Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dis-suādĕo, si, sum, 2, v. a.
A pub. law t. t., to advise against, dissuade, oppose by argument, resist a proposition.

  1. I. Prop. (class.).
          1. (α) With acc.: quis enim umquam tam secunda contione legem agrariam suasit, quam ego dissuasi? Cic. Agr. 2, 37, 101; so, legem, Vell. 2, 32: pacem, Liv. 30, 37: poenam suam, Tac. A. 13, 26 et saep.
          2. (β) With acc. and inf.: qui non modo non censuerit captivos remittendos, verum etiam dissuaserit, Cic. Off. 3, 27, 101.
          3. (γ) With de: cum praesertim (senatum) de captivis dissuasurus esset, Cic. Off. 3, 30, 110.
          4. (δ) With ne: dissuasuri, ne hanc legem accipiatis, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10, 4; Gell. 7, 2, 10.
            (ε) With inf.: societatem cum rege Pyrrho inire dissuasit, Suet. Tib. 2.
            (ζ) Absol.: (C. Papirius) cum ferret legem de tribunis plebis reficiendis, dissuasimus nos, Cic. Lael. 25, 96; * Caes. B. G. 7, 15 fin.; Vell. 2, 31 fin.; Quint. 2, 4, 33 al.
  2. II. Transf. beyond the public sphere: quod dissuadetur placet, Plaut. Trin. 3, 2, 44; cf. id. Cist. 2, 1, 10: certum studiorum facere delectum nemo dissuaserit, Quint. 2, 8, 7; so with acc. and inf., id. 4, 2, 121; and absol., Plaut. As. 5, 2, 81; Suet. Aug. 8; Ov. M. 1, 619; 2, 53.