Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word procellere could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

prŏcella, ae, f [pro and root kel; Gr. κέλης, runner; cf.: celer, celox], a violent wind (by which things are prostrated), a storm, hurricane, tempest (class.).

  1. I. Lit.: procella distat latitudine a vortice et a turbine disjectā nube verius quam ruptā, Plin. 2, 49, 50, § 133: turbinis inmanem vim provomit atque procellae, Lucr. 6, 447: imbres, nimbi, procellae, turbines, Cic. N. D. 3, 20, 51; Plaut. Trin. 4, 1, 17: creber procellis Africus, Verg. A. 1, 85: stridens Aquilone procella, id. ib. 1, 102: si mugiat Africis Malus procellis, Hor. C. 3, 29, 58; 2, 9, 3: praecipites, Ov. Tr. 4, 6, 35: navis quassata procellā, id. ib. 5, 5, 17: raperent mea poma procellae, id. Nux, 163: procella nivem effuderat, Curt. 3, 13, 7: imbrem excusserant procellae, id. 4, 7, 14: Thalle, turbidā rapacior procellā, Cat. 25, 4.
    With gen.: validi venti collecta procella, Lucr. 6, 124.
  2. II. Transf.
    1. A. (Mostly in plur.) A storm, tumult, violence, commotion, vehemence: tempestates et procellas in illis fluctibus concionum, Cic. Mil. 2, 5 (also cited ap. Quint. 8, 6, 48, and particularly mentioned as a figure, id. 8, 6, 48, § 7): vita tranquilla et quieta remota a procellis invidiarum, Cic. Clu. 56, 153: ut procellam temporis devitaret, id. Verr. 1, 3, 8: patriae, id. Dom. 53, 137: agitari tribuniciis procellis, Liv. 2, 1; cf.: seditionum procellae, id. 28, 25: procellae civiles, civil commotions, Nep. Att. 10, 6; cf.: ferimur procellā, Verg. A. 7, 594; Ov. M. 13, 656.
    2. B. In milit. lang.
      1. 1. A charge, onset, sudden attack of cavalry: hac velut procellā ita consternavit equos, ut, etc., Liv. 37, 41 fin.: equestrem procellam excitemus oportet, id. 30, 18: equestris, id. 29, 2; Tac. H. 3, 53.
      2. 2. In gen., of a fierce battle: hic secunda belli Punici procella desaevit, Flor. 2, 6, 12; Luc. 8, 203.
      3. 3. Of a storm of eloquence: priusquam illam eloquentiae procellam effunderet (Ulixes), Quint. 11, 3, 158: contionum, id. 8, 6, 7.

prō-cello, ĕre, v. a. [cf.: percello, procella, celer], to throw or cast down (anteclass.): procello, περιτρέπω, Gloss. Philox.: procellunt sese in mensam, i. e. lie down (at table), Plaut. Mil. 3, 1, 167 Ritschl N. cr.; cf.: procellunt, procumbunt, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.

prŏcellōsē, adv., v. procellosus fin.

prŏcellōsus, a, um, adj. [procella], full of storms, stormy, tempestuous, boisterous (perh. not ante-Aug.): ver procellosum, Liv. 40, 2: status caeli, Col. 9, 4, 1: mare, Val. Fl. 3, 621; cf. in the sup.: procellosissimum pelagus, Aug. Civ. Dei, 5, 22 fin.: Noti, stormy winds, i. e. which raise storms, Ov. H. 2, 12; id. Am. 2, 6, 44.
Adv.: prŏcellōsē, boisterously (late Lat.): genus humanum procellose tumidum, Aug. Conf. 13, 20.