Lewis & Short

1. jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post-Aug.): corpus, Verg. A. 5, 475: arma, id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163: fama, Plin. 33, 2, 8, § 32: ludi, a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf. dies, id. Calig. 17: ludus, Liv. 1, 57, 11.
Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.
Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully: jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum, Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805.
Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.

2. Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal: D. Junius Juvenalis, a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

jŭvĕnīlis (jŭvĕnāl-), e, adj. [contr. from juvenicus, from juvenis], of or belonging to youth, youthful, juvenile.

  1. I. Lit.: juvenilis quaedam dicendi impunitas et licentia. Cic. Brut. 91, 316: redundantia, id. Or. 30, 108: sumptis Priamum juvenalibus armis vidit. Verg. A. 2, 518: corpus, id. ib. 5, 475: valida ac juvenilia membra, Juv. 11, 5: anni, Ov. M. 8, 632: caput, id. ib. 1, 564: femur, id. Am. 1, 5, 22: suis semper juvenilior annis, id. M. 14, 639: sidus juvenile nepotes, shining among the youths like stars, a youthful constellation, id. Tr. 2, 167.
  2. II. Transf.
    1. A. Lively, cheerful: integer et laetus laeta et juvenilia lusi, Ov. Tr. 5, 1, 7.
    2. B. Violent, strong: praeceps juvenile pericli, Stat. S. 1, 4, 50.
      Hence, advv.
      1. 1. jŭvĕnīle, youthfully: adhuc juvenile vagans, Stat. S. 3, 5, 25.
      2. 2. jŭvĕnīlĭter, youthfully, after the manner of youth: exsultare, Cic. de Sen. 4, 10 (in Ovid only juvenaliter; v. juvenalis fin.).