Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ūsĭtātē, adv., v. usitor, P. a. fin.

ūsĭtor, ātus, 1, v. freq. dep. [utor], to use often, be in the habit of using; as a verb. fin. only a few times in Gellius in the perf.; with abl.: verbo, Gell. 17, 1, 9; 10, 21, 2: anulis, id. 10, 10, 1.
Much more freq. and quite class.: ūsĭtātus, a, um, P. a., in the passive sense, usual, wonted, customary, common, ordinary, accustomed, familiar: hoc jam vetus est et majorum exemplo multis in rebus usitatum, Cic. Caecin. 16, 45: usitatus honos pervulgatusque, id. Phil. 14, 4, 11: nomen, Quint. 3, 6, 53: vocabula, Cic. Fin. 3, 2, 4: apud eos omne genus cuniculorum notum atque usitatum est, Caes. B. G. 7, 22: usitato more peccare, Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9: penna, Hor. C. 2, 20, 1: potiones, id. Epod. 5, 73: oratio, Quint. 8, 3, 4: alius, ne condemnaretur, pecuniam dedit: usitatum est, Cic. Verr. 2, 5, 44, § 117; cf., with acc. and inf.: cum eas non solum refelli, sed etiam accusari sciamus usitatum esse, Quint. 5, 5, 1.
Comp.: faciamus tractando usitatius hoc verbum et tritius, Cic. Ac. 1, 7, 27: quod usitatius esse coepit, Quint. 3, 9, 4.
Sup.: utatur verbis quam usitatissimis, Cic. Or. 25, 85: mos, Quint. 1, 7, 14.
Adv.: ūsĭtātē, in the usual manner: loqui, Cic. Fin. 4, 26, 72; 5, 29, 89: dictum, Gell. 19, 7, 3.
Comp.: dicere, Gell. 13, 20, 21; Aug. Trin. 9.