Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

discĭdĭum, ii, n. [discindo].

  1. I. A tearing asunder, dividing, parting (freq. in Lucr., elsewh. rare): partibus ejus (sc. corporis) discidium parere et nexus exsolvere, Lucr. 1, 220; cf. id. 249; 452; 2, 120; 3, 839 al.: nubis, id. 6, 293: humi, Sol. 1 med.: terrarum, Amm. 27, 4 al.
  2. II. A separation of persons or things, a disagreement, discord; also divorce (freq. and class.; see Madvig. ad Cic. Fin. 1, 13, 44, and the Excurs. ib. p. 812 sq.): neque per vinum umquam ex me exoritur discidium in convivio, Plaut. Mil. 3, 1, 60; Cic. Att. 1, 17, 7; id. Balb. 13, 30: qui inter nos discidium volunt, Ter. And. 4, 2, 14; so of the separation of lovers (of man and wife), id. Hec. 3, 5, 26; 5, 2, 16; Cic. Att. 15, 29, 2; Tac. A. 2, 86; 11, 30; Suet. Dom. 3; Ov. M. 5, 530; 14, 79 et saep.; cf.: divortia atque affinitatum discidia, Cic. Clu. 67: desiderium alicujus discidii, id. Phil. 2, 18, 45; cf. id. Att. 4, 1; Sen. de Const. Sap. 8 fin.; Cic. Sull. 21: amicorum discidia, id. Lael. 21, 78; cf. id. ib. 7, 23; 10, 35: ex cupiditatibus odia, discidia, discordiae, bella nascuntur, id. Fin. 1, 13, 44; id. Ac. 1, 12, 43; id. de Or. 3, 16, 61; Liv. 25, 18; Tac. A. 14, 60 al.