No entries found. Showing closest matches:
Hilaīra, ae, f., = Ἱλάειρα, daughter of Leucippus and bride of Ida, Prop. 1, 2, 16.
* hĭlăresco, ĕre, v. inch. n. [hilaris], to grow cheerful or merry: cum amicorum domus fumat, hilaresco, Varr. ap. Non. 121, 12.
* 1. hĭlărĭa, ae, f. [hilaris], gayety, merriment: ebriulati mentem hilaria arripuit, Laber. ap. Non. 108, 4 (Com. Rel. v. 52 Rib.).
2. hĭlărĭa, ōrum, n., v. hilaris, II.
† hĭlăris, e, and hĭlărus, a, um, adj., = ἱλαρός [cf. Sanscr. hlād, rejoice; Gr. χλαρός; Engl. glad],
hĭlărĭtas, ātis, f. [hilaris], cheerfulness, gayety, good-humor, joyousness, merriment, hilarity (class.): hilaritatem illam, qua hanc tristitiam temporum condiebamus, in perpetuum amisi, Cic. Att. 12, 40, 3; cf.: tristitia deductis, hilaritas remissis (superciliis) ostenditur, Quint. 11, 3, 79: hilaritate et lascivia, Cic. Fin. 2, 20, 65: itaque hilaritatis plenum judicium ac laetitiae fuit, id. de Or. 1, 57, 243: hilaritas illa nostra et suavitas, id. Fam. 9, 11, 1: erat in M. Druso adulescente singularis severitas, in C. Laelio multa hilaritas, id. Off. 1, 30, 108: in praecordiis praecipua hilaritatis sedes, Plin. 11, 37, 77, § 198: ut hilaritate enitescant (oculi), Quint. 11, 3, 75: ceterae hilaritates non implent pectus, Sen. Ep. 23, 3: cum diei permittit hilaritas, fineness, pleasantness, Col. 9, 14, 18: arboris, i. e. a fresh or lively appearance, Plin. 17, 16, 26, § 118.
hĭlărĭter, adv., v. hilaris fin.
hĭlărĭtūdo, ĭnis, f. [hilaris], cheerfulness, merriment (ante-class. for the class. hilaritas): numquam ego te tristiorem Vidi esse: quid cedo tam abhorret hilaritudo? Plaut. Cist. 1, 1, 56: onera te hilaritudine, id. Mil. 3, 1, 83: ut in ocellis hilaritudo est! id. Rud. 2, 4, 8.
hĭlăro, āvi, ātum, 1, v. a. [hilaris], to make cheerful, to cheer, gladden, exhilarate (rare but class.): omnes jucundum motum, quo sensus hilaretur, Graece ἡδονήν, Latine voluptatem vocant, Cic. Fin. 2, 3, 8: Periclis suavitate maxime hilaratae sunt Athenae, id. Brut. 11, 44; Ov. Pont. 4, 4, 37: picas mirum in modum hilarari, si interim audierint id verbum, rejoice, Plin. 10, 42, 59, § 118: ut cum caelo hilarata videatur (terra), Cic. N. D. 2, 40, 102: hilaratus vultus, Plin. 36, 5, 4, § 13: Festaque pallentes hilarent altaria lucos, Stat. S. 3, 3, 24; App. M. 5, p. 168.
‡ hilarodos lascivi et delicati carminis cantator, Paul. ex Fest. p. 101, 10 Müll.
* hĭlărŭlus, a, um, adj. dim. [hilaris], cheerful, contented: Atticae, quoniam, quod optimum in pueris est, hilarula est, meis verbis suavium des, Cic. Att. 16, 11 fin.
1. hĭlărus, a, um, adj., v. hilaris.
2. Hĭlărus, i, m., name of a Roman freedman, Cic. Att. 1, 12, 2 et saep.
hillae, ārum, f. dim. [hira], the smaller and anterior intestines of animals (other than men and sheep).
Hīlōtae, ārum, m., = Εἵλωτες, the original inhabitants of the city Helos (Ἕλος), in Laconia, afterwards the bondsmen of the Spartans, the Helots, Nep. Paus. 3, 6.
Called also Ilotae, ārum, Liv. 34, 27, 9.
hīlum, i, n. [the primitive of nihilum, i. e. ne-hilum and nihil; etym. unknown; acc to Festus: hilum putant esse, quod grano fabae adhaeret, ex quo nihil et nihilum, Paul. ex Fest. p. 101 Müll.; cf.: hilum breve quoddam, Non. 121, 3; acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll., perh. kindr. with hillae], a little thing, a trifle; usually with a negative, not in the least, not a whit, nothing at all (ante-class.): (Ennius) Quae dedit ipsa capit, neque dispendi facit hilum; quod valet: nec dispendi facit quicquam, Varr. L. L. 9, § 54; 5, § 111 (Ann. v. 14 Vahl.); cf.: Sisyphus versat Saxum sudans nitendo neque proficit hilum, Poet. ap. Cic. Tusc. 1, 6, 10: nec defit ponderis hilum, Lucr. 3, 220: neque hilum, id. 3, 518; 783; 4, 379; cf. also: neque hilo Majorem interea capiunt dulcedinis fructum, id. 5, 1409.
Without a negative: aliquid prorsum de summa detrahere hilum, Lucr. 3, 514; id. 4, 515.