Lewis & Short

1. vādo (vāsi, Tert. Pall. 3), 3, v. n. [cf. Sanscr. root gā-, go; Gr. ΒΑ, αίνω], to go, walk; esp. to go hastily or rapidly, to rush (syn. incedo).

  1. I. Lit. (rare but class.): vadunt solidā vi, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 277 Vahl.): ingenti cursu, id. ap. Fest. p. 363 Müll. (Ann. v. 470 Vahl.): cum feras bestias videamus alacres et erectas vadere, ut alteri bestiae noceant, Auct. Her. 2, 19, 29: vadit fremit refringit virgulta pede vago, Cat. 63, 86: vadimus inmixti Danais, Verg. A. 2 396: ad eum (Pompeium) postridie mane vadebam, Cic. Att. 4, 10, 2: ad amnem, Ov. M. 11, 137: inde in primum aditum pontis, Liv 2, 10, 5: in hostem, to stride on, advance, id. 7, 24, 6: haud dubi am in mortem, Verg. A. 2, 359: per hostes, Tac. H. 3, 41: cras mane vadit, Cic. Att. 14, 11, 2: vadite, et haec memores regi mandata referte, Verg. A. 11, 176; 4, 223; Hor. Ep. 1, 13, 19.
    1. B. Of inanimate things: Euphrates in Mesopotamiam vadit per ipsam Seleuciam, Plin. 5, 26, 21, § 90: circulus per medios Parthos, id. 6, 34, 39, § 213.
  2. II. Trop.: ardua per praeceps gloria vadit iter, Ov. Tr. 4, 3, 74: vadit animus in praeceps sciens, etc., Sen. Hippol. 180: eruditi et rude vulgus in eam (sententiam) cursu vadit, Plin. 2, 7, 5, § 23; App. M. 2, p. 117, 27.