405; Sil. 5, 280; Mart. 8, 26, 8; Juv. 15, 163; plur. tigres, Verg. G. 2, 151; id. A. 4, 367; Hor. C. 3, 3, 14; 3, 11, 13; id. A. P. 393; Ov. A. A. 1, 559; id. M. 1, 305; 3, 668; Curt. 9, 8, 2: tigrides, Sol. 15, 11; 27, 16; acc. tigris, Verg. E. 5, 29; id. G. 4, 510; id. A. 6, 805: tigridas, Ov. H. 10, 86; gen. tigrium, Plin. 7, 1, 1, § 7; 11, 2, 1, § 4; dat. and abl. tigribus, Hor. A. P. 13; Ov. H. 2, 80; id. Am. 1, 2, 48), = τίγρις (in Persian, an arrow, Varr. L. L. 5, § 100 Müll.; Plin. 6, 27, 31, § 127). Comm. (in prose masc., but fem. Plin. 8, 4, 5, § 10; 8, 18, 25, § 66; in the poets always fem.; v. Neue, Formenl. 1, 616 sq.), a tiger, tigress.
- I. Lit.: varius, Varr. l. l.; Mel. 3, 5, 7; Verg. A. 4, 367; 6, 805; id. E. 5, 29; Hor. C. 1, 23, 9; 3, 27, 56; id. Epod. 16, 31; id. A. P. 13.
- II. Transf.
- 1. A tiger-skin: equus, quem discolor ambit Tigris, Stat. Th. 9, 686; 6, 719; Claud. Rapt. Pros. 1, 17.
- 2. The name of the spotted tiger-hound of Actæon, Ov. M. 3, 217; Hyg. Fab. 181.
- 3. The Tiger, the name of a ship ornamented with the figure of a tiger: Massicus aeratā princeps secat aequora Tigri, Verg. A. 10, 166.
2. Tī̆gris, ĭdis, m., = Τίγρις, the river Tigris (qs. arrowy, so called from its rapidity), Varr. L. L. 5, § 100 Müll.; Mel. 1, 11, 2; 3, 8, 32; Plin. 6, 27, 31, § 127; Hor. C. 4, 14, 46; Luc. 3, 256; 3, 261 sq.; 8, 370; Curt. 4, 9, 16; Sen. Herc. Fur. 1324.
Tigŭrīnus pāgus, a district in Helvetia, perh. the mod. Zurich, Caes. B. G. 1, 12; Inscr. Orell. 366.
Its inhabitants are called Tigŭrīni, ōrum, m., Caes. B. G. 1, 12; Liv. Ep. 65.
tĭlĭa, ae, f., the linden or lime-tree.
- I. Lit., Plin. 16, 14, 25, § 65; Verg. G. 1, 173; 2, 449; 4, 183; Ov. M. 8, 620; 10, 92.
- II. Transf., the inner bark of the linden, barkbands, Plin. 16, 14, 25, § 65; cf. of the elm: corticis interior tilia lepras sedat, id. 24, 8, 33, § 48.
* tĭlĭācĕus, a, um, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: tabulae, Capitol. Anton. P. 13; cf. tiliagineus.
* tĭlĭāgĭnĕus, a, um, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: arculae, Col. 12, 47, 5; cf. tiliaceus.
* tĭlĭāris, e, adj. [tilia], of linden-wood, linden-: tabula, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 20; cf. tiliaceus and tiliagineus.
Tillĭus, ii, m., a senator and tribune, reproached by Horace for rudeness, Hor. S. 1, 6, 107; cf. Sen. Ira, 3, 30, 5; id. Ep. 83, 12.
Tīmaeus, i, m., = Τίμαιος.
- I. A Greek historian of Sicily, under Agathocles, Cic. de Or. 2, 14, 58; id. N. D. 2, 27, 69; id. Fam. 5, 12, 2; id. Rep. 3, 31, 43; id. Brut. 16, 63; Nep. Alcib. 11, 1.
- II. A Pythagorean philosopher, a contemporary of Plato, Cic. Fin. 5, 29. 87; id. Rep. 1, 10, 16.
After him was named the Platonic dialogue Timaeus, which Cicero translated into Latin, Cic. Tusc. 1, 25, 63; id. N. D. 1, 8, 18; id. Ac. 2, 39, 123; id. Fin. 2, 5, 15; v. the fragment of this translation (Timaeus sive de Universo), Cic. ed. B. and K. vol. viii. p. 131 sqq.
Tīmāgĕnes, is, m., = Τιμαγένης, a learned and plain-speaking rhetorician of the time of Augustus, Sen. Contr. 34; Sen. Ira, 3, 23, 3; id. Ep. 91, 13; Hor. Ep. 1, 19, 15 Schmid; Quint. 1, 10, 10; 10, 1, 75.
Tīmanthes, is, m., = Τιμάνθης, a celebrated Greek painter, contemporary with Parrhasius, Plin. 35, 9, 36, § 64; 35, 10, 36, § 65; Cic. Brut. 18, 70; Quint. 2, 13, 13 Spald. (cf. also Cic. Or. 22, 74).
Tīmarchĭdes, is, m., a sculptor, Plin. 34, 8, 19, § 91.
Tīmarchus, i, m., a sculptor, Plin. 34, 8, 19, § 51.
Tīmărĕtē, ēs, f., = Τιμαρέτη, a female painter, Plin. 35, 9, 35, § 59; 35, 11, 43, § 147.
Tĭmāvus (better -vos), i, m., a river in Istria, between Aquileia and Trieste, Mel. 2, 4, 3; Plin. 2, 103, 106, § 229; 3, 18, 22, § 127; Verg. A. 1, 244; Luc. 7, 194; Stat. S. 4, 7, 55; Sil. 12, 215; Claud. Cons. Hon. 6, 197; Mart. 4, 25, 5.
tĭmĕfactus, a, um, adj. [timeo-facio], made afraid, frightened, alarmed, intimidated (very rare): timefactae religiones, Lucr. 2, 44: timefacta libertas, Cic. Off. 2, 7, 24.
tĭmĕo, ŭi, 2, v. a. and n. [root tam-; Sanscr. tam-yati, to be stupefied; tamas, darkness; cf. temulentus], to fear, be afraid of, to dread, apprehend; to be afraid or in fear, to be fearful, apprehensive, or anxious; constr. with acc., rel.-clause, inf., ne or ut, and absol.
- 1. With acc. (class.; syn.: vereor, metuo, paveo): quamquam omnia sunt metuenda, nihil magis quam perfidiam timemus, Cic. Fam. 1, 5, a, 2: timeo meos, Plaut. Truc. 5, 63; cf.: quos aliquamdiu inermes timuissent, Caes. B. G. 1, 40: oppidanos, Hirt. B. G. 8, 27: saxum Tantalus, Lucr. 3, 981 sq.: portus omnes, Caes. B. C. 3, 6: reliquos casus, id. ib. 3, 10: nomen atque imperium absentis, id. ib. 1, 61: numinis iram, Ov. M. 6, 314: flagitium pejus leto, Hor. C. 4, 9, 50: cuncta (amantes), Ov. M. 7, 719: aeternas poenas timendum’st, Lucr. 1, 111.
In pass.: morbos esse timendos, Lucr. 3, 41; so, si ipse fulgor timeretur, Quint. 8, 3, 5: si Cn. Pompeius timeretur, id. 4, 2, 25.
Pregn., to have to fear, i. e. to be exposed to, contend against: pro telis gerit quae timuit et quae fudit, Sen. Herc. Fur. 40 sq.; 793: feras, id. Herc. Oet. 270.
With dat. of the object for which one fears something: nostrae causae nihil nos timere, Quint. 11, 1, 75: patronum justitiae suae, id. 4, 1, 9: furem caulibus aut pomis, Juv. 6, 17: noxiam vini aegris, Plin. 14, 16, 19, § 101.
With de: de suo ac legionis periculo nihil timebat, Caes. B. G. 5, 57: nihil de bello, id. ib. 3, 3: de se nihil timere, Cic. Sest. 1, 1.
With pro and abl.: quid pro quoque timendum, aut a quoque timendum sit, Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 2: pro amicis omnia timui, pro me nihil. Sen. Q. N. 4, praef. § 15.
- 2. With rel.-clause (class.): misera timeo, quid hoc sit negotii, Plaut. Poen. 5, 4, 79: timeo, quid rerum gesserim, id. Mil. 2, 4, 44: quid possem, timebam, Cic. Att. 12, 24, 1: nunc istic quid agatur, magnopere timeo, id. ib. 3, 8, 2; jam nunc timeo, quidnam … pro exspectatione omnium eloqui possim, id. Div. in Caecil. 13, 42: misera timeo, incertum hoc quorsum accidat, Ter. And. 1, 5, 29; cf.: haec quo sint eruptura timeo, Cic. Att. 2, 20, 5.
With dat.: nunc nostrae timeo parti, quid hic respondeat, Ter. And. 2, 5, 8.
- 3. With inf. (freq. since the Aug. per.; not in Cic.): Caesar etsi timebat tantae magnitudinis flumini exercitum obicere, etc., Caes. B. C. 1, 64: equites cum intrare fumum et flammam densissimam timerent, Hirt. B. G. 8, 16: timebant prisci truncum findere, Plin. 17, 14, 24, § 102: nec jurare time, Tib. 1, 4, 21; Hor. C. 1, 8, 8; 3, 24, 56; id. S. 1, 4, 23; id. Ep. 1, 5, 2; 1, 7, 4; 1, 19, 27; 2, 1, 114; id. A. P. 170; 197; Ov. M. 1, 593; 12, 246.
Rarely with acc. and inf.: ni cedenti instaturum alterum timuissent, Liv. 10, 36, 3.
- 4. With ne or ut (class.): metuo et timeo, ne hoc tandem propalam fiat, Plaut. Mil. 4, 8, 38: timeo, ne malefacta mea sint inventa omnia, id. Truc. 4, 2, 61: haec timeo ne impediantur, D. Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 4: neque timerent, ne circumvenirentur, Caes. B. G. 2, 26: non times, ne locum perdas, Quint. 6, 3, 63: timuit, ne non succederet, Hor. Ep. 1, 17, 37: timere, ne non virtute hostium, sed lassitudine suā vincerentur, Curt. 3, 17, 9: timeo, ut sustineas, Cic. Fam. 14, 2, 3: ut satis commode supportari posset (res frumentaria), timere dicebant, Caes. B. G. 1, 39.
- 5. Absol. (freq. in prose and poetry): fac, ego ne metuam igitur et ut tu meam timeas vicem, Plaut. Most. 5, 2, 24: salva est navis, ne time, id. Merc. 1, 2, 64; so, ne time, id. Am. 2, 2, 42; 5, 1, 12; id. Cas. 4, 4, 13; id. Curc. 4, 2, 34: timentibus ceteris propter ignorationem locorum, Cic. Rep. 1, 17, 29; cf.: timentes confirmat, Caes. B. G. 7, 7: cottidie aliquid fit lenius quam timebamus, Cic. Fam. 6, 10, 5: timere et admirari, Quint. 9, 2, 26; 9, 2, 86.
With de: de re publicā valde timeo, Cic. Att. 7, 6, 2.
With ab: a quo quidem genere ego numquam timui, Cic. Sull. 20, 59.
With pro (poet. and post-Aug.): pro eo timebam, Curt. 6, 10, 27: timentem pro capite amicissimo, Plin. Ep. 3, 17, 3: quamvis pericliter, plus tamen pro te timeo, Sen. Contr. 7, 20, 1: indulgentia pro suis timentium, id. ib. 9, 26, 2, B: qui pro illo nimium timet, id. Ep. 14, 1: qui eget divitiis timet pro illis, id. ib. 14, 18; 90, 43: pro Aristippi animā, Gell. 19, 1, 10: timuere dei pro vindice terrae, Ov. M. 9, 241.
Pregn., with abl. (poet.): timuit exterrita pennis Ales, expressed its fear, Verg. A. 5, 505.
Freq. with dat. of the object for which one fears: tibi timui, Ter. Heaut. 3, 2, 20; cf.: qui sibi timuerant, Caes. B. C. 3, 27: alicui, Quint. 8, 5, 15; Verg. A. 2, 729; Hor. C. 3, 27, 7; id. S. 2, 1, 23: suis rebus, Caes. B. G. 4, 16: huic loco, id. ib. 7, 44: receptui suo, id. B. C. 3, 69: urbi, Hor. C. 3, 29, 26.
Impers. pass.: urbi timetur, Luc. 7, 138: Sen. Med. 885.
- * 6. Timens like timidus, with gen.: mortis timentes, Lucr. 6, 1239.
* tĭmescens, entis, Part. inch. [timeo], lecoming fearful of, fearing: Athanaricus paria timescens abscessit, Amm. 31, 4, 13.
tĭmĭdē, adv., v. timidus fin.
tĭmĭdĭtas, ātis, f. [timidus], fearfulness, cowardice, timidity (a favorite word of Cic.): formido, timiditas, pavor, ignavia, etc., Cic. Tusc. 5, 18, 52: ecfare, quae cor tuom timiditas territet, Pac. ap. Non. 228, 18: ex rebus timiditas, non ex vocabulis nascitur, Cic. Fin. 4. 19, 53; id. Rep. 2, 41, 68; id. Tusc. 3, 7, 14; id. Clu. 46, 129; id. Cael. 15, 36; id. Phil. 2, 29, 71; id. de Or. 2, 3, 10; 2, 74, 300; Plin. Ep. 2, 10, 8; Suet. Aug. 67; id. Calig. 45.
In plur.: quantae timiditates, Cic. Mil. 26, 69.
* tĭmĭdŭlē, adv. dim. [timidus], somewhat timidly: reptare per balneas, App. M. 4, p. 146, 16.
tĭmĭdus, a, um, adj. [timeo], fearful, afraid, faint-hearted, cowardly, timid (opp. audax; cf.: pavidus, trepidus, iners, ignavus): timido metu refugere, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 58, 218; id. ap. Fin. 5, 11, 31 (Trag. v. 46 Vahl.); cf.: nimium me timidum fuisse confiteor, Cic. Sest. 16, 36: se timidum atque ignavum judicari, id. Fam. 11, 18, 1: timidus ac tremens, id. Pis. 30, 74: imbelles timidique, id. Off. 1, 24, 83: timidus imperitusque, id. Caecin. 7, 18: timidus in labore militari, id. Fam. 1, 17, 1: non timidus ad mortem, id. Fin. 2, 20, 63 et saep.: timidus animus, humilis, demissus fractusque, id. Off. 3, 32, 115: spes, Ov. H. 16, 375: amor, id. ib. 18 (19), 172: fides, id. M. 9, 792: manus, id. Tr. 2, 228: tergum, Hor. C. 3, 2, 16: navis, Ov. F. 1, 4: timido cursu Fugit, id. M. 1, 525: preces, id. Tr. 5, 8, 28: pro cauto timidus accipitur, Sen. Ep. 45, 7: in bello fortis, in foro timidus, id. ib. 120, 9.
In a good sense = cautus, cautious: mater timidi non solet flere, Nep. Thras. 2, 3.
Comp.: adversis mediocribus timidiores, Hirt. B. G. 8, 13: nihil timidius columbā, Varr. R. R. 3, 7, 3: timidiora mandata videbantur, quam, etc., Cic. Fam. 11, 18, 1.
Sup.: timidissime Phineu, Ov. M. 5, 224: turba, columbae, id. A. A. 1, 117.
- (β) With inf. (poet.): Codrus pro patriā non timidus mori, Hor. C. 3, 19, 2: non timidus pro patriā perire, id. ib. 4, 9, 52: agitare aprum, Sil. 16, 575.
- (γ) With gen. (poet. and in postAug. prose): timidus procellae, Hor. A. P. 28; so, deorum, Ov. M. 5, 100: animalia timida lucis, that shun the light, i. e. remote from the light, dark, Sen. Vit. Beat. 20, 6: timidum doloris ac mortis, Lact. 3, 26.
Hence, adv.: tĭmĭdē, fearfully, timidly: timide (opp. fidenter), Cic. Div. 2, 31, 67: timide aliquid facere, id. Tusc. 2, 23, 55: dicere, id. Planc. 10, 24: timide vel potius verecunde, id. Fin. 5, 2, 6; id. Quint. 16, 51; id. Sull. 29, 80; Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3; Caes. B. G. 3, 25; id. B. C. 1, 19; Hor. A. P. 171; Ov. M. 1, 746; Plin. Ep. 1, 8, 2; Sen. Hippol. 393.
Comp.: timidius dicere, Cic. Caecin. 27, 77: cum omnia trepidantius timidiusque ageret, Caes. B. C. 1, 19.
Sup.: quod timidissime dicendum est, Quint. 11, 1, 77.
Tīmŏchăres, is, m., a courtier of Pyrrhus, who proposed to Fabricius, for a reward, to kill the king his master, Gell. 3, 8, 3.
Tīmŏcrătes, ae, m., = Τιμοκράτης, an Epicurean philosopher of the third century B. C., Cic. Fin. 2, 31, 101; id. N. D. 1, 33, 93.
Tīmŏlĕon, ontis, m., = Τιμολέων, a Corinthian general, whose life was written by Nepos, Cic. Fam. 5, 12, 7.
Hence, Tīmŏ-lĕontēus, a, um, adj., of or named from Timoleon: gymnasium, Nep. Tim. 5, 4.
Tĭmōlus, v. Tmolus.
Tīmŏmăchus, i, m., = Τιμόμαχος, an eminent painter of Byzantium, of the time of Julius Cæsar, Plin. 7, 38, 39, § 126; Aus. Epigr. 121 sq.
Tīmon, ōnis, m., = Τίμων, a celebrated misanthrope of Athens, Cic. Lael. 23, 87; id. Tusc. 4, 11, 25 and 27.
tĭmor (tĭmos, Naev. ap. Non. 487, 6), ōris, m. [timeo].
- I. Lit., fear, dread, apprehension, alarm, anxiety (cf.: metus, horror, formido, timiditas, pavor): definiunt timorem metum mali appropinquantis, Cic. Tusc. 4, 8, 19: metus ac timor, id. Verr. 2, 4, 19, § 41: timor praepedit dicta linguae, Plaut. Cas. 3, 5, 25: timore torpeo, id. Truc. 4, 3, 50: prae timore in genua concidit, id. Rud. 1, 2, 85; id. Cist. 4, 2, 45: in timorem dabo militarem advenam, id. Ps. 4, 1, 19: animus timore Obstipuit, Ter. Ad. 4, 4, 4: magno timore sum, Cic. Att. 5, 14, 2; id. Fin. 2, 10, 30: cruciatu timoris angi, id. Off. 2, 7, 25: amici nostri, timore de nobis afficiuntur, id. Fam. 11, 2, 3: res quae mihi facit timorem, id. ib. 10, 18, 2: timore perterritus, id. Div. 1, 28, 58; so Caes. B. G. 1, 22; 1, 23: huc accedit summus timor, Cic. Rosc. Am. 4, 9: haec sunt in judicum animis … oratione molienda, amor, odium … spes, laetitia, timor, molestia, id. de Or. 2, 51, 206: timor incutitur ex ipsorum periculis, id. ib. 2, 51, 209: timor omnem exercitum occupavit, Caes. B. G. 1, 39; cf. Cic. Rep. 1, 16, 25: Parthis timor injectus est, id. Att. 5, 20, 3; id. Agr. 1, 8, 23; Caes. B. G. 7, 55: alicui timorem deicere, Cic. Rep. 1, 15, 24: hunc mihi timorem eripe, id. Cat. 1, 7, 18: ades animo et omitte timorem, id. Rep. 6, 10, 10: timorem abicere, id. Fam. 11, 21, 4: timore sublato, Caes. B. G. 6, 23; cf.: omni timore deposito, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 23, 1: ut se ex maximo timore colligerent, Caes. B. C. 3, 65: ea (aestas), quae sequitur, magno est in timore, i. e. occasions great apprehension, Cic. Fam. 2, 10, 4: numquam fidele consilium daturus timor, Sen. Ben. 7, 26, 5.
With ne: ubi timor est, ne auctumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Col. 11, 3, 63; so Verg. A. 6, 352; Liv. 6, 28, 8.
With acc. and inf.: in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: subest ille timor ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de Or. 2, 82, 334.
With in and abl.: cum major a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv. 45, 26, 7.
With gen. of the thing feared: belli magni timor impendet, Cic. Fam. 2, 7, 4; so, vituperationis non injustae, id. Rep. 5, 4, : repentinae incursionis, Caes. B. G. 6, 23: mortis, Lucr. 5, 1180; Ov. M. 7, 604.
In plur., Cic. Rep. 1, 44, 68; Lucr. 2, 45; 5, 46; Cat. 64, 99; Hor. C. 1, 37, 15; id. Ep. 1, 4, 12.
- B. Personified, Fear: Timor, Hor. C. 3, 1, 37: ater, Verg. A. 9, 719.
Plur., Ov. M. 12, 60.
- II. Poet., transf.
- A. In a good sense, awe, reverence, veneration: divum, Lucr. 5, 1223: quod hominibus perturbatis inanem religionem timoremque dejecerat, Cic. Rep. 1, 15, 24: deorum, Hor. S. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Th. 3, 661.
- B. An object that excites fear, a terror: audaci tu timor esse potes, Prop. 3, 7, 28 (4, 6, 70): Cacus Aventinae timor, Ov. F. 1, 551; cf. id. M. 3, 291; 10, 29; 12, 612: magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67; Plin. 8, 32, 50, § 119.
- C. An object for which anxiety is felt (poet.): ratis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. S. 3, 2, 80.
tĭmōrātus, a, um, adj. [timor], full of reverence towards God, devout, Vulg. Luc. 2, 25 (transl. of the Gr. εὐλαβής); id. Act. 8, 2; Hier. in Isa. 14, 50, 10.
Tīmŏthĕus, ĕi, m., = Τιμόθεος.
- I. Son of Conon, leader of the Athenians, and restorer of the walls of Athens; his life is written by Nepos; cf. also Cic. Off. 1, 32, 116; id. de Or. 3, 34, 139; id. Tusc. 5, 35, 100; Nep. Con. 1 sqq.
- II. A musician, a native of Miletus, Cic. Leg. 2, 15, 39; Quint. 2, 3, 3; Macr. S. 5, 22.
* tīna, ae, f., a wine-vessel, Varr. ap. Non. 544, 6; cf.: tinia vasa vinaria, Fest. p. 365 Müll.; and: canava, cavea, tinum, Not. Tir.
tinca, ae, f., a small fish, perh. the tench: Cyprinus tinca, Linn.; Aus. Idyll. 10, 125.
tincta, v. tingo fin.
* tinctĭlis, e, adj. [tingo], in which something is dipped: volucri ferro tinctile virus inest, Ov. Tr. 3, 10, 63.
‡ tinctor, ōris, m. [tingo], a dyer, Inscr. Marin. Papir. Dipl. 251; cf.: tinctor, βαφεύς, Gloss. (but not Vitr. 7, 14, where tectores is the true reading).
* tinctōrĭus, a, um, adj. [tingo], of or belonging to plunging in or dyeing; trop.: mens, i. e. bloodthirsty, Plin. 7, 7, 5, § 44.
tinctūra, ae, f. [tingo], a dyeing, Plin. 37, 9, 38, § 119.
In plur., Plin. 31, 10, 46, § 110.
1. tinctus, a, um, Part. of tingo.
* 2. tinctus, ūs, m. [tingo], a dipping into, a dyeing; meton., a sauce into which something is dipped: avis croceo tinctu cibis gratissima, i. e. saffron-sauce, Plin. 10, 48, 68, § 134.
tĭnĕa, ae, f. [tan-, root of tondeo; cf. Gr. τέμνω].
- I. In gen., a gnawing worm, in clothes, books, etc., a moth, bookworm, etc.: Phalaena tinea, Linn.; Cato, R. R. 98, 1; Hor. S. 2, 3, 119; id. Ep. 1, 20, 12; Ov. P. 1, 1, 72; Mart. 11, 1, 14; Plin. 11, 35, 41, § 117.
- II. In partic.
- A. Of the moth that flutters about a light, Lact. Phoen. 107.
- B. Of the wood-worm, Vitr. 5, 12 fin.
- C. Of worms in beehives, Verg. G. 4, 246; Col. 9, 14, 2.
- D. Of worms in fig-trees, Col. 5, 10, 9.
- E. Of worms in the human body, Plin. 27, 13, 120, § 145; 21, 20, 83, § 140; 23, 8, 77, § 148; 24, 10, 47, § 77.
- F. Agrestes tineae, silkworms, Ov. M. 15, 373.
- G. Of lice, Claud. in Eutr. 1, 113; 1, 260.
tĭnĕo, āre, 1, v. n. [tinea], to be infested by moths, Vulg. Bar. 6, 71.
* tĭnĕŏla, ae, f. dim. [tinea], a little worm, Veg. Vet. 1, 4.
* tĭnĕōsus, a, um, adj. [tinea], full of worms, wormy, Col. 9, 14, 20.
Tingē or Tingi, f., a town of Mauritania, now Tangiers, Mel. 1, 5, 2; Plin. 5, 1, 1, § 4.
Hence, Tingĭtānus, a, um, adj., of or pertaining to Tingi: litus, Mamert. Gen. Max. 16 fin.
tingo (less correctly, tinguo), nxi, nctum, 3, v. a. [root tvak-, to wet; Sanscr. tuc-; Gr. τέγγω], to wet, moisten, bathe with or in any liquid (class.; cf.: aspergo, irroro, imbuo).
- I. Lit.: tunica sanguine centauri tincta, Cic. N. D. 3, 28, 70: Lydia Pactoli tingit arata liquor, Prop. 1, 6, 32: in amne comas, id. 4 (5), 4, 24: tinget pavimentum mero, Hor. C. 2, 14, 27: Arctos Oceani metuentis aequore tingi, Verg. G. 1, 246: stridentia Aera lacu, id. ib. 4, 172: gemmam lacrimis, Ov. M. 9, 567: in undis summa pedum vestigia, id. ib. 4, 343: pedis vestigia, id. ib. 5, 592: flumine corpora, i. e. to bathe, id. ib. 12, 413: corpora lymphis, id. ib. 2, 459: in amne faces, id. R. Am. 700: (asinae) horrent ita ut pedes omnino caveant tingere, Plin. 8, 43, 68, § 169.
Poet.: in alto Phoebus anhelos Aequore tinget equos, bathe or plunge, i. e. will set, Ov. M. 15, 419: non ego te meis Immunem meditor tingere poculis, i. e. to entertain, treat you, Hor. C. 4, 12, 23.
- B. In partic.
- 1. To soak in color, to dye, color, tinge (syn. inficio): Phocaico bibulas tingebat murice lanas, Ov. M. 6, 9; cf.: lanas vestium murice Afro, Hor. C. 2, 16, 36.
Poet.: niveam ovem Tyrio murice, Tib. 2, 4, 28: coma viridi cortice tincta nucis, id. 1, 8, 44: vestes Gaetulo murice, Hor. Ep. 2, 2, 181: vestem rubro cocco, id. S. 2, 6, 103: sanguine cultros, Ov. M. 7, 599; cf.: secures cervice, Hor. C. 3, 23, 13: ora cruore, Ov. M. 14, 237: comam, id. Am. 1, 14, 2: cutem, i. e. to paint, Mart. 1, 77, 5: tinguntur sole populi, i. e. are embrowned, Plin. 6, 19, 22, § 70: nummos, to wash copper coins with gold or silver, Dig. 48, 10, 8: globus … candenti lumine tinctus, i. e. illuminated, Lucr. 5, 720; so, loca lumine, id. 6, 173.
- 2. Of colors as objects, to produce, bring out: purpuram, Plin. 6, 31, 36, § 201; 16, 18, 31, § 77: caeruleum, id. 33, 13, 57, § 161.
- 3. To baptize (late Lat.): tinctus est ab Joanne prophetā in Jordane flumine, Lact. 4, 15, 2.
- II. Trop.: orator sit mihi tinctus litteris, audierit aliquid, legerit, tinctured, i. e. imbued, well furnished with, etc., Cic. de Or. 2, 20, 85: Laelia patris elegantiā tincta, id. Brut. 58, 211: verba sensu tincta, Quint. 4, 2, 117: Romano lepidos sale tinge libellos, Mart. 8, 3, 19: sales lepore Attico tincti, id. 3, 20, 9: in similitudinem sui tingit (virtus), Sen. Ep. 66, 8.
Hence, P. a. as substt.
- A. tingens, entis, m., a dyer: tingentium officinae, Plin. 9, 38, 62, § 133; 37, 9, 40, § 122.
- B. tincta, ōrum, n., dyed or colored stuffs: tincta absint, Cic. Leg. 2, 18, 45.
tĭnĭārĭa, ae, f. [tinea], a plant, mothmullein: Teucrium polium, Linn.; Scrib. Comp. 83.
* tinnīmentum, i, n. [tinnio], a tingling: illud quidem edepol tinnimentum est auribus, Plaut. Rud. 3, 5, 26.
tinnĭo (tīnĭo), īvi or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [root tan-; cf.: tono, tonitru], to ring, chink, clink, jingle, tinkle, tingle.
- I. Lit.: tinniit tintinnabulum, Plaut. Trin. 4, 2, 162: tinnit hastilibus umbo, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 432 Vahl.): apes tinniendo aere perterritas perducet, Varr. R. R. 3, 16, 30: (Graeci) n (litteram) jucundam et in fine praecipue quasi tinnientem illius (m litterae) loco ponunt, Quint. 12, 10, 31 (cf. retinnit, Cic. Brut. 46, 171): nec tibi dubito in foro diu tinnisse auriculas, have tingled, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 Mai; cf. tinnitus.
- II. Transf.
- A. Colloq., to clink money, i. e. to pay: exspecto maxime, ecquid Dolabella tinniat, Cic. Att. 14, 21, 4; cf. trop.: veri speciem dignoscere calles, Nequa subaerato mendosum tinniat auro, ring false, give a false sound, Pers. 5, 105.
- B. To have a sharp or shrill voice, to cry, scream, sing (ante- and post-class.): comprime te: nimium tinnis, Plaut. Cas. 2, 3, 32; id. Ps. 3, 2, 99; cf.: tinnire canorā voce, id. Poen. prol. 33: aliquid se tinniturum promisit, to sing, Suet. Ner. 20 fin.: vere novo, cum jam tinnire volucres Incipient, Calp. Ecl. 5, 16.
A maximum of 100 entries are shown.