Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. incrĕpĭtus, a, um, Part., from increpo.

2. incrĕpĭtus, ūs, m. [increpo], i. q. increpatio, a chiding, rebuking (post-class.), App. de Deo Socr. p. 52, 49: et increpitu daemonia expellens, Tert. adv. Marc. 4, 8.

in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52: increpatus, Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: simul ut discus increpuit, Cic. de Or. 2, 5, 21: corvorum increpuit densis exercitus alis, Verg. G. 1, 382.
      1. 2. Transf., to make a noise, be noised abroad: increpui hibernum et fluctus movi maritumos, Plaut. Rud. prol. 69: quicquid increpuerit, Catilinam timeri, Cic. Cat. 1, 7, 18: simul atque increpuit suspicio tumultus, id. Mur. 10, 22: si quid increparet terroris, Liv. 4, 43, 10: haec indigna miserandaque auditu cum apud timentesincrepuissent, id. 6, 37, 1.
    2. B. Act., to utter aloud, produce, give forth (poet.): saevas increpat aura minas, Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.
      1. 2. To cause to give forth a sound: cum Juppiter atras increpuit nubes, Ov. M. 12, 52: increpuit unda latus, id. Tr. 1, 4, 24; cf.: vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina, disturb, confuse, Hor. Epod. 17, 28.
      2. 3. To make a noise at a person, thunder at: timeo totus, ita me increpuit Juppiter, Plaut. Am. 5, 1, 25.
  2. II. Transf.
    1. A. To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove.
      With acc.: numquid increpavit filium? Plaut. Most. 3, 2, 63: maledictis omnes bonos, Sall. C. 21, 4: gravibus probris, Liv. 23, 45, 5: etiam deos verbis ferocioribus, id. 45, 23, 19: cunctantes arma capere, id. 10, 35, 8: increpat ultro Cunctantes socios, Verg. A. 10, 830.
      With ad and acc.: dictator ad contionem advocatam increpuit, spoke angrily, Liv. 4, 32, 2.
      Absol.: ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro, Verg. A. 9, 127.
    2. B. To accuse a person of any thing: avaritiae singulos, Suet. Cal. 39: saevitiae populum, id. Galb. 15.
    3. C. With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person: illis versibus increpant eorum arrogantiam, Cic. Ac. 2, 23, 74: illius in me perfidiam, id. Q. Fr. 2, 3, 3: fugam, id. de Or. 2, 48, 199 al.
      Hence, incrĕ-pĭtus, a, um, Part.
    1. A. Chided, reproved: praefecti navium graviter increpiti, Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.
    2. B. Accused: ignaviae, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.