Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

inscalp-, v. insculp-.

inscalptĭo, v. insculptio.

inscendo, scendi, scensum, 3, v. n. and a. [in-scando], to step into or upon, to climb up, mount, ascend.

  1. I. Lit.: cum inscenderet in rogum ardentem, Cic. Div. 1, 23, 47: supra pilam inscendat, Cato, R. R. 127, 2: quadrigas Jovis, Plaut. Am. 1, 1, 294: in arborem, id. Aul. 4, 6, 12: in currum, id. Men. 5, 2, 10: equum, Suet. Ner. 48: haud se inscendi ab alio (Bucephalus) nisi a rege passus est, Gell. 5, 2, 3: grabatulo inscenso, App. M. 2, p. 122, 16.
    Absol.: ubi amicam avectam scio, Inscendo, I go on board ship, embark, Plaut. Mil. 2, 1, 37.
  2. II. Transf., in mal. part.: matronam, App. M. 7, p. 197, 21; 10, p. 249, 7.

inscensĭo, ōnis, f. [inscendo], a mounting, ascending: in navem inscensio, an embarking, Plaut. Rud. 2, 6, 19.

1. inscensus, a, um, Part., v. inscendo.

2. inscensus, ūs, m. [inscendo], a mounting, i. e. covering: equarum, App. M. 7, p. 194, 17.

inscĭē, adv., v. inscius fin.

in-scĭens, entis, adj., unknowing.

  1. I. Without knowledge, unaware: si peccavi, insciens feci, Ter. Heaut. 4, 1, 19: nihil me insciente esse factum, without my knowing it, Cic. Fam. 5, 2, 3: saepe jam Plus insciens quis fecit quam prudens boni, Plaut. Capt. prol. 45; cf. sq.: me apsente atque insciente, id. Trin. 1, 2, 130: utrum inscientem vultis contra foedera fecisse, an scientem? Cic. Balb. 5, 13.
    With de and abl.: de eorum verbis, Plaut. Trin. 1, 2, 178 al.
  2. II. Ignorant, stupid, silly: abi, sis, insciens, Ter. Phorm. 1, 2, 9.
    Hence, adv.: inscĭenter, unknowingly, ignorantly, stupidly: facere, Cic. Top. 8, 32: tuba inflata, Liv. 25, 10, 4.
    Sup.: interpretari, Hyg. Astr. 2, 12.

in-scĭentĭa, ae, f.

  1. I. Want of knowledge, ignorance, inexperience (cf. inscitia init.): in tantis tenebris erroris et inscientiae, Cic. Sull. 14, 40: mea, id. de Or. 1, 46, 203: alicujus, id. ib. 3, 35, 142; id. Ac. 2, 47, 146.
    With gen.
          1. (α) Subj.: vulgi, Caes. B. G. 7, 43, 3: hostium, id. ib. 3, 19, 3: temeritas et inscientia ducum, Liv. 22, 25, 12.
          2. (β) Obj.: locorum, Caes. B. G. 3, 9, 3: belli, Nep. Epam. 7: dicendi, Cic. de Or. 1, 54, 233.
  2. II. Ignorance, philosophically speaking; opp. fundamental knowledge: de qua (natura Deorum) tam variae sunt doctissimorum hominum tamque discrepantes sententiae, ut magno argumento esse debeat, causam, i. e. principium philosophiae esse inscientiam, Cic. N. D. 1, 1, 1; id. Ac. 1, 11, 41.
  3. III. Blameworthy ignorance, neglect (only in Tac.; cf. inscitia): praecipientium, Tac. Or. 28: desidia ac inscientia, id. ib. 33.

inscītē, adv., v. inscitus fin.

inscītĭa, ae, f. [inscitus],

  1. I. ignorance, inexperience, unskilfulness, awkwardness, stupidity, stolidity in any thing (usu. with suggestion of blame; while inscientia is simply the absence of knowledge; but the distinction is neglected by Tacitus; v. infra).
    With gen., rarely with erga (class.): rerum, Cic. de Or. 1, 22, 49: temporis, id. Off. 1, 40, 144: belli, Nep. Epam. 7, 4: rei publicae ut alienae, Tac. H. 1, 1: rerum verborumque, Quint. 5, 13, 38: veri, Hor. S. 2, 3, 43: artis, Suet. Ner. 41: temporum, Plin. 7, 48, 49, § 155: aedificandi, Tac. G. 16: inscitiam potius legionum quam audaciam increpans, Tac. H. 1, 90.
    Absol., ignorance, stupidily (ante-class.): male mereri de immerente inscitia est, Plaut. Curc. 1, 3, 29: sex talenta magna dotis demam pro ista inscitia, id. Truc. 4, 3, 71: temeritate atque inscitia exercitum in locum praecipitem perducere, Liv. 26, 2, 7; 8, 33, 17.
    In plur.: Pannoniorum inscitiae, Front. Princip. Hist. 319.
  2. II. Ignorance, absence of knowledge, = inscientia (only in Tac.): fore ut acerrimi militum per tenebras et inscitiam ceterorum occiderentur, Tac. H. 1, 54: quo fidem inscitiae pararet, to induce confidence in his ignorance of the crime, id. A. 15, 58: isque illi finis inscitiae erga domum suam fuit, id. ib. 11, 25: inscitia litterarum, id. Or. 19.

* inscītŭlus, a, um, adj. dim. [inscitus], ignorant, awkward, unmannerly: ancillula, Afran. ap. Non. 12, 21 (Com. Fragm. v. 386 Rib.).

in-scītus, a, um, adj.

  1. I. Ignorant, inexperienced, unskilful, silly, simple, stupid; freq. coupled with stultus (rare in Cic.; a favorite word of Plaut.), Plaut. Most. 1, 3, 51: inscita atque stulta mulier, id. ib. 2, 3, 85; id. Mil. 3, 1, 141.
    Of inanim. and abstr. things: mirum atque inscitum somniavi somnium, Plaut. Rud. 3, 1, 5.
    Comp.: quid est inscitius, Cic. N. D. 2, 13. 36; id. Div. 2, 62.
    Sup.: inscitissimus, Plaut. Most. 5, 2, 14.
  2. * II. Pass., unknown: nescio quid aliud indictum inscitumque dicit, Gell. 1, 22, 11.
    Adv.: inscītē, unskilfully, clumsily, awkwardly (class.): comparari, Cic. Fin. 3, 7, 25: non inscite nugatur, id. Div. 2, 13, 30: facta navis, Liv. 36, 43, 6.
    Sup.: inscitissime petit, Hyg. ap. Gell. 10, 16, 5.

in-scĭus, a, um, adj.,

  1. I. not knowing, ignorant of a thing (not used by Plaut. or Ter.; v. Ritschl, Proleg. p. 64 sq.; and cf. insciens); constr., absol., with gen., rarely with de, an acc., an inf., or a rel. clause (class.).
          1. (α) Absol.: distinguere artificem ab inscio, Cic. Ac. 2, 7, 22: is, quem vos ad mortem inscii misistis, ignorantly, id. Planc. 16, 40: inscios inopinantesque Menapios oppresserunt, Caes. B. G. 4, 4: omnibus insciis, neque suspicantibus, Hirt. B. Afr. 37.
          2. (β) With gen.: omnium rerum, Cic. Brut. 85, 292: haedulus inscius herbae, Juv. 11, 66.
          3. (γ) With de aliqua re: de malitia, Dig. 16, 3, 31.
          4. * (δ) With acc.: at enim scies ea, quae fuisti inscius, Turp. ap. Non. 501, 18.
            * (ε) With inf.: imperii flectere molem haud inscius, Stat. Th. 3, 387 sq.: sutrinas facere inscius, Varr. ap. Non. 168, 17.
            (ζ) With rel. clause: inscii quid in Aeduis gereretur, not knowing, Caes. B. G. 7, 77: unde vitam sumeret inscius, Hor. C. 3, 5, 37.
            (η) With subj., Verg. A. 1, 718.
    1. B. Special phrase: non sum inscius, I am by no means unaware, I know very well: nec vero sum inscius, esse utilitatem in historia, Cic. Fin. 5, 19, 51.
  2. * II. Pass., unknown: trames, App. M. 5, p. 170, 12; cf. nescius.
    Adv.: inscĭē, ignorantly, App. de Deo Socr. p. 43, 7.

in-scrībo, psi, ptum, 3, v. a., to write in or upon any thing, to inscribe (class.).

  1. I. Lit.: aliquid in basi tropaeorum, Cic. Pis. 38, 92: in statua inscripsit, Parenti optime merito, id. Fam. 12, 3, 1: nomen suum monumentis, id. Har. Resp. 27: ea inscribam brevi, quae, etc., id. Att. 4, 1, 4: sit inscriptum in fronte unius cujusque civis, quid de re publica sentiat, id. Cat. 1, 13, 32: orationes in animo, id. de Or. 2, 87, 355: ut, si quae essent incisae aut inscriptae litterae, tollerentur, id. Dom. 53, 137: senarioli in ejus monumento inscripti, id. Tusc. 5, 23, 64: in illis libellis, id. Arch. 11, 26 B. and K. (Klotz omits in): Panvix ulla inscribens terrae vestigia cornu, Sil. 13, 328.
    Pass. with Gr. acc.: inscripti nomina regum flores, Verg. E. 3, 106.
    1. B. Transf., to furnish with an inscription: statuae, quas tu inscribi jussisti, Cic. Verr. 2, 2, 69, § 167: aedes, to write on a house that it is for sale: aedes venales hasce inscribit litteris, Plaut. Trin. 1, 2, 131; cf.: aedes mercede, Ter. Heaut. 1, 1, 92: librum, to inscribe, give a title to a book: eos (libellos) rhetoricos inscribunt, Cic. de Or. 3, 31, 122: in eo libro, qui Oeconomicus inscribitur, is entitled, id. Off. 2, 24, 87: inscripta lintea, i. e. curtains used as signs, Juv. 8, 168.
      Hence, subst.: inscriptum, i, n., an inscription, title: alia inscripta nimis lepida, Gell. praef. 3.
  2. II. Trop.
    1. A. In g e n.: vitiis suis sapientiam inscribit, gives to his vices the name of wisdom, Sen. Vit. Beat. 12.
    2. B. In partic.
      1. 1. To ascribe, assign, attribute: Epicurus, quia tantummodo induit personam philosophi, et sibi ipse hoc nomen inscripsit, has assigned, appropriated to himself, Cic. Tusc. 5, 26, 73: deos sceleri, to ascribe crimes to the gods, Ov. M. 15, 128: mea dextera leto Inscribenda tuo est, thy death is to be ascribed to my hand, id. ib. 10, 199.
      2. 2. To make known, mark, as if by an inscription: sua quemque deorum inscribit facies, Ov. M. 6, 74: versā pulvis inscribitur hastā, Verg. A. 1, 478; cf.: sua quemque deorum Inscribit facies, makes known, characterizes, Ov. M. 6, 74.
      3. 3. To brand, place a brand upon: vultus. Plin. 18, 3, 4, § 21: naufrago stigmata, Sen. Ben. 4, 37, 3: inscripta ergastula, Juv. 14, 24.
      4. 4. To subscribe an accusation (post-class.), Cod. 9, 35, 11.
      5. 5. To write something over an old writing, so that the latter is no longer legible (post-class.): de his, quae in testamento delentur, inducuntur, inscribuntur, Dig. 28, 4.

* in-scriptĭlis, e, adj., that cannot be written, Diom. p. 413 P.

inscriptĭo, ōnis, f. [inscribo], a writing upon, inscribing; an inscription, title (class.): nominis inscriptio, Cic. Dom. 20, 51: quod de inscriptione quaeris, non dubito, quin καθῆκον officium sit; sed inscriptio plenior, de officiis, id. Att. 16, 11, 4.
An inscription on monuments: hinc illa infelicis monumenti inscriptio, turba se medicorum periisse, Plin. 29, 1, 5, § 11: frontis, a branding on the forehead, Petr. 106; 103; so plur., Sen. de Ira, 3, 3, 6: servi, quibus stigmata inscripta sint, Gai. Inst. 1, 13.
An accusation (post-class.): libellos inscriptionis deponere, Dig. 48, 5, 2.

inscriptum, v. inscribo, I. B. fin.

* inscriptūra, ae, f. [inscribo], an inscription (al. in scriptura), Tert. adv. Val. 30.

1. inscriptus, a, um, Part., from inscribo.

2. in-scriptus, a, um, adj.

  1. I. Unwritten: unde et illa divisio est, alia esse scripta, alia inscripta, Quint. 3, 6, 36; 7, 4, 36.
  2. II. Not marked or entered at the custom-house, contraband: inscriptum pecus, Varr. R. R. 2, 1, 16.
  3. III. Concerning which nothing is written (in the statutes): maleficium, Sen. praef. 3 Excerpt. Controv.

in-scrūtābĭlis, e, adj. [2. in-scrutor], inscrutable (eccl. Lat.): Dei judicia, Aug. Ep. 106, 4; Hilar. Trin. 8, 38.

* in-scrūtor, āri, v. dep., to search or examine into: si Homeri latentem prudentiam inscruteris altius (al. scruteris), Macr. S. 7, 1.

in-sculpo (inscalp-), psi, ptum, 3, v. a., to cut or carve in or upon, to engrave.

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat. (poet. and in postAug. prose): summam patrimonii saxo (shortly before, incidere), Hor. S. 2, 3, 90: litteras tabellae, Quint. 1, 1, 27: elogium tumulo, Suet. Claud. 1: incisa et insculpta sunt publicis aeternisque monumentis praetoria ornamenta Pallantis, Plin. Ep. 8, 6, 14: usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, Macr. S. 7, 13, 11.
          2. (β) With abl. (very rare): columna aenea insculptum, Liv. 2, 33, 9.
          3. (γ) Absol. (with abl. of manner): ara cum ingenti titulo Punicis Graecisque litteris insculpto, Liv. 28, 46, 16.
  2. II. Trop., to engrave, imprint: natura insculpsit in mentibus, ut deos aeternos et beatos haberemus, Cic. N. D. 1, 17, 45: omnibus enim innatum est et in animo quasi insculptum, esse deos, id. ib. 1, 4, 12: in animo, id. Ac. 2, 1, 2.

insculptĭo, ōnis, f. [insculpo], a cutting, carving (late Lat.), Jul. Val. 2, 28.

insculptus, a, um, Part., from insculpo.