Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

hŏnestāmentum, i, n. [honesto], an ornament, grace (rare; not in Cic.): nullo honestamento eget virtus, Sen. Ep. 66, 2.
In plur.: omnia honestamenta pacis, Sall. Or. ad Caes. 2: morum, App. Mag. p. 276: orationis, Gell. 10, 26, 4; Cod. Theod. 12, 1, 4.

hŏnestas, ātis, f. [honestus], honorableness.

  1. I. (Acc. to honestus, I.) Honorable consideration which a man enjoys, honor, reputation, character, respectability, credit, opp. to turpitudo (class.; cf.: existimatio, dignitas).
    1. A. Lit.: quid est honestas nisi honor perpetuus ad aliquem secundo populi rumore delatus. Lact. 3, 8, fin.: unde pudor, continentia, fuga turpitudinis, appetentia laudis et honestatis? Cic. Rep. 1, 2; cf.: fugiendae turpitudinis adipiscendaeque honestatis causa, id. Tusc. 2, 27, 66; Gell. 1, 3, 23 sq.: nihil esse in vita magnopere expetendum nisi laudem atque honestatem, Cic. Arch. 6, 14; cf.: omnia, quae putant homines expetenda, honestas, gloria, tranquillitas animi atque jucunditas, id. Lael. 22, 84; id. Phil. 7, 5, 14: cogita, ea nobis erepta esse, quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, honestatem, dignitatem, honores omnes, id. Fam. 4, 5, 2: quas familias honestatis amplitudinisque gratia nomino, on account of their character, id. Rosc. Am. 6, 15: honestate spoliatus, id. Rab. Post. 16, 44; cf.: omni jure atque honestate interdictus, Q. Metell. ap. Gell. 17, 2, 7: fautor infimi generis hominum, odio alienae honestatis, Liv. 1, 47, 11: honestatem omnem amittere, consideration, respect, Cic. Rosc. Am. 39, 114: in eoque (officio) et colendo sita vitae est honestas omnis et in negligendo turpitudo, id. Off. 1, 2, 4; Gell. 1, 3, 24: honestati alicujus convenire (with subj. clause), Paul. Sent. 3, 5, 2.
      In plur. (= honores): ceteris ante partis honestatibus atque omni dignitate fortunaque aliquem privare, Cic. Mur. 40, 87.
    2. B. Transf., concr.: causa, in qua omnes honestates civitatis, omnes aetates, omnes ordines una consentiunt, honorable, reputable persons, Cic. Sest. 51, 109.
  2. II. (Acc. to honestus, II.)
    1. A. Honorableness of character, honorable feeling, honor, honesty, probity, integrity, virtue (class.): ubi est autem dignitas, nisi ubi honestas? Cic. Att. 7, 11, 1: nemo est inventus tam perditus, tam ab omni non modo honestate sed etiam simulatione honestatis relictus, qui, etc., id. Rab. Perd. 8, 23 and 24: (qui summum bonum) suis commodis, non honestate metiturhonestatem propter se expetere, id. Off. 1, 2, 5 and 6; cf.: cum omnis honestas manet a partibus quatuor, quarum, etc., id. ib. 1, 43, 152; and: habes undique expletam et perfectam formam honestatis, quae tota his quatuor virtutibus continetur, id. Fin. 2, 15, 48; Quint. 3, 8, 26: et in laude justitia utilitasque tractantur, et in consiliis honestas, id. 3, 4, 16: sunt qui tradant tanta eum (Staberium Erotem) honestate praeditum, ut, etc., such an honorable, noble character; Fr. honnēteté, Suet. Gramm. 13: quod factum causā publicae honestatis vindictam exspectat, Paul. Sent. 5, 4, 21.
    2. B. Transf., of things, beauty, grace (very rare): testudinis, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 2: si est honestas in rebus ipsis, de quibus dicitur, exsistit ex rei natura quidam splendor in verbis, id. de Or. 3, 31, 125.

hŏnestē, adv., v. honestus fin.

hŏnestĭtūdo, ĭnis, f. [honestus], honorableness, virtue (ante-class. for honestas, II.): tua honestitudo Danaos decipit diu, Att. ap. Non. 121, 1 (Trag. Fr. v. 501 Rib.): horrida Europae, id. ib. 120, 31 (Fragm. Tr. v. 16 Rib.).

hŏnesto, āvi, ātum, 1, v. a. [honestus], to clothe or adorn with honor; to honor, dignify; to adorn, grace, embellish (class.; cf. honoro), with personal or inanimate objects.

    1. 1. With personal objects quom me tanto honore honestas, Plaut. Capt. 2, 2, 106; 2, 1, 50; cf.: quod non dignos homines honore honestatos videbam, Sall. C. 35, 3 Kritz.: tantam laudem, quantā vos me vestris decretis honestatis, nemo est assecutus, Cic Cat 4, 10, 20: Saturnini imagine mortem ejus honestare, id. Rab. Perd. 9, 24; id. Sull. 29, 81; id. Off. 1, 39, 139: haec famigeratio Te honestet, me autem collutulet, Plaut. Trin. 3, 2, 67: ad eum augendum atque honestandum, Cic. Off. 2, 6, 21: a quibus, si interdum ad forum deducimur, si uno basilicae spatio honestamur, diligenter observari videmur et coli, are honored by being accompanied through the basilica, id. Mur. 34, 70: summi viri Gracchorum et Flacci sanguine non modo se non contaminarunt, sed etiam honestarunt, id. Cat. 1, 12, 29: quem vultus honestat, Dedecorant mores, Claud. Laud. Stil. 1, 26; cf.: arma auro et argento distincta corpus rarae magnitudinis honestabant, Curt. 8, 44, 7: ingens corpus erat (Navii), et arma honestabant, Liv. 26, 5, 16.
  • II. With inanimate objects: nec domo dominus, sed domino domus honestanda est, Cic. Off. 1, 39, 139: L. Pauli currum rex nobilissimus Perses honestavit, id. Cat. 4, 10, 21: caput (avis) plumeo apice honestante (with distinguere), Plin. 10, 2, 2, § 3; cf. Curt. 8, 13: formam pudor honestabat, id. 6, 2; 3, 6 fin.: exornatio est, qua utimur rei honestandae et locupletandae causa, adorn, Auct. Her. 2, 18, 28; Plaut. Stich. 2, 1, 7.
  • hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.

    1. I. Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus: qui me honore honestiorem fecit, Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem; qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc., Cic. Brut. 81, 281: satis honestam honoratamque imaginem fore, Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.: salvi et honesti, id. ib. 11, 2, 2: honestus homo et nobilis, Cic. Mur. 36, 75: cum honesto aliquo homine, id. Fam. 16, 9, 4: amplae et honestae familiae, illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85: bonis parentibus atque honesto loco natus, id. Tusc. 5, 20, 58: cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit, id. Rep. 2, 7: loco natus honesto, Caes. B. G. 5, 45, 2: Polla, Nursiae honesto genere orta, Suet. Vesp. 1: equite Romano in primis honesto et ornato, distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1: eques Romanus, id. ib. 13, 62; cf.: erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris, Caes. B. C. 1, 51, 3: publicani, homines honestissimi atque ornatissimi, Cic. de Imp. Pomp. 7, 17: homo honestissimus, Caes. B. G. 1, 53, 6: milites honestissimi sui generis, id. B. C. 1, 20, 1: virginis honestae vaticinatione, Suet. Galb. 9 et saep.: quia deus auctor culpae honestior erat, Liv. 1, 4, 2: tam grave, tam firmum, tam honestum municipium, Cic. Fam. 13, 4, 2: honestissimus conventus, Quint. 1, 2, 9: ut honestiore judicio conflictere? more honorable, Cic. Quint. 13, 44: dies honestissimus nobis, id. Fam. 1, 2, 2: atque erit illa mihi mortis honesta dies, Prop. 3 (4), 21, 34: honesta paupertas, Vell. 129, 3: omnium honestarum rerum egens, not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before: ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri), Plin. 18, 3, 4, § 19.
      As substt.
        1. 1. hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth: qui hominem castraverit … sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur, Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.; opp. humiliores, id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.
        2. 2. hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue: nec honesto quicquam honestius, Cic. Fin. 4, 7, 25: rigidi servator honesti (Cato), Luc. 2, 389.
    2. II. Bringing or deserving of honor, honorable, respectable, creditable, worthy, virtuous, decent, proper, becoming.
      1. A. In gen.: ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit, Cic. Att. 8, 11, 1: in convivio moderato atque honesto, id. Mur. 6, 13: aequa et honesta postulatio, id. Rosc. Am. 2, 7: honestum ac probabile nomen, id. Caecin. 25, 71; cf.: ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent, Caes. B. C. 3, 32, 4: causas abeundi quaerat honestas, Lucr. 4, 1181: certatio, Cic. Lael. 9, 32: honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc., id. ib. 13, 47: res, causa (opp. turpis), Auct. Her. 1, 3, 5; cf.: honesta res dividitur in rectum et laudabile, id. 3, 2, 3: hominum honestissimorum testimoniis non credere, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16: homines honestissimi, id. ib. 17, 49: quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant, Quint. 1, 1, 82: soror, virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58: vita honestissima, Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.: labor, Quint. 12, 7, 10: praecepta, id. 12, 2, 27: testimonia, id. 5, 11, 37: vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent, Cic. Rep. 3, 9: honestum quibusdam rapto vivere, Quint. 3, 7, 24: honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua, Cic. Fam. 13, 14, 2: ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc., id. Lael. 21, 76: honestum et rectum, id. ib. 22, 82: honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari, id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48: si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occiditnon inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere, Juv. 6, 239.
        As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.: honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute, id. Fin. 5, 23, 66; cf.: sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc., id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14: formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides, id. ib. 1, 5, 14: omnis honesti justique disciplina, Quint. 12, 2, 1: honesti praesens imago, id. 12, 1, 28: quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi? Cic. Tusc. 5, 15, 45: de honesto ac bono, Quint. 2, 2, 5: honesta ac turpia, Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46: honestis similia sunt quaedam non honesta, id. Ac. 2, 16, 50: in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium, Quint. 12, 1, 4: de honestis, justis, utilibus quaestiones, id. 3, 6, 41.
        Prov.: honesta mors turpi vita potior, Tac. Agr. 33: imponit finem sapiens et rebus honestis, Juv. 6, 444: honestus rumor alterum est patrimonium, Pub. Syr. 217 Rib.
      2. B. In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.): ille erat honesta facie et liberali, Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21: erat forma praeter ceteras honesta, id. And. 1, 1, 96: facies, Suet. Tib. 68: caput, Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392: asini, Varr. R. R. 2, 6, 2: (equi), Verg. G. 3, 81: ager honestior, Varr. R. R. 1, 4, 2: tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis), Stat. Th. 2, 234.
        As subst.: hŏnestum, i, n., beauty: nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent, Hor. S. 1, 2, 84.
        Hence, adv.: hŏ-nestē.
        1. 1. (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare): honeste natus, of noble birth, Suet. Aug. 43.
          Far more freq. and class.,
        2. 2. (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously: neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes, Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77: sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero, id. ib. 2, 5, 7: unde Mundior exiret vix libertinus honeste, Hor. S. 2, 7, 12: ut videamur vestiti esse honeste, Varr. L. L. 8, § 31 Müll.: (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit, Ov. F. 2, 833: (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet, Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26: valde se honeste gerunt, Cic. Att. 6, 1, 13: honestius hic, quam Q. Pompeius, id. Off. 3, 30, 109: quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime, id. Lael. 16, 57: aliquid recte honesteque dicere, id. Rep. 1, 2: beate et honeste vivere, id. ib. 4, 3: honeste vivere (opp. turpiter), Quint. 5, 10, 24: facere ac dicere (opp. turpiter), id. 11, 1, 14; 10, 5, 13: tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc., Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43: fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    hŏnor or hŏnos (the latter form almost exclusively in Cic., who has honor only Phil. 9, 6 fin., and Fragm. pro Tull. 21; also in Caes., Liv., Sall., Prop., Verg., Nep., and Curt.; but honor in Sen., Vell., Ov.; and Hor. and Tac. use both forms. Honos was antiquated in Quintilian’s day, v. Quint. 1, 4, 13; Neue, Formenl. 1, 168 sq.), ōris (archaic gen. honorus, like venerus, Lex Puteol. ap. Haubold, n. 7), m. [perh. Sanscr. hu-, call], honor, repute, esteem in which a person or thing is held.

    1. I. Lit.
      1. A. In gen.: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem, qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur. Qui autem occasione aliqua etiam invitis suis civibus nactus est imperium, hunc nomen honoris adeptum, non honorem puto, Cic. Brut. 81, 281; cf.: is autem, qui vere appellari potest honos, non invitamentum ad tempus, sed perpetuae virtutis est praemium, id. Fam. 10, 10, 1 sq.: honos alit artes omnesque incenduntur ad studia gloria, id. Tusc. 1, 2, 4; so with gloria, id. Part. 24, 87: si honos is fuit, majorem tibi habere non potui, id. Fam. 5, 20, 2: quanto et honor hic illo est amplior, etc., id. Att. 9, 2, A, 1: gratia, dignitate, honore auctus, Caes. B. G. 1, 43, 8: amplissimis honoribus et praemiis decorarihonos maximus, Cic. de Or. 1, 54, 232: ut eum amplissimo regis honore et nomine affeceris, id. Deiot. 5, 14: aliquem praecipuo honore habere, Caes. B. G. 5, 54, 4: suum cuique honorem et gradum reddere, Cic. Rosc. Am. 47, 136: apud eum sunt in honore et in pretio, id. ib. 28, 77; Caes. B. C. 3, 61, 1; so with in: in honore magno esse, Cic. Brut. 8, 30: summo in honore, id. de Or. 1, 55, 235; id. Off. 2, 19, 65: tanto in honore, id. Tusc. 2, 2, 4; Caes. B. C. 1, 77, 2; 3, 47, 7; Liv. 42, 6, 12; but without in: Jovem autem quanto honore in suo templo fuisse arbitramini, Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129: (Druides) magno sunt apud eos honore, Caes. B. G. 6, 13, 4; 5, 54, 5; Liv. 1, 40, 1; Tac. A. 14, 6; id. H. 1, 6, 4: honorem accipere, Cic. Att. 9, 2, A, 1: honorem huic generi (i. e. poëtis) non fuisse declarat oratio Catonis, id. Tusc. 1, 2, 3: honori summo nostro Miloni fuit qui P. Clodii conatus compressit, id. Off. 2, 17, 58; cf.: quod (i. e. medium ex tribus sedere) apud Numidas honori ducitur, Sall. J. 11, 3: rite suum Baccho dicemus honorem, honor, praise, Verg. G. 2, 393: tanto ille vobis quam mihi pejorem honorem habuit, worse honor, i. e. greater dishonor or disgrace, Q. Metell. ap. Gell. 12, 9, 4; cf.: exsilii honor, i. e. honorable exile, Tac. H. 1, 21.
        Personified: tute pone te latebis facile, ne inveniat te honos, Plaut. Trin. 3, 2, 37.
        Of inanim. and abstr. things, honor, esteem, value: physicae quoque non sine causa tributus idem est honos, Cic. Fin. 3, 22, 73; id. Fam. 7, 26, 2: ornatus ille admirabilis, propter quem ascendit in tantum honorem eloquentia, id. Or. 36, 125: multa renascentur quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula, si volet usus, Hor. A. P. 71: apud antiquos piscium nobilissimus habitus acipenser nullo in honore est, Plin. 9, 17, 27, § 60; 19, 6, 32, § 104: vino Pramnio etiam nunc honos durat, id. 14, 4, 6, § 54 al.
      2. B. In partic.
        1. 1. Public honor, official dignity, office, post, preferment (cf. munus): ita quaestor sum factus, ut mihi honorem illum tum non solum datum, sed etiam creditum ac commissum putem, Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35: ille honoris gradus, id. Sull. 29, 82: equites Romanos in tribunicium restituit honorem, Caes. B. C. 1, 77 fin.: extraordinarium honorem appetere, id. ib. 1, 32, 2: hic ipse honos (sc. dictatura), delatus ad me, testis est innocentiae meae, Liv. 9, 26, 14: curulem adferri sellam eo jussit (Flavius) ac sede honoris sui inimicos spectavit, id. 9, 46, 9: honore abiit, Suet. Aug. 26; cf.: deposito honore, id. ib. 36: paene honore summotus est, id. Claud. 9: honor municipalis est administratio rei publicae cum dignitatis gradu, sive cum sumtu, sive sine erogatione contingens, Dig. 50, 4, 14 pr.: honorem aut magistratum gerere, Gai Inst. 1, 96: clari velamen honoris sufficiunt tunicae summis aedilibus albae, Juv. 3, 178: tempus honoris, the term of office, id. 8, 150: honorem militiae largiri, military honors, id. 7, 88.
          In plur.: populum Romanum hominibus novis industriis libenter honores mandare semperque mandasse, Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81; cf.: qui (populus) stultus honores Saepe dat indignis, Hor. S. 1, 6, 15: ascendisset ad honores, nisi, etc., Cic. Brut. 68, 241: honoribus amplissimis et laboribus maximis perfungi, id. Fam. 1, 8, 3: obrepisti ad honores errore hominum, id. Pis. 1, 1: Catulus maximis honoribus usus, Sall. C. 49, 2: magistratus atque honores capere, Suet. Aug. 26: largiri opes, honores, Tac. A. 11, 12.
        2. 2. Particular phrases.
          1. a. Honoris causa.
            1. (α) Out of respect, in order to show honor (class.): C. Curio, quem ego hominem honoris potius quam contumeliae causa nominatum volo, Cic. Verr. 1, 7, 18: quem honoris causa nomino, id. Rosc. Am. 2, 6: toties hunc et virum bonum esse dixisti et honoris causa appellasti, id. Rosc. Com. 6, 18: Campanis equitum honoris causa, civitas sine suffragio data, Liv. 8, 14, 10; 32, 34, 8; 39, 22, 2.
            2. (β) For the sake of (ante-class.): ejus honoris causa, feci thensaurum ut hic reperiret Euclio, Plaut. Aul. prol. 25: mei honoris causa mittere coquos, id. ib. 3, 4, 4: huc honoris vostri venio gratia, id. Am. 3, 1, 7; id. Stich. 2, 2, 14: vestri honoris causa, Ter. Phorm. 5, 7, 35.
          2. b. Praefari or dicere honorem, to make an excuse in saying any thing that may be distasteful = by your leave or saving your presence: si dicimus: ille patrem strangulavit, honorem non praefamur. Sin de Aurelia aliquid aut Lollia, honos. praefandus est, Cic. Fam. 9, 22, 4; for which: haec sunt quae retulisse fas sit, ac pleraque ex his non nisi honore dicto, Plin. 28, 8, 24, § 87; cf. also: honos auribus sit, i. e. pardon the expression, Curt. 5, 1, 22.
        3. 3. Personified, Hŏnor or Hŏnos, as a deity whose temple adjoined that of Virtus, and who was worshipped with uncovered head, Cic. Verr. 2, 4, 54, § 121; id. Sest. 54, 116; id. Leg. 2, 23, 58; Val. Max. 1, 1, 8; Liv. 27, 25, 7 sqq.; Aug. Civ. Dei, 4, 21; Inscr. Orell. 543.
    2. II. Transf.
      1. A. Concr., any thing given as a mark of honor, an honorary gift, a reward, acknowledgment, recompense, fee; a sacrifice; funeral rites; a legacy, etc. (mostly poet. and since the Aug. period): Itan tandem hanc majores famam tradiderunt tibi tui, … honori posterorum tuorum ut vindex fieres, Plaut. Trin. 3, 2, 18: Curio misi, ut medico honos haberetur et tibi daret quod opus esset, Cic. Fam. 16, 9, 3; Vitr. 10, 22: geminum pugnae proponit honorem, Verg. A. 5, 365: nil victor honoris Ex opibus posco, Sil. 9, 199: dicite, Pierides, quonam donetur honore Neaera, Tib. 3, 1, 5: nec Telamon sine honore recessit Hesioneque data potitur, Ov. M. 11, 216: arae sacrificiis fument, honore, donis cumulentur, Liv. 8, 33, 21: divūm templis indicit honorem, Verg. A. 1, 632; Ov. F. 4, 409: nullos aris adoleret honores, id. M. 8, 742: meritos aris mactavit honores, Verg. A. 3, 118: honore sepulturae carere, Cic. de Sen. 20, 75; id. Inv. 1, 55, 108: cernit ibi maestos et mortis honore carentes Leucaspim, etc., Verg. A. 6, 333; cf. Ov. Tr. 3, 3, 45: mille viri, qui supremum comitentur honorem, Verg. A. 11, 61: solutus honos cineri, Val. Fl. 3, 357: honorem habere alicui, Curt. 3, 12, 13: omnem honorem funeri servare, id. 4, 10, 23: communem sepulturae honorem alicui tribuere, Suet. Aug. 17: nec enim quaerimus, cui acquiratur, sed cui honos habitus est, the honorary legacy, Dig. 37, 5, 3; 32, 1, 11: sepulturae honore spoliatus, Val. Max. 4, 7, 1; 9, 8, 1 fin.; cf.: supremitatis honor, Amm. 31, 13: supremus condicionis humanae honos, Val. Max. 6, 3, 1.
      2. B. Objectively, a quality that brings honor or consideration, an ornament, grace, charm, beauty (poet.): silvis Aquilo decussit honorem, Verg. G. 2, 404: December silvis honorem decutit, Hor. Epod. 11, 6; cf.: populeus cui frondis honor, Val. Fl. 6, 296: notus in vultus honor, Hor. Epod. 17, 18; Stat. Th. 10, 788.
        In plur.: laetos oculis afflārat honores, Verg. A. 1, 591; cf. Sil. 12, 244: hic tibi copia Manabit ad plenum benigno Ruris honorum opulenta cornu, Hor. C. 1, 17, 16: nullum ver usquam nullique aestatis honores, Sil. 3, 487.
      3. C. A magistrate, office-holder: sed cum summus honor finito computet anno, sportula quid referat, Juv. 1, 117; cf. v. 110.

    hŏnōrābĭlis, e, adj. [honoro], that procures honor or esteem, honorable (very rare): haec ipsa sunt honorabilia quae videntur levia atque communia, salutari, appeti, decedi, assurgi, etc., * Cic. de Sen. 18, 62: personae, Amm. 30, 4, 16: honorabilior omnium, Vulg. Dan. 13, 4.
    Adv.: hŏnōrābĭlĭter, honorably: colebatur, Amm. 29, 2; so, sepelire, Capitol. Macr. 5.

    hŏnōrārĭum, ĭi, n., v. honorarius, I. B.

    hŏnōrārĭus, a, um, adj. [honor], of or relating to honor, done for the sake of conferring honor, honorary.

    1. I. In gen.
      1. A. Adj. (class.): cum essem in provincia legatus, quamplures ad praetores et consules vinum honorarium dabant: numquam accepi, ne privatus quidem, Cato ap. Isid. Orig. 20, 3: frumentum, Cic. Pis. 35, 86: tumulus, i. e. a cenotaph, Suet. Claud. 1: arbiter, i. e. one chosen out of respect by the parties themselves (opp. to one chosen by the judge), Cic. Tusc. 5, 41, 120; id. Fat. 17, 39; cf. arbitria (opp. judicia legitima), id. Rosc. Com. 5, 15: opera (opp. severitas judicis), id. Caecin. 2, 6: tutor, Dig. 23, 2, 61; 26, 7, 3: VACCA, i. e. an honorary offering (opp. to a sin-offering), Inscr. ap. Marin. Fratr. Arv. 32; 36; 41: ludi, i. e. given by the magistrates to the people, Suet. Aug. 32; cf. Paul. ex Fest. p. 102 Müll.: munus, a post of honor, Gell. 16, 13, 6: codicilli, honorary letters-palent, Cod. Theod. 6, 22; Cod. Just. 3, 24, 3: docere debitum est, delectare honorarium, permovere necessarium, is done out of respect for the audience, voluntarily, Cic. Opt. Gen. 1, 3: curatores honorarii, qui a praetore constituuntur, Ulp. Fragm. 12, 1; cf. § 3.
      2. B. Subst.: hŏnōrārĭum, ĭi, n. (sc. donum), a present made on being admitted to a post of honor, a douceur, fee, honorary (post-class.): decurionatus, Traj. ap. Plin. Ep. 10, 114: carae cognationis, Tert. Idol. 10; Dig. 11, 6, 1: in honorariis advocatorum ita versari judex debet, ut pro modo litis, etc., ib. 50, 13, 1; 26, 7, 8 al.
    2. II. In partic., in jurid. Lat., of or belonging to the prœtorian law, or law of custom (opp. to laws strictly defined by statutes): (jus) honorarium dicitur, quod ab honore praetoris venerat, Dig. 1, 2, 2, § 10; so, actio, ib. 30, 1, 28: obligatio, ib. 20, 1, 5: successor, ib. 46, 4, 13 fin. et saep.

    hŏnōrātē, adv., v. honoro, P. a. fin.

    hŏnōrātĭo, ōnis, f. [honoro], a mark of respect, honor (post-class.), Arn. 7, 221; Mart. Cap. 1, § 7; Paul. ex Fest. s. v. gradivus, p. 97 Müll.

    hŏnōrātus, a, um, Part. and P. a., from honoro.

    Hŏnōrĭădes, ae; -ĭānus, a, um; -ĭas, adis, v. Honorius.

    hŏnōrĭfĭcē, adv., v. honorificus fin.

    hŏnōrĭfĭcentĭa, ae, f. [honorificus], a doing of honor, honor (post-class.): imperialis, Symm. Ep. 6, 36; Vop. Aur. 25, 6; Ambros. de Abr. 2, 10, 69; id. de Jacob, 2, 2, 7.

    hŏnōrĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [honorificus], to do honor to, to honor (eccl. Lat.): regem magnum, Lact. 7, 24 fin.: Deum, id. Ira D. 23: Salvatorem, Aug. Ep. 119.

    hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj. [honor + facio], that does honor, honorable (class.): numquam ab eo mentio de me nisi honorifica, Cic. Phil. 2, 15, 39: cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses, id. Fam. 5, 2, 1: orationem meam in te honorificam fuisse, id. ib. § 3: honorificentissima verba, id. Phil. 14, 11, 29: seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium, Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. § 6: si quid honorificum pagina blanda sonat, Mart. 10, 45, 2: P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit, Vell. 2, 45, 4.
    Comp.: honorificentius est, Nep. Eum. 1, 5.
    Adv.: hŏnōrĭfĭcē, honorably, with honor or respect, honorably: aliquid de aliquo honorifice praedicare, Cic. Phil. 11, 13, 33: respondere alicui, id. ib. 7, 8, 23: consurgitur, id. Verr. 2, 4, 62, § 138: promittere (with large), Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44: iratus, quodnihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset, that no honors had been shown him, Liv. 42, 1, 7.
    Comp.: ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta, Cic. Pis. 15, 35: nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari, id. Fam. 13, 27, 2.
    Sup.: aliquem honorificentissime appellare, id. ib. 6, 6, 10: litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae, id. Att. 14, 13, B, 2.

    hŏnōrĭger, ĕra, ĕrum, adj. [honorgero], that brings honor, honorable (late Lat.): nota virginitatis, Tert. Verg. Vell. 10.

    Hŏnōrīnus, i, m., i. q. Honor, the god of honor, Aug. Civ. Dei, 4, 21 dub. (al. Honor).

    * hŏnōrĭpĕta, ae. m. [honor-peto], striving for honors, ambitious, App. Dogm. Plat. 2, p. 20.

    Hŏnōrĭus, ĭi, m.,

    1. I. son of the emperor Theodosius I., and brother of Arcadius, the first emperor of the western Roman empire, Claud. Nupt. Hon. 118; Aur. Vict. Epit. 48 fin.
    2. II. Derivv.
      1. A. Hŏnōrĭānus, a, um, adj., of or belonging to the emperor Honorius, Honorian: thermae, Cod. Theod. 15, 1, 50.
      2. B. Hŏnōrĭădes, ae, m., a male descendant, son of the emperor Honorius, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 341.
      3. C. Hŏnōrĭas, ădis, f., a female descendant, daughter of the emperor Honorius, Claud. Laud. Seren. 130.

    hŏnōro, āvi, ātum, 1, v. a. (depon.: Dionysius Platonem in litore occurrens honoratus est, Sol. 1, § 123; 2, § 26; Ampel. 2, 5) [honor], to clothe or adorn with honor; to honor, respect; to adorn, ornament, embellish, decorate (class.; cf. honeste): mortem ejus (Ser. Sulpicii) non monumento sed luctu publico esse honorandam putarem, Cic. Phil. 9, 3, 5: ornandi honorandique potestas, id. ib. 5, 17, 45 Orell. N. cr.: honorandus sum, quia tyrannum occidi (opp. puniendus), Quint. 3, 6, 74; cf. id. 7, 4, 41: Amphiaraüm sic honoravit fama Graeciae, Cic. Div. 1, 40, 88: virtutem, id. Phil. 9, 2, 4: aliquos sellis curulibus, toga praetexta, corona triumphali laureaque honorare, Liv. 10, 7, 9: populum congiariis, to honor, i. e. present, Vell. 2, 129, 3; cf: nisi in arena passi sunt se honorari, Dig. 3, 1, 1; 48, 10, 15: honoratus equestri statua, Vell. 2, 61, 3: Apollo lyram modo nato flore honorabat, adorned, Petr. 83: lato clavo vel equo publico similive honore honorari, Ulp. Fragm. 7, 1.
    Hence, hŏnō-rātus, a, um, P. a., honored, respected; honorable, respectable, distinguished.

    1. A. In gen. [class.): qui honorem sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc., Cic. Brut. 81, 281: satis honestam honoratamque imaginem fore, Liv. 36, 40, 9: beati, qui honorati sunt, videntur; miseri autem, qui sunt inglorii, Cic. Leg. 1, 11, 32: clari et honorati viri, id. de Sen. 7, 22: homo et princeps, id. Off. 1, 39, 138: honoratus et nobilis Thucydides, id. Or. 9, 32: Achilles, Hor. A. P. 120: cani, Ov. M. 8, 9: praefectura, Cic. Planc. 8, 19: amici, i. e. courtiers, Liv. 40, 54, 6: rus, granted as a mark of honor, Ov. M. 15, 617; cf. sedes, Tac. A. 2, 63.
      Comp.: Dionysius apud me honoratior fuit, quam apud Scipionem Panaetius, Cic. Att. 9, 12, 2: spes honoratioris militiae, Liv. 32, 23, 9.
      Sup.: genus pollens atque honoratissimum, Plaut. Capt. 2, 2, 28: honoratissimo loco lectus, Vell. 2, 76, 1: honoratissimae imaginis vir, Liv. 3, 58, 2: genus assensus, Tac. G. 11.
    2. B. In partic., honored by a public office, filling a post of honor, honorable, respectable (perh. not anteAug.): praetor, Ov. F. 1, 52: consul honoratus vir, id. P. 4, 5, 1: honoratior, Vell. 2, 54 fin.: familia honorata magis quam nobilis, Eutr. 7, 18: si quis forte honoratorum, decurionum, possessorum, etc., Cod. Th. 9, 27, 6; Lampr. Alex. Sev. 40; Inscr. Orell. 3540; 3971 al.; cf.: HONORATVS AD CVRAM KALENDARII, Inscr. Grut. 444, 5: honoratae comae, i. e. of a high magistrate, Ov. P. 2, 2, 92.
      1. 2. Act., conferring honor, = honorificus (very rare): senatus quam poterat honoratissimo decreto adlocutus eos mandat consulibus, Liv. 27, 10, 6.
        Hence, adv.: hŏnōrātē, with honor, honorably: quam illum et honorate nec secure continet? Vell. 2, 129, 4: quod filium honorate custodierant, Tac. H. 4, 63.
        Comp.: utrum contumeliosius expulerint, an revocaverint honoratius, Just. 5, 4, 13; Val. Max. 5, 1, 11.
        Sup.: aliquem honoratissime excipere, Val. Max. 2, 10, 2.

    hŏnōrus, a, um, adj. [honor, analog. with decorus from decor] (poet. and in postAug. prose).

    1. * I. Worthy of honor, honorable, Stat. Th. 5, 40.
    2. II. That confers honor, honorable: carmen, glorifying, Val. Fl. 4, 342: fama, Stat. Th. 2, 629: mors, id. ib. 4, 230: oratio, Tac. A. 1, 10 fin.: quae in Drusum patrem Germanici honora et magnifica Augustus fecisset, id. ib. 3, 5: honora de Germanico disserebat, id. ib. 4, 68.

    hŏnos, ōris, m., v. honor.

    hŏnus and hŏnustus, v. onus init.

    ŏnus (in good MSS. also wr. hŏnus), ĕris, n. [etym. dub.; cf. Sanscr. anas, a wagon for freight], a load, burden (cf. pondus).

    1. I. Lit.
      1. A. In gen.: oneris maximi pondus, Vitr. 10, 8: onus sustinere, Plaut. As. 3, 3, 68: cum gravius dorso subiit onus (asellus), Hor S. 1, 9, 20: tanti oneris turris, Caes. B. G. 2, 30: ad minimum redigi onus, Ov M. 14, 149.
      2. B. In partic.
        1. 1. Of goods, baggage, etc., a load, lading, freight, cargo: insula Delos, quo omnes undique cum mercibus atque oneribus commeabant, Cic. Imp. Pomp. 18, 55: onera afferuntur, Plin. 6, 23, 26, § 104: (naves) ad onera et ad multitudinem jumentorum transportandam paulo latiores, Caes. B. G. 5, 1, 2: jumentis onera deponere, loads, packs, id. B. C. 1, 80.
        2. 2. Poet., the burden of the womb, the fœtus, embryo: gravidi ventris, Ov. Am. 2, 13, 1; id. F. 2, 452; id. H. 4, 58; Phaedr. 1, 18, 5.
        3. 3. The excrements: ciborum onera reddere, Plin. 8, 27, 41, § 97: duri ventris solvere, Mart. 13, 29, 2.
    2. II. Trop
      1. A. A burden, in respect of property, i. e. a tax or an expense (usually in the plur.): municipium maximis oneribus pressum, Cic. Fam. 13, 7, 2: haec onera in dites a pauperibus inclinata, Liv. 1, 43: patria, Suet. Calig. 42: haerere in explicandis oneribus, id. Dom. 12 init.: oneribus novis turbantur provinciae, Tac. A. 4, 6.
      2. B. A load, burden, weight, charge, trouble, difficulty of any kind (so most freq. in Cic.; cf. molestia): magni sunt oneris; quicquid imponas, vehunt, capable of bearing great burdens, Plaut. Most. 3, 2, 95: quae (senectus) plerisque senibus sic odiosa est, ut onus se Aetnā gravius dicant sustinere, Cic. Sen. 2, 4: onus atque munus magnum, id. de Or. 1, 25, 116: hoc onus si vos adlevabitis, id. Rosc. Am. 4, 10: officii, id. ib.: probandi, the burden of proof, obligation to prove, Dig. 31, 1, 22; Cic. Rep. 1, 23, 37: oneri esse, to be a burden, Liv. 23, 43; Vulg. 2 Reg. 15, 33: neque eram nescius, quantis oneribus premerere susceptarum rerum, Cic. Fam. 5, 12, 2: epici carminis onera lyrā sustinere, Quint. 10, 1, 62.
      3. C. (Eccl. Lat.) The burden of a prophecy, the woes predicted against any one: Babylonis, Vulg. Isa. 13, 1: Tyri, id. ib. 23, 1.
        With subj.gen.: Domini, Vulg. Jer. 23, 33: verbi Domini, id. Zach. 12, 1.

    ŏnustus (hŏnust-), a, um, adj. [onus], loaded, laden, burdened, freighted, etc. (class.).

    1. I. Lit.: asellus onustus auro, Cic. Att. 1, 16, 12 (dub.): naves onustae frumento, id. Off. 3, 12: currus quinque liberis, Tac. A. 2, 41: magna vis camelorum onusta frumenti, id. ib. 15, 12.
      1. B. Transf.
        1. 1. Filled, full, abounding in: ager praedā onustus, Sall. J. 87, 1: pharetrae telis, Tac. A. 12, 13.
            1. (β) With gen.: auri, Plaut. Aul. 4, 2, 10.
        2. 2. Full, satisfied with food (anteclass.): quia sum onusta mei ex sententiā, Plaut. Cist. 1, 2, 7; id. Merc. 4, 4, 6: corpus, overloaded, Lucr. 3, 113.
    2. II. Trop., loaded, burdened (ante-class.): omnes exegit foras onustos fustibus, Plaut. Aul. 3, 1, 7: corpus, burdened, weighed down with years, id. Men. 5, 2, 5: onustum pectus porto laetitiā lubentiāque, id. Stich. 2, 1, 3: fidicina dolis astutiisque, full of, id. Ep. 3, 2, 39: corpus hesternis vitiis, Hor. S. 2, 2, 77.
      Sup.: carri onustissimi, Jul. Val. Res Gest. Alex. 2, 26, 14.