Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

immĕrĭto, adv., v. immeritus fin.

immĕrĭtus (inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent: delicta majorum immeritus lues, Romane, Hor. C. 3, 6, 1; so of persons, id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf. gens, Verg. A. 3, 2: urbes, Ov. M. 12, 550: agni, Hor. S. 2, 3, 211: locus, id. Ep. 1, 14, 12: paries, id. S. 2, 3, 7: vestis, id. C. 1, 17, 28: arbor, Prop. 4 (5), 3, 19: ungues, id. 2, 4, 3 (13).
    With inf.: virtus recludens immeritis mori Caelum, Hor. C. 3, 2, 21.
    Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert: cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas? for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.
  2. II. Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.): laudibus haud immeritis onerare aliquem, Liv. 4, 13 fin.: credulus immerita Phasida juvit ope, Ov. F. 2, 42: opes, Mart. 7, 32, 6: querelae, Val. Fl. 8, 158.
    Hence, adv.: immĕrĭto (inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative): jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo, Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322: haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum, Luc. 8, 824: ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor, with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so, non immerito, id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13: neque immerito, Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1; 12, 10, 75: nec immerito, id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin.