Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word minæ could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

1. min, for minium, v. h. v.

2. min’, for mihine, v. ego.

1. mĭna (mna, Plin. 35, 10, 36, § 107), ae, f., = μνᾶ.

  1. I. A Greek weight of a hundred Attic drachmas, a mina, Plin. 21, 34, 109, § 185; Rhem. Fann. de Ponder. 32 sq.
  2. II. A Greek money of account.
    1. A. The silver mina; this was of 100 Attic drachmae or Roman denarii (about $18.05 of our currency): argenti, Plaut. As. 2, 3, 16; id. Poen. 2, 21; 5, 5, 8 al.
      Also absol.: mina, Plaut. Trin. 2, 4, 2; id. Ps. 3, 2, 87; id. Poen. 5, 6, 22 al.; Cic. Tusc. 5, 32, 91; id. Leg. 2, 27, 68: minae bonae mala opera partae, Plaut. As. 3, 3, 144.
    2. B. Auri, the mina of gold, of five times the value of the silver one: alia opust auri mina, Plaut. Truc. 5, 44; id. Mil. 5, 27.

2. mĭna, ae, f.

  1. I. adj., smooth: mina ovis, smooth-bellied, with no wool on the belly: mina (id est ventre glabro), Varr R. R. 2, 2, 6: minae oves, a play on the double meaning of the word (v. 1. mina, II.), Plaut. Truc. 3, 1, 9.
  2. II. Subst.: mĭna, ae, f.: minam Aelius vocitatam ait mammam alteram lacte deficientem, quasi minorem factam, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.

mĭnābĭlĭter, adv. [1. minor], threateningly: minabiliter, ἀπειλητικῶς, Gloss. Philox.

* mĭnācĭae, arum, f. [minae], menaces, threats, with a play upon the double meaning of minae; v. 1. mina: at ego oves et lanam et alia multa quae poscet dabo. Meliust te minis certare mecum quam minaciis, Plaut. Truc. 5, 55 sq. (but Plaut. Rud. 3, 5, 16; id. Capt. 4, 2, 22, the true reading is minae).

mĭnācĭter, adv., v. minax fin.

mĭnae, ārum, f. [root min-, only in Lat.; cf.: mentum, minari, and perh. mons], the projecting points or pinnacles of walls (only poet.).

  1. I. Lit.: minae murorum, Verg. A. 4, 88: moenium, Amm. 24, 2, 12; 24, 2, 19; 29, 6, 11; 20, 6, 2.
  2. II. Trop., threats, menaces, of animate and inanimate things (class.).
    1. A. Of living beings: si quidem hercle Aeacidinis minis animisque expletus cedit, Plaut. As. 2, 3, 25: virtutem hominibus instituendo et persuadendo, non minis et vi ac metu tradi, Cic. de Or. 1, 58, 247: terrēre minis, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 261): minas jactare, to throw out threats, Cic. Quint. 14, 47: intendere alicui, Tac. A. 3, 36.
      Of the threats used by cattle-drivers, Ov. P. 1, 8, 56.
      Poet., of a bull: nullae in fronte minae, Ov. M. 2, 857; of a snake: tol lentemque minas, raising threats, i. e. raising himself in a threatening posture, Verg. G. 3, 421.
    2. B. Of inanimate things (poet. and in post-Aug. prose): aspice, quam saevas increpat aura minas, Prop. 1, 17, 6: hibernae, Tib. 2, 3, 46: ingentes parturit ira minas, Ov. H. 12, 208: caelestes minae territabant, Flor. 2, 8, 3; forebodings of misfortune, Val. Fl. 5, 342.

Minaei (Minnaei), ōrum, m., a people of Arabia, celebrated for their myrrh and frankincense, Plin. 6, 28, 32, § 155 sqq.; Prisc. Perieg. 888.
Hence, adj.: Mĭnae-us, a, um, of or belonging to the Minæi: tus, Plin. 12, 14, 30, § 53: murra, id. 12, 16, 35, § 69.

mĭnanter, adv., v. 1. minor fin.

mĭnātĭo, ōnis, f. [1. minor], a threatening, threat, menace, as an action (rare but class.): quae illaec est minatio? Plaut. Capt. 4, 2, 19: minationes, Cic. de Or. 2, 71, 288: imperiosis minationibus confutare, Tullius Tiro ap. Gell. 6 (7), 3, 13 Hertz.

mĭnātor, ōris, m. [1. minor], one who drives cattle with threats, a cattle-driver, a drover (post-class.), Tert. ad Nat. 2, 3 fin.

mĭnātōrĭus, a, um, adj. [minator], threatening (post-class.): sonitu minatoric (al. minaci), Amm 17, 7, 14.

mĭnax, ācis, adj. [1. minor], lit., jutting out, projecting.

  1. I. Lit. (poet.): minaci Pendentem scopulo, overhanging, projecting, Verg. A. 8, 668: robur saxi, overlying, incumbent, Lucr. 1, 881.
  2. II. Trop., threatening, menacing, full of threats or menaces (class.).
    1. A. Of living things: Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic. Font. 12, 36; Quint. 11, 3, 72: vituli nondum metuenda fronte minaces, Ov. Am. 3, 13, 15.
      Sup.: adversus barbaros minacissimus, Suet. Calig. 51.
    2. B. Of inanimate things: aequor saevum minaxque, Ov. H. 19, 85: fluvii, Verg. G. 3, 77: pestilentia minacior, Liv. 4, 52 litterae, Cic. Fam. 16, 11, 2: vox, Hor. C. 1, 10, 10: unda, id. ib. 1, 12, 31: genus dicendi, Quint. 11, 1, 3: vultus, significant, Calp. 4, 1: fortuna, Juv. 10, 52.
      Hence, adv.: mĭnācĭter, threateningly, menacingly, with threats or menaces (class.): adversarios minaciter terrere, Cic. de Or. 1, 20, 90: dictum, Quint. 1, 5, 9.
      Comp.: minacius dicere quam facere, Cic. Phil. 5, 8, 21.

Mincĭădes, ae, m. [Mincius], the Minciade, i. e. Virgil, as born in Mantua, on the Mincius, Juvenc. 1, 10.

Mincĭus, ii, m., a river in Cisalpine Gaul, which runs by Mantua, a tributary of the Po, now Mincio, Verg. G. 3, 15: amnis, Liv. 24, 10, 7; Plin. 2, 103, 106, § 224.

minctĭo, ōnis, f. [mingo], a making water (post-class.), Veg. Vet. 1, 50.

minctūra, ae, f. [mingo], a making water (post-class.), Veg. Vet. 1, 33 (al. mictura).

minctus, ūs, m. [mingo] (late Lat.), Cael. Aur. signif 136.

(mĭnĕo, ēre, false reading for meant, Lucr. 6, 563 and 1193; v. Lachm. ad h. l.)

minerrĭmus, pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.

Mĭnerva (old orthogr. Menerva, like magester, leber, etc., acc. to Quint. 1, 4, 17), ae, f. [from the root men, whence mens, memini, moneo, etc.; v. infra], a Roman goddess, identified with the Grecian Pallas Athene, the daughter of Zeus, and the goddess of wisdom, of sense and reflection, of the arts and sciences, of poetry, and of spinning and weaving: Minerva dicta, quod bene moneat. Hanc enim pagani pro sapientiā ponebant; Cornificius vero, quod fingatur pingaturque minitans armis, eandem dictam putat, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.; cf. Cic. N. D. 1, 30, 180; 3, 23, 59; Varr. L. L. 5, § 74 Müll.: daedala, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. daedalam, p. 68: Minerva nostra, custos urbis, Cic. Fam. 12, 25, 1: Minerva Iliensis, Ulp. Fragm. 22, 6: AristotelesMinervam esse Lunam probabilibus argumentis demonstrat, Arn. 3, 31.
Prov.: pingui or crassā Minervā aliquid facere, without art, skill, or learning, plainly, rudely, Col. 1 praef. § 33; Cic. Lael 5, 19: rusticus crassā Minervā, Hor. S. 2, 2, 3: invitā Minervā, contrary to the bent of one’s genius or natural abilities, against the grain, Hor. A. P. 385: quia nihil decet invitā, ut aiunt, Minervā, id est adversante et repugnante naturā, Cic. Off. 1, 31, 301: sus Minervam (docet), a stupid man will instruct a wise one, Cic. Ac. 1, 5, 18: omnis Minervae homo, jack-of-alltrades, Petr. 43, 8: MINERVA MEDICA, i. e. medicina, the goddess of health, Inscr Rein. 11, 81: fecit ex ebore aeque Minervam, a statue of Minerva, Plin. 34, 8, 19, § 54.
Transf.

  1. A. A working in wool, spinning and weaving: tolerare colo vitam tenuique Minervā ( = telā, lanificio), Verg. A. 8, 409; Ov. M. 4, 33; Prop. 2, 9, 5.
  2. B. To form the name of a place.
    1. 1. Minervae Arx, v. Minervius, II. B.
    2. 2. Minervae Promontorium, a promontory in Campania, to the south-east of Surrentum, the abode of the Sirens, now Punta della Capanella, Liv. 40, 18, 8; Ov. M. 15, 709.

Mĭnerval, ālis, n. [Minerva], a gift in return for instruction (ante- and postclass.), Varr R. R. 3, 2, 18; Tert. Idol. 10.

Mĭnervālĭcĭum, ii, n. [Minerval], perh. for Minerval, a teacher’s fee: Minervalicium, συστατικόν, Gloss. Philox.

Mĭnervālis, e, adj. [Minerva], of or belonging to Minerva (to learning, good sense, etc.), Minervan (post-class.): artes, Tert. Spect. 11 fin.: munus, Hier. Ep. ad Ephes. 6, 4: MAGISTER, Inscr. Orell. 2421.
In plur. subst.: Mĭnervālĭa, ĭum, n., festivities in honor of Minerva, Sergius, p. 1846 P

Minervīnus, i, m. [Minervius], the name of a Roman slave, Inscr. Mur. 479, 1.

Mĭnervĭus, a, um, adj. [Minerva],

  1. I. of or belonging to Minerva, Minervian (postclass.): nomen, i. e. of Minerva, Arn. 4, 137; LEGIO, named after Minerva, Inscr. Orell. 922; 1767; 1894 et saep.: cives, i. e. Athenienses, because there was in Athens a temple of Minerva, Arn. 5, 175: versus, verses composed in honor of Minerva, Paul. ex Fest. s. v axamenta, p. 3 Müll.
  2. II. Subst.: Mĭnervĭum, ii, n.
    1. A. A temple of Minerva, Varr. L. L. 5, § 47 Müll.; Arn. 6, 193.
    2. B. A city and castle (hence also called Arx Minervae, Verg. A. 3, 531) in Calabria, south of Otranto, the primitive seat of the Salentines, now Castro, Liv. 45, 16, 5; Vell. 1, 15, 4.

mĭnĕus, a, um, adj. [minium], of a cinnabar-red color: color rosarum, App. M. 4, 2, p. 143: circulus, id. Flor. 2, p. 348.

mingo, inxi, inctum and ictum, 3, v. a. [root mig, whence also meio; cf. also the Greek ὀ μιχέω], to make water, to void urine: in me veniant mictum atque cacatum, Hor S 1, 8, 38: urina mingitur, Cels. 4, 20: ut quantum bibisset, tantum mingeret, Vop ap Bon. 14; Juv. 3, 107.
In mal. part., Cat. 67, 30.

mĭnĭācĕus, a, um, adj. [minium], of cinnabar or minium, cinnabar-red, vermilion (only in Vitr.): expolitio, Vitr. 7, 9: cunei, id. 7, 4 med.; cf.: minatius (i. e. miniaceus), μιλτωδης, Gloss. Labb.

mĭnĭānus, a, um, adj. [minium], painted with red-lead or cinnabar: minianus Juppiter (i. e. statua Iovis), Cic. Fam. 9, 16, 8.

mĭnĭārĭus, a, um, adj. [minium],

  1. I. of or belonging to minium or cinnabar (post-Aug.): miniarium metallum, a cinnabar mine, Plin. 33, 7, 40, § 118.
  2. II. Subst.: mĭnĭā-rĭa, ae, f., or mĭnĭārĭum, ii, n., a cinnabar mine, Plin. 33, 7, 40, § 121.

* mĭnĭātŭlus, a, um, adj. dim. [miniatus], colored with red-lead or cinnabar, colored red: cerula, Cic. Att. 16, 11, 1.

mĭnĭātus, a, um, v. 1. minio, P. a.

mĭnĭcŭlārĭus, ii, v. minuscularius.

mĭnĭmē, adv., v. parvus fin., under minimus.

mĭnĭmŏpĕre, i. e. minimo opere, not at all, Licin. ap. Prisc. 6.

mĭnĭmus, a, um, v. parvus fin.

mĭnīnus, a, um, adj. [mina], costing a mina, of the worth of a mina: exta, Plaut. Ps. 1, 3, 95 Fleck.

1. mĭnĭo, no perf., ātum, 1, v. a. [minium], to color with red-lead or cinnabar, to paint red: Jovem, Plin. 33, 7, 38, § 112; 35, 12, 45, § 157.
Hence, mĭnĭātus, a, um, P. a.

  1. I. Colored with red-lead or cinnabar, colored red, red: quae quidem, vereor, ne miniata cerula tua pluribus locis notandae sint, with your red-lead pencil, Cic. Att. 15, 14, 4; 16, 11, 1.
  2. II. Of the color of cinnabar, cinnabar-red, of the parrot: avis torque miniato in cervicem distincta, Plin. 10, 42, 58, § 117.

2. Mĭnĭo, ōnis, m.

  1. I. A small river in Etruria, now Mignone: Minionis in arvis, Verg. A. 10, 183; Rutil. 1, 279.
  2. II. A town on the river Minio, Mela, 2, 4, 9.

mĭniscĭtur, pro reminiscitur antiquitus dicebatur, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.

mĭnister, tra, trum, adj.

    (
  1. I. gen. plur. ministrūm, Stat. S. 3, 1, 86) [a double comp. in form, from minus and comp. ending -ter, Gr. τερ-ος; cf.: magister, sinister], that is at hand, that serves, ministers (as an adj. only poet. and later): lumina (i. e. oculi) propositi facta ministra tui, that further, promote; promotive, or in a subst. sense, Ov. H. 21, 114: minister Grex, Sil. 11, 274: ardor, Lucr. 5, 297: ministro baculo, with the aid of a staff, Ov. Ib. 261.
  2. II. Subst.
    1. A. mĭnister, tri, m., an attendant, waiter, servant; also a priest’s attendant or assistant; likewise an inferior officer, underofficial; hence, transf., an aider in a good or bad sense, a furtherer, promoter, helper, an abettor, accomplice: centum aliae (famulae), totidemque pares aetate ministri, Verg. A. 1, 705: Phrygius, the cup-bearer Ganymede, Val. Fl. 5, 691; Mart. 12, 15, 7: Falerni, a cup -bearer, Cat. 27, 1: ministri publici Martis, Cic. Clu. 15, 43: hostia Inter cunctantes cecidit moribunda ministros, Verg. G. 3, 488: ministri imperii tui, inferior officers, under-officials, Cic. Q. Fr 1, 1, 3: regni, an assistant in the regal government, a minister, Just. 16, 1, 3: infimi homines ministros se praebent in judiciis oratoribus, i. e. inform the orators what the law is, Cic. de Or 1, 45, 146: legum, a minister, administrator, id. Clu. 53, 198: sermonum, a mediator, negotiator, Tac. H. 2, 99: consiliorum suorum, Vell. 2, 129, 3: Tiberius Alexanderminister bello datus, Tac. A. 15, 28: ministri ac servi seditionum, Cic. Fam. 1, 9, 13: ministri ac satellites cupiditatum, id. Verr 2, 3, 8, § 21; so, furoris alieni, agents, instruments, Lact. 5, 11: libidinis, Cic Lael. 10, 35: socii scelerum atque ministri, Lucr. 3, 61: Calchante ministro, with the help of Calchas, Verg. A. 2, 100: ministrum esse in maleficio, Cic. Clu. 22, 60: minister fulminis ales, i. e. the eagle, Hor. C. 4, 4, 1: calidae gelidaeque (aquae) minister, one who serves, Juv. 5, 63: me nemo ministro fur erit, by my aid, id. 3, 46.
      Esp. (eccl. Lat.), a minister of religion, a preacher of Christ: ut sim minister Christi, Vulg. Rom. 15, 16; id. Eph. 3, 7: fidelis, id. ib. 6, 21: Dei, id. 2 Cor. 6, 4: optimus, Aug. Conf. 10, 26.
      Of inanimate things: sit anulus tuus non minister alienae voluntatis, Cic. Q. Fr 1, 1, 4: taedae, ardore ministro, suppeditant novum lumen, Lucr. 5, 297.
    2. B. mĭnistra, ae, f., a female attendant, maid-servant; a female assistant or minister, at religious worship (class. only in the trop. signif.).
      1. 1. Lit.: una ministrarum, Ov. M. 9, 90; 306; 14, 705: accipiat missas apta ministra notas, Ov. A. A. 3, 470: ara deae certe tremuit, pariente ministrā, i. e. the Vestal Sylvia, id. F. 3, 47.
        Also among Christians: ancillae, quae ministrae dicebantur, i. e. deaconesses, Plin. Ep. 10, 97, 8.
      2. 2. Trop., a servant, handmaid; in a bad sense, an aider, accessory, abettor: ministra et famula corporis res familiaris, Cic. Tusc. 1, 31, 75: voluptatum satellites et ministrae, id. Fin. 2, 12, 37: Camilla delegit pacisque bonas bellique ministras, Verg. A. 11, 658.

mĭnistĕrĭālis, e, adj. [ministerium], ministering (late Lat.): spiritus, Rufin. Orig. Princip. 1, 5, 1.
Hence, mĭnistĕrĭāles, ĭum, m., imperial officers, Cod. Th. 8, 7, 5 al.

mĭnistĕrĭāni, ōrum, m., = ministeriales, imperial officers, Cod. Just. 12, 26 rubric.

mĭnistĕrĭārĭus, a, um, adj. [ministerium], of or belonging to service, serviceable: ministeriarius, ὑπηρετικός, Gloss. Phil.

mĭnistĕrĭum, ii, n. [minister], the office or functions of a minister, attendance, service, ministry, in a good or bad sense; an office, occupation, work, labor, employment, administration, etc. (not in Cic. or Cæs.; cf.: munus, officium).

  1. I. Lit.: sunt qui ita distinguant: quaedam beneficia esse, quaedam officia, quaedam ministeria: beneficium esse, quod alienus det: officium esse filii, uxoris, etc.: ministerium esse servi, quem conditio sua eo loco posuit, ut nihil eorum, quae praestat, imputet superiori, Sen. Ben. 3, 18, 1: servorum, Just. 2, 13, 10. ubi ego omnibus parvis magnisque ministeriis praefulcior, Plaut. Ps. 3, 1, 6: facere uxoribus, to wait or attend upon, id. 32, 3, 16: praestare alicui, Dig. 13, 5, 15: exhibere, ib. 50, 1, 17: assuetos ministeriis talium facinorum, Liv. 42, 15: magis necessarium quam speciosi ministerii procurationem intueri, id. 4, 8, 6: praebere, Dig. 47, 2. 51: ministerium consilii sui afferre, Just. 31, 5, 8: fabrilia, Plin. 16, 43, 84, § 230: dura, Ov. M. 11, 625: diurna, id. ib. 4, 216: navis, Petr. 108: triste, Verg. A. 6, 223; cf. foeda, id. ib. 7, 619; Sedul. 4, 130: Quirinus acribus ministeriis consulatum adeptus, Tac. A. 3, 48: ministeria belli, military service, id. ib. 2, 78: ministerio Catonisfacta provincia Cyprus est, agency, Vell. 2, 38, 6: caedis, Curt. 10, 1, 2: ministeris functi esse, Mos. et Rom. Leg. Coll. 13, 3, 2.
    Esp., the Christian ministry, the office of a preacher of Christ or of religion: verbi, Vulg. Act. 6, 4: reconciliationis, id. 2 Cor. 6, 18: melius, id. Heb. 8, 6.
  2. II. Transf., concr.
    1. A. A suite of attendants: quindecim convivarum, ac ministerii capax triclinium, Plin. 12, 1, 5, § 10: ministeria magistratibus conscribere, i. e. lictores, viatores, etc., Tac. A. 13, 27: aulicum, court-servants, Lampr. Alex. Sev. 41: atratum coquinae ministerium, the kitchen-servants, Amm. 14, 6, 17: varia arenae ministeria, managers of the games, Suet. Ner. 12.
    2. B. A service of dishes, table-service (post-class.): ducentarum librarum argenti pondus ministerium, Lampr Alex. Sev. 34; Paul. Sent. 3, 6, 86.

mĭnistra, ae, v. minister, II. B.

mĭnistrātĭo, ōnis, f. [ministro], service, assistance: commoda, Vitr. 6, 9, 2.

mĭnistrātor, ōris, m. [ministro], an attendant, waiter, servant (class.): (turbam) transeo ministratorum, per quos, signo dato, ad inferendam cenam discurritur, Sen. Ep. 95, 24: vinum dominicum ministratoris gratia est, cup-bearer, Petr. 31, 2; Dig. 50, 16, 203: MERCVRIVS, Inscr. Fabr. 114: accensos ministratores, Cato esse scribit, Varr. L. L. 7, § 18 Müll.: cum auriganti Caio ministratorem exhiberet, play the assistant, the instructor, Suet. Vit. 17: cum te ipsum, Sulpici, objurgabam, quod ministratorem peteres, non adversarium, Cic. de Or. 2, 75, 305: quasi ministrator, aderat, subiciens, quid dicerem, id. Fl. 22, 53.

mĭnistrātōrĭus, a, um, adj. [ministrator], of or pertaining to an attendant, servant (post-Aug.): urceoli, Mart. 14, 105 in lemm.

* mĭnistrātrix, icis, f. [ministrator], for ministra, a female attendant, a handmaid: ministratrices oratoris, Cic. de Or. 1, 17, 75 dub. (Orell. ministras; v. Orell. ad loc.; and cf. minister, II. B. 2.).

mĭnistrix, īcis, f. [ministra], for ministra, a maid-servant, handmaid: ministrix, ὑπηρέτις, Gloss. Philox.

mĭnistro, āvi, ātum, 1, v. a. [minister], to attend, wait upon, serve, esp. at table, to serve up, pour out, hand food or drink (syn.: servio, appareo, praebeo, suggero; class.).

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat.: Acastum retine, quo commodius tibi ministretur, Cic. Fam. 16, 14, 2: cui matronam ministrasse compererat, Suet. Aug. 45.
          2. (β) With acc.: nosmet inter nos ministremus, Plaut. Stich. 5, 4, 7.
          3. (γ) Absol.: hic ministrabit dum ego edam, Plaut. Curc. 2, 3, 90.
  2. II. Transf., to take care of, manage, govern, direct; and, in gen., to provide, furnish, supply, give, afford: ministrare (naves) velis, of the steersman, Verg. A. 6, 302: naves nec velis ministrantur, nec, etc., Tac. G. 44: ministrare victum alicui, Varr. R. R. 3, 17, 6: viros et arma alicui, Tac. H. 4, 12: prolem, to give, present, produce, Tib. 2, 2, 21: ministrabant ei de facultatibus suis, Vulg. Luc. 8, 3: faces furiis Clodianis, Cic. Pis. 11, 26: equus terga ministrat (for mounting), Val. Fl. 6, 216: jussa medicorum, to execute, Ov. H. 20, 133.
    Also of inanim. subjects: sarmentum colibus sucum ministrat, Varr. R. R. 1, 31, 2: (vinum) verba ministrat, Hor. Ep. 1, 15, 20: luna ministrat equis, serves them, lights them on their way, Prop. 3, 14, 15: reges ministrabunt tibi, Vulg. Isa. 60, 10; id. Act. 20, 34.

mĭnĭtābĭlĭter, adv. [minitor], threateningly (ante-class.): increpare, Pac. ap. Non. 139, 22; Att. ib.

mĭnĭtābundus, a, um, adj. [minitor], threatening: cum rexcircumdari ignes minitabundus juberet, Liv. 2, 12, 12; 39, 41, 3; Tac. A. 2, 10.

mĭnĭtātĭo, ōnis, f. [minitor], a threatening (late Lat.), Avien. Arat. Phaen. 250; Ambros. Ep. 24, 8.

mĭnĭto, āre, v. minitor fin.

mĭnĭtor, ātus, 1 (inf. minitarier for minitari, Plaut. Am. 3, 4, 3; id. Rud. 3, 1, 15.
Act. collat. form minito, āre; v. infra fin.), v. dep. freq. [1. minor], to threaten, menace a person with any thing; constr. alicui aliquid, alicui aliquā re, with inf., with acc. and inf., and absol. (class.).

        1. (α) Alicui aliquid: Mihinmalum minitare? Plaut. Curc. 4, 4, 15: ista horribilia minitare purpuratis tuis! Cic. Tusc. 1, 43, 102; id. Phil. 13, 9, 21: malum alicui, id. Caecin. 10, 27: fratri mortem, id. Phil. 6, 4, 10: virgas securesque omnibus, Liv. 3, 57, 3.
          With acc.: facito istud quod minitaris, Plaut. Rud. 3, 5, 13: quin consul arma minetur, Cic. Fam. 11, 3, 3: bellum, Quint. 3, 8, 19.
          With dat.: quis illest qui minitatur filio? Plaut. Bacch. 4, 8, 9: alicui, Cic. Att. 2, 19, 3.
        2. (β) Alicui aliquā re: huic urbi ferro ignique minitantur, Cic. Phil. 11, 14, 37; 13, 21, 47: huic urbi ferro flammāque minitans, id. Cat. 2, 1, 1 (Klotz, ferrum flammamque): Caesari gladio, Sall. C. 49, 4.
          With abl.: qui ferro minitere, Enn. ap. Fest. s. v. ningulus, p. 177 Müll. (Ann. v. 133 Vahl.).
        3. (γ) With inf.: quod nunc minitare facere, Ter. Hec. 3, 4, 13.
        4. (δ) With acc. and inf.: cur ergo minitaris tibi te vitam esse amissurum? Plaut. As. 3, 3, 2.
          (ε) Absol.: etiam, carnufex, Minitare? Plaut. Bacch. 4, 6, 16: noli minitari, id. Mil. 2, 4, 19.
          Act. collat. form mĭnĭto, āre (ante-class.): quae minitas mihi, Plaut. Capt. 3, 5, 85: etiam minitas? Naev. ap. Non. 473, 32: quid minitabas te facturum, Plaut. Fragm. ib. 33; Liv. Andron. Tr. 17.

†† mĭnĭum, ii, n. (apoc. form min, Verg. ap. Quint. 8, 3, 28; Aus. Gram. 9) [Span.],

  1. I. native cinnabar: Hiberum, Prop. 2, 2, 21.
  2. II. Red-lead, minium, Plin. 33, 7, 40, § 118; Verg. E. 10, 27; Suet. Calig. 18; id. Gram. 11; Vitr. 7, 8, 1.

1. mĭnĭus, a, um, adj. [minium], of cinnabar or minium, cinnabar-red, vermilion (Appuleian): rosarum minius color, App. M. 4, p. 143, 3: circulus, id. Flor. 2, p. 348, 33.

2. Mĭnĭus, ii, m., a river in Lusitania, now the Minho, Mel. 3, 1, 8; Plin. 4, 20, 34, § 112; 4, 21, 35, § 115.

mĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n., collat. form of minor (ante-class., acc. to Prisc. p. 799, but v. Lachm. ad Lucr. 6, 563.
From the application of the words minari and minae to the threatening cries of cattledrivers is doubtless derived the old rustic signif., also generally adopted in the postclass. per. into the literary lang.), to drive animals: asinos et equum minantes baculis exigunt, App. M. 3, p. 141: asinum, id. ib. 8, p. 216: me ut suam juvencam, Aus. Epigr. 67, 3: gregem ad interiora deserti, Vulg. Exod. 3, 1: per omnem mundum (so, vaccam), Schol. Juv. 6, 526: agasones equos agentes, id est minantes, Paul. ex Fest. s. v. agasones, p. 25 Müll.
Pass. transf.: cum a validis ventis minentur (naves), Vulg. Jac. 3, 4; id. Nah. 2, 7.
Of men: eos a tribunali, Vulg. Act. 18, 16.
Hence the Ital. menare; Fl. mener.

Mīnōis, ĭdis, f., = Μινωἷς.

  1. I. A female descendant of Minos. So his daughter Ariadne, Ov. M. 8, 174; Prop. 3, 19, 27: grex magis, an regnum Minoida sollicitat? i. e. Pasiphaë, the wife of Minos, Aus. Idyll. 12, 7.
  2. II. A name of the Isle of Paros, Plin. 4, 12, 22, § 67.

Mīnōĭus, a, um, adj., = Μινώϊος, of or belonging to Minos, Minoan; poet. also for Cretan: Minoia regna, Verg. A. 6, 14: virgo, i. e. Ariadne, daughter of Minos, Val. Fl. 7, 279: sella, the tribunal of Minos in the infernal regions, Prop. 5, 11, 21: tela, i. e. Cretan arrows, Sil. 2, 107: turba, Cretan army, id. 14, 43: tecta Brundisii, founded by Cretans, Luc. 5, 406.

1. mĭnor, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form, v. mino) [minae], to jut forth, project.

  1. I. Lit. (only poet.): geminique minantur In caelum scopuli, Verg. A. 1, 162: saxa minantia caelo, Sil. 4, 2.
  2. II. Transf., to threaten, menace one with any thing; constr. alicui, alicui aliquid, with abl., with acc. and inf., or with ne.
    1. A. In gen. (class.).
          1. (α) Alicui, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149.
          2. (β) Alicui aliquid: crucem minari alicui, Cic. Tusc. 1, 43, 102.
          3. (γ) With abl.: coepit minari interdum ferro, Sall. C. 23, 3.
          4. (δ) With acc. and inf.: ab hac minatus sese abire, Plaut. As. 3, 3, 14: dolor se patientiam debilitaturum minatur, Cic. Tusc. 5, 27, 75.
            (ε) With ne: minor interminorque, nequis, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 11 Fleck.
      1. 2. Of inanim. things: cum domus mea ardore suo deflagrationem Urbi minabatur, Cic. Planc. 40, 95: plaustra populo minantur, Juv. 3, 256: illa (ornus) usque minatur, et tremefacta comam concusso vertice nutat, i. e. threatens to fall, gives signs of falling, Verg. A. 2, 628: nil color caeli minatur, Juv 14, 294: quodcumque minabitur arcus, Hor. A. P. 350.
    2. B. In partic., like the Gr. ἀπειλεῖν, to promise boastfully (poet.): atqui vultus erat multa et praeclara minantis, Hor. S. 2, 3, 9: qui magna cum minaris, extricas nihil, Phaedr. 4, 21, 4.
      Hence, mĭnanter, adv., threateningly, with threats, = minaciter: multa minanter agat, Ov. A. A. 3, 582.

2. mĭnor, us, less, smaller inferior, etc.; comp., from parvus, q. v.

mĭnōrātĭo, nis, f. [minor], diminution, abasement (late Lat.), Vulg. Eccl. 20, 11.

mĭnōro, no

  1. I. perf., ātum, 1, v. a. [2. minor], to make smaller, less, or fewer, to lessen, diminish (eccl. Lat.), perit anima, ei minoratur, Tert. Anim. 43: jumenta eorum, Vulg. Psa. 106, 38: dies temporis ejus, id. ib. 88, 46: et qui minoratur viribus, id. Eccli. 41, 3.
  2. II. Neutr., to be lacking, be in want: et qui modicam, non minoravit, Vulg. 2 Cor. 8, 15.
    Hence, mĭnōrātus, a, um, P. a., diminished, less (post-class.): minorato pretio vendere, Dig. 18, 7, 10 (al. numerato).

Mīnos, ōis (ōnis: Minonis ira, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 710 P.), m., = Μίνως.

  1. I. A son of Zeus and Europa, brother of Rhadamanthus, king and lawgiver in Crete, and after death a judge in the infernal regions: ad eos venire, qui vere judices appellentur, Minoëm, Rhadamanthum, Cic. Tusc. 1, 41, 98; 1, 5, 10; cf. id. Rep. 2, 1, 2; Sall. H. 2, 3; 1, 78; Verg. A. 6, 432; Ov. M. 9, 436.
    Acc. Minoa, Ov. M. 9, 440; Verg. Cir. 367.
  2. II. The grandson of the former, likewise king in Crete, the husband of Pasiphaë, father of Ariadne, Phædra, Androgeos, and Deucalion, and builder of the labyrinth, Ov. M. 7, 456; 8, 6 sq.; 152; cf. Suet. Tib. 70.

Mīnōtaurus, i, m., = Μινώταυρος, a monster with the head of a bull and the body of a man, the fruit of the intercourse of Pasiphaë, the wife of Minos, with a bull. Minos caused him to be shut up in the labyrinth and fed with human flesh. The Athenians were obliged to deliver to him seven boys and as many maidens every year, until Theseus destroyed him, and, with the aid of Ariadne’s clew, escaped from the labyrinth: Minotaurus putatur esse genitus, cum Pasiphaë Minois regis uxor dicitur concubuisse cum tauro. Sed affirmant alii, Taurum fuisse nomen adulteri, Paul. ex Fest. p. 148 Müll.: proles biformis Minotaurus, Verg. A. 6, 25; cf. Ov. M. 7, 456; 8, 152 sq.; Hyg. Fab. 41: Minotauri effigies inter signa militaria est, Paul. ex Fest. p. 148 Müll.
Comically: offensione Minotauri, i. e. Calvisii et Tauri, Cic. Fam. 12, 25, 1.

Mīnōus, a, um, adj. [Minos], of or belonging to Minos, Minoan; poet. also for Cretan: Minoa venundata Scylla figura, Prop. 4, 18 (19), 21: Pasiphaë, i. e. the wife of Minos, Aus. Epigr. 66: Thoas, the son of Ariadne, Ov. H. 6, 114: harenae, the shores of Crete, id. Ib. 511.

mintha, ae, and minthē, ēs, f., = μίνθη, the Greek name for menta, mint: mentae nomen suavitas odoris apud Graecos mutavit, cum alioqui mintha vocaretur, Plin. 19, 8, 47, § 159.

mintrĭo, īre, or mintro, āre, v. n., of the sound made by a mouse, to squeak: mus avidus mintrit (al. mintrat), Auct. Carm. Philom. 61.

Minturnae, ārum, f.,

  1. I. a city of Latium, on the border of Campania, at the mouth of the Liris, in the neighborhood of which Marius concealed himself from Sylla in a marsh, Plin. 3, 5, 9, § 59; Liv. 9, 25, 3; Vell. 1, 14, 6; Hor. Ep. 1, 5, 5; Val. Max. 2, 10, 6; 8, 2, 2.
    Hence,
  2. II. Minturnensis, e, adj., of or belonging to Minturnæ: populus, Liv. 27, 38: litterae, written at Minturnæ, Cic. Att. 5, 3, 2: flumen, i. e. the Liris, Dig. 19, 2, 13.
    Subst.: Minturnenses, ĭum, m., the inhabitants of Minturnæ, Vell. 2, 19, 2.

Mĭnŭcĭa, ae, v. Minucius.

Mĭnŭcĭus (Minut-), i, m.; Mĭnŭ-tĭa (Minuc-), ae, f.,

  1. I. the name of a Roman gens, of whom,
      1. 1. M. Minucius Rufus, magister equitum under the dictator Fabius Maximus Cunctator, Liv. 22, 8, 6; Nep. Hann. 5, 3; Sil. 7, 386.
      2. 2. Another, Luc. 6, 126.
      3. 3. Minucius Felix, of Africa, in the third century of the Christian era, the author of an apologetic work in favor of the Christian religion, Lact. 1, 11, 55; 5, 1, 22.
        Fem.: Mĭnŭcĭa, ae, a vestal, who was punished for incontinence by being buried alive, Liv. 8, 15, 7.
  2. II. Mĭnŭcĭ-us (Minut-), a, um, adj., of or belonging to a Minucius, Minucian: Minucia gens, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 115: lex, Paul. ex Fest. s. v. osi, p. 201 Müll.: Minucia porta appellata est eo, quod proxima esset sacello Minucii, id. p. 147 Müll.: porticus, in Rome, built by M. Minucius Rufus, Cic. Phil. 2, 34, 84: via, from Rome to Brundisium, id. Att. 9, 6, 1.

* mĭnŭisco, ĕre, v. n. [minuo], to grow less, to diminish, Aus. Ephem. fin. dub.

mĭnŭmē, for minime, v. parum.

mĭnŭmus, for minimus, v. parvus.

mĭnŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. and n. [Sanscr. mi, lessen, change; Gr. μινύω, μινύθω; cf.: μείων = minor; Germ. minder, vermindern]. Act., to make smaller, to lessen, diminish; lit. and trop.

  1. A. Lit. (rare and mostly poet.): ramaliaque arida tecto Detulit, et minuit, broke in pieces, Ov. M. 8, 645: ligna, to chop into small pieces, id. F. 2, 647: portarum objectus, to dash in pieces, Stat. Th. 10, 526: dentes in limine, id. ib. 10, 47: sanguinem, to let blood, Veg. Vet. 1, 16, 2; in the same signif., simply minuere, id. ib. 1, 22, 1.
  2. B. Trop., to lessen, diminish, lower, reduce, weaken, abate, restrict (very freq. and class.): imperium matris, Plaut. As. 3, 1, 6: sumptus civitatum, Cic. Fam. 3, 8, 2: (rem familiarem), Hor. S. 2, 3, 177: gradum, Quint. 2, 3, 7: gloriam alicujus, Cic. Fl. 12, 28: molestias vitae, id. Fin. 1, 16, 51: cupiditates, id. ib.: invidiam, id. Agr. 1, 5, 14: opem, Caes. B. G. 5, 33: auctoritatem, id. B. C. 3, 43: minuuntur corporis artus, grow less, diminish in size, Ov. M. 7, 317: minuuntur corpora siccis, Plin. 11, 54, 118, § 283: consul alter proelio uno et vulnere suo minutus, discouraged, Liv. 21, 52, 2 (al. deminutus): suspicionem profectionis, Cic. Att. 10, 16, 4: controversias, to settle, put an end to, Caes. B. G. 5, 26: minuenda est haec opinio, to be refuted, Cic. Off. 1, 22, 72: magistratum, censuram, to restrict the power of, to limit, Liv. 4, 24: majestatem populi Romani per vim, to violate, offend against, Cic. Phil. 1, 9, 21: matris imperium, Plaut. As. 3, 1, 6: religionem, Nep. Ages. 4, 8: nec tu ea causa minueris Haec quae facis, ne is mutet suam sententiam, Ter. And. 2, 3, 19: consilium, to alter, change, id. Hec. 4, 3, 10: condemnationem, to commute, Gai. Inst. 3, 224; 4, 57.
  • II. Neutr., to diminish, grow less: minuente aestu, at the ebbing of the tide, Caes. B. G. 3, 12, 1: minuente lunā, waning, Pall. 3, 24; Sedul. 1, 243; cf.: crescentis minuentisque sideris species, Plin. 37, 10, 67, § 181.
    Hence, mĭnūtus, a, um, P. a. (diminished; hence), little, small, minute (class.).
    1. A. Lit.: pueri minuti (opp. majores), Varr. ap. Non. 141, 18: id omnes magni minutique, Plaut. Cist. 2, 1, 45.
      Of things: litterae, Plaut. Bacch. 4, 9, 68: minuta ac brevia folia, Plin. 12, 24, 53, § 111: ossa, Lucr. 1, 835: opuscula, Cic. Ac. 2, 38, 120: itinera, Suet. Aug. 82: aere minuto qualiacumque somnia vendere, Juv. 6, 546: facies minutae, miniature portraits, id. 14, 291.
      Comp.: minutior ac mage pollens, Lucr. 4, 318.
      Sup.: minutissimis ictibus excarnificatus, Suet. Vit. 17: res, little things, trifles, Cic. Clu. 64, 180: res minutissimae et contemptibiles, Aug. Conf. 10, 35, 4: aves, Col. 8, 5, 10.
    2. B. Trop., petty, paltry, insignificant.
      1. 1. Of persons: alii minuti et angusti, Cic. Fin. 1, 18, 61: philosophi, id. Div. 1, 30, 62: imperatores, id. Brut. 73, 256: plebes, Phaedr. 4, 6, 13.
      2. 2. Of things: canto carmina versibus minutis, Poët. ap. Plin. Ep. 4, 27, 4: genus orationis, Cic. de Or. 2, 38, 159: minuti est animi voluptas ultio, Juv. 13, 189.
        Hence, subst.: mĭnūtum, i, n., the smallest piece of money, a mite, farthing: novissimum reddere, Vulg. Luc. 12, 59; cf.: aes minutum, id. ib. 21, 2.
        Plur.
          1. (α) The little (opp. longa), Calp. Ecl. 5, 7.
          2. (β) Minutes, points, very small parts, Amm. 20, 3, 2; Gram. Vet. p. 374, 11.
          3. (γ) Comp.: illa minutiora, those less important matters, Aur. Vict. Epit. 48, 18.
            Hence, adv., in two forms.
      1. 1. mĭnūtē, into small or fine pieces, finely, minutely (class.).
    1. A. Lit.: sal minute tritus, Col. 6, 17, 7: minutissime commolere, id. 12, 28, 1: historia minutissime scripta, in an extremely small hand, Sen. Ep. 95, 2.
    2. B. Trop.
          1. (α) In a petty or paltry manner: res minutius tractare, Cic. Fin. 4, 3, 7.
          2. (β) Minutely, closely, accurately: minutius et scrupulosius scrutantur omnia, Quint. 5, 14, 28.
      1. 2. mĭnūtim, into small pieces, finely, minutely (ante-class. and post-Aug.): concidere, Cato, R. R. 123: scoria minutim fracta, Plin. 34, 18, 51, § 171; Gell. 17, 8, 2.
    3. B. With short steps, trippingly: equus ambulans, Veg. Vet. 1, 56, 39: deambulare, id. ib. 2, 53, 3.

    mĭnūrĭo or mĭnurrio, 4, v. n. [μινυρίζω], to twitter, to chirp, to coo, said of singing birds (post-class.): palumbes minurriunt (al. minarriunt), Spart. Get. 5: prognem inter asseres minurientem, Sid. Ep. 2, 2 med.; cf. the foll. art.

    mĭnurrītĭōnes appellantur avium minorum cantus, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.; cf. minurio.

    1. mĭnus, less.

    1. I. Adj. comp., from minor; v. parvus.
    2. II. Adv., v. parvus fin.

    2. mĭnus, a, um, v. 2. mina.

    mĭnuscŭlārĭus, a, um, adj. [minusculus],

    1. I. small, petty, paltry, trifling (postclass.): minuscularii aquaeductus, Cod. Just. 11, 42, 10: res, id. ib. 1, 55, 1.
    2. II. Subst.: mĭnuscŭlārĭus, i, m., a collector of small taxes, in detail, opp. to the receiver-general, Cod. Th. 11, 28, 3 (al. minicularii); cf. in full: minuscularii vectigalium conductores (al. minutularii in the same sense), Aug. Civ. Dei, 7, 4.

    mĭnuscŭlus, a, um, adj. dim. [1. minus], rather less, rather small (class.): ostium, Poët. ap. Macr. S. 3, 12: aviarium, Varr. R. R. 3, 5, 5: cupae, Cato, R. R. 12: nomen, very short, Plaut. Trin. 4, 2, 46: villa, Cic. Att. 14, 13, 5: epistola, id. Q. Fr. 3, 1, 4.
    Of persons: meretrix, Plaut. Poen. 2, 50.

    mĭnūtal, ālis, n. [minutus].

    1. I. A dish of minced meat (post-Aug.), Juv. 14, 129; Mart. 11, 31, 11.
    2. II. In gen.: mĭnū-tālĭa, ĭum, petty or paltry things, trifles (post-class.), Tert. Hab. Mul. 6: culices, formicae, tineae et hoc genus minutalia, id. Anim. 32.

    mĭnūtālis, e, adj. [minutus], small, paltry, insignificant (eccl. Lat.): regna, Tert. adv. Marc. 1, 4.
    As subst.: mĭnūtālis, is, m., an insignificant author: ceteri, i. e. the other writers of no consequence, Hier. Ep. ad Ephes. prooem.

    mĭnūtātim, adv. [minutus], piecemeal, in little bits; piece by piece, little by little; gradually, by degrees; singly, one by one (class.): nasturtium consectum minutatim, Varr. R. R. 3, 10, 6: cribrare terram, to sift small, Plin. 17, 11, 15, § 76: interrogare, i. e. in little questions, by bits, always adding something, Cic. Ac. 2, 29, 92: aliquid addere, id. ib. 2, 16, 49: assuefaciant, Varr. R. R. 1, 20, 2: discere, Lucr. 5, 1384: se recipere, Auct. B. Afr. 31: cedere, id. ib. 78: singulos convenire, one by one, Dig. 2, 15, 8, § 9.

    mĭnūtē, adv., v. minuo, P. a. fin.

    mĭnūtĭa, ae, f. [minutus], smallness, fineness, minuteness (post-Aug.): donec ad minutiam redigantur, to make quite small, reduce to powder, Sen. Ep. 90, 23: pulveris minutiae, little particles, Lact. Ira Dei, 10, 9.
    Plur., insignificant matters, trifles: ut praetereamus negotiorum minutias, Amm. 23, 1, 1: humilium minutias indagare causarum, id. 26, 1, 1: historiam producere per ignobiles minutias, id. 27, 2, 11: per minutias, into the minutest detail; with scrutari, id. 14, 6, 25; with demonstrare, id. 23, 6, 74: gesta narrare, id. 28, 2, 12.
    Postclass. collat. form mĭnūtĭes, ēi, f.: ad summam minutiem conterere, App. M. 9, p. 229: humana, id. ib. 11, p. 263; Arn. 6, p. 256; Lact. 2, 4, 12.

    mĭnūtĭ-lŏquĭum, ii, n. [minutus-loquor], brevity of speech (eccl. Lat.): Aristotelis, Tert. Anim. 6; Boëth. Myth. 1 praef. fin.

    mĭnūtim, adv., v. minuo, P. a. fin.

    mĭnūtĭo, ōnis, f. [minuo], a lessening, diminishing (post-Aug.); trop., opp. incrementum, Quint. 8, 4, 28: rerum, id. 6, 3, 52: capitis, i. e. deminutio, Gell. 1, 12, 9; Dig. 4, 5, 1; 4, 5, 5: sanguinis, blood-letting, bleeding, Veg. Vet. 1, 28, 1; so, minutio alone: cum praescriptis minutionis observantiis, id. ib. 1, 17, 13.

    1. Mĭnūtĭus, a, um, v. Minucius.

    2. mĭnūtĭus, comp., v. minutus and minute.

    mĭnūtīvus, a, um, adj. [minuo], adapted for diminution, diminishing, opp. auctivus, Fortun. Art. Rhet. 3, 20.

    mĭnūtŭlārĭus, v. minuscularius.

    mĭnūtŭlus, a, um, adj. dim. [minutus], very little; very paltry (ante- and post-class.): pueri, Plaut. Poen. prol. 28: argenteos Philippeos minutulos, Vop. Aur. 9 fin.: quaestiones, Macr. S. 7, 3.

    A maximum of 100 entries are shown.