Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

raudus (also rōdus and rūdus), ĕris, n. [kindr. with rudis; cf.: crudus, crudelis], a rude mass; hence, in partic., a piece of brass used as a coin (an old word): rodus vel raudus significat rem rudem et imperfectam. Nam saxum quoque raudus appellant poëtae, ut Attius in Menalippo: manibus rapere raudus saxeum grandem et gravem. Vulgus quidem in usu habuit non modo pro aere imperfecto, sed etiam pro signato … in aestimatione censoriă aes infectum rudus appellatur, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.: aes raudus dictum, Varr. L. L. 5, § 163 ib.: olim aera raudera dicebantur, Val. Max. 5, 6, 3: χαλκὸς ἀνέργαστος rudus, Gloss. Philox.: sculptor ab eris Rudere decoctam consuevit fingere massam, Prud. Apoth. 792: cum rudera milites jacerent, Liv. 26, 11, 9 Weissenb.

1. rūdus, ĕris, n., stones broken small and mingled with lime for plastering walls, paving floors, etc.

  1. I. In gen., Vitr. 7, 1: rudus inicere solo, Plin. 36, 25, 62, § 186; Pall. 1, 9, 4; 11, 2 Mai: aedificia tecta rudere aut pavimentis, Auct. B. Alex. 1, 3: rudere, non tegulis teguntur, Auct. B. Hisp. 8, 2: pingue, i. e. rich soil, Col. poët. 10, 81.
  2. II. In partic., old rubbish, of the stones, plaster, etc., of decayed buildings (rare and not ante-Aug.): ruderi accipiendo Ostienses paludes destinabat, Tac. A. 15, 43.
    In plur.: alveum Tiberis laxavit ac repurgavit, completum olim ruderibus, Suet. Aug. 30; id. Vesp. 8.

2. rūdus, ĕris, v. raudus.