Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis? Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.: fastidientis stomachi est multa degustare, Sen. Ep. 2: majus infundam tibi Fastidienti poculum, Hor. Epod. 5, 78: ut fastidis! Plaut. Men. 1, 2, 58.
    2. B. Act. (perh. not till the Aug. per.): num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque? Hor. S. 1, 2, 115: olus, id. Ep. 1, 17, 15: pulmentarium, Phaedr. 3, 7, 23: cactos in cibis, Plin. 21, 16, 57, § 97: fluvialem lupum, Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59: euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet, disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79: auresredundantia ac nimia fastidiunt, Quint. 9, 4, 116.
  2. II. Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.
    1. A. Neutr.: ut fastidit gloriosus! Plaut. Curc. 5, 2, 34: vide ut fastidit simia! id. Most. 4, 2, 4: in recte factis saepe fastidiunt, Cic. Mil. 16, 42.
          1. (β) With gen. (like taedet): fastidit mei, Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15: bonorum, Lucil. ib. 18.
    2. B. Act. (perh. not before the Aug. per.).
          1. (α) With acc.: (populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit, Hor. Ep. 2, 1, 22: vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis, id. Ep. 1, 14, 2: lacus et rivos apertos, id. ib. 1, 3, 11: vitium amici, id. S. 1, 3, 44: preces alicujus, Liv. 34, 5, 13: hoc lucrum, Quint. 1, 1, 18: grammatices elementa tamquam parva, id. 1, 4, 6: minores, Mart. 3, 31, 5: omnes duces post Alexandrum, Just. 14, 2: dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus), Tac. A. 13, 1: ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus, Quint. 5, 13, 22: oluscula, Juv. 11, 80.
            Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc., Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.
            In the part. perf.: laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero, Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.: aliquem non fastiditis annumerare viris, id. ib. 2, 120: vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro, Juv. 10, 270.
            In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem darefastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.
            In the part. fut. pass. with supine: quia (verba) dictu fastidienda sunt, Val. Max. 9, 13, 2.
          2. (β) With an object-clause: a me fastidit amari, Ov. R. Am. 305: jocorum legere fastidis genus, Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127: fastidit praestare hanc inferioribus curam, Quint. 2, 3, 4: fastidit balsamum alibi nasci, Plin. 16, 32, 59, § 135: an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant? Curt. 4, 14, 16 et saep.: ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere, Liv. 10, 8, 7: plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios, id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.
            Hence,
      1. 1. Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully: parentibus fastidienter appellatis, App. M. 5, p. 166, 11.
      2. 2. Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.): ne me putes studia fastiditum, Petr. 48.

fastīdĭum, ĭi, n. [cf. 2. fastus], a loathing, aversion for any thing, esp. for any sort of enjoyment (very freq. and class.; cf. taedium, nausea, etc.).

  1. I. Lit., nausea, squeamishness, loathing, distaste for food: cibi satietas et fastidium, Cic. Inv. 1, 17, 25: mel fastidium creat, Plin. 22, 24, 50, § 109: fastidium abigere, id. 23, 9, 81, § 161: auferre, id. 19, 8, 38, § 127: discutere, id. 23, 1, 27, § 54: detrahere, id. 22, 25, 74, § 155.
    In plur.: magna movet stomacho fastidia, etc., Hor. S. 2, 4, 78; 2, 2, 14; 2, 6, 86; Juv. 14, 184; Plin. 26, 7, 25, § 41 al.
      1. 2. Esp. of a spoiled, pampered taste, niceness, daintiness, delicacy, Varr. R. R. 3, 9, 18: tantum in illis esse fastidium; ut nollent attingere nisi eodem die captum piscem, Sen. Q. N. 3, 18; cf. Vulg. Ezech. 16, 31.
    1. B. Transf. to sight: oculorum in hominum insolentium indignitate fastidium, Cic. Fam. 2, 16, 2.
  2. II. Trop., dislike, aversion, disgust, fastidiousness.
    1. A. In gen.: ab aliqua re celerrime fastidio quodam et satietate abalienari, Cic. de Or. 3, 25, 98; cf.: si (eloquentia) et ex copia satietatem et ex amplitudine fastidium tulerit, Quint. 5, 14, 30: nescis quantum interdum afferat hominibus fastidii, quantum satietatis, Cic. Mur. 9, 21: satiari fastidio similitudinis, id. de Or. 3, 50, 193: nulla voluptas est, quae non assiduitate fastidium pariat, Plin. 12, 17, 40, § 81: vitato assiduitatis fastidio, Suet. Tib. 10: rudem esse omnino in nostris poëtis, aut inertissimae segnitiae est, aut fastidii delicatissimi, Cic. Fin. 1, 2, 5: quae habent ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, id. Tusc. 4, 10, 23: audiendi, id. Opt. Gen. 4, 12: insolens domesticarum rerum, id. Fin. 1, 3, 10: omnis stultitia laborat fastidio sui, Sen. Ep. 9 fin.: nec id fit fastidio meo, Cic. Phil. 12, 8, 20: ne sit fastidio Graecos sequi, Plin. 7, 1, 1, § 8: ipsum lignum in fastidio est, is despised, id. 12, 19, 42, § 91; cf.: aliquid fastidio damnare, id. 11, 2, 1, § 4: non omnia (i. e. arbores) in omnibus locis nasci docuimus, nec translata vivere: hoc alias fastidio evenit, fastidious or delicate nature, id. 16, 32, 58, § 134.
      In plur.: non tam ea, quae recta essent, probari, quam quae prava sunt, fastidiis adhaerescere, Cic. de Or. 1, 61, 258; cf.: spectatoris fastidia ferre superbi, Hor. Ep. 2, 1, 215: opem ferre poëtis antiquis contra fastidia nostra, id. S. 1, 10, 7: matri longa decem tulerunt fastidia menses, Verg. E. 4, 61.
    2. B. In partic. (with the notion of fastus predominating), scornful contempt, haughtiness, pride (syn.: elatio, vanitas, arrogantia, superbia, fastus): ex eorum (divitiorum) fastidio et superbia (regna) nata esse commemorant, Cic. Rep. 1, 32 Mos. N. cr.; cf.: superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus, id. Off. 1, 26, 90; id. Agr. 1, 7, 20; cf.: superbia et fastidio amplissimos honores repudiare, Plin. Pan. 55, 4: si essent arrogantes, non possem ferre fastidium, id. Phil. 10, 9, 18: efferri fastidio et contumaciā, Cic. Lael. 15, 54.
      In plur.: superba pati fastidia? Verg. E. 2, 15: oderunt fastidia divi, Tib. 1, 8, 69: qui tulerit Meroes fastidia longa superbae, Calp. E. 11, 50: veteris fastidia quercus, Juv. 14, 184.