Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

flăgellātīcĭus = μαστιγίας, Gloss. Philox., one who deserves the whip, verbero.

flăgellātĭo, ōnis, f. [flagello], a whipping, scourging, flagellation (eccl. Lat.), Tert. ad Martyr. 4 fin.

flăgello, āvi, ātum, 1, v. a. [flagellum], to whip, scourge, lash (poet. and in postAug. prose).

  1. I. Lit.: quaestorem suum in conjuratione nominatum flagellavit, Suet. Calig. 26: aliquem manu sua, id. ib. 55; id. Claud. 38: canes extremis polypi crinibus, Plin. 9, 30, 48, § 92: terga caudā (leo), id. 8, 16, 19, § 49; cf.: arborem caudā (serpens), Ov. M. 3, 94: messem perticis, to thresh out, Plin. 18, 30, 72, § 298: serpentes sese interimunt flagellando, id. 25, 8, 55, § 101.
    Absol.: in tergum flagellat, Quint. 11, 3, 118.
  2. II. Transf.: flagellent colla comae, beat, dangle against his face, Mart. 4, 42, 7: sertaque mixta comis sparsa cervice flagellat, i. e. shakes, Stat. Th. 10, 169; cf. id. ib. 3, 36: flagellatus aër, Plin. 2, 45, 45, § 116: si puteal multa cautus vibice flagellas, i. e. practise outrageous usury, Pers. 4, 49: cujus laxas arca flagellat opes, presses down, i. e. encloses, Mart. 2, 30, 4; 5, 13, 6; cf.: prout aliquis praevalens manceps annonam flagellet, keeps back commodities, i.e. maintains them at too high a price, Plin. 33, 13, 57, § 164.

flăgellum, i, n. dim. [flagrum], a whip, scourge; more severe than scutica.

  1. I. (Cf. also: flagrum, verber, lorum.) Lit.: nec scuticā dignum horribili sectere flagello, Hor. S. 1, 3, 119; cf.: ille flagellis Ad mortem caesus, id. ib. 1, 2, 41; Cic. Rab. Perd. 4, 12; Dig. 48, 19, 10; Hor. Epod. 4, 11; Cat. 25, 11; Ov. Ib. 185; Juv. 6, 479.
    1. B. Transf.
      1. 1. A riding-whip, Verg. A. 5, 579; Sil. 4, 441; a whip for driving cattle, Col. 2, 2, 26.
      2. 2. The thong of a javelin, Verg. A. 7, 731.
      3. 3. A young branch or shoot, a vine-shoot, Varr. R. R. 1, 31, 3; Verg. G. 2, 299; Cat. 62, 52; Col. 3, 6, 3 al.
      4. 4. The arm of a polypus, Ov. M. 4, 367.
      5. 5. In late Lat., a threshing-flail, Hier. Isa. 28.
      6. 6. A tuft of hair, Sid. Ep. 1, 2.
  2. II. Trop., the lash or stings of conscience (poet.), Lucr. 3, 1019; Juv. 13, 195; cf. of the goad of love, Hor. C. 3, 26, 11.

flāgĭtātĭo, ōnis, f. [flagito], an earnest request or demand, importunity (rare but class.): nolui deesse ne tacitae quidem flagitationi tuae, * Cic. Top. 1, 5: uxorum flagitatione revocantur, Just. 2, 4.
In plur.: crebrae populi flagitationes, Tac. A. 13, 50.

flāgĭtātor, ōris, m. [flagito], an importunate asker, demander, dun (rare but class.): eicite ex animo curam atque alienum aes: Ne quis formidet flagitatorem suum, Plaut. Cas. prol. 24; cf. id. Most. 3, 2, 81; so of a dunning creditor, Gell. 17, 6, 10.
Transf.: hunc video flagitatorem, non illum quidem tibi molestum, sed assiduum tamen et acrem fore, Cic. Brut. 5, 18 (see the passage in connection).

        1. (β) With gen.: triumphi ante victoriam flagitator, Liv. 8, 12, 9: pugnae, id. 2, 45, 18.

flāgĭtātrix, īcis, f. [flagitator], she that importunately demands or duns (late Lat.): epistola vehemens flagitatrix, Aug. Ep. 140.

flāgĭtĭōse, adv., v. flagitiosus fin.

flāgĭtĭōsus, a, um, adj. [flagitium], shameful, disgraceful, infamous, flagitious, profligate, dissolute (both of persons and things): flagitiosi sunt, qui venereas voluptates inflammato animo concupiscunt, Cic. Tusc. 4, 32, 68: homo flagitiosissimus, libidinosissimus nequissimusque, id. Verr. 2, 2, 78, § 192: civitas pessima ac flagitiosissima facta est, Sall. C. 5, 9: vitiosa et flagitiosa vita, Cic. Fin. 2, 29, 94: itaque videas rebus injustis justos maxime dolere, imbellibus fortes, flagitiosis modestos, id. Lacl. 13, 47: libidines, id. Verr. 2, 2, 54, § 134: cf.: animus omni genere voluptatum, Quint. 12, 11, 18: emptio, possessio bonorum, Cic. Rosc. Am. 9, 24: flagitiosissima facinora facere, Sall. J. 32, 2: socordia flagitiosior, id. ib. 85, 22: fama flagitiosissima, Tac. H. 2, 31: quod ea, quae re turpia non sunt, verbis flagitiosa ducamus, Cic. Off. 1, 35, 128: regem armis quam munificentia vinci, minus flagitiosum, Sall. J. 110, 5; cf.: flagitiosissimum existimo impune injuriam accepisse, id. ib. 31, 21: quod flagitiosius est, Tac. A. 3, 54.
Hence, adv.: flāgĭtĭōse, shamefully, basely, infamously, flagitiously (freq. in Cic.; elsewh. rare): impure et flagitiose vivere, Cic. Fin. 3, 11, 38: turpiter et flagitiose dicta, id. de Or. 1, 53, 227; cf. Auct. Her. 1, 5, 8: facere, Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: judicia male et flagitiose tueri, id. ib. 1, 15, 44: sumus flagitiose imparati, id. Att. 7, 15, 3: desciscere ab aliquo, id. Fin. 5, 31, 94: obitae legationes, id. Font. 11, 24.
Comp., Arn. 4, 141.
Sup.: ut turpissime flagitiosissimeque discedat, Cic. Div. in Caecil. 22, 71: servire aliorum amori, id. Cat. 2, 4, 8.

flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].

  1. I. Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf. flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari, Tac. A. 1, 27: pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens, id. ib. 3, 17.
  2. II. Transf.
    1. A. Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.; syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt, Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so, flagrantissima (with adulteria), Tac. A. 14, 51; cf.: stupra et adulteria et omne tale flagitium, Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26: domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare, id. Tusc. 1, 30, 72; cf.: homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus, id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25: tantum sceleris et tantum flagitii admittere, id. Att. 10, 3: quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc., id. Cat. 1, 6, 13; cf.: Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus, Sall. C. 23, 1; so with facinora, id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.: nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere, Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1: tanta flagitia facere et dicere, Cic. Tusc. 4, 34, 73: in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum), id. ib. 4, 33, 70: in tot flagitia se ingurgitare, id. Pis. 18, 42.
    2. B. In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion): petere honorem pro flagitio more fit, Plaut. Trin. 4, 3, 28: flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini, id. ib. 3, 1, 11: cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est, Cic. Fam. 9, 22, 3: flagitium rei militaris admittere, id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.): nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier? is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49: praeesse agro colendo flagitium putes, Cic. Rosc. Am. 18, 50: quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.), id. Brut. 61, 219; cf.: ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere, disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.
      Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.
      Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.
    3. C. In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel: flagitium illud hominis! Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9: ipsa quae sis stabulum flagitii, id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28: omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat, Sall. C. 14, 1.
    4. D. (Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.): id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris, Cic. Att. 16, 7, 4; cf.: magnum dedecus et flagitium, id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.): beatus qui pejus leto flagitium timet, Hor. C. 4, 9, 50: flagitio additis damnum, id. ib. 3, 5, 26: quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur, Plaut. Merc. 2, 3, 71: facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo, id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79: flagitium imperio demere, Liv. 25, 15, 19: consul moveri flagitio timoris fatendi, id. 42, 60, 4.

flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. φρύγω; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. φλέγω; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).

  1. I. In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid (aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.
          1. (α) With acc.: etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen, Cic. Planc. 19, 48; cf.: insector, inquam et flagito testes, id. Font. 1, 1; and: qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret, id. Verr. 2, 5, 28, § 71: ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent, id. Fam. 9, 8, 1; cf.: admonitum venimus te, non flagitatum, id. de Or. 3, 5, 17: consulis auxilium implorare et flagitare, id. Rab. Perd. 3, 9: ea, quae tempus et necessitas flagitat, id. Phil. 5, 19 fin.
            In pass.: quia illum clamore vidi flagitarier, called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48; but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere, you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46: ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur, Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3: populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit, Cic. Rep. 2, 12.
            With acc. and ab and abl.: a te cum tua promissa per litteras flagitabam, Cic. Fam. 3, 11, 4: mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc., id. Tusc. 1, 15, 34: quid gravitas, quid altitudo animiquid artes a te flagitent, tu videbis, id. Fam. 4, 13, 4: id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Caes. B. G. 1, 71, 1: unicum miser abs te filium flagitat, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128: siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania, Plin. 18, 5, 28, § 90.
            With two acc.: haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat, Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6: quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare, Caes. B. G. 1, 16, 1: nec potentem amicum Largiora flagito, Hor. C. 2, 18, 13.
          2. (β) With ut: semper flagitavi, ut convocaremur, Cic. Phil. 5, 11, 30: flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc., id. Fam. 10, 16, 1: flagitabatur ab his quotidie ut, etc., id. Sest. 11, 25.
          3. (γ) Absol.: sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc., presses, id. Fam. 15, 18 fin.: causa postulat, non flagitat, id. Quint. 3, 13.
          4. (δ) With inf.: (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici, Hor. S. 2, 4, 61.
            (ε) With acc. and inf.: a delatoribus revocanda praemia, Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.
            (ζ) With interrog. clause: quae sint ea numina flagitat, Verg. A. 2, 123.
  2. II. In partic.
    1. A. To summon before court, to accuse: compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit, Tac. H. 1, 53.
    2. B. In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.): ancillam alienam, Dig. 47, 1, 2: juvenem, App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.

flā̆grans, antis, Part. and P. a., from flagro.

flā̆granter, adv., v. flagro, P. a. fin.

flā̆grantĭa, ae, f. [flagro], a burning, a glowing heat, ardor (mostly post-class.).

  1. I. Lit.: montis (Aetnae), Gell. 17, 10, 8: solis, App. M. 4, p. 157; 6, p. 178: aestatis, Arn. 2, p. 69: aestiva, the heat of summer, Mart. Cap. 8, p. 183: non flagrantiā oculorum, non libertate sermonis, sed etiam complexu; etc., * Cic. Cael. 20, 49.
  2. II. Trop.: omnem pectoris flagrantiam sedare, vehement desire, Prud. στεφ. 10, 734: materna, maternal affection, Gell. 12, 1, 22.
    Concr. as a term of reproach: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia? thou burning shame! worst of scoundrels! Plaut. Rud. 3, 4, 28; cf. flagitium, II. A.

flagrātōres dicebantur genus hominum, quod mercede flagris caedebantur, Paul. ex Fest. p. 89, 5 Müll.; cf.: ‡ flagratores qui flagris conducti caedunt, Placid. p. 463.

* flā̆grĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [flagrum + fero], bearing a whip: Automedon, Aus. Ep. 14, 10.

flagrĭōnes dicti servi, quod flagris subjecti sunt: ut verberones a verberibus. Afranius in Vopisco: Tu flagrionibus, etc., Non. 28, 29 (Com. Rel. v. 391 ed. Rib.).

flā̆grī̆trĭba, ae, m. [flagrum + tero], a whip-spoiler, i. e. one who wears out the whip with being flogged, a comic appellative of a slave, Plaut. Ps. 1, 2, 5.

flā̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. [root in Sanscr. brag-, to glow; Gr. φλέγω, φλεγέθω, φλόξ; Lat. fulgeo, fulgur, fulmen, flamma, flamen, fulvus; Angl.-Sax. blāc, pale; Germ. bleich; connected with flagito, flagitium, etc., by Corss. Ausspr. 1, 398], to flame, blaze, burn (class.; trop. signif. most freq.; not in Caes.; syn.: ardeo, deflagro, caleo, ferveo, etc.).

  1. I. Lit.: flagrantes onerariae, Cic. Div. 1, 32, 69: crinemque flagrantem excutere, Verg. A. 2, 685: flagrabant ignes, Ov. F. 6, 439: intima pars hominum vero flagrabat ad ossa, Lucr. 6, 1168: flocci molles et sine oleo flagrant, Plin. 16, 7, 10, § 28: ut flagret (carbo), id. 33, 13, 57, § 163.
  2. II. Trop., sc. according as the notion of heat or of the pain produced by burning predominates (cf. flamma, II.).
    1. A. To be inflamed with passion (in a good and a bad sense), to blaze, glow, burn, be on fire, to be violently excited, stirred, provoked.
      With abl.: non dici potest, quam flagrem desiderio urbis, Cic. Att. 5, 11, 1; so, desiderio tui, id. ib. 7, 4, 1: dicendi studio, id. de Or. 1, 4, 14; cf.: eximio litterarum amore, Quint. prooem. § 6: mirabili pugnandi cupiditate, Nep. Milt. 5, 1: cupiditate atque amentia, Cic. Verr. 2, 4, 34, § 75; cf. id. Clu. 5, 12: amore, id. Tusc. 4, 33, 71; Hor. Epod. 5, 81; cf.: cupidine currus, Ov. M. 2, 104: libidinibus in mulieres, Suet. Gramm. 23: odio, Cic. de Or. 2, 45, 190: totam Italiam flagraturam bello intelligo, id. Att. 7, 17, 4: bello flagrans Italia, id. de Or. 3, 2, 8: convivia quae domesticis stupris flagitiisque flagrabunt, id. Verr. 2, 4, 32, § 71.
      Absol.: flagrabant vitia libidinis apud illum, id. Cael. 5, 12; cf.: uti cujusque studium ex aetate flagrabat, Sall. C. 14, 6.
      Poet. with acc. of respect, to love: caelestem flagrans amor Herculis Heben, Prop. 1, 13, 23: Cerberus et diris flagrat latratibus ora, Verg. Cul. 220.
      1. * 2. Poet. as a v. a., to inflame with passion: Elisam, Stat. S. 5, 2, 120.
    2. B. To be greatly disturbed, annoyed, vexed; to suffer: consules flagrant infamiā, Cic. Att. 4, 18, 2; cf.: invidiā et infamiā, id. Verr. 1, 2, 5: invidiā, id. Clu. 49, 136; id. Sest. 67, 140: Tac. A. 13, 4; Plin. Ep. 9, 13, 21; Suet. Aug. 27; id. Galb. 16: infamiā, id. Caes. 52; id. Tib. 44: rumore malo, Hor. S. 1, 4, 125; ignominiā et pudore, Flor. 2, 18: inopiā et cupidinibus, Sall. Or. Philipp. p. 220 ed. Gerl.
      Hence, flā̆grans, antis, P. a., flaming, blazing, burning, glowing.
    1. A. Lit.: fulmen, Varr. Atacin. ap. Quint. 1, 5, 18; cf. telum, Verg. G. 1, 331: flagrantis hora Caniculae, Hor. C. 3, 13, 9; cf.: flagrantissimo aestu, Liv. 44, 36, 7: genae, Verg. A. 12, 65: oscula, Hor. C. 2, 12, 25.
      1. 2. Transf., of color, glittering, shining: (Aeneas) Sidereo flagrans clipeo et caelestibus armis, Verg. A. 12, 167: redditur extemplo flagrantior aethere lampas (i. e. sol), Sil. 12, 731.
    2. B. Trop., glowing with passion, ardent, eager, vehement: oratoria studia quibus etiam te incendi, quamquam flagrantissimum acceperam, Cic. Fat. 2, 3: non mediocris orator, sed et ingenio peracri et studio flagranti, id. de Or. 3, 61, 230: recentibus praeceptorum studiis flagrans, id. Mur. 31, 65: flagrans, odiosa, loquacula, Lampadium fit, flickering, restless, Lucr. 4, 1165: in suis studiis flagrans cupiditas, Cic. Tusc. 4, 19, 44: flagrantissima flagitia, adulteria, Tac. A. 14, 51: flagrantissimus amor, Plin. Ep. 6, 8, 2: Nero flagrantior in dies amore Poppaeae, Tac. A. 14, 1; id. H. 4, 39: Othonis flagrantissimae libidines, id. ib. 2, 31; Val. Max. 8, 14 ext. 3: studia plebis, Tac. A. 2, 41 fin.: aeger et flagrans animus, id. ib. 3, 54: flagrantior aequo Non debet dolor esse viri, Juv. 13, 11: adhuc flagranti crimine comprehensi, i. e. in the very act, Cod. Just. 9, 13, 1.
      Hence, flā̆gran-ter, adv., ardently, vehemently, eagerly (post-Aug.): Germani exarsere flagrantius, Amm. 31, 10, 5: flagrantius amare, Fronto, Ep. ad Anton. 2 ed. Mai.: flagrantissime cupĕre, Tac. A. 1, 3.

flā̆grum, i, n. [cf.: fligo, af-fligo, etc. and flagellum], a whip, scourge, lash (syn.: verber, scutica, flagellum).

  1. I. Lit., Plaut. Am. 4, 2, 10; id. Cas. 1, 35; id. Merc. 2, 3, 81; Liv. 28, 11, 6; Suet. Oth. 2; Juv. 5, 173; Dig. 47, 10, 9 al.
  2. II. Transf.: ad sua qui domitos deduxit flagra Quirites, i. e. to servitude, Juv. 10, 109.
    As a term of reproach applied to a slave: Gymnasium flagri, salve, School for the scourge, i. e. on whom the scourge is often tried, Plaut. As. 2, 2, 31: lassitudo conservum, rediviae flagri, i. e. whose skin is cut up by the lash, Titin. ap. Fest. s. v. redivia, p. 270, 20 Müll.