Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

* dēlictor, ōris, m. [delinquo], a delinquent, offender, Cypr. Ep. 59 fin.

dēlictum, i, n. [delinquo], prop. a falling short of the standard of law (hence esp. a transgression against positive law; cf. peccatum, usu. against natural law; cf. also: malefactum, maleficium, facinus, flagitium, scelus, nefas, impietas, culpa), a fault, offence, crime, transgression, wrong: delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat, Plaut. Am. 1, 2, 32; so, delictum in se admittere, Ter. Ad. 4, 5, 48: majore commisso delicto, * Caes. B. G. 7, 4 fin.: quo delictum majus est, eo poena est tardior, Cic. Caecin. 3: fatetur aliquis se peccasse et ejus delicti veniam petit: nefarium est facinus ignoscere. At leve delictum est; omnia peccata sunt paria, id. Mur. 30, 62: ubi senatus delicti conscientia populum timet, Sall. J. 27, 3; 104, 5; 102, 12: defendere delictum, Hor. A. P. 442 al.: praeoccupatus in delicto, Vulg. Galat. 6, 1: hostia pro delicto, a trespass-offering, id. Levit. 7, 1 et saep.
In plur., Cic. Rab. Post. 6; id. Off. 1, 40 fin.; Sall. C. 3, 2; id. J. 3, 2; Hor. Od. 3, 6, 1; id. A. P. 141; 347 et saep.

dē-linquo, līqui, lictum, 3 (perf. delinquerunt, Liv. 1, 32 codd.), v. n. and a., to fail, be wanting.

  1. I. Lit., to fail, be lacking, for the usual deficere (cf. 1. deliquium, = defectus—very rare): delinquere frumentum, Cael. ap. Serv. Verg. A. 4, 390: delinquat aut superet aliquid tibi, Tubero ib.
  2. II. Trop. (class.), to fail, be wanting in one’s duty; to commit a fault, to do wrong, transgress, offend; and, delinquere aliquid, to commit, do something wrong.
          1. (α) Absol.: QVOD POPVLVS HERMVNDVLVS HOMINESQVE POPVLI HERMVNDVLI ADVERSVS POPVLVM ROMANVM BELLVM FECERE DELIQVERVNTQVE, etc., an old formula used in declaring war, Gell. 16, 4; cf. id. ap. Liv. 1, 32: an quia non delinquunt viri? Ter. Hec. 4, 4, 41: ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset? Cic. N. D. 3, 38: mercede delinquere (opp. gratis recte facere), Sall. Hist. Fragm. 3, 61, 5 Dietsch: in vita, Cic. Tusc. 2, 4 fin.; cf.: in bello miles, id. Clu. 46; and: hac quoque in re, id. Inv. 2, 10, 33: in ancilla, Ov. M. 2, 8, 9: deliquere homines adulescentuli per ambitionem, Sall. C. 52, 26: paulum deliquit amicus, Hor. S. 1, 3, 84: multo jam ut praestet laxitate delinquere, Plin. 17, 12, 19, § 94.
            Of errors in language, Quint. 1, 5, 49.
          2. (β) With acc. respect.: dum caveatur praeter aequum ne quid delinquat, Plaut. Bacch. 3, 3, 14; so, quid, id. Men. 5, 2, 30; id. Ps. 4, 7, 129; Cic. Agr. 2, 36 fin.; Sall. C. 51, 12: quae, id. J. 28, 4: quid erga aliquem, Plaut. Ep. 3, 3, 9: quid ego tibi deliqui? id. Am. 2, 2, 185.
            With object. acc.: flagitia, Tac. A. 12, 54 fin.; cf.: multo majora deliquit, Vulg. 2 Par. 33, 23.
            Pass.: adulterium quod pubertate delinquitur, Dig. 48, 5, 38; cf. delictum.
            Pass. impers.: ut nihil a me adhuc delictum putem, Cic. Att. 9, 10 fin.; Gell. 5, 4, 2.